Νόμιζα ότι τα είχα δει όλα. Σήμερα το μεσημέρι το είδα και αυτό. Είμαι στο τρένο επιστρέφοντας από τις πρωινές δημοσιογραφικές προβολές ταινιών «υπό κρίση». Έχω βρει θέση, μιας και οι υπάλληλοι (δημόσιοι κυρίως) δεν έχουν σχολάσει ακόμα και έτσι το βαγόνι είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο για αυτούς που δεν έχουν βρει κάθισμα ελεύθερο. Παρακολουθώ τα συνηθισμένα. Άνθρωποι που κοιτάζουν τα κινητά τους, άλλοι γράφουν μηνύματα, άλλοι διαβάζουν κάποιο κείμενο.
Ειδήσεις; Ένας δίπλα μου βλέπει ταινία στο Netflix και μου θυμίζει ότι έχω αφήσει στη μέση κάποιο σήριαλ. Άλλος παίζει παιχνίδι, ακούω πλιν, πλον. Οι περισσότεροι φορούν τα ακουστικά τους. Φαντάζεσαι οι περισσότεροι να άφηναν τον ήχο ανοικτό τι θα γινόταν;
Κάποια στιγμή, το κάθισμα απέναντί μου αδειάζει και από το βάθος με σβέλτα βήματα έρχεται νέα κοπέλα, ντυμένη σαν κρεμμύδι και με πλεκτό σκούφο στα μαλλιά, διότι έχει και κάποια υγρασία σήμερα. Έρχεται και κάθεται. Βγάζει αναστεναγμό ανακούφισης και μονολογεί μεγαλόφωνα «να που βρήκαμε και θέση». Δεν μου κάνει εντύπωση. Έχω ακούσει άλλους να μονολογούν για τον «κωλόκαιρο έξω σήμερα», άλλους γιατί έχουν ξεποδαριαστεί και «επιτέλους βρέθηκε αυτό το κάθισμα γιατί αν περίμενα από τη σημερινή νεολαία να σηκωθεί κάποιος σώθηκα» και άλλους που απλά ανοιγοκλείνουν το στόμα τους συνήθως βρίζοντας εργοδότη, κυβέρνηση, δημόσια υπηρεσία «περίμενα στη θυρίδα να πιει πρώτα τον καφέ του». Τα έχω ακούσει όλα σου λέω. Και μη ξεχνάς ότι ταξιδεύω με το τρένο από την εποχή των ξύλινων βαγονιών, όταν η γέφυρα του Αμαρουσίου ήταν σκέτο μπετόν αρμέ και όχι ενισχυμένη με τους χάλυβες και τα αμορτισέρ.
Τούτο όμως το «να που βρήκαμε και θέση» ακούστηκε κάπως διαφορετικό. Επειδή η κοπέλα δεν φορούσε ακουστικά και άρα δεν μιλούσε στο τηλέφωνο. Άλλο φαινόμενο της εποχής. Περπατούν, παραμιλάνε με το βλέμμα ψηλά (κι αγνάντευε) και μετά αντιλαμβάνεσαι ότι μιλούν με άλλον. Πολλές φορές αφοσιωμένοι στη κουβέντα τους πέφτουν πάνω σε κάποιον άλλο. Φαντάζεσαι να οδηγούσαν κιόλας; «Να που βρήκαμε και θέση να ξεκουραστείς λίγο» επαναλαμβάνει η κοπέλα χωρίς ακουστικά και συνεχίζει «κάτσε να σε χαλαρώσω λίγο μη μου πάθεις και ασφυξία». Και εκεί που αρχίζω να ανησυχώ ότι η περίπτωσή της είναι σοβαρή, κατεβάζει το φερμουάρ του μπουφάν της και αποκαλύπτει μια κοιλιά τουλάχιστον οκτώ μηνών, την οποία παρατηρεί στοργικά και τη χαϊδεύει χαμογελώντας. Η μέλλουσα μητέρα, που δεν καταλαβαίνει τίποτα γύρω της. Παραμιλάει κι αυτή, αλλά έχει την πιο σημαντική παρέα.
(Από τη μόνιμη στήλη μου στην έντυπη Αμαρυσία 26/1/2019)
