Ο επιβάτης – The commuter

Για τον Λίαμ Νίσον, μετά τις τρεις στη σειρά «Αρπαγές» και αφού το 1995 είχε χάσει το ρόλο του Τζέιμς Μποντ (στο Golden Eye) από τον Πιρς Μπρόσναν, δεν θεωρείται τυχαίο το γεγονός να παίρνει ρόλους tough guy που δεν πτοείται όταν ακούει τη φράση «δεν ξέρεις με τι έχεις να κάνεις…». Απλά, ενώ μπορεί να απαντήσει στον αντίπαλό του «ούτε εσύ ξέρεις σε ποιον το λες αυτό» δεν το κάνει, αλλά αναλαμβάνει δράση.

Το δωμάτιο των θαυμάτων – Wonderstruck

Βασισμένη στο ομότιτλο best-seller μυθιστόρημα του Μπράιαν Σέλζνικ (που έχει γράψει και το Hugo, το ο οποίο μετέφερε στη μεγάλη οθόνη ο Σκορτσέζε), η ταινία ανήκει περισσότερο στην κατηγορία της Φαντασίας παρά του Δράματος και είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, μιας και διαπραγματεύεται μια βασική ανάγκη του ανθρώπου να ανακαλύψει και να καταλάβει τις ρίζες του ανεξάρτητα από την ηλικία και την χρονική περίοδο την οποία διανύει.

Ο Διπλός Εραστής - L'amant double

Βασισμένη στο βιβλίο της διακεκριμένης Αμερικανίδας Joyce Carol Oates, που διακρίνεται για ακρίβεια στο γράψιμο, προσεκτικές ψυχολογικές αναλύσεις πάνω σε σύνθετους χαρακτήρες και έξυπνη πλοκή, η ταινία αποτελεί ένα ερωτικό θρίλερ με τάσεις ηδονοβλεψίας και πρωταγωνιστές ένα σεξουαλικό τρίο, που κινείται και δρα με φόντο το Παρίσι που εδώ προσδίδει και μια εσάνς μυστηρίου, στο όλο εγχείρημα.

Bitter harvest

Μια ιστορία αγάπης με φόντο την Ουκρανία της πρώτης περιόδου της Οκτωβριανής Επανάστασης (την οποία είδαμε πέρυσι και στο πολύ καλό ντοκιμαντέρ The great utopia του Φώτου Λαμπρινού), κατά την οποία ο Στάλιν είχε εφαρμόσει το Γολοντομόρ, ένα άγνωστο μέχρι το 1991 πρόγραμμα τεχνητού λιμού που κατέληξε στον θάνατο εκατομμυρίων Ουκρανών. Ουσιαστικά, μια γενοκτονία.

Μικρόκοσμος – Downsizing

Πρόκειται για μια περιπέτεια «ήπιας επιστημονικής φαντασίας» με πρωταγωνιστή έναν καθημερινό άντρα που του δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία να ζήσει ουσιαστικά τη ζωή του με τους δικούς του όρους, με φόντο μια μελλοντική κοινωνία, με περιβαλλοντικά προβλήματα που υποφέρει από υπερπληθυσμό και ανθρωπιστική κρίση εξαιτίας της μετανάστευσης. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι στην ταινία ακούγονται αγγλικά, βιετναμέζικα, σέρβικα, ισπανικά, νορβηγικά, κορεάτικα, φιλιππινέζικα, αραβικά, γαλλικά… και ελληνικά ενώ υπάρχει  ακόμα και η νοηματική γλώσσα.

Molly’s Game

Μια ταινία για τους φίλους του πόκερ. O σκηνοθέτης Άαρον Σόρκιν (θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος ταυτόχρονα) καταφέρνει στο κινηματογραφικό του ντεπούτο να εστιάσει στη συναισθηματική κατάσταση της Μπλουμ (η Τζέσικα Τσαστέιν βρίσκεται στο στοιχείο της), αλλά και να αποτυπώσει όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστικά τις σκηνές του πόκερ.

Παγιδευμένη Ψυχή: Το τελευταίο κλειδί - Insidious: The last key

Σ’ αυτό το φιλμ, το τέταρτο της σειράς, επιστρέφουμε στις ρίζες και στα παιδικά χρόνια της Elise, όταν η ίδια συνειδητοποίησε ότι έχει υπερφυσικές δυνάμεις -  και για αυτό το λόγο αντιμετώπισε τη σκληρότητα του πατέρα της. Εκείνη την περίοδο της ζωής της ήταν που ανακάλυψε το μέρος που βρίσκεται το απόλυτο κακό, γνωστό και ως The Further. Τα πρώτα είκοσι λεπτά της ταινίας διαδραματίζονται το 1954 και όλη η υπόλοιπη ταινία αναφέρεται στα γεγονότα που προηγήθηκαν της έναρξης των ιστοριών που έχουν προβληθεί ως σήμερα.

Έφυγε από τη ζωή ο Χρήστος Δοξαράς

Σε ηλικία 85 ετών έφυγε από τη ζωή τα ξημερώματα της Τετάρτης (3/1/2018) ο ηθοποιός Χρήστος Δοξαράς. Ο ηθοποιός, που πέρα από τη συμμετοχή του σε δεκάδες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, είχε αναπτύξει και ευρεία συγγραφική δραστηριότητα.

Ο Χρήστος Δοξαράς γεννήθηκε στην Πάτρα το 1935 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή Εθνικού Ωδείου και κινηματογράφο στην ΑΣΚΕ. Τη δεκαετία του 1970 εγκατέλειψε τη σκηνή και άρχισε να γράφει. Η δε συγγραφική του δραστηριότητα επεκτάθηκε ταυτόχρονα σε κινηματογράφο, τηλεόραση και ραδιόφωνο. 

«Τέσσερις βολικοί θάνατοι» του Αντώνη Γιανακού

Μέσα στις γιορτές τελείωσα αυτό το ιστορικό μυθιστόρημα του Αντώνη Γιανακού (εκδόσεις Κέδρος), το οποίο ζωντανεύει μερικές από τις κρισιμότερες στιγμές που γνώρισε η χώρα μας. Ένα μυθιστόρημα, στο οποίο οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες ο Αντώνης Τζανετής και η Μαρία Βουνοπούλου είναι μυθιστορηματικά, ενώ όλα τα άλλα πρόσωπα που αναφέρονται είναι πραγματικά και οι διάλογοι μεταξύ τους είναι καθαρό προϊόν μυθοπλασίας. Τι ακριβώς συμβαίνει;  

Χρόνος

Διώχνοντας τις στιγμές που φτιάχνουν μια πληκτική μέρα.
Χαραμίζοντας τις ώρες με έναν ασήμαντο τρόπο.
Τριγυρίζοντας σ’ ένα κομμάτι γης της πόλης σου.
Περιμένοντας κάποιον ή κάτι να σου δείξει το δρόμο.
Κουρασμένος,
να κάθεσαι ξαπλωμένος στον ήλιο,
να μένεις σπίτι βλέποντας τη βροχή.
Είσαι νέος
κι η ζωή είναι μεγάλη, έχεις χρόνο για σκότωμα.
Και ξαφνικά,
ανακαλύπτεις ότι δέκα χρόνια βρίσκονται πίσω σου.
Κανείς δεν σου είπε πότε να τρέξεις,
έχασες την πιστολιά της εκκίνησης.
Και τρέχεις, τρέχεις, να πιάσεις τον ήλιο,
που βυθίζεται και κάνει το γύρο για να βρεθεί πίσω σου, πάλι.
Ο ήλιος είναι σχετικά ο ίδιος, εσύ είσαι μεγαλύτερος
με την ανάσα σου λιγότερη και πιο κοντά στο θάνατο.
Κάθε έτος γίνεται μικρότερο, ποτέ δε βρίσκεις το χρόνο.
Σχέδια που απέτυχαν ή έμειναν στα χαρτιά,
περιμένοντας, σιωπηλά, με απόγνωση και εγγλέζικη ψυχραιμία.
Ο χρόνος τελείωσε, το τραγούδι επίσης.
Νόμιζα ότι είχα κάτι περισσότερο να πω.

(Τραγούδι Time, σε στίχους Roger Waters από το άλμπουμ Dark Side of the Moon των Pink Floyd. 
Ελεύθερη μετάφραση δική μου. 
Δημοσιεύτηκε ως ευχή για το 1994 στην Αμαρυσία. 
Πώς πέρασαν τα χρόνια;)