Ήρεμο πάθος – A quiet passion

Η ιστορία της Έμιλι Ελίζαμπεθ Ντίκινσον (1830 - 1886), μιας Αμερικανίδας ποιήτριας, όχι και τόσο διάσημης όσο ήταν εν ζωή, αλλά που σήμερα θεωρείται, μαζί με τον Ουώλτ Ουίτμαν, μια από τις πιο αναγνωρισμένες του 19ου αιώνα, δοσμένη με λυρισμό και ποίηση από τον Τέρενς Ντέιβις.

100 μέτρα - 100 Metros

Γλυκερά ταινία, βασισμένη στην πραγματική ιστορία ενός άντρα που έπασχε από σκλήρυνση κατά πλάκας, αλλά κατάφερε να ολοκληρώσει το τρίαθλο για τον τίτλο του «Σιδερένιου ανθρώπου», που σημαίνει 3,8 χιλιόμετρα κολύμβηση, 180 χιλιόμετρα ποδηλασία και 42′ τρέξιμο. 

Πρόκειται για μια συγκινητική και βασικά ανθρώπινη ταινία, με μια ιστορία έμπνευσης για τους ανθρώπους που κατορθώνουν το αδύνατο. 

Το δείπνο – The dinner

Ένα θρίλερ αγωνίας, με νεύρο, ένταση και σύνθετη κριτική, τόσο των οικογενειακών σχέσεων, όσο και της κοινωνίας γενικότερα. 

Βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Χέρμαν Κόχ, η ταινία του Όρεν Μόβερμαν είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ, βασισμένο στην έντονη αντιπαράθεση των δύο αδελφών, όχι μόνον από τη διαφορετική τους ψυχοσύνθεση, ο ένας καταξιωμένος πολιτικός με μεγάλη αυτοπεποίθηση, ο άλλος ιστορικός που θεωρεί τον εαυτό του αδικημένο, αλλά και από το γεγονός ότι πρέπει να καλύψουν τα παιδιά τους αναζητώντας ευθύνες όχι από τη δική τους πλευρά ο καθένας.

Οι πειρατές της Καραϊβικής: H εκδίκηση του Σαλαζάρ – Pirates of the Caribbean: Dead men tell no tales

Ο Τζόνι Ντεπ επανέρχεται ως τζόβενο Τζακ Σπάροου, για να επαναλάβει όλα όσα έχουμε δει και στις προηγούμενες ταινίες με τους Πειρατές. 

Πληθωρική και θορυβώδης όπως πάντα, φαντασμαγορική ως συνήθως, με πραγματικά εντυπωσιακές σκηνές χάρη στην τεχνολογία, εκ των οποίων η μόνη ευρηματική είναι αυτή του πρώτου μέρους με την κλοπή του αλυσοδεμένου χρηματοκιβωτίου, που το τραβούν με 4 ή 6 άλογα (δεν θυμάμαι) συμπαρασύροντας και ολόκληρο (!) το κτήριο της τράπεζας. 

Aquarius

Μια ταινία για τους συναισθηματικούς δεσμούς με αντικείμενα, που φέρνουν στο νου αναμνήσεις, γεγονότα και περιστάσεις, οι οποίες με τη σειρά τους έχουν προκαθορίσει το χαρακτήρα και την ιστορία κάθε ατόμου.

Chuck: Η ιστορία του πραγματικού Rocky Balboa – Chuck: The bleeder

Μια ταινία για τον άνθρωπο που ενέπνευσε τις ταινίες Rocky, τον πυγμάχο βαρέων βαρών Τσακ Ουέπνερ, που ήξερε μόνον να τρώει ξύλο. Πώς ενέπνευσε τον Σταλόνε; Διότι επέμενε να συνεχίζει την πυγμαχία και διότι καμάρωνε που είχε βρεθεί αντιμέτωπος με τον Μοχάμεντ Άλι και «κράτησε γερά» πριν ηττηθεί 19΄΄ πριν το τέλος του 15 γύρου με τεχνητό νοκ άουτ.

Souvenir

«Ήθελα να κάνω μια ταινία για να βλέπεται Κυριακή απόγευμα» έχει δηλώσει ο σκηνοθέτης και νομίζω ότι το πέτυχε, κάνοντας μια μελαγχολική ταινία για δόξες παλιές, με δύο ερμηνείες χλιαρές μεν, αλλά ενδιαφέρουσες.

Η Ιζαμπέλ Ιπέρ, υποδύεται μια πρώην διάσημη τραγουδίστρια τη Λόρα, που έχασε παρά τρίχα από το συγκρότημα των Άμπα στο Διαγωνισμό Eurovision 1974 (τη χρονιά που η Ελλάδα είχε στείλει το «Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου» με τη Μαρινέλλα και η Γαλλία δεν είχε στείλει τραγούδι), η οποία έχει αποσυρθεί πληγωμένη και απογοητευμένη για προσωπικούς λόγους και εργάζεται σε βιοτεχνία τροφίμων.

Πέθανε πλήρης ημερών ο Ρότζερ Μουρ

Την τελευταία του πνοή άφησε σήμερα, έπειτα από σύντομη μάχη με τον καρκίνο, σε ηλικία 89 ετών, ο σερ Ρότζερ Μουρ, που νοσηλευόταν στην Ελβετία. Η οικογένειά του ανακοίνωσε: «Με βαριά καρδιά πρέπει να ανακοινώσουμε ότι ο αγαπητός μας πατέρας, σερ Ρότζερ Μουρ, πέθανε σήμερα στην Ελβετία, έπειτα από σύντομη, αλλά γενναία μάχη με τον καρκίνο».

Ο σερ Ρότζερ Μουρ ήταν ο τρίτος στη σειρά ηθοποιός που υποδήθηκε τον θρυλικό πράκτορα «007», έπειτα από τον Σον Κόνερι και τον Τζορτζ Λάζενμπι, που έπαιξε τον ρόλο του Τζέιμς Μποντ μόλις μία φορά. Στο διάστημα από το 1972 έως το 1985, ο Βρετανός ηθοποιός είχε υποδυθεί τον Μποντ στις ταινίες: «Ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν» (1973), «Ο άνθρωπος με το χρυσό πιστόλι» (1974), «Η κατάσκοπος που με αγάπησε» (1977). «Επιχείρηση Μουνρέικερ» (1979), «Για τα μάτια σου μόνο» (1981), «Επιχείρηση Οκτόπουσυ» (1983), «Επιχείρηση Κινούμενος Στόχος» (A View to a Kill, 1985).

Το δείπνο

«Το δείπνο» του Χέρμαν Κοχ είναι ένα καθηλωτικό μυθιστόρημα (στη χώρα μας κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο), το οποίο  ξεκινά με σατιρική διάθεση η οποία στην εξέλιξη μετατρέπεται σε ένα δράμα χαρακτήρων και σχόλιο κατά της κοινωνίας.  Ο Χέρμαν Κοχ με αφορμή τη ζωή δύο ζευγαριών, που συναντώνται σχετικά σπάνια και δειπνούν παρέα κουβεντιάζοντας και κουτσομπολεύοντας θίγει  θέματα που απασχολούν όλους μας και ξεσκεπάζει την υποκρισία που κρύβεται πίσω από την εικόνα των βολεμένων, του δήθεν και του politically correct.

Ούτε το όνομά μου

Με αφορμή την Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων, θυμήθηκα πως πριν 15 περίπου χρόνια είχα διαβάσει το συγκλονιστικό βιβλίο-μαρτυρία «Not even my name» της Ελληνοαμερικανίδας Thea Halo, στο οποίο η συγγραφέας καταγράφει την αληθινή ιστορία της μητέρας της η οποία, σε ηλικία 10 ετών, ξεριζώθηκε από τα ελληνικά χωριά του Πόντου, είδε ένα-ένα τα μέλη της οικογένειάς της να αφανίζονται στις μαρτυρικές πορείες θανάτου στην Ανατολία και σώθηκε -ως εκ θαύματος- από μια οικογένεια Αρμενίων στο Ντιγιαρμπακίρ στα νοτιο-ανατολικά της Τουρκίας.

Alien: Covenant

Δύο πράγματα είναι άπειρα: Το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία, αν και για το σύμπαν δεν είμαι σίγουρος, είχε πει ο Αϊνστάιν. Η ταινία Covenant, η δεύτερη της τριλογίας του Ρίντλεϊ Σκοτ (η πρώτη ήταν η «Προμηθέας»), που εξηγεί την προέλευση του τέρατος, το οποίο αντίκρισαν οι αστροναύτες του Nostromo στο πρώτο Alien του 1979, έρχεται να επιβεβαιώσει αυτό που είπε ο Αϊνστάιν, και επιπλέον την άποψη, ότι όσο ο άνθρωπος εξαρτάται από τις μηχανές, τόσο πιο αδύναμος γίνεται, διότι σκέφτεται λιγότερο.

Ο τοίχος – The wall

Ο σκηνοθέτης Νταγκ Λάιμαν (που ξεκίνησε την ιστορία με τις ταινίες του Τζέισον Μπορν), μας χαρίζει μια ταινία γεμάτη νεύρο, ένταση και ατελείωτο suspense, που βασίζεται μεν στον πόλεμο, αλλά είναι έντονα αντιπολεμική και κυρίως ψυχολογική, αφού το μεγαλύτερο μέρος της καλύπτεται από το διάλογο του Άιζακ, ενός καθηλωμένου πίσω από ένα τοίχο αμερικανού στρατιώτη και ενός καλά κρυμμένου ιρακινού ελεύθερου σκοπευτή.

Άφτερλωβ

Με φόντο μια πολυτελή βίλα στα βόρεια προάστια ένα ζευγάρι προσπαθεί να επικοινωνήσει, επιδιδόμενο σε διαλόγους άλλοτε βίαιους και άλλοτε τρυφερούς. Εκείνος, τρελαμένος που εκείνη τον εγκατέλειψε, ύστερα από ένα ραντεβού την κλειδώνει στη βίλα και δεν την αφήνει να φύγει μέχρι να του εξηγήσει γιατί τον άφησε. Εκείνη, παρόλο που δείχνει να είναι πιο κατασταλαγμένη και ώριμη, αδυνατεί να του εκφράσει τι ακριβώς θέλει από τη ζωή. Και οι δύο μοιάζουν να πνίγονται στη φουρτουνιασμένη και αφιλόξενη θάλασσα της ανωριμότητάς τους.

Ένα προφίλ για δύο - Un profil pour deux

Με ένα πρωτότυπο σενάριο και τον Πιέρ Ρισάρ σε καλή φόρμα, ο Στεφάν Ρομπελέν έχει κάνει μια γλυκόπικρη κωμωδία ανατροπών, που αγγίζουν το κωμικοτραγικό. 

Ο αρκετά καλός Πιέρ Ρισάρ υποδύεται τον ηλικιωμένο και απομονωμένο Πιέρ, που ανακαλύπτει τα social media και με πλαστό προφίλ ψάχνει για σύντροφο, την οποία και βρίσκει στο πρόσωπο της Φανί, μιας γλυκιάς φυσιοθεραπεύτριας. Μη τολμώντας όμως να τη συναντήσει όταν έρθει η ώρα, στέλνει στη θέση του τον προγραμματιστή του Άλεξ, που του είχε ανοίξει τα μάτια στο ίντερνετ, ο οποίος όμως είναι λογοδοσμένος με την ανιψιά του Πιέρ.

Η τελευταία συγγνώμη

«Η τελευταία συγγνώμη» του Μιχάλη Σπέγγου (εκδ. Διόπτρα) είναι ένα μυθιστόρημα 664 σελίδων, του οποίου η υπόθεση ξεκινάει στα Γιάννενα το 1973 όπου  ένας Χιλιανός αξιωματούχος, του καθεστώτος Πινοσέτ, επισκέπτεται την πόλη ως επίσημος προσκεκλημένος της χούντας των Συνταγματαρχών και ένα απόγευμα θα βρεθεί δολοφονημένος στο φαράγγι του Βίκου. Η κυβέρνηση προσπαθεί να φορτώσει τη δολοφονία σε έναν φοιτητή με αριστερή δράση. 

Στη συνέχεια, με ένα χρονικό άλμα στο παρελθόν μας ταξιδεύει στα προπολεμικά Γιάννενα (1938 – 1939) όπου παρά τη σκιά του πολέμου, οι νέοι της πόλης περνούν ανέμελα τις ημέρες τους.