Διπλή εκδίκηση – Assignment - Revenger

Πολύ καλό θρίλερ με θέμα την εκδίκηση, βασισμένο σε μια αρκετά τολμηρή ιδέα και ένα ανατρεπτικό σενάριο, σκηνοθετημένο έξυπνα από τον Γουόλτερ Χιλ, ο οποίος στηρίχθηκε σε δύο πολύ καλές ερμηνείες: της Μισέλ Ροντρίγκεζ και της Σιγκούρνι Γουίβερ.
Η Μισέλ Ροντρίγκεζ υποδύεται τον macho επαγγελματία δολοφόνο Φρανκ Κίτσεν, που σκοτώνει τον αδελφό της Δρ Ρέιτσελ Τζέιν, μιας ιδιοφυούς χειρουργού (Σιγκούρνι Γουίβερ) που χειρουργεί παράνομα, η οποία στήνει μια μελετημένη στο χιλιοστό εκδίκηση. Στέλνει τους ανθρώπους της και πιάνουν τον «υπερφίαλο και φαλλοκράτη» Φρανκ Κίτσεν, τον αναισθητοποιεί και του αλλάζει φύλλο, ώστε για όλη του τη ζωή να θυμάται «τη φαλλοκρατική φυλακή» στην οποία ζούσε και «να λυτρωθεί».

Η κυνηγός με τον αετό – The eagle huntress

Μια εξαιρετική ηθογραφική ταινία, γύρω από ένα έθιμο, μια παράδοση γενεών στην τεράστια και αραιοκατοικημένη Μογγολία. Το κυνήγι με αετό, που εθεωρείτο αποκλειστικά αντρικό έθιμο και το «έσπασε» μια 13χρονη κοπέλα, η Άισολπαν, την εκπαίδευση της οποίας και την καθιέρωσή της σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία, παρακολουθεί ο φακός του Ότο Μπελ, ενός σκηνοθέτη που την ανακάλυψε τυχαία μέσα από τα social media, όπου οι εικόνες της είχαν γίνει viral.

Όνειρα γλυκά – Fai be sogni

Δεν πέρασε βδομάδα που ασχοληθήκαμε με το «Αίμα από το αίμα μου» του Μάρκο Μπελόκιο, του 77χρονου πλέον σκηνοθέτη, που δημιουργεί ταινίες «για συζήτηση» (καταγγελτικές ή κοινωνικο-πολιτικού σχολιασμού) και να που επανερχόμαστε με το «Όνειρα γλυκά». 

Θα σας θυμίσω εν συντομία το  κινηματογραφικό παρελθόν του Μπελόκιο, επειδή αξίζει τον κόπο: Με τον «Βιασμό στην πρώτη σελίδα» σχολίαζε τον Τύπο και στο «Βία και μοιχεία» είχε στόχο του τον Στρατό. Στο «Καλημέρα, νύχτα» ασχολήθηκε με την απαγωγή από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες και τη δολοφονία του Άλντο Μόρο, πρώην πρωθυπουργού της Ιταλίας, ενώ με την «Κρυφή ερωμένη», βασίστηκε στην αληθινή ιστορία της ερωμένης του Μπενίτο Μουσολίνι. Με την «Ωραία κοιμωμένη» έβαλε ως θέματα την ευθανασία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και το ρόλο της Εκκλησίας και τέλος, με το πρόσφατο «Αίμα από το αίμα μου» καταπιάστηκε με τον καθολικισμό, τη δίψα για εξουσία και την πίστη.

Η μέρα των ηρώων – Patriot’ s Day

Με την κάμερα στο χέρι, ο Πίτερ Μπεργκ και χρησιμοποιώντας πλάνα από επίκαιρα της βομβιστικής τρομοκρατικής επίθεσης στο Μαραθώνιο της Βοστώνης 2013, χτίζει μια ταινία δράσης, η οποία παρακολουθεί τους βασικούς πρωταγωνιστές αστυνομικούς του τοπικού αστυνομικού τμήματος και πράκτορες του FBI στον αγώνα τους για τον εντοπισμό των τρομοκρατών.

Έφυγε ο Στάθης Ψάλτης

Ο γνωστός ηθοποιός Στάθης Ψάλτης, έφυγε από τη ζωή (χθες 21 Απριλίου 2017) στο Νοσοκομείο Άγιος Σάββας όπου νοσηλευόταν από το Μάρτιο.

Ο Στάθης Ψάλτης  είχε γεννηθεί στις 27 Φεβρουαρίου 1951 στο Βέλο Κορινθίας, όπου έζησε τα παιδικά του χρόνια μέχρι την ηλικία των 11 ετών, όταν η οικογένειά του μετακόμισε στο Αιγάλεω.

Είχε σπουδάσει στη Δραματική σχολή του Κωνσταντίνου Μιχαηλίδη και στη συνέχεια έπαιξε σε αρκετές ταινίες, αλλά και στο θέατρο. Τη δεκαετία του 1980 έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής μαζί με την Καίτη Φίνου με εμπορικές ταινίες,  όπως Καμικάζι αγάπη μου (1983), Τροχονόμος Βαρβάρα (1981), Τα καμάκια (1981), Βασικά καλησπέρα σας (1982), Τρελός είμαι ό,τι θέλω κάνω (1985), Έλα να αγαπηθούμε ντάρλινγκ (1984) και άλλες που ξεπερνούν τον αριθμό των τριάντα.

Κι άλλες ταινίες από 20/4/2017

Ηνωμένες Πολιτείες της Αγάπης

Η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του Πολωνού σκηνοθέτη Τόμας Βασιλέφσκι (Floating Skyscrapers), έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο 66ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βερολίνου, όπου και απέσπασε το Βραβείο Σεναρίου. Ο σκηνοθέτης συνθέτει τα πορτρέτα τεσσάρων γυναικών, μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, στην αποδεσμευμένη από τον κομουνιστικό έλεγχο Πολωνία.

«Το United States of Love είναι ένα γεμάτο αυτοπεποίθηση έργο ενός γρήγορα εξελισσόμενου, νεαρού κινηματογραφιστή, με ισχυρή φωνή και αιχμηρή οπτική αισθητική» (Stephen Dalton – The Hollywood Reporter).

«Afterimage»: Το κύκνειο άσμα του Αντρέι Βάιντα

Το «Afterimage» η τελευταία ταινία του διάσημου Αντρέι Βάιντα, θέτει κρίσιμα ερωτήματα για την ευθύνη μας, στο πλαίσιο μίας ρευστής μεταμοντέρνας πραγματικότητας, πηγαίνοντας πίσω στη μεταπολεμική εποχή της Πολωνίας και επιλέγοντας ως πρωταγωνιστή έναν καλλιτέχνη που η πολιτική κατάσταση της Πολωνίας τον κατέστρεψε. Μια ταινία που στόχος της είναι να μας θυμίσει το μάθημα από τις παλιότερες εμπειρίες μας.    

Πρόκειται για τη συγκλονιστική ιστορία ενός πρωτοποριακού καλλιτέχνη, που στάθηκε μόνος απέναντι στο καθεστώς με κόστος την ίδια του τη ζωή: του Πολωνού Βλάντισλαβ Στρεμίνσκι, θεωρητικού της τέχνης, ζωγράφου, σχεδιαστή των «λειτουργικών» prints, πρωτοπόρου του avant-garde Κονστρουκτιβισμού των δεκαετιών ’20 και ’30, συν-δημιουργού της θεωρίας Unism που εφαρμόστηκε στην ζωγραφική και την αρχιτεκτονική και συγγραφέα του βιβλίου τέχνης «A Theory of Vision».  Ενός καλλιτέχνη, του οποίου τα σημαντικότερα έργα παρουσιάστηκαν από τη Μόσχα στο Παρίσι, αλλά και στην Αμερική και ο οποίος υπήρξε ιδρυτής του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης στο Λοτζ, που στεγάζει μία από τις μεγαλύτερες συλλογές στον κόσμο.

Ares: Κίνδυνος στο Παρίσι – Ares

Μια ιστορία ανταγωνισμού φαρμακευτικών πολυεθνικών που εκμεταλλεύονται απεγνωσμένους ανθρώπους και τους μεταβάλλουν σε πειραματόζωα και μια ομοσπονδία πυγμαχικών αγώνων που στήνει αγώνες ντοπαρισμένων αθλητών, με φόντο το Παρίσι του 2035. Μια δυστοπική Πόλη του Σκότους, στην οποία το σύστημα προσφέρει «άρτον και θεάματα» στους δυστυχισμένους κατοίκους, προκειμένου να τους κρατά «σε καταστολή» και να μην επαναστατούν.

Life

Ο σκηνοθέτης Daniel Espinosa, λέει ότι στράφηκε στους δικούς του ήρωες και στις ταινίες με παρόμοια θέματα όπως: ο Ridley Scott στο Alien, ο Stanley Kubrick στο 2001 και ο Andrei Tarkovsky στο Solaris. «Πιστεύω ότι ο λόγος που τόσο μεγάλοι σκηνοθέτες γύρισαν ταινίες επιστημονικής φαντασίας είναι αυτή η ακαθόριστη γοητεία που προκαλεί το άγνωστο» αναφέρει και συνεχίζει: «Ζούμε σε έναν κόσμο που είναι λίγο πολύ συμβατικός. Από την άλλη το διάστημα είναι αχανές. Δεν γνωρίζεις με τι μοιάζει, δεν ξέρεις τι μπορεί να σου προκαλέσει. Δεν υπάρχει κανένας ήχος. Είναι πραγματικά τρομακτικό».

Ο κύριος Τίποτα - Norman

Η ταινία του Τζόσεφ Σένταρ αφηγείται με κωμικοτραγικό τρόπο και παράλληλα με πολλή ευαισθησία, την ιστορία ενός ανθρωπάκου, του οποίου η «πτώση» οφείλεται στην ανθρώπινη ανάγκη να νιώσει ότι αξίζει κάτι. 

«Η αφήγηση της ταινίας ακολουθεί την κλασσική δομή», λέει ο σκηνοθέτης. «Ένας Εβραίος συναντά κάποιον που ναι μεν μελλοντικά θα αποκτήσει δύναμη, αλλά εκείνη τη στιγμή είναι σε πολύ άσχημη θέση. Του κάνει ένα δώρο ή μια χάρη, οπότε όταν αποκτά δύναμη, τον βάζει στην «αυλή» του. Έτσι, ο Εβραίος καταφέρνει να αποκτήσει τη θέση που ήθελε. Έρχεται κάποια στιγμή όμως, που ο ανταγωνισμός γίνεται τεράστιος και όποιος κι αν είναι αυτός που κατέχει τη δύναμη αποφασίζει να τον πετάξει όπως την τρίχα από το ζυμάρι. Κι αυτό γιατί ο Εβραίος είναι αναλώσιμος και άρα εύκολο να τον ξεφορτωθείς».