Το μπλε δωμάτιο - La chambre bleue

Υπόθεση: Ο Ζουλιέν και η Εσθέρ συναντιούνται κάθε Πέμπτη στο δωμάτιο ενός επαρχιακού ξενοδοχείου. Είναι και οι δύο παντρεμένοι και στο δωμάτιο αυτό κάνουν έρωτα και μοιράζονται το πάθος τους, μακριά από τα αδιάκριτα μάτια των κατοίκων της μικρής γαλλικής πόλης. «Θα περνούσες τη ζωή σου μαζί μου αν ξαφνικά ήμασταν ελεύθεροι;» τον ρωτά κάποια στιγμή εκείνη. Κι αυτός, χωρίς να το πολυσκεφτεί, της απαντά «Φυσικά». Όταν ξαφνικά ο Ζουλιέν βρίσκεται να ανακρίνεται από την αστυνομία για ένα έγκλημα, τα αθώα αυτά λόγια αποκτούν άλλη διάσταση, καθώς βρίσκεται εγκλωβισμένος σε έναν ιστό από ψέματα που ο ίδιος κατασκεύασε.

Κριτική: Ο σκηνοθέτης Ματιέ Αμαλρίκ κτίζει κομμάτι – κομμάτι μια ερωτική ιστορία μεγάλου πάθους, μέσα από μια αστυνομική ανάκριση και ο θεατής καλείται να ενώσει τα κομμάτια αυτού του παράξενου παζλ, που θέλει δυο ανθρώπους να έχουν ερωτική σχέση, ενώ είναι και οι δυο παντρεμένοι. Τους ενώνει το σεξουαλικό πάθος ή κάτι περισσότερο; Και για ποιο λόγο γίνεται η ανάκριση;

Ένα μικρό χάος - A little chaos

Υπόθεση: Μια κηπουρός - αρχιτέκτονας εξωτερικών χώρων, η Sabine De Barra αναλαμβάνει να κατασκευάσει τους εντυπωσιακούς τεράστιους κήπους του παλατιού των Βερσαλλιών, μια πολύ υπεύθυνη και σημαντική ανάθεση που θα την φέρει στο κέντρο των εξελίξεων του παλατιού, επί βασιλείας του Λουδοβίκου 14ου. Απέναντί της, άσπονδος εχθρός της που βρίσκεται εκεί για να κάνει το έργο της όσο το δυνατόν πιο δύσκολο, στέκεται ο Andre Le Notre

Κριτική: Ταινία εποχής Λουδοβίκου 14ου από την οποία απουσιάζει η γαλλική φινέτσα. Δυστυχώς, η πλειοψηφία των ηθοποιών έχουν βρετανική κατατομή και τα Αγγλικά τους το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να προετοιμάζουν το θεατή για μια εμφάνιση της βασίλισσας Ελισάβετ, πλην όμως βρισκόμαστε στις Βερσαλίες.

Mr Holmes

Υπόθεση: Το 1947, ένας ηλικιωμένος πλέον Σέρλοκ Χολμς, επιστρέφει από ένα ταξίδι στην Ιαπωνία στο απομακρυσμένο παραθαλάσσιο σπίτι του, και περνάει το τέλος των ημερών του φροντίζοντας τις μέλισσες του. Μόνη του συντροφιά, η οικονόμος και ο νεαρός γιος της. Παλεύοντας με τις δυνάμεις του μυαλού του που τον εγκαταλείπουν, ο Χολμς βασίζεται στο νεαρό αγόρι για να επαναφέρει τις αναμνήσεις της τελευταίας του υπόθεσης που τον έκαναν να παραιτηθεί. Αναζητεί απαντήσεις στα μυστήρια της ζωής και της αγάπης- πριν να είναι αργά.

Κριτική: Ο υπέροχος Ίαν Μακ Κέλεν (ο Γκάνταλφ του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών), σε ηλικία 75 ετών, υποδύεται το διάσημο ντετέκτιβ σε δυο διαφορετικές περιόδους της ζωής του. Τη μια σε ηλικία 93 ετών, όταν έχει επιστρέψει στο εξοχικό του μετά από ένα ταξίδι στην Ιαπωνία, όπου είχε μεταβεί για να φέρει ένα φυτό που θα του καθυστερήσει τη φυσική και διανοητική του γήρανση και την άλλη, όταν ήταν περίπου 60 ετών, την οποία φέρνει στη μνήμη του και ο θεατής τη βιώνει μέσα από flashbacks.

"Έφυγε" ο Ομάρ Σαρίφ

Πέθανε χθες (10/7/15) στο Κάιρο από ανακοπή, ο ηθοποιός Ομάρ Σαρίφ (πραγματικό του όνομα Μισέλ Σαχούμπ), γνωστός για τους πρωταγωνιστικούς του ρόλους στις ταινίες «Λόρενς της Αραβίας» (φωτογραφία) και «Δόκτωρ Ζιβάγκο» του Ντέιβιντ Λιν.

Ο αιγυπτιακής καταγωγής σταρ, είχε κερδίσει δύο χρυσές Σφαίρες και μία υποψηφιότητα για Όσκαρ για τον «Λόρενς της Αραβίας» (1962). Τρία χρόνια αργότερα απέσπασε μία ακόμη Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία του στον «Δρα Ζιβάγκο» (1965).

Ο Σαρίφ ήταν από τους ελάχιστους Άραβες ηθοποιούς που έκαναν καριέρα στο Χόλιγουντ.

Γεννημένος στην Αλεξάνδρεια στις 10 Απριλίου 1932, ο Σαρίφ ανήκε σε ευκατάστατη οικογένεια και άρχισε να ενδιαφέρεται για την υποκριτική, όταν σπούδαζε μαθηματικά και φυσική στο Κάιρο. Μεγάλωσε με ρωμαιοκαθολική παιδεία, αλλά αργότερα βαφτίστηκε μουσουλμάνος και παντρεύτηκε τη διάσημη σταρ της Μέσης Ανατολής, Φατέν Χαμάμα, Μαζί της έκανε έναν γιο, τον Ταρέκ, ο οποίος μάλιστα είχε υποδυθεί τον μικρό Γιούρι στον «Δρα Ζιβάγκο» σε ηλικία 8 ετών. Το 1974 το ζευγάρι πήρε διαζύγιο.

Στη δεκαετία του ‘80 εμφανίστηκε σε τηλεοπτικές σειρές και σε ορισμένες ταινίες. Για την ερμηνεία του στον ρόλο του ηλικιωμένου μουσουλμάνου καταστηματάρχη στη γαλλική ταινία «Κύριος Ιμπραήμ», κέρδισε το βραβείο Ανδρικού Ρόλου στο Φεστιβάλ της Βενετίας. 

Στην πλούσια φιλμογραφία του συμπεριλαμβάνονται και οι ταινίες «Η πτώση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας» (1964), «Τζέκινς Χαν» (1965), «Η νύχτα των στρατηγών» (1967), «Ένα εύθυμο κορίτσι» (1968), «Μάγιερλινγκ» (1968), «Το χρυσάφι των Μακένα» (1969), «Ο Ροζ Πάνθηρ ξαναχτυπά» (1976). 

Σκοτεινός τόπος - Dark places

Υπόθεση: Η Λίμπι, η μόνη επιζήσασα ενός μακελειού που της στέρησε την μητέρα και τις αδερφές της, πιστεύοντας ότι για την επίθεση είναι υπεύθυνη μια σατανική αίρεση, καταθέτει εναντίον του αδερφού της που είναι μπλεγμένος στην αίρεση αυτή. 30 χρόνια μετά τους φόνους, συναντά μια μυστική ομάδα ερασιτεχνών ντετέκτιβ που ξεκινούν την δική τους έρευνα για τα γεγονότα πιστεύοντας ότι ο αδερφός της Λίμπι είναι αθώος. Για να τους βοηθήσει, η Λίμπι θα πρέπει να ξεθάψει επώδυνες μνήμες και να συνειδητοποιήσει ότι το παρελθόν δεν είναι αυτό που φαίνεται.

Κριτική: Στο πνεύμα της συγγραφέως που έχει γράψει «Το κορίτσι που εξαφανίστηκε», η ταινία είναι εξίσου σκοτεινή και φορτισμένη με στοιχεία νουάρ και ψυχολογικής εσωστρέφειας εκ μέρους της κεντρικής ηρωίδας, που προβληματίζεται με την ενοχή του αδερφού της 30 χρόνια μετά, η ταινία δίνει στην Σαρλίζ Θερόν, την ευκαιρία για μια αρκετά καλή ερμηνεία.

ΑΜΥ: Το κορίτσι πίσω από το όνομα - Amy

Υπόθεση: Η Έιμι Ουάινχαουζ δεν ήταν ξεχωριστή απλά και μόνο επειδή κατάφερνε με τη μοναδική της φωνή και τους μεθυστικούς τις στίχους να μαγνητίζει τα πλήθη, αλλά επειδή η larger than life, πλην φοβερά βασανισμένη, ψυχή της δε μπορούσε με τίποτε να προσαρμοστεί και να χωρέσει σε νόρμες και κανονικότητες. Και όλο αυτό δεν προσπάθησε στιγμή να το κρύψει, ούτε και να το εκλογικεύσει.

Κριτική: Ένα ενδιαφέρον και συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ γύρω από τη ζωή του κοριτσιού με τη χρυσή φωνή, της Έιμι Ουάινχαουζ, η οποία έφυγε πρόωρα χάρη στις επιλογές της.

Μαζί σου κι ας πεθάνω - The little death

Υπόθεση: Η Μέιβ έχει μια επικίνδυνη σεξουαλική φαντασίωση που ο Πωλ πασχίζει να εκπληρώσει, η Ίβι και ο Νταν ανενεώνουν τη σχέση τους με παιχνίδια ρόλων, η Ροουίνα ανακαλύπτει πως αντλεί ευχαρίστηση από τον πόνο του συζύγου της Ρίτσαρντ, ο Φιλ ζει έναν πρωτόγνωρο έρωτα με τη σύζυγό του Μωρίν στις πιο ήσυχες στιγμές της, ενώ η Μόνικα κι ο Σαμ μπλέκονται σ’ ένα πονηρό και χαοτικό τηλεφώνημα.

Κριτική: Πέντε διαφορετικές –και διασταυρούμενες- ιστορίες γύρω από το σεξ, τον έρωτα, τις σχέσεις και τα ταμπού και έντεκα ηθοποιοί. Ο ενδέκατος είναι ο συνεκτικός κρίκος, ο οποίος εμφανίζεται πάντοτε στην πιο ακατάλληλη στιγμή ως κωμικό στοιχείο, σ’ αυτή την ταινία που παίρνει πολύ σοβαρά τον εαυτό της για να χαρακτηρισθεί κωμωδία.

Magic Mike XXL

Υπόθεση: Το «Magic Mike XXL» ξαναβρίσκει τον Μάικ τρία χρόνια αφότου εγκατέλειψε την καριέρα του στρίπερ, ενώ βρίσκονταν στο απόγειο της. Μόνο που αυτή τη φορά, οι υπόλοιποι «Βασιλιάδες» έχουν αποφασίσει ότι έχει έρθει η ώρα να εγκαταλείψουν και εκείνοι την ενεργό δράση, αλλά με στυλ: κάνοντας μια τελευταία παράσταση στο Μίρτλ Μπιτς με επικεφαλής τον θρυλικό Μάτζικ Μάικ! Στον δρόμο για την τελευταία τους αυλαία, μεταξύ Τζάκσονβιλ και Σαβάνα, μεταξύ νέων φίλων και παλιών γνώριμων, ο Μάικ και η υπόλοιπη παρέα θα μάθουν μερικές νέες φιγούρες αλλά και καινούργιους τρόπους για να απαλλαγούν από το παρελθόν.

Κριτική: Παρά τα όσα έχω συζητήσει κατά καιρούς με συναδέλφους, δεν μπορώ να αποφύγω το χαρακτηρισμό της ταινίας ως «ειδικού κοινού», και ας με συγχωρήσουν οι κυρίες, για τις οποίες ο Δημήτρης Παπαμίχος (από πάνω) γράφει: «Κορίτσια μαζέψτε τα πολύτιμα λεφτάκια σας για να τα σκορπίσετε στους διασκεδαστές σας, την ομάδα στρίπερ του Magic Mike».

Οι ταινίες της Αλίκης ως αγχολυτικό

Διάβαζα στο έντυπο ΒΗΜΑ της Κυριακής (21/6/15), συνέντευξη της συγγραφέως Άλι Σμιθ, με αφορμή το τελευταίο της βιβλίο «Πώς να είσαι δυο», που κυκλοφορεί στη χώρα μας από τις εκδόσεις Καστανιώτη. 

Εκεί λοιπόν, μεταξύ των άλλων που αναφέρονται, έπιασα και κάτι που κάνει εντύπωση και η καλή εφημερίδα το έχει εντός ξεχωριστού πλαισίου με τίτλο «Οι ταινίες της Βουγιουκλάκη μου θυμίζουν τον Ντίκενς», όπως ακριβώς το αναφέρει η Σμιθ, δικαιολογώντας το γεγονός ότι έχει επιλέξει μια φωτογραφία της εθνικής μας σταρ από την ταινία «Το κλωτσοσκούφι», για το εξώφυλλο ενός βιβλίου της με τίτλο Artful, που είχε κυκλοφορήσει το 2012, με τέσσερις διαλέξεις της για τις τέχνες και τη λογοτεχνία.

Βρισκόταν το 1990 στην Κρήτη για διακοπές, η Άλι Σμιθ και κάνοντας ζάπινγκ στην τηλεόραση, αφηγείται ότι έπεσε «πάνω σε ό,τι άρχισε να με κερδίζει ως μια πολύχρωμη και εύθυμη ιστορία μιας ξανθιάς κοπέλας, γλυκιάς και χαριτωμένης, η οποία για κάποιον λόγο έχει επιβιβαστεί κρυφά σε ένα πολεμικό πλοίο που είναι γεμάτο ναύτες! Δεν είχα ιδέα περί τίνος επρόκειτο (σ.σ. η ταινία «Η Αλίκη στο Ναυτικό»), αλλά μου άρεσε πολύ. Η μουσική (σ.σ. του Μάνου Χατζιδάκι) σε εκείνο το «Τράβα μπρος» ήταν τόσο μεταδοτική που για έναν χρόνο προσπαθούσα να τα εντοπίσω όλα αυτά στην Αγγλία».

Μετά από χρόνια ερευνών, η Άλι Σμιθ και αφού πιστεύει ότι πρέπει να έχει δει υποτιτλισμένες «σχεδόν όλες» τις ταινίες της Αλίκης, ομολογεί: «Τις λατρεύω. Λατρεύω την ίδια. Ακόμη αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να παραμένει άγνωστη εκτός Ελλάδος! Οι ταινίες της, είναι εμποτισμένες από χαρά και ζωτικότητα, παραμένουν καλοήθεις σε ένα δυσάρεστο και καταστροφικό κόσμο. Μου θυμίζουν τον Ντίκενς, πρέπει να σας πω. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη υπήρξε ένας θηλυκός Ερμής, ήταν η ενσάρκωση μιας επιδέξιας ευελιξίας, μιας δυναμικής προσαρμοστικότητας, που είναι απαραίτητη στον κόσμο των τεχνών. Γι’ αυτό και την επέλεξα για το εξώφυλλο».

Έφυγε η Λάουρα (Μαλίτσια) Αντονέλι

Η Λάουρα Αντονέλι γεννήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 1941 στη σημερινή Πούλα της Κροατίας (τότε Πόλα της Ιταλίας). Έγινε γνωστή με τους ρόλους της σε ερωτικές ιταλικές κωμωδίες, όπως η “Σεξουαλική Επανάσταση” (1968) και η “Μαλίτσια” (1973), ενώ στη συνέχεια συνεργάστηκε με κορυφαίους Ιταλούς σκηνοθέτες, όπως ο Λουκίνο Βισκόντι, ο Έτορε Σκόλα, ο Ντίνο Ρίζι, ο Λουίτζι Κομεντσίνι. Ως σύντροφος του Ζαν-Πολ Μπελμοντό, την περίοδο 1972-80 έζησε στο Παρίσι, όπου και εκεί συνεργάστηκε με μεγάλους Γάλους σκηνοθέτες, όπως ο Κλοντ Σαμπρόλ.

Η καριέρα της άρχισε να φθίνει τη δεκαετία του '80, ενώ μια δικαστική περιπέτεια, το 1992, λόγω κατοχής κοκαΐνης, σφράγισε οριστικά το τέλος της. Τα τελευταία χρόνια, αυτή η άλλοτε πανέμορφη γυναίκα, ζούσε απομονωμένη στο σπίτι της, στο Λαντισπόλι, έπειτα από μια σειρά αποτυχημένες πλαστικές χειρουργικές επεμβάσεις, που την είχαν παραμορφώσει. Ο θάνατός της αποδίδεται σε καρδιακή ανακοπή.