Θα μπορούσε να είναι ένα τυπικό αστυνομικό μυθιστόρημα, με έναν ψυχωτικό δολοφόνο, που κουβαλάει τραύματα από την παιδική του ηλικία. Δεν είναι όμως, επειδή είναι γραμμένο από το δάσκαλο της δημιουργικής γραφής, όπως συνηθίζω να αποκαλώ τον Στίβεν Κινγκ. Αναφέρομαι στο «Ο κύριος Μερσέντες» (εκδ. Bell), που τελείωσα προ ημερών και είναι ένα μυθιστόρημα γραμμένο για να γίνει σενάριο κινηματογραφικής ταινίας (όπως άλλωστε όλα τα τελευταία του Κινγκ) και μάλιστα ταινίας επίκαιρης, αφού η υπόθεση διαδραματίζεται στη σύγχρονη και χτυπημένη από την οικονομική κρίση Αμερική και ξεκινάει με έναν τρελό, ο οποίος οδηγώντας μια Μερσεντές ορμά σε μια ουρά ανέργων, που περιμένουν να πιάσουν δουλειά σε σουπερμάρκετ, σκοτώνει αρκετούς και πριν τον ανακαλύψει η αστυνομία, στέλνει επιστολή στον πρώην αστυνομικό Μπιλ Χότζες, ότι πρόκειται να ξαναχτυπήσει.
Ο Στίβεν Κινγκ πλέκει με μαεστρία το σενάριό του. Πλάθει έναν δολοφόνο με οιδιπόδειο σύμπλεγμα, πλήρως εξαρτώμενο από τη μητέρα του και ταυτόχρονα εξαιρετικό χρήστη ηλεκτρονικών συσκευών και απόλυτα εξοικειωμένο με τη χρήση του ίντερνετ, το οποίο εκμεταλλεύεται πολλαπλώς. Τόσο, για να ενημερώνεται και να μελετά ώστε να τελειοποιεί την εγκληματική του δραστηριότητα, όσο και για να χρησιμοποιεί τα κοινωνικά δίκτυα εις βάρος των άλλων χρηστών.