Οι δύο φίλοι μου συζητούν ήρεμα στο καφέ στέκι μας, για ποιο είδος βιβλίου τους αρέσει μέχρι που ο Δ λέει τη μεγάλη κουβέντα: «Δεν μπορώ να διαβάζω επιστημονική φαντασία».
«Γιατί;» ήταν η ερώτηση του άλλου φίλου μου του Θ.
«Διότι δεν μπορώ να φανταστώ ότι οι μηχανές μια μέρα μπορεί να μας κυβερνούν, όπως διατείνονται τα περισσότερα μυθιστορήματα και οι ταινίες του είδους».
«Μα και σήμερα δεν είσαι ήδη έρμαιο των συσκευών σου; Δεν ρυθμίζουν κατά κάποιο τρόπο τη ζωή σου; Δεν σου λείπει ας πούμε το κινητό εάν το έχεις ξεχάσει».
«Άλλο αυτό και άλλο να μου κάνει κουμάντο»
«Κουμάντο δεν είναι όταν έχεις ξεχάσει τον κωδικό σου σε κάποιο πρόγραμμα και το μηχάνημα δεν σε αφήνει να κάνεις τη συνηθισμένη σου εργασία;»
«Όχι», είναι κατηγορηματικός ο Δ. «Όχι γιατί οι μηχανές κατασκευάζονται από ανθρώπους και όποια στιγμή θέλουμε πετάμε το κινητό, που μου ανάφερες, αλλάζουμε πισί ή λάπτοπ, αλλάζουμε έξυπνο αυτοκίνητο. Κατάλαβες; Όλα τα κατασκευάζει ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος»
Οπότε πετάγομαι εγώ και ρίχνω λάδι στη φωτιά: «Έχεις δει γραμμή παραγωγής αυτοκινήτων, όπου υπάρχει μια σειρά ρομπότ που όλα βάζουν από κάτι στο αυτοκίνητο μέχρι να ολοκληρωθεί και στο τέλος ένα τεράστιο ρομπότ κάνει έλεγχο αν το προϊόν είναι έτοιμο για κυκλοφορία;»
«Και λοιπόν;» μου επιτίθεται ο Δ, «Όλα αυτά τα ρομπότ, άνθρωπος δεν τα σχεδίασε; Δεν τα κατασκεύασε; Μόλις πάει να ξεφύγει ένα και να κάνει λάθος, αμέσως ο άνθρωπος θα το απενεργοποιήσει. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα, πάρτε το είδηση».
«Εν τάξει αλλά γι’ αυτό τη λέμε επιστημονική φαντασία άλλωστε», αρχίζει φαινομενικά να υποχωρεί ο Θ, «αλλά μπορούσες να δεχτείς κάποτε τα μυθιστορήματα με τον Ντικ Τρέισι, τον ντετέκτιβ, που μιλούσε με τη γραμματέα του εξ αποστάσεως μέσω ενός εικονοτηλέφωνου που φορούσε στο χέρι του σαν ρολόι; Δεν μπορούσες και να που σήμερα υπάρχει το skype. Άρα αποδέχεσαι την επιστημονική φαντασία, ως φαντασία και περιμένεις τις όποιες επιστημονικές εξελίξεις να τρέχουν με γεωμετρική πρόοδο. Ποιος περίμενε ότι θα πατούσαμε στο φεγγάρι; Ο Ιούλιος Βερν όμως το έγραφε και ας μη το αποδέχονταν μερικοί, της εποχής του, όπως εσύ σήμερα».
Στο σημείο αυτό της συζήτησης πετάγομαι εγώ και αρχίζω να τους μιλάω για ένα βιβλίο που διάβασα πρόσφατα, το Robopocalypse του Ντάνιελ Γουίλσον (εκδ. Platypus), σύμφωνα με το οποίο στο άμεσο μέλλον, σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή που κανείς δεν θα προσέξει, όλη η εντυπωσιακή τεχνολογία που κυβερνά τον κόσμο μας θα δυσλειτουργήσει αυτόβουλα, θα ενωθεί και θα αρχίσει να στρέφεται εναντίον μας. Ένας εχθρός με τη μορφή πραγμάτων της καθημερινότητας όπως αυτοκίνητα, κτίρια, τηλέφωνα.
.jpg)