Το τραγούδι της καρδιάς μου - Song for Marion

Υπόθεση: Ο Άρθουρ, ένας συνταξιούχος με δύσκολο χαρακτήρα (Τέρενς Σταμπ) δεν μπορεί να καταλάβει γιατί η γυναίκα του Μάριον (Βανέσσα Ρεντγκρέηβ) χαίρεται να τραγουδάει «ανόητα τραγούδια» με την τοπική, εντελώς αντισυμβατική, χορωδία. Όταν η Ελίζαμπεθ, η διευθύντρια της χορωδίας (Τζέμα Άρτερτον) διακρίνει κάτι ιδιαίτερο στον απρόθυμο Άρθουρ, αποφασίζει να τον βγάλει από τον περιορισμένο κόσμο του και να τον πείσει να τραγουδήσει. 

Κριτική: Ο Τέρενς Σταμπ στο ρόλο του γκρινιάρη ηλικιωμένου συνταξιούχου που όλα του φταίνε, στο βάθος όμως κρύβει μια καλή καρδιά, αγαπάει τη γυναίκα του και το γιο του χωρίς να το δείχνει και η Βανέσα Ρέντγκρεϊβ στο ρόλο της πιο ανοιχτόκαρδης συζύγου του, που βρίσκει διέξοδο στο κοντινό κλαμπ ηλικιωμένων της περιοχής, τραγουδώντας και χορεύοντας ενίοτε, είναι το ιδανικό ζευγάρι πρωταγωνιστών αυτής της ταινίας.

Μοναχική σύζυγος – Charulata

Υπόθεση: H ιστορία μιας γυναίκας με ανάγκη για έκφραση, τέχνη και ρομαντισμό, εξελίσσεται στα τέλη του 19ου αιώνα στην Ινδία. Στο περίτεχνο σπίτι του φιλελεύθερου αλλά και εργασιομανή Bhupati, εκδότη εφημερίδας και της μοναχικής γυναίκας του, Charulata, έρχεται να φιλοξενηθεί ο Αmal, ο ξάδερφος του Bhupati. H Charulata ανακαλύπτει την καλλιτεχνική της πλευρά αλλά ταυτόχρονα νιώθει και μια επικίνδυνη έλξη. Η πλοκή υφαίνει με λεπτές κινήσεις το ντελικάτο παραμύθι ενός εύθραυστου γάμου και μιας γυναίκας που πασχίζει να ακουστεί η φωνή της.

Κριτική: Κάνετε ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο μέχρι το 1964 και φανταστείτε ότι βρισκόσαστε σε ένα καλοκαιρινό κινηματογράφο και παρακολουθείτε μια ταινία ινδικής παραγωγής, η ιστορία της οποίας εξελίσσεται στο 19ο αιώνα, τότε που τα ήθη ήταν διαφορετικά, υπήρχε πουριτανισμός και στην Ινδία οι μεγαλοαστοί συμπεριφερόντουσαν σαν Άγγλοι ευγενείς και οι έρωτες έπρεπε να είναι διακριτικοί, ειδικά όταν τύχαιναν μεταξύ… εξαδέλφων. Σκεφτείτε τώρα, τι μπορούσε να δείξει ο κινηματογράφος το 1964, όταν τρία χρόνια νωρίτερα ο αριστοκράτης Αλέκος Αλεξανδράκης γύριζε την ταινία «Συνοικία το όνειρο» και η προβολή της απαγορευόταν επειδή έδειχνε μια φτωχογειτονιά της Αθήνας (τόσο απλά).

Μόνον έτσι, θα μπορέσετε να παρακολουθήσετε αυτή την ινδική ταινία (πρόδρομο των σημερινών παραγωγών Μπόλιγουντ), που βασίζεται σε νουβέλα του Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ, ο όποιος ήταν ποιητής, φιλόσοφος, συνθέτης, ζωγράφος και ηγετική φυσιογνωμία της Ινδικής Μπενγκάλι αναγέννησης και είχε τιμηθεί με το Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Ρομαντική ιστορία, βαθιά αισθήματα, καταπιεσμένοι χαρακτήρες είναι τα βασικά στοιχεία του σεναρίου. Θεατρικές ερμηνείες «εποχής», μεγάλες σιωπές και υπερβολικές εκφράσεις, από πραγματικά συμπαθητικούς ηθοποιούς, που δεν πασχίζουν να μας πείσουν. Είναι αυθεντικοί και τους βοηθά η εξαιρετική ασπρόμαυρη φωτογραφία, που έχει άρτια αποκατασταθεί για την ψηφιακή εποχή μας.

Γενικά, έχουμε να κάνουμε με μια γλυκιά ερωτική και αντισυμβατική ιστορία.

Σκηνοθεσία: Σατγιατζίτ Ρέι

Με τους: Σουμίτρα Τσάτερτζι, Μαντχάμπι Μουκχερτζί, Σεϊλίν Μουκχερτζί

Προβάλλεται από 3/7/14

(Κριτική μου στο myFilm)

Μέχρι το τέλος - The homesman

Υπόθεση: Στη Νεμπράσκα του 1854 και σε μια μικρή συνοριακή κωμόπολη ζει η Μαίρη, μια μοναχική θεοσεβούμενη στην οποία η Εκκλησία αναθέτει τη συνοδεία τριών παρανοϊκών γυναικών σε άλλη πολιτεία ώστε να τύχουν σωστής περίθαλψης. Στο δρόμο για τα σύνορα, η Μαίρη θα σώσει τη ζωή ενός δραπέτη, ο οποίος δέχεται να τη βοηθήσει με αμοιβή 300 δολάρια. Η συμβίωση όμως των δυο αυτών διαφορετικών ανθρώπων μεταξύ τους, μαζί και με τις τρεις παρανοϊκές δεν θα είναι εύκολη…

Κριτική: Η Χίλαρι Σουάνκ στο ρόλο της μοναχικής μεγαλοκοπέλας που έχει μεγαλώσει μόνη της κάτω από τραυματικές εμπειρίες είναι πολύ καλή. Από την πλευρά του ο Τόμι Λι Τζόουνς χωρίς να καταβάλει ιδιαίτερη προσπάθεια συγκλονίζει με την ερμηνεία του. 

Παράλληλα, ο Τζόουνς ως σκηνοθέτης έχει καταφέρει να αναδείξει τη σκληρότητα της εποχής και να σκιαγραφήσει με πραγματική οξυδέρκεια τους χαρακτήρες, τόσο της θεοσεβούμενης, που πασχίζει μέσα στο γενικό χαμό να αποκατασταθεί, όσο και του σκληροτράχηλου δραπέτη που τη βοηθάει, ο οποίος στο βάθος είναι καλός, αλλά η καταραμένη Άγρια Δύση τον έχει κάνει οπορτουνιστή και αριβίστα.

Η ταινία, τόσο μέσα από την σε πρώτο επίπεδο αφήγηση, όσο και μέσα από τα αλλεπάλληλα πισωγυρίσματα (τις οδυνηρές μνήμες της Χίλαρι Σουάνκ, τα φαντάσματα του παρελθόντος της, όπως είναι της μόδας να γράφουμε), προβάλλει όλα εκείνα τα στοιχεία που δημιούργησαν το χαρακτηρισμό «Άγρια Δύση»: Τόσο τους διαφορετικούς ανθρώπους, τους ντόπιους ινδιάνους και τους κατακτητές-καταπατητές της Δύσης, όσο και τα ακραία καιρικά φαινόμενα. Ο παρατηρητικός θεατής θα μείνει απόλυτα ικανοποιημένος από την αυθεντικότητα της ταινίας.

Ο σκηνοθετικός ρυθμός είναι ανάλογος με τη ζωή των ανθρώπων της εποχής, αργός, καταθλιπτικός αλλά και διεισδυτικός, το σενάριο επιφυλάσσει εκπλήξεις, η φωτογραφία των αχανών εκτάσεων με τις διαφορετικές καιρικές συνθήκες είναι πάρα πολύ καλή και για τις ερμηνείες έγραψα πιο πάνω.

Σκηνοθεσία: Τόμι Λι Τζόουνς

Με τους: Τόμι Λι Τζόουνς, Χίλαρι Σουάνκ, Μέριλ Στριπ, Μιράντα Ότο, Τζέιμς Σπέιντερ, Ντέιβιντ Ντένσικ, Ουίλιαμ Φίχτνερ, Γκρέις Γκάμερ, Τζον Λίθγκοου, Μπλέικ Νέλσον, Τζέσε Πλέμονς, Σόνια Ρίχτερ, Χέιλι Στάινφελντ

Προβάλλεται από 26/6/14

(Κριτική μου στο myFilm)

Τα καλύτερα έρχονται – Les beaux jours

Υπόθεση: Η Caroline συνταξιοδοτήθηκε και έχει μια καινούρια ζωή μπροστά της. Έχει χρόνο να φροντίσει τα παιδιά της, τον σύζυγο και πάνω από όλα τον εαυτό της. Πολύ σύντομα όμως αντιλαμβάνεται ότι αυτό το είδος ελευθερίας είναι συνώνυμο της πλήξης, με αποκορύφωμα το δώρο γενεθλίων της, που δεν είναι άλλο από μια κάρτα μέλους σε ένα club συνταξιούχων. Παραδόξως, εκεί θα έρθει σε επαφή με τον νεαρό καθηγητή πληροφορικής, που υποκύπτει στη γοητεία της. Η Caroline θα βιώσει μια δεύτερη νεότητα, θα ερωτευτεί τον νεαρό άντρα, θα γευτεί πρωτόγνωρες εμπειρίες, θα επαναστατήσει και θα αιφνιδιάσει τον περίγυρο της. Ποιος είπε ότι η συνταξιοδότηση είναι το τέλος και όχι μια ολοκαίνουρια αρχή;

Κριτική: Μετά τον έρωτα του γερο-Μάικλ Κέιν και της νεαρής Κλεμάνς Ποεσί στο πρόσφατο «Απρόσμενος έρωτας» ήρθε και ο έρωτας της συνταξιούχου Φανί Αρντάν με το νεαρό Λοράν Λαφίτ, που υποδύεται έναν καθηγητή πληροφορικής ενός Κλαμπ Συνταξιούχων (όρος που ηχεί πιο καλά από το δικό μας… Κέντρο Ανοικτής Προστασίας Ηλικιωμένων). Έτσι, αυτή η ταινία με αναγκάζει να επανέλθω στο ότι με μια καλή σκηνοθεσία και με δύο καλές ερμηνείες, ένας γεροντοέρωτας μπορεί να αναπαρασταθεί χωρίς να προκαλέσει γέλια και παράλληλα μπορεί να δώσει μαθήματα διαχείρισης της ζωής, στο χρονικό εκείνο σημείο που οι περισσότεροι αρχίζουν να νομίζουν ότι έχουν ξοφλήσει και δεν υπάρχει μέλλον.

Η Φανί Αρντάν με λιτά εκφραστικά μέσα καταφέρνει να αναδείξει τις δυσκολίες προσαρμογής σε ένα νέο τρόπο ζωής και να ανατρέψει τα αδιέξοδα αντιμετωπίζοντάς τα με αξιοπρέπεια και χιούμορ ταυτόχρονα, συνάπτοντας σχέση με ένα νεαρό γοητευτικό δάσκαλο, ο οποίος δεν φαίνεται να έχει δυσκολίες στις σχέσεις του με το άλλο φύλλο, αδιακρίτως ηλικίας. Κάτι, το οποίο αρχικά δεν καταλαβαίνει η πρώην οδοντίατρος Φανί Αρντάν.

Αξιοπρεπείς και οι δύο ερμηνείες, κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον σ’ αυτή τη γλυκιά ταινία με το αισιόδοξο τέλος.

Σκηνοθεσία: Μαριόν Βερνού

Με τους: Φανί Αρντάν, Λοράν Λαφίτ, Πατρίκ Τσεσνέ, Ζαν Φρανσουά Στεβενίν, Φανί Κοτενσιόν, Μαρί Ριβιέρ, Φεντόρ

Προβάλλεται από 26/6/14

(Κριτική μου στο myFilm)

Fedora

Υπόθεση: Η άλλοτε επιτυχημένη και διάσημη ηθοποιός Fedora αυτοκτονεί πέφτοντας στις γραμμές του τρένου. Συντετριμμένος ο πασίγνωστος παραγωγός του Χόλιγουντ Μπάρι Ντέτβαϊλερ θα παραβρεθεί στην κηδεία της στο Παρίσι, όπου και αναρωτιέται αν -και κατά πόσο- φέρει και ο ίδιος μερίδιο ευθύνης για τον θάνατό της.  Δύο εβδομάδες νωρίτερα, είχε ταξιδέψει στην Κέρκυρα, όπου η Fedora είχε επιλέξει να απομονωθεί σε μία πολυτελή βίλα. Μαζί της ζούσαν, η ιδιοκτήτρια του νησιού, κόμισσα Σομπριάνκσι και ο γιατρός Δρ. Βάντο με τη βοηθό του. Ο Μπάρι είχε στα χέρια του μία κινηματογραφική διασκευή της Άννα Καρένινα, μεταφέροντάς της ότι κάποιοι σημαντικοί χρηματοδότες είχαν δεσμευτεί να επενδύσουν στην ταινία μόνο αν δεχτεί να υποδυθεί το ρόλο η Fedora. Παρότι η διάσημη ηθοποιός έδειχνε πρόθυμη και ικανή να πάρει τον ρόλο και να τον φέρει εις πέρας, τα σχέδια του παραγωγού προσέκρουσαν πάνω στη διάγνωση του πλαστικού χειρουργού, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι η Fedora πάσχει από παράνοια και είναι αδύνατον να παίξει…

Κριτική: Μια ταινία για τις ιδιόρρυθμες σταρ των δεκαετιών του ‘40 και του ‘50, όταν τα στούντιο κρεμόντουσαν από τις διαθέσεις τους και τις ιδιοτροπίες τους. Όταν δηλαδή, υπήρχαν πραγματικοί σταρ του κινηματογράφου χωρίς να υπάρχουν τα χιλιάδες μέσα ενημέρωσης.

Ο Μπίλι Γουάιλντερ, ένας μεγάλος δημιουργός με πρωτοπόρο κινηματογραφικό ύφος, που μας έχει χαρίσει αλησμόνητες ταινίες («Σαμπρίνα» του 1954, «Εφτά χρόνια φαγούρας» του 1955, «Μερικοί το προτιμούν καυτό» του 1959 και «Η Γκαρσονιέρα» του 1960) με το «Φαιδώρα» (όπως ήταν ο τίτλος το 1978) έκανε ένα φιλμ για τις διάσημες αυτές σταρ, αλλά δύσκολα μπορούμε να το συμπεριλάβουμε στα αξέχαστα.

Τώρα. Αν εγώ θυμάμαι τη Fedora, είναι διότι ήταν γυρισμένη στην Κέρκυρα χωρίς να αναφέρεται σ’ αυτήν (έχει δηλαδή και ελληνικό ενδιαφέρον) και διότι από τα πρώτα κιόλας λεπτά κατάλαβα την εξέλιξη και το τέλος της, ένα γεγονός που αφαιρεί τη μαγεία του κινηματογράφου, αλλά με είχε συνεπάρει. Όπως με συναρπάζει ακόμα, το γεγονός ότι ο Γουάιλντερ μπαίνει στο βάθος των χαρακτήρων του και εδώ έχουμε να κάνουμε με το δύστροπο χαρακτήρα μιας σταρ «τύπου Γκρέτα Γκάρμπο» (αρκετά καλή η Μάρθα Κέλερ) και έναν κουρασμένο, εξουθενωμένο παραγωγό (που τον υποδύεται ο καλός, επίσης, Γουίλιαμ Χόλντεν).

Με συναρπάζει επίσης, όπως κάθε ταινία που ασχολείται με τον κόσμο του κινηματογράφου και όπως κάθε ταινία που ασχολείται με ταινίες σαν κι αυτή την ίδια. Γι’ αυτό και τη θυμάμαι ακόμα.

Σκηνοθεσία: Μπίλι Γουάιλντερ\

Με τους: Ουίλιαμ Χόλντεν, Μάρτα Κέλερ, Χοσέ Φερέρ, Μάριο Αντόρφ, Στίβεν Κόλινς, Χένρι Φόντα

Προβάλλεται από 26/6/14

(Κριτική μου στο myFilm)

Το λάθος αστέρι - The fault in our stars

Υπόθεση: Δύο ασυνήθιστοι έφηβοι, η Χέιζελ και ο Γκας βλέπουν τη ζωή με διαφορετική ματιά. Είναι ιδιαίτερα ευφυείς, δεν τους αρέσει να ακολουθούν συμβατικές μεθόδους και έχουν δημιουργήσει μία σχέση που θα τους συνεπάρει σε ένα αξέχαστο ταξίδι. Η σχέση αυτή είναι το μεγαλύτερο θαύμα, δεδομένου ότι γνωρίστηκαν και ερωτεύτηκαν σε μια ομάδα υποστήριξης καρκινοπαθών.

Κριτική: Ένα βιβλίο φέρνει κοντά δυο νέους, με διαφορετικό χαρακτήρα και αντισυμβατικούς, που έχουν όμως ένα κοινό χαρακτηριστικό: πάσχουν από καρκίνο.

Η ταινία θα μπορούσε να είναι άλλο ένα Love Story, αλλά ευτυχώς δεν είναι.

Τα δύο πρόσωπα του Ιανουαρίου - The two faces of January

Υπόθεση: 1962. Ο χαρισματικός Τσέστερ και η γοητευτική σύζυγος του Κολέτ, βρίσκονται στην Αθήνα για διακοπές. Κατά την επίσκεψη τους στην Ακρόπολη, συναντούν το Ράινταλ, ένα νεαρό αμερικάνο που εργάζεται ως ξεναγός, ο οποίος μαγεμένος από την ομορφιά της Κολέτ και τα πλούτη του Τσέστερ, θα δεχτεί μετά χαράς την πρόσκληση για δείπνο μαζί τους. Το ζευγάρι όμως κρύβει σκοτεινά μυστικά. Ο Τσέστερ ζητάει από το Ράινταλ να τον βοηθήσει να μεταφέρει έναν αναίσθητο άντρα, που ισχυρίζεται ότι του επιτέθηκε. Εκείνος συμφωνεί, αλλά καθώς τα γεγονότα παίρνουν άλλη τροπή, βρίσκει τον εαυτό του σε κίνδυνο κι ανίκανο να αποδράσει. Ο Τσέστερ πνιγμένος στα συναισθήματα ζήλιας και παράνοιας που τον κατακλύζουν ενώ παρακολουθεί το Ράινταλ να έρχεται πιο κοντά στην Κολέτ, φέρνει ακόμη μεγαλύτερη ένταση στο τρίγωνο. 

Κριτική: Βλέποντας το ενδυματολογικό στυλ του Βίγκο Μόρτενσεν, που υποδύεται ένα μεγαλοαπατεώνα, ακόμα και αδιάβαστος αν είσαι για την ταινία, καταλαβαίνεις ότι έχεις να κάνεις με ήρωα της συγγραφέως Πατρίτσια Χάισμιθ, η οποία αυτή τη φορά στέλνει τους ήρωές της στην Αθήνα του 1962.

Sabotage

Υπόθεση: Η καλύτερη ομάδα δίωξης ναρκωτικών στον πλανήτη δεν θα μπορούσε παρά να έχει αρχηγό τον Arnold Schwarzenegger. Δε σημαίνει όμως ότι είναι αλώβητη, ειδικά όταν θεωρείται υπεύθυνη για την εξαφάνιση δέκα εκατομμυρίων δολαρίων, μετά από έφοδο σε κρησφύγετο ενός πανίσχυρου μεξικανικού καρτέλ. Όπως είναι φυσικό, τα μέλη της ομάδας βρίσκονται στο στόχαστρο και ένας ένας χάνει τη ζωή του. Στο πρότυπο των Δέκα Μικρών Νέγρων της Αγκάθα Κρίστι, όλοι είναι ένοχοι και η ομάδα συρρικνώνεται μυστηριωδώς. 

Κριτική: Σκληρή και βίαιη ταινία πάνω στο –παραδοσιακό- μπλέξιμο των μυστικών πρακτόρων της DEA, που υποδύονται μέλη καρτέλ ναρκωτικών για να μπορούν να ξεσκεπάσουν με ισχυρές αποδείξεις ολόκληρο το κύκλωμα και τους βαρόνους.

Το Πέρασμα του Μίλερ – Miler’ s Crossing

Υπόθεση: Κατά την περίοδο της ποτοαπαγόρευσης, ο Λίο (Άλμπερτ Φίνεϊ), ένας συμπαθής Ιρλανδός αρχιμαφιόζος, έχει υπό τον έλεγχό του μια ολόκληρη πόλη μαζί με τον Τομ (Γκάμπριελ Μπερν), τον έμπιστο συνεργάτη και συμβουλάτορά του. Οι δυο τους θα βρεθούν αντιμέτωποι όταν ερωτευθούν την ίδια γυναίκα, τη στιγμή που η εξουσία τους θα αμφισβητηθεί από έναν Ιταλό μαφιόζο, που αρχίζει να αποκτά δύναμη στην περιοχή. Μέσα στη δίνη μιας αδυσώπητης γκανγκστερικής σύγκρουσης, ο Τομ ακροβατεί σε ένα τεντωμένο σχοινί, στην προσπάθειά του να ελέγξει και να χειριστεί τα βίαια ξεσπάσματά της.

Κριτική: Στον εικοστό αιώνα (γύρω στα ’30) υπήρχε ένα είδος ταινιών που λεγόταν «γκανγκστερική ταινία» (απόδειξη ότι και το Word, δεν μου υπογράμμισε ως λάθος τη λέξη). Αργότερα (και μετά τα ’40), άρχισε να χρησιμοποιείται και ο όρος «φιλμ νουάρ», το οποίο περιελάμβανε και τις γκανγκστερικές ταινίες, μπορούσε όμως και όχι.

«Το Πέρασμα του Μίλερ» (ονομασία μιας δασικής περιοχής που δεν προσδιορίζεται γεωγραφικά στην ταινία),

Η λύτρωση μιας αγίας

Ασκούν μια ιδιαίτερη γοητεία τα μυθιστορήματα του Keigo Higashino, ο οποίος θεωρείται σήμερα ο πλέον δημοφιλής συγγραφέας της σύγχρονης Ιαπωνίας. Είναι κλασσικά και ταυτόχρονα πρωτότυπα. Διαθέτουν το μυστήριο του «ποιος το έκανε;» και ταυτόχρονα περιγράφουν με μια Ντοστογιεφσκική (ας μου επιτραπεί ο όρος) οξυδέρκεια τους ήρωες και με μια γλαφυρότητα τις καταστάσεις και τους χώρους, που σε μαγνητίζει. Παράλληλα, σε ταξιδεύουν στην Ιαπωνία, μια χώρα τόσο διαφορετική από τα καθιερωμένα δυτικά πρότυπα.

Έχοντας διαβάσει το προηγούμενο μυθιστόρημά του «Η αφοσίωση του Υπόπτου Χ», δεν μπόρεσα να αντισταθώ στο καινούργιο του «Η λύτρωση μιας αγίας» (και τα δύο από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος), στο οποίο εμφανίζονται πάλι τα γνωστά μας πρόσωπα: ο αστυνομικός Κουσανάγκι και ο ιδιοφυής καθηγητής Φυσικής δρ Γιουκάβα, ο οποίος και αυτή τη φορά θα χρειαστεί να επιστρατεύσει όλη την εφευρετικότητα και την ευφυΐα του, προκειμένου να διαλευκάνει μια εντυπωσιακή πλεκτάνη που μοιάζει να αποτελεί το τέλειο έγκλημα. Αλλά το τέλειο έγκλημα, δεν υπάρχει.