Όχι στην αποχή και το λευκό

Κάθε φορά που πλησιάζουν εκλογές (βουλευτικές ή δημοτικές) ξυπνάει μέσα μου το «κόλλημα» που έχω, να εξηγώ στον κόσμο που θέλει να «αντιδράσει» (να απαξιώσει) το πολιτικό σύστημα με αποχή ή με λευκό και άκυρο στην κάλπη, ότι η αποχή, τα λευκά και τα άκυρα ψηφοδέλτια ΔΕΝ προσμετρώνται και όλα μαζί θεωρούνται ανύπαρκτα για το πολιτικό σύστημα, που εκλέγει με βάση τα έγκυρα ψηφοδέλτια.

Η λευκή ψήφος μπορεί να θεωρείται ψήφος διαμαρτυρίας για εκείνους τους πολίτες που επιθυμούν να παραμένουν ενεργοί και να συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία και δεν εκφράζονται από τα υπάρχοντα κόμματα, είτε σε ιδεολογικό είτε σε πρακτικό επίπεδο. Μπορεί, επίσης, να μοιράζονται λευκά ψηφοδέλτια πριν το παραβάν για να εκφραστούν αυτοί οι πολίτες. Το πολιτικό σύστημα όμως, ποτέ δεν είχε προσμετρήσει αυτά τα λευκά ψηφοδέλτια και τα είχε βάλει στο «ίδιο τσουβάλι» με τα άκυρα και με την αποχή. Η οποία αποχή πρέπει να θυμίσω ότι δεν συνιστά αντίδραση. Αποτελεί ένδειξη απάθειας και αδιαφορίας, παρ’ όλο που από μια μικρή μερίδα κόσμου αντιμετωπίζεται ως συνειδητή επιλογή απαξίωσης.

Ρωμαίος και Ιουλίετα – Romeo and Juliet

Το θεατρικό του Σαίξπηρ είναι γνωστό: Δύο νέα παιδιά, από οικογένειες που διακατέχονται από μίσος μεταξύ τους, ερωτεύονται και αδυνατώντας να εκφράσουν τα συναισθήματά τους στους γονείς τους μηχανεύονται ένα σχέδιο, με τη βοήθεια ενός ανοιχτόμυαλου αλλά επίσης επιπόλαιου καλόγερου, το οποίο σχέδιο δεν θα φέρει τα αναμενόμενα αποτελέσματα.

Ένα θεατρικό του Σαίξπηρ με έντονη την τραγική ειρωνεία, το οποίο όταν είχα διαβάσει πολύ μικρός, το μόνο που είχα συγκρατήσει ως δίδαγμα ήταν πως «τα κακά νέα μαθαίνονται πιο γρήγορα», διότι η αποτυχία του σχεδίου των δυο ερωτευμένων βασίστηκε πάνω στην ταχύτητα με την οποία μαθεύτηκαν τα δυσάρεστα νέα, αντί των ευχάριστων, που θα εξηγούσαν στο Ρωμαίο ότι υπάρχει σχέδιο εξαπάτησης των γονέων.

Δεν είναι η πρώτη φορά που το θεατρικό αυτό του Σαίξπηρ βγαίνει στη μεγάλη οθόνη. Έχουν προηγηθεί κορυφαίες μεταφορές από τον Τζορτζ Κιούκορ (1936) με τον Λέσλι Χάουαρντ και τη Νόρμα Σίρερ, του Ρενάτο Καστελάνι (1954) με τον Λόρενς Χάρβεϊ και τη Σούζαν Σένταλ, του Φράνκο Τσεφιρέλι (1968) με την Ολίβια Χάσεϊ και τον Λέοναρντ Χουίτινγκ και του Μπαζ Λούρμαν (1996) με το Λεονάρντο Ντι Κάπριο και τη Κλερ Ντέινς, μια μεταμοντέρνα μεταφορά στην εποχή της δεκαετίας του ’90 με όπλα και μοντέρνα αυτοκίνητα αντί για ξίφη και άλογα. Όλες οι ταινίες, με εξαιρετικούς ερμηνευτές και ανταποκρινόμενες στις απαιτήσεις τόσο του θεατρικού έργου και του ύφους του συγγραφέα, αλλά και του πνεύματος της εποχής κατά την οποία γυρίστηκαν.

Ο σωσίας – The double

Υπόθεση: Ο Σάιμον Τζέημς είναι ένας τυπικός υπάλληλος γραφείου που εργάζεται σε μια μεγάλη πολυεθνική εταιρεία. Το αφεντικό του και οι συνάδελφοι του, τον υποτιμούν συνεχώς, η μητέρα του κάνει παράπονα για όλα και το χειρότερο όλων, η Χάννα, η όμορφη βοηθός στο τμήμα φωτοαντίγραφων, τον αγνοεί. Όπου και να στραφεί ο Σάιμον βρίσκει μόνο εμπόδια και η ζωή του φαίνεται να μην έχει καμία απολύτως βελτίωση. Τα πράγματα θα χειροτερέψουν ακόμα περισσότερο με τον ερχομό του καινούριου συναδέλφου του, Τζέημς Σάιμον. Ο Τζέημς είναι ολόιδιος εξωτερικά με τον Σάιμον αλλά έχει όλα όσα του λείπουν. Αυτοπεποίθηση, χαρίσματα και ένα μοναδικό ταλέντο στο να σαγηνεύει τις γυναίκες. Αναπόφευκτα ο Τζέημς θα αρχίσει να παίρνει την ζωή του Σάιμον…

Κριτική: Σκοτεινή μεταφορά (στα χνάρια του «1984» του Μάικλ Ράντφορντ), της ομότιτλης νουβέλας του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι,

Βόλτα με τον Μολιέρο - Bicycling with Moliere

Υπόθεση: Στο απόγειο της υποκριτικής του καριέρας, ο Σερζ Τανέρ, αποφασίζει να γυρίσει την πλάτη στον κόσμο της σόου μπιζ μία και καλή. Ήταν όλα πολύ θλιβερά – είχε φθαρεί μέσα σε ένα επάγγελμα, στο οποίο ο ένας πρόδιδε τον άλλον. Ο Σερζ αποσύρεται για να ζήσει σαν ερημίτης σε ένα υποβαθμισμένο σπίτι στο νησί Ιλ ντε Ρε, στον Ατλαντικό Ωκεανό, κοντά στις Γαλλικές ακτές. 

Τρία χρόνια αργότερα, ο Γκοτιέ Βαλένς, ένας δημοφιλής και αγαπητός τηλεπαρουσιαστής, θα εμφανιστεί στο νησί. Πηγαίνει εκεί με σκοπό να του κάνει μια πρόταση να επιστρέψει στο θέατρο για να παίξει το ρόλο του Μισανθρώπου στο κλασσικό έργο του Μολιέρου. Ο Σερζ αρνείται κατηγορηματικά και ορκίζεται πως δε θα γυρίσει ποτέ ξανά στο σανίδι. Κάτι όμως μέσα του προσπαθεί να του αλλάξει τη γνώμη. Προτείνει στον Γκοτιέ να προβάρουν την πρώτη σκηνή του έργου, ένας διάλογος μεταξύ Αλσέστ και Φιλίντ. Μετά από πέντε μέρες πρόβας θα αποφασίσει αν θα δεχτεί το ρόλο.

Κριτική: Ο σκηνοθέτης της πολύ καλής ταινίας «Οι γυναίκες του τελευταίου ορόφου», αυτή τη φορά μας φέρνει στη σύγχρονη εποχή το θεατρικό του Μολιέρου «Ο μισάνθρωπος» (που έχει γραφεί το 1666) με τρεις εξαιρετικούς ηθοποιούς, που σου κρατούν το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος.

Η άλλη γυναίκα - The other woman

Υπόθεση: Όταν η Κάρλι (Κάμερον Ντίαζ) συναντήσει τυχαία την Κέιτ (Λέσλι Μαν), τη γυναίκα του καινούριου της αμόρε, Μαρκ (Νικολάι Κόστερ Βαλντάου, “Game of Thrones”), θα συνειδητοποιήσει, με τον πιο αναπάντεχο τρόπο, ότι έχει μπλέξει με έναν απατεώνα και μισό. Η Κάρλι βρίσκεται ξαφνικά στη θέση να παρηγορεί την Κέιτ και ανάμεσά τους αναπτύσσεται μια φιλική σχέση η οποία σύντομα θα ενισχυθεί δραστικά, όταν οι δυο τους καταλάβουν ότι ο Μαρκ τις απατά με μία τρίτη γυναίκα, την Άμπερ (Κέιτ Άπτον). Οι τρεις, πλέον, γυναίκες θα ενώσουν τις δυνάμεις τους απέναντι στον κοινό εχθρό, με σκοπό να καταστρώσουν το απόλυτο σχέδιο εκδίκησης.

Κριτική: Μια αμερικανική κωμωδία του Νικ Κασαβέτις, από τον οποίο περίμενα κάτι καλύτερο, μετά τις ταινίες του «To ημερολόγιο» και «Η αδελφή μου κι εγώ», το σενάριο και η εξέλιξη της οποίας θυμίζουν ελληνική ταινία της δεκαετίας του ’60

Ανυπόφοροι γείτονες - Bad neighbors

Υπόθεση: Από τον σκηνοθέτη της πολύ πετυχημένης κωμωδίας Σηκωτός για τη Συναυλία (Get Him to the Greek) και τους παραγωγούς της ξεκαρδιστικής ταινίας This Is the End, έρχεται μια κάφρικη νεανική κωμωδία με τον large Σεθ Ρόγκεν σε ρόλο συντηρητικού οικογενειάρχη που, μαζί με τη γυναίκα του, Ρόουζ Μπερν, μεγαλώνουν ήσυχα κι ωραία το μικρό τους μωρό, ζώντας στο έπακρο το Αμερικανικό Όνειρο, ώσπου αποκτούν γείτονες τα μέλη μιας ανεξέλεγκτα φασαριόζικης φοιτητικής αδελφότητας με αρχηγό τον hot Ζακ Έφρον. Πολύ σύντομα ξεκινάει ένας ανελέητος πόλεμος ανάμεσα στους θερμόαιμους φοιτητές και το φιλήσυχο ζευγάρι (που θέλει να ελπίζει πως παρά τα οικογενειακά βάρη εξακολουθεί να είναι cool) με πολλά χτυπήματα κυριολεκτικά κάτω από τη μέση.

Κριτική: Είναι απίστευτος ο τρόπος με τον οποίο μπορεί να προκληθεί γέλιο στο αμερικανικό κοινό,

Να κάθεσαι και να κοιτάς

Υπόθεση: Ένα τρένο καταφτάνει στο σιδηροδρομικό σταθμό μιας μικρής πόλης. Αποβιβάζεται μόνο η Αντιγόνη, μια νέα κοπέλα γύρω στα 30. Κανείς δεν την περιμένει, εκτός από έναν γέρο άντρα, που περνάει όλη τη μέρα του στον έρημο σταθμό. Η Αντιγόνη έχει φύγει από την Αθήνα κι έχει επιστρέψει στη γενέθλια πόλη της – και φαίνεται αποφασισμένη να μείνει εκεί. Συναντιέται με την Ελένη, μια φίλη από τα παλιά, πιάνει δουλειά ως καθηγήτρια Αγγλικών στο τοπικό φροντιστήριο, τα φτιάχνει με τον Νίκο, ένα αγόρι νεότερο, όμορφο και ευχάριστα αφελές. Η αναζήτηση της Αντιγόνης για μια απλή ζωή στους ήσυχους δρόμους της μικρής πόλης σταδιακά αποδεικνύεται πιο μπερδεμένη απ’ ό,τι έχει φανταστεί. Η σχέση της Ελένης με τον παντρεμένο Νώντα κάνει τα πράγματα δυσκολότερα για όλους. Σύντομα η Αντιγόνη θα βρεθεί μπλεγμένη σε καταστάσεις που απαιτούν δράση, ενώ οι δυναμικές μεταξύ των χαρακτήρων γίνονται όλο και πιο πολύπλοκες. Και η ένταση όλο μεγαλώνει…

Κριτική: Μέσα από αποσπασματικές εικόνες μιας αγνώριστης ελληνικής επαρχίας (βιομηχανικά κατάλοιπα, μάντρες αυτοκινήτων σε αποσύνθεση, χωράφια παραδομένα στους ηλιοσυσσωρευτές, δρόμους βραδείας ή ταχείας κυκλοφορίας και σιδηροδρόμους σημαδεμένους με γκράφιτι), μακριά από το μύθο του ηλιόλουστου και ανέμελου συναισθηματικά τοπίου και πιο κοντά στα μουντά τοπία που είχε καθιερώσει ο Θ. Αγγελόπουλος, η πρώτη αυτή μεγάλου μήκους ταινία του Γιώργου Σερβετά,

The amazing Spiderman 2

Υπόθεση: Είναι φανταστικό να είσαι ο Spider-Man. Για τον Πίτερ Πάρκερ τίποτα δεν ξεπερνάει τους ελιγμούς ανάμεσα στους ουρανοξύστες, τις περιπέτειες του ως ήρωα, αλλά και τον χρόνο που περνάει με την Γκουέν. Το να είσαι όμως ο Spider-Man έχει και το τίμημα του. Είναι ο μοναδικός που μπορεί να προστατεύσει τους Νεοϋορκέζους συμπολίτες του από τους κακούς που απειλούν την πόλη. Μέτα την εμφάνιση του Ηλέκτρο, ο Πίτερ πρέπει να αντιμετωπίσει έναν πανίσχυρο αντίπαλο. Εντωμεταξύ, επιστρέφει ένας παλιός του φίλος, ο Χάρυ Όσμπορν και ο Πίτερ πολύ σύντομα αντιλαμβάνεται ότι όλοι του οι εχθροί έχουν κάτι κοινό. Την εταιρεία κολοσσό Oscorp. 

Κριτική: Ακριβώς όπως παρουσιάζεται: «Συνεπής στο στυλ της πρώτης, η νέα ταινία διατηρεί το νεανικό και γοητευτικό της ύφος, χωρίς να στερείται εκπλήξεων, όπως για παράδειγμα η ανανεωμένη στολή του Spider-Man».

Θα συμπληρώσω πως δεν είναι μόνον η στολή, αλλά και το αισθηματικό κομμάτι της ταινίας με το απρόβλεπτο τέλος, καθώς και την ελπιδοφόρα συνέχεια.

Snowpiercer

Υπόθεση: Σωτήριον έτος 2031 μ.Χ. Μετά από ένα αποτυχημένο πείραμα, για να ανακοπεί το φαινόμενο της υπερθέρμανσης του πλανήτη, μια νέα εποχή παγετώνων έχει εξοντώσει σχεδόν κάθε ζωντανό οργανισμό πάνω στη Γη. Οι μόνοι επιζήσαντες είναι οι ταξιδιώτες του Snowpiercer, ενός τρένου με κινητήρα αέναης κίνησης. Οι επιβαίνοντες της «οικονομικής θέσης», μη μπορώντας να ανεχθούν πλέον τις κακές συνθήκες διαβίωσης, επαναστατούν και επιχειρούν να πάρουν τον έλεγχο του κινητήρα που η ελίτ της «πρώτης θέσης» θεωρεί «ιερό».

Κριτική: Όταν αρχίζει η ταινία (στο έτος 2031) έχουν ήδη περάσει 17 χρόνια αφότου ο άνθρωπος, μετά από ένα αποτυχημένο πείραμα έχει επιφέρει, μια νέα Εποχή Παγετώνων και οι ολίγοι επιζήσαντες βρίσκονται παγιδευμένοι μέσα σε ένα τρένο που τρέχει διαρκώς κάνοντας το γύρω του πλανήτη (επί 17 χρόνια, ε;), χάρη σε μια «Αγία Μηχανή», η οποία προστατεύεται από μια ελίτ, που βρίσκεται στα μπροστινά βαγόνια.

Σε πρώτο επίπεδο, το σενάριο  ακούγεται σαν επιστημονική φαντασία (17 χρόνια παγετώνας, τρένο με αέναη κίνηση,  έγκλειστοι οργανωμένοι για επιβίωση κλπ). Σε δεύτερο επίπεδο όμως,

Βαλέσα: Η δύναμη της ελπίδας - Walesa: Man of hope

Ανεξάρτητα από τις ιδεολογικο-πολιτικές αντιλήψεις του θεατή, η ταινία αυτή του Βάιντα, που αποτελεί μέρος μιας τριλογίας με θέμα τον αγώνα του ανθρώπου κατά της αδικίας («Άνθρωπος από μάρμαρο» και «Άνθρωπος από σίδερο»), είναι αξιοπρόσεκτη,
επειδή συνδυάζει στοιχεία μυθοπλασίας και σκηνές από ντοκιμαντέρ της εποχής, που ο Βαλέσα αν και έχει υπογράψει έγγραφο συνεργασίας με τις Αρχές Ασφαλείας, ξεσηκώνεται συναρπάζει έναν ολόκληρο λαό και οργανώνει την «Αλληλεγγύη» με τις γνωστές συνέπειες για την Πολωνία και την ευρύτερη περιοχή.

Ο Αντρέι Βάιντα δένει αριστοτεχνικά τα γυρίσματά του με τις πραγματικές σκηνές από τα «επίκαιρα» της εποχής και αν για τη συνάντηση του Βαλέσα με τη δημοσιογράφο Οριάνα Φαλάτσι μπορεί να υπάρξει αντίρρηση για τον τρόπο που παρουσιάζεται στην ταινία, ο χαρακτήρας του Βαλέσα αποδίδεται σωστά και πειστικά από τον Ρόμπερτ Βίκιερβιτς, ενώ η Φαλάτσι της Μαρία Ροζάρια Ομάτζιο είναι αρκούντως ενοχλητική, όπως ακριβώς ήσαν και στην πραγματικότητα οι συνεντεύξεις της διάσημης δημοσιογράφου.

Αξιοπρόσεκτη επίσης είναι και η λιτή και εκφραστική ερμηνεία της Ανιέσκα Γκροτσόφσκα ως Ντανούκα, της συζύγου του Βαλέσα, που δέχεται με υπομονή τις δραστηριότητες του «αγανακτισμένου με την αδικία» συζύγου της
INFO
Υπόθεση: Η Νέα Ευρώπη έχει τις απαρχές της στο Γκντανσκ! Η ταινία «Βαλέσα, η δύναμη της ελπίδας» είναι η ιστορία ενός σύγχρονου ήρωα, του Λεχ Βαλέσα (Robert Więckiewicz). Η ταινία αρχίζει με την Οριάννα Φαλάτσι (Maria Rosaria Omaggio) που εμφανίζεται στο  διαμέρισμα του Βαλέσα για να πάρει συνέντευξη από τον μελλοντικό νικητή του βραβείου Νόμπελ. Η γεμάτη συγκίνηση συνομιλία με μία από τις παγκοσμίου φήμης δημοσιογράφους διαπερνά όλη την ταινία. Η  Φαλάτσι θέτει ερωτήματα που κανένας άλλος δεν θα ήθελε ή δεν θα τολμούσε ποτέ να ρωτήσει τον θρυλικό ηγέτη του κινήματος της «Αλληλεγγύης». Με αυτόν τον τρόπο, αποκαλύπτει την αλήθεια ενός χαρισματικού άνδρα με εκπληκτική πολιτική διαίσθηση.

Σκηνοθεσία: Αντρέι Βάιντα

Με τους: Ρόμπερτ Βίκιερβιτς, Ανιέσκα Γκροτσόφσκα, Ιβόνα Μπιέλσκα, Ζμπιγκνιεφ Ζαμακόφκσι

Προβάλλεται από 24/4/2014

(Κριτική μου στο myFilm)