Διαφθορά και διεφθαρμένοι

Στη Στοά του Βιβλίου στην Αθήνα, πραγματοποιήθηκε τις προάλλες παρουσία πλήθους κόσμου, η παρουσίαση του τελευταίου βιβλίου του φίλου και συνεργάτη-αρθρογράφου Δημήτρη Σουλιώτη με τίτλο «Διαφθορά και διεφθαρμένοι» (εκδόσεις Αρμός), στο οποίο συμπεριλαμβάνονται πολλά άρθρα που έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς στην Αμαρυσία. 

Ο συγγραφέας μέσα από την επιλογή δημοσιευμένων κειμένων του, αναλύει την έννοια της διαφθοράς στις διάφορες μορφές της και κυρίως την προσωπικότητα του διεφθαρμένου που αντιστοιχεί σ’ αυτές. Η δε ανάλυσή του δεν περιορίζεται στο τεχνοκρατικό πεδίο και σε μια απλή καταγραφή αιτίων και αποτελεσμάτων, αλλά επεκτείνεται στις κοινωνιολογικές και ψυχολογικές συνιστώσες του θέματος. Έτσι ο αναγνώστης έχει τη δυνατότητα να ανακαλύψει τη βαθύτερη ουσία της διαφθοράς και το κυριότερο, να εισέλθει στην ίδια την ψυχή του διεφθαρμένου.

Στο πρώτο από τα δύο μέρη του βιβλίου, ο συγγραφέας εξετάζει την έννοια της διαφθοράς και τα χαρακτηριστικά των διεφθαρμένων στο ευρύτερο πλαίσιο του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος.

Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου, αναζητώντας συνεχώς την κρυμμένη αλήθεια των πραγμάτων, εξετάζει τη διαφθορά και τους διεφθαρμένους στο πλαίσιο της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας και ειδικότερα στους χώρους της πολιτικής, του συνδικαλισμού και των συντεχνιών.

Με τα κείμενά του ο Δ. Σουλιώτης προσπαθεί να εισχωρήσει σ’ έναν καλά οχυρωμένο, τόσο σε ατομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, χώρο και να αναλύσει τις πολύπλοκες και υπόγειες διεργασίες, που δημιουργούν και αναπαράγουν τη διαφθορά και τους διεφθαρμένους.

Την παρουσίαση του βιβλίου, έκαναν ο συνταγματολόγος, πρώην ευρωβουλευτής και πρόεδρος της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς κ. Κώστας Μποτόπουλος, ο δικηγόρος κ. Νίκος Αναγνωστόπουλος και ο πατήρ Φιλόθεος Φάρος, οι οποίοι σχολίασαν ο καθένας από την σκοπιά του το θέμα της διαφθοράς, ενώ την ενδιαφέρουσα συζήτηση συντόνισε ο εκδότης των εκδόσεων Αρμός κ. Γ. Χατζηιακώβου.

Ο φίλος μου Δημήτρης Σουλιώτης εμφανώς συγκινημένος από την ενθουσιώδη υποδοχή του βιβλίου του, ευχαρίστησε όσους συνέβαλαν στην πραγματοποίηση της έκδοσης και της παρουσίασης και ανέλυσε ορισμένα κεφάλαια.

Δόκτωρ Ύπνος

Ο Στίβεν Κινγκ επιστρέφει στους χαρακτήρες και τις τοποθεσίες ενός από τα πιο δημοφιλή έργα του, της «Λάμψης», σε τούτο το καταιγιστικό μυθιστόρημα όπου συναντάμε τον μεσήλικα πια Νταν Τόρανς και ένα πολύ ξεχωριστό δωδεκάχρονο κορίτσι που πρέπει να σώσει από μια συμμορία παραφυσικών δολοφόνων.

Στους μεγάλους αυτοκινητόδρομους της Αμερικής, μια ομάδα που αποκαλείται Ο Αληθινός Δεσμός ταξιδεύει με αυτοκινούμενα τροχόσπιτα αναζητώντας τροφή. Τα μέλη της δείχνουν άκακοι, συνηθισμένοι άνθρωποι, ηλικιωμένοι οι περισσότεροι. Όπως όμως ξέρει ο Νταν Τόρανς, και ανακαλύπτει η θαρραλέα μικρή Άμπρα Στόουν, είναι σχεδόν αθάνατοι και ζουν με τον «ατμό» που παράγουν τα παιδιά που έχουν τη «λάμψη» όταν θανατώνονται αργά και βασανιστικά. 

Στοιχειωμένος από τους ενοίκους του Ξενοδοχείου Η Θέα όπου πέρασε μια φρικαλέα χρονιά όταν ήταν παιδί, ο Νταν τριγυρίζει άσκοπα επί δεκαετίες, προσπαθώντας απεγνωσμένα να απαλλαγεί από την κληρονομιά της απελπισίας, του αλκοολισμού και της βίας που του άφησε ο πατέρας του. Καταλήγει σε μια κωμόπολη του Νιου Χάμσαϊρ, σε μια κοινότητα των ΑΑ που τον στηρίζει, και σε μια δουλειά σε έναν οίκο ευγηρίας, όπου με όση δύναμη λάμψης του έχει απομείνει προσφέρει την ύστατη ανακούφιση στους ετοιμοθάνατους. Γίνεται γι’ αυτούς ο «Δόκτωρ Ύπνος».

Μέχρι που γνωρίζει την Άμπρα Στόουν... Το θεαματικό χάρισμά της, η πιο δυνατή λάμψη που έχει υπάρξει ποτέ, ξυπνάει τους δαίμονες του Νταν και τον καλεί σε μια μάχη για τη σωτηρία της ψυχής της Άμπρα και της ζωής της. 

Πρόκειται για έναν επικό πόλεμο ανάμεσα στο καλό και το κακό, μια αιματηρή, μεγαλειώδης ιστορία που θα συναρπάσει τους αναγνώστες της «Λάμψης» και όσους έχουν δει την ταινία του Στάνλεϊ Κιούμπρικ με τον Τζακ Νίκολσον, αλλά θα ικανοποιήσει και κάθε νεοφερμένο στο σύμπαν του Στίβεν Κινγκ. Εγώ το διάβασα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και μου άρεσε (εκδ. BELL)

Ζήτω η ελευθερία – Viva la liberta

Υπόθεση: Όταν ο Ενρίκο Ολιβέρι, γραμματέας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης φεύγει και κρύβεται στο σπίτι μίας παλιάς του σχέσης στο Παρίσι, ένα παράλογο σενάριο λειτουργεί παραδόξως καλά. Ο δίδυμος αδελφός του, μανιοκαταθλιπτικός φιλόσοφος που πρόσφατα βγήκε από το ψυχιατρείο, επιστρατεύεται για να υποδυθεί τον αγνοούμενο πολιτικό κατά την απουσία του.  

Κριτική: Το θέμα της προσωρινής εξαφάνισης ενός ηγέτη και αντικατάστασής του από κάποιον που του μοιάζει απόλυτα, δεν είναι καινούργιο στον κινηματογράφο και το Χόλιγουντ έχει δώσει αρκετές ταινίες, κυρίως κωμωδίες, ενώ πρόσφατα από την Ιταλία μας είχε έρθει το «Έχουμε Πάπα!» (2011) του Νάνι Μορέτι. 

Το σημαντικό αυτή τη φορά είναι, ότι τον πολιτικό που κρύβεται για να τα βρει με τον εαυτό του, ότι τον υποδύεται ένα μεγάλο ταλέντο: ο Τόνι Σερβίλο. Ένας ηθοποιός- ορχήστρα, που μπορεί να υποδυθεί με ευκολία ό,τι του ζητηθεί. Ο άνθρωπος είναι απόλαυση, να τον βλέπεις και να τον ακούς και εδώ υποδύεται έναν πολιτικό που έχει αρχίσει την κατιούσα, αισθάνεται ότι δεν μπορεί να αναλάβει περαιτέρω ευθύνες και αποσύρεται και ταυτόχρονα τον δίδυμο αδερφό του (λίγο πολύ τρελούτσικο) από αυτούς που ενώ έχουν δίκιο, πολλές φορές το χάνουν λόγω της υπερβολής των επιχειρημάτων τους, για να το θέσω κομψά.

Στην ταινία, βρισκόμαστε στην Ιταλία εν μέσω της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει τις χώρες του Νότου και ο κόσμος περιμένει κάτι καινούργιο. Αυτό εμφανίζεται στο πρόσωπο του Τζιοβάνι (δίδυμου αδερφού του πολιτικού Ενρίκο), ο οποίος μεταξύ σοβαρού και αστείου, καταλαμβάνει τη θέση του και μιλώντας διφορούμενα, ως νέα Πυθία, δημιουργεί πολιτικά συνθήματα, που δίνουν κουράγιο στους κουρασμένους πολίτες αλλά δημιουργούν προβλήματα στους πολιτικούς δεινόσαυρους.

Ο σκηνοθέτης δεν παίρνει θέση και αυτό φαίνεται στο τέλος της ταινίας, όπου δεν εξηγεί ποιος από τους δίδυμους τελικά παραμένει στην πολιτική αρένα, στέλνει όμως ένα καίριο μήνυμα: Πρέπει να δοθεί τέλος στην απάθειά μας και να ξεπεραστεί ο φόβος μας απέναντι στο καινούργιο. Υπάρχει ελπίδα.

Σκηνοθετικά η ταινία σε κρατάει σε εγρήγορση. Το σενάριο, πολιτικά, ίσως δυσαρεστήσει κάποιους, αλλά λίγη φαντασία (και ειρωνεία) στην αντιμετώπιση της εξουσίας (και της αντιπολίτευσης) δεν βλάπτει, ενώ και το ξεκόλλημα από τα στερεότυπα συνιστάται στους αρτηριοσκληρωτικούς. Οι ερμηνείες του Τόνι Σερβίλο είναι καταπληκτικές, όπως και των υπολοίπων που τον περιστοιχίζουν.

Σκηνοθεσίά: Ρομπέρτο Άντο

Με τους: Τόνι Σερβίλο, Βαλέριο Μαστραντρέα, Βαλέρια Μπρούνι Ταντέσκι, Μικέλα Σεσόν

Προβάλλεται από 3/4/14

(Κριτική μου στο myFilm)

Το ακρωτήρι της βίας - Zulu

Υπόθεση: Σαν παιδί, ο Ali Neuman γλίτωσε την δολοφονία από τους Inkhata, ένα μαχητικό πολιτικό κόμμα πολέμιο του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου του Νέλσον Μαντέλα. Μόνο αυτός και η μητέρα του, επέζησαν από το μακελειό όλα αυτά τα χρόνια. Αλλά, όπως στους περισσότερους επιζώντες, τα ψυχολογικά τραύματα παραμένουν. Σήμερα, ο Ali είναι επικεφαλής του κλάδου ανθρωποκτονιών της νοτιοαφρικανικής αστυνομίας στο Κέιπ Τάουν. Ένας από τους συνεργάτες του είναι ο Brian Epkeen, ένας ανεξάρτητος λευκός αξιωματικός του οποίου η οικογένεια αρχικά συμμετείχε στην δημιουργία του απαρτχάιντ, αλλά που συνεργάζεται καλά με τον Neuman. Μαζί έχουν να αντιμετωπίσουν την εγκληματικότητα που αναπόφευκτα υπάρχει σε αχανείς περιοχές υποαπασχολούμενων και ανέργων, μιας εγκληματικότητας που επιδεινώνεται από συμμορίες, τόσο σε τοπικό όσο και σε άλλα μέρη της Αφρικής. Η δουλειά τους γίνεται ακόμα πιο δύσκολη όταν βρίσκουν τα πτώματα δύο νεαρών γυναικών. Το κακό ήδη έχει κάνει αισθητή την παρουσία του. Στο χαοτικό σταυροδρόμι όπου βιαιότητα και ο εκσυγχρονισμός συγκρούονται, η ηχώ του απαρτχάιντ ακόμα αντηχεί στις σκιές μιας κοινωνίας που αγωνίζεται στο δρόμο της συμφιλίωσης.

Κριτική: Στην αρχή, όταν βλέπεις ότι έχεις να κάνεις με ένα δίδυμο αστυνομικών, έναν λευκό και νευρικό που μασάει το τσιγάρο του και είναι ασυγκράτητος από τη μια, και έναν μαύρο πιο ψύχραιμο και εσωστρεφή, που κάτι τον βασανίζει από την άλλη, νομίζεις ότι έχεις να κάνεις με μια παραλλαγή του Lethal weapon στην Νότια Αφρική. Απογοητεύεσαι…

Στην πορεία, διαπιστώνεις ότι υπάρχει κάτι βαθύτερο, οι φυλετικές διακρίσεις που δεν έχουν πάψει να υπάρχουν, τουλάχιστον στο χώρο του υποκόσμου και ειδικά των λευκών απέναντι στους απογόνους των Ζουλού. Το ηθικό σου αναπτερώνεται ότι θα δεις κάτι διαφορετικό…

Κάπου εκεί όμως, που αρχίζει να αποκτά ενδιαφέρον, γρήγορα χάνεται όταν βλέπεις ότι η πρωτοτυπία εξαντλείται και αυτό που μένει είναι η ανεξέλεγκτη βία. Πολλή βία…

Όντως, πρόκειται για ένα ακρωτήρι βίας, που όμως κινηματογραφικά ακολουθεί την πεπατημένη τόσο, ώστε αρχίζεις να προβλέπεις τι θα επακολουθήσει. Κρίμα, γιατί είναι γυρισμένο σε ένα περιβάλλον που δεν το βλέπεις τακτικά και θα μπορούσε να διαθέτει κάποια διαφορετική ατμόσφαιρα, αλλά όχι.

Τι να σου κάνει μετά η εσωστρέφεια του Φόρεστ Γουίτακερ και η νευρικότητα του Ορλάντο Μπλουμ;

Σκηνοθεσία: Ζερόμ Σαλ

Με τους: Ορλάντο Μπλουμ, Φόρεστ Γουίτακερ, Τάνια Βαν Γκράαν, Νατάσα Λόρινγκ, Πάτρικ Λάιστερ, Κόνραντ Κεμπ

Προβάλλεται από 3/4/14

(Κριτική μου στο myFilm)

Νώε - Noah

Ο κατά Αρονόφσκι Κατακλυσμός

Ακολουθώντας πιστά τους λίγους στίχους της Αγίας Γραφής περί Νώε και Κατακλυσμού, ο πολύς Ντάρεν (Μαύρος κύκνος) Αρονόφσκι έχει δημιουργήσει μια ταινία που αγγίζει εκτός από το είδος των βιβλικών ταινιών και το είδος αυτό που τελευταία αποκαλείται «Μετα-αποκαλυπτικό». Ταινία-καταστροφής θα έλεγα αντάξια εκείνων του είδους «μετά την τελευταία ημέρα» κλπ. Με μια διαφορά που αποτελεί και το στοιχείο «υπέρ»: ότι οι ήρωές της δεν είναι χάρτινοι, αλλά βαθιά ανθρώπινοι με αδυναμίες, προτερήματα και ελαττώματα, που μπαίνουν σε διλήμματα και δυσκολεύονται να πάρουν αποφάσεις. Πρώτος και καλύτερος από αυτούς είναι φυσικά ο πρωταγωνιστής Νώε, ο οποίος εδώ παρουσιάζεται όχι μόνον εξαιρετικά ανθρώπινος, αλλά δείχνει να έχει καταλάβει και στραβά την εντολή του Παντοδύναμου για τον αφανισμό του ανθρωπίνου γένους. Καταλήγει έτσι, βασιλικότερος του βασιλέως και προσπαθεί να αποδώσει δικαιοσύνη λανθασμένα. Αλλά δεν θα προχωρήσω, διότι υπάρχουν ανατροπές στην υπόθεση, που θα αιφνιδιάσουν τόσο τους θρησκευόμενους, όσο και εκείνους που δεν πιστεύουν.

Η ταινία είναι υπερπαραγωγή. Η σκηνοθεσία του Αρονόφσκι καθηλωτική σε ρυθμό και σε έμπνευση διεισδύει στους χαρακτήρες, χωρίς να αρνείται το θέαμα. 

Στο ανατρεπτικό σενάριο προαναφέρθηκα, ενώ οι ερμηνείες του Ράσελ Κρόου κυρίως (ως Νώε), της Τζένιφερ Κόνελι (ως συζύγου του) και του Σερ Άντονι Χόπκινς (Μαθουσάλα) είναι εξαιρετικές. Ο Ράσελ Κρόου έχει ξεφύγει από τον κλασικό τύπο που γνωρίσαμε στις «Τύπου χλαμύδα» παραγωγές (με τον Τζον Χιούστον και τον Γιον Βόιτ) και δίνει στο Νώε μια άλλη διάσταση ενός τραγικού –ίσως και σαιξπηρικού-  ήρωα, ενώ ο Χόπκινς αποτελεί με μεγάλη σοβαρότητα (όσο και αν φαίνεται οξύμωρο) το χιουμοριστικό διάλειμμα, σε όλη αυτή τη ζοφερή ατμόσφαιρα που τους περιβάλλει (και θυμίζει Άρχοντα των Δαχτυλιδιών). Τραγική φιγούρα η Τζένιφερ Κόνελι ειδικά όταν έρχεται αντιμέτωπη με το Νώε στο αυτοκαταστροφικό του παραλήρημα 

Η φωτογραφία της ταινίας είναι επιβλητική (βοηθάει σ’ αυτό η Ισλανδία, όπως πάντα, με τα παρθένα τοπία της) και η μουσική του Κλιντ Μάνσελ (και της Πάτι Σμιθ στο τέλος) είναι υποβλητική. 

Σκηνοθεσία: Ντάρεν Αρονόφσκι

Με τους: Ράσελ Κρόου, Τζένιφερ Κόνελι, Άντονι Χόπκινς, Ρέι Ουίνστον, Έμα Γουάτσον, Ντάγκλας Μπουθ, Λόγκαν Λέρμαν, Κέβιν Ντουράντ, Ντακότα Γκόγιο

Προβάλλεται από 27/3/14

(Γράφτηκε για το myFilm)

Το μικρό ψάρι - Stratos

Ο Βαγγέλης Μουρίκης στο ρόλο ενός επαγγελματία δολοφόνου, του Στράτου, που όλοι τον θεωρούν τελείως ηλίθιο, άβουλο και άπραγο (για να μην αναφερθώ στο λεξιλόγιο της ταινίας) είναι αυθεντικός. Περιφέρεται σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, που είναι γεμάτη από fade out και της οποίας το σενάριο δεν θα έλεγα ότι έχει και πολλούς διαλόγους, και ακούει τα εξ αμάξης και… φορτώνει. Φορτίζεται συναισθηματικά δηλαδή, αν και γι’ αυτόν ο όρος συναίσθημα, δεν υπάρχει. Σκοτώνει κατά παραγγελία και μετά εργάζεται σε δουλειά, όπου το αφεντικό χρειάζεται πραγματικά σκότωμα, αλλά εκεί δεν τον παίρνει, διότι πρέπει να έχει «βιτρίνα». Στο τέλος δε, θα αναλάβει και την κατά Αριστοτέλη «κάθαρση». Μέχρι τότε, ζούμε μαζί του σε μια πόλη, άδεια, περιθωριακή, πολλές φορές γκρίζα, υγρή και ομιχλώδη, στην οποία κυριαρχεί η λατρεία του χρήματος και όλοι οι προβαλλόμενοι ήρωες βρίσκονται σε μια διαρκή αγωνία και απορία: Γιατί ο Στράτος του Μουρίκη, δεν πάει να δουλέψει για τον ισχυρό μαφιόζο της τοπικής κοινωνίας και κάθεται και πλάθει κουλουράκια μαζί με αλλοδαπούς και ημεδαπούς που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα; Αλλά πώς να τους εξηγήσει;

Σκληρή (και φραστικά) ταινία, η οποία εάν είχε λίγο μικρότερη διάρκεια, θα κέρδιζε περισσότερο το θεατή της (τελικά, φαίνεται ότι έχω πρόβλημα με τις ταινίες άνω των δύο ωρών, όταν το θέμα τους ολοκληρώνεται μέσα σε μια και τριάντα).

Οι ερμηνείες κινούνται σε ένα διαρκή εκνευρισμό, μια υπαρξιακή αγωνία, ένα μίσος (έκπληξη αποτελεί η σοπράνο της Λυρικής Σκηνής Σόνια Θεοδωρίδου σε ρόλο κυνικής γυναίκας γκάνγκστερ). Καλή η φωτογραφία της ταινίας, ενώ η κιθάρα που συνοδεύει τις μεγάλες σιωπές της, συμβάλλει στη θλίψη που προκαλεί ο χαρακτήρας του καταδικασμένου από την αρχή Στράτου.

Υπόθεση: Στα 19 του, ο Στράτος διέπραξε ένα έγκλημα πάθους. Πέρασε τη μισή του ζωή στη φυλακή, κάτω από την προστασία ενός αρχινονού του υποκόσμου, του Λεωνίδα. Μια μέρα, κατά τη διάρκεια μιας συμπλοκής ανάμεσα σε αντίπαλες συμμορίες, ο Λεωνίδας του έσωσε τη ζωή. Ο Στράτος αυτό δεν το ξέχασε ποτέ. Ελεύθερος πια, ο Στρατός δουλεύει τη νύχτα σε ένα αρτοποιείο, ενώ τη μέρα εκτελεί συμβόλαια θανάτου. Όλα του τα χρήματα τα δίνει στον Γιώργο, τον αδελφό του Λεωνίδα, που οργανώνει ένα παράτολμο σχέδιο απόδρασης για να βγάλουν τον Λεωνίδα από την φυλακή. Το μόνο πράγμα που απασχολεί τον Στράτο είναι να εξοφλήσει το χρέος του στον Λεωνίδα. Η μέρα της απόδρασης, η πιο σημαντική μέρα της ζωής του, πλησιάζει... 

Σκηνοθεσία: Γιάννη Οικονομίδη

Με τους: Βαγγέλη Μουρίκη, Βίκυ Παπαδοπούλου, Πέτρο Ζερβό, Γιάννη Τσορτέκη, Γιώργο Γιαννόπουλο, Γιάννη Αναστασάκη
Προβάλλεται από 27/3/14

(Γράφτηκε για το myFilm)

Πέντε δευτερόλεπτα στο κενό – A long way down

Υπόθεση: Παραμονή Πρωτοχρονιάς στην κορυφή ενός ουρανοξύστη στο Λονδίνο. Ο Μάρτιν στέκεται κυριολεκτικά στην άκρη. Ο άλλοτε αγαπητός παρουσιαστής της τηλεόρασης, βρίσκεται σε απόγνωση και ετοιμάζεται να πηδήξει. Δεν είναι όμως μόνος του. Μία ανύπαντρη μητέρα, η Μορίν, ένας ατίθασος έφηβος, ο Τζες και ένας μουσικός που δουλεύει ως deliver boy, ο Τζέι Τζέι βρίσκονται όλη στην ίδια κατάσταση και έχουν το ίδιο σχέδιο. Αντί όμως να φύγουν στο κενό οι τέσσερις αυτοί άνθρωποι συμφωνούν να μείνουν ζωντανοί και κοντά ο ένας στον άλλο, μέχρι την ημέρα του Αγ. Βαλεντίνου…τουλάχιστον. Μία δυνατή φιλία θα γεννηθεί, όπου οι απρόβλεπτες περιπέτειες δεν σταματούν ποτέ…

Κριτική: Γλυκιά και τρυφερή ταινία που συνδυάζει κωμικά και δραματικά περιστατικά μέσα από τη ζωή των τεσσάρων ηρώων της, που έχουν αποφασίσει να αυτοκτονήσουν, αλλά η μοίρα άλλα τους επιφυλάσσει.

Πρωτότυπο το σενάριο και αξιοπρόσεκτες οι ερμηνείες, σε μια προβλέψιμη υπόθεση, όπου όλοι οι συμμετέχοντες είναι κατά βάθος καλοί και συγκαταβατικοί, παρά τα επιφανειακά τους ελαττώματα.

Ο Πιρς Μπρόσναν, μετρημένος στο ρόλο του ζάπλουτου τηλεπαρουσιαστή πρωϊνάδικου, που έχει συλληφθεί για παιδεραστία («μου φάνηκε σαν εικοσιπεντάρα») και θέλει να αυτοκτονήσει με εντυπωσιακό τρόπο. Η Τόνι Κολέτ επιτυχημένα θλιβερή περίπτωση μητέρας ενός κατάκοιτου παιδιού, η οποία θέλει να πηδήξει στο κενό επειδή δεν μπορεί να το συντηρήσει, ώστε να το αναλάβει η Πρόνοια. Η Ίμοτζεν Πουτς, είναι πειστική στο ρόλο της κακομαθημένης και αντιδραστικής κόρης ενός ηλίθιου πολιτικού που δεν πολυνοιάζεται  γι’ αυτή (ο Σαμ Νιλ σωστά συγκρατημένος και συντηρητικός, παραδέχεται: «Το ξέρω ότι είμαι ηλίθιος, είμαι πολιτικός, διάολε»). Τέλος, ικανοποιητικός και Άαρον Πολ στο ρόλο του ανικανοποίητου ντελιβερά, που δεν ξέρει τι ακριβώς θέλει από τη ζωή του.

Η ταινία κυλά όμορφα, αισιόδοξα, με ίσες δόσεις χιούμορ - δράματος και προβλέψιμα, ενώ από τις συζητήσεις των ηρώων, βγαίνουν τα κλασσικά διδάγματα περί της αξίας της ζωής και της δεύτερης προσπάθειας σε ό,τι μας φαίνεται δύσκολο.

Σκηνοθεσία:  Πασκάλ Σομέιγ

Με τους: Άαρον Πολ, Ρόζαμουντ Πάικ, Ίμοτζεν Πουτς, Τόνι Κολέτ, Πιρς Μπρόσναν, Σαμ Νιλ

Προβάλλεται από 27/3/14

(Κριτική μου στο myFilm)

Τα Muppets καταζητούνται - Muppets most wanted

Υπόθεση: Η καριέρα των Muppets έχει εκτοξευθεί και βρίσκονται σε παγκόσμια περιοδεία με παραστάσεις στο Βερολίνο, τη Μαδρίτη, το Λονδίνο και το Δουβλίνο. Τα σχέδια τους ανατρέπονται όταν διασταυρώνονται με έναν από τους πιο διαβόητους εγκληματίες του κόσμου, τον Constantine, ο οποίος είναι ίδιος ο Kermit. Εκτός αυτού, ο εκκεντρικός θίασος θα συναναστραφεί με τον θρασύδειλο βοηθό του Constantine, Dominic (Ricky Gervais), τον πράκτορα της Interpol, Jean Pierre Napoleon (Ty Burrell) και την εριστική δεσμοφύλακα Nadya (Tina Fey).
Κριτική: Οι φίλοι των Μάπετς (όπως εγώ) θα ξετρελαθείτε. Η δεύτερη κινηματογραφική εμφάνισή τους είναι περισσότερο γοητευτική από την πρώτη. Η ιστορία αυτή τη φορά βασίζεται σε ένα έξοχο σενάριο, που διαδραματίζεται στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου (υπάρχει ακόμα η Σοβιετική Ένωση και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αντιφρονούντων) και δίνει την ευκαιρία για ανώδυνη σάτιρα κοινωνικών και πολιτικών καταστάσεων, ενώ η παρέλαση γνωστών ηθοποιών σε μικρές περαστικές εμφανίσεις ή και ρόλους ακόμα, γίνεται με τον παραδοσιακό τηλεοπτικό τρόπο που είχαμε συνηθίσει και το τραγουδιστικό μέρος δεν είναι υπερβολικό. Κάθε άλλο, όταν μάλιστα βλέπουμε και την Σελίν Ντιόν.

Η ταινία είναι άρτια τεχνικά, η σκηνοθεσία δεν σου δίνει χρόνο να χαλαρώσεις παρά μόνο για να γελάσεις, οι ήρωες είναι αναλλοίωτοι στα χρόνια που έχουν περάσει, αλλά ακολουθώντας τις νέες απαιτήσεις του κοινού υποβάλλονται σε κοσμοπολίτικες περιπέτειες, με καταιγιστική δράση και έντονη αγωνία.
Απέναντι στα καλά και τρυφερά Μάπετς, υπάρχουν οι «κακοί», οι οποίοι στο τέλος εξουδετερώνονται, κλασσικά και πάντοτε βέβαια με μεγάλες δόσεις χιούμορ και σάτιρας και αναφορές σε γνωστές ταινίες του παρόντος και του παρελθόντος.

Περνάς δυο ευχάριστες και ξένοιαστες ώρες. 

Σκηνοθεσία: Τζέιμς Μπόμπιν

Με τους: Ρίκι Τζερβέ, Τομ Χίντλεστον, Μτέμπι Ράιαν, Σάλμα Χάγιεκ, Κριστόφ Γουόλτζ, Ντάνι Τρέχο, Τίνα Φέι, Ρέι Λιότα, Τάι Μπαρέλ, Τιλ Σβάιγκερ, Φρανκ Λανγκέλα.
Προβάλλεται από 27/3/14

(Κριτική μου στο myFilm)

«Ζωή και πεπρωμένο» του Β. Γκρόσμαν

Το μυθιστόρημα αυτό είναι «ένα πανόραμα της ρωσικής κοινωνίας στα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και γι’ αυτό ένα από τα θεμελιώδη βιβλία τού 20ού αιώνα», όπως γράφτηκε στο «The New York Review of Books» και «όπως συνηθίζεται στα κλασικά ρωσικά μυθιστορήματα, δεκάδες χαρακτήρες –συμπεριλαμβανομένων του Χίτλερ και του Στάλιν– περιπλανώνται στις σελίδες του. Εδώ δεν υπάρχουν “καλοί” και “κακοί” ούτε μελοδραματικές σκηνές. Κάθε λέξη είναι ειλικρινής, διαυγής, σίγουρη γι’ αυτό που λέει», γράφει το «National Review», ενώ η The Washington Post World Book, προτρέπει τους αναγνώστες της: «Διαβάστε το και θα νιώσετε ευγνώμονες που ο 20ός αιώνας γέννησε έναν τόσο βαθυστόχαστο κήρυκα του ανθρωπισμού. Οι δοκιμασίες και οι εξομολογήσεις των ηρώων του μας δίνουν μερικές από τις πιο συγκλονιστικές καταβάσεις στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής, που μπορεί κανείς να βρει στην παγκόσμια λογοτεχνία. Ένα μυθιστόρημα που δεν γνωρίζει χρονικά όρια».

Αυτά τα αποσπάσματα δημοσίευα στις 23/12/14, όταν παρουσίαζα το μυθιστόρημα «Ζωή και πεπρωμένο» του Βασίλι Γκρόσμαν στην εφημερίδα λίγο καιρό πριν ξεκινήσω να το διαβάσω. Σήμερα που το ολοκλήρωσα συνεπαρμένος από την αφήγηση του εξαιρετικού αυτού συγγραφέα και πολεμικού ανταποκριτή, μπορώ να πω ότι δεν είναι απλά η περιγραφή της ζωής μιας οικογένειας με φόντο τον πόλεμο και τον τρόμο που προκαλεί, αλλά είναι η δύναμη της καλοσύνης απέναντι στην αποκτήνωση που επιβάλλει ένας ολοκληρωτισμός. Γι αυτό και είχε κατασχεθεί από την KGB το 1961 και κυκλοφόρησε ελεύθερα το 1990, ενώ σύμφωνα με τον ηγέτη της «αποσταλινοποίησης» Νικήτα Χρουτσόφ, είχε χαρακτηρισθεί ως «άλλη μια πυρηνική κεφαλή στραμμένη κατά της Σοβιετικής Ένωσης». 

Συνοπτικά, το «Ζωή και πεπρωμένο» είναι όντως ένα μυθιστόρημα για τον πόλεμο, ένα οικογενειακό έπος, ένα πολιτικό μυθιστόρημα, αλλά και ένα ερωτικό μυθιστόρημα που περιγράφει με δημοσιογραφικό γλαφυρό τρόπο, πως από τα Γερμανικά Στρατόπεδα Εξόντωσης, στα Σοβιετικά Στρατόπεδα Εργασίας και από τα φλεγόμενα ερείπια του Στάλινγκραντ στα ανακριτικά γραφεία της μεταπολεμικής Μόσχας, τα μέλη και οι φίλοι της οικογένειας Σαπόσνικοβ προσπαθούν να ξεφύγουν από τα νύχια του πιο απάνθρωπου πολέμου που γνώρισε η ανθρωπότητα. Πολεμούν, ερωτεύονται, ελπίζουν, απογοητεύονται, καταρρέουν, αρπάζονται από τα πιστεύω τους και συνεχίζουν, ενώ γύρω τους όλα καταρρέουν και στενεύει ο κλοιός του ολοκληρωτισμού. (Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γκοβόστη).

Μάνατζερ έχουμε, ηγέτες δεν έχουμε

Το καλοκαίρι του 2005 είχα μιλήσει με τον καθηγητή του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Δημήτρη Μπουραντά με αφορμή το βιβλίο του «Ηγεσία: Ο δρόμος της διαρκούς επιτυχίας». Η συνέντευξη, είχε δημοσιευτεί στην Αμαρυσία στις 18 Ιουλίου 2005 με τίτλο: «Μάνατζερ έχουμε, ηγέτες δεν έχουμε».

Τελειώνοντας τη συνέντευξη, της οποίας το κύριο θέμα συζήτησης ήταν το γεγονός ότι στη χώρα μας, ενώ έχουμε πληθώρα από μάνατζερ, έχουμε ελάχιστους ηγέτες, γεγονός που δεν εξασφαλίζει την επιτυχία στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, αλλά και στους δημόσιους φορείς που χρειάζονται μια σοβαρή, στιβαρή και υπεύθυνη διοίκηση, δύο πράγματα, μου έμειναν στη μνήμη από αυτά που είχε πει τότε, πριν εννέα χρόνια σχεδόν.

Το πρώτο, ήταν ότι στην Ελλάδα «ζούμε σε μια κατάσταση ευμάρειας και εφησυχασμού, καταναλώνοντας τα χρήματα των προηγούμενων γενεών, των επόμενων γενεών (δανεισμός) και αυτά που απολαμβάνουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση». Έτσι ακριβώς είχε διατυπώσει τη φράση, που με είχε στοιχειώσει από τότε και σαν λογική συνέπεια, σε κάθε μου συζήτηση τόνιζα ότι όπως πάμε, αργά ή γρήγορα θα πτωχεύσουμε, μιας και ποτέ δεν παρήγαμε περισσότερα από όσα καταναλώναμε. 

Το δεύτερο ήταν, η συμβουλή που του ζήτησα και έδωσε, ώστε οι μάνατζερ να πετύχουν και ως ηγέτες για να μπορούν να προσφέρουν ωφέλιμα αποτελέσματα στο χώρο που ασκούν διοίκηση. Να τι μου είχε πει:

«Πρώτον, τα στελέχη πρέπει να βλέπουν και το δέντρο και το δάσος ταυτόχρονα, από πολλές γωνίες για να μπορούν να κατανοούν και να διαχειρίζονται τα αίτια και όχι τα συμπτώματα των προβλημάτων.

Δεύτερον, να σκέφτονται «έξω από το κουτί» χωρίς στερεότυπα.

Τρίτον, να αλλάξουν, πριν αναγκαστούν γι αυτό.

Τέταρτον, να πορεύονται με όραμα, αξίες, αρχές, ακεραιότητα και ταπεινότητα.

Πέμπτον, να παρακολουθούν τον κόσμο, να ταξιδεύουν, να συγκρίνονται με τους καλύτερους, να μη συμβιβάζονται με τη μετριότητα και να έχουν τη φιλοδοξία να αφήσουν κληρονομιά έναν καλύτερο κόσμο και

έκτον, να μεταχειρίζονται τους ανθρώπους με ευαισθησία και αξιοπρέπεια, να νοιάζονται γι αυτούς, να τους σέβονται, να τους αγαπούν, να μιλούν στην ψυχή, την καρδιά και το μυαλό τους.

Να κατανοήσουν, δηλαδή, την έννοια της ηγεσίας και να την ασκούν αποτελεσματικά, τόσο στην επαγγελματική, όσο και στην προσωπική τους ζωή».