Το καλοκαίρι του 2005 είχα
μιλήσει με τον καθηγητή του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Δημήτρη
Μπουραντά με αφορμή το βιβλίο του «Ηγεσία: Ο δρόμος της διαρκούς επιτυχίας». Η
συνέντευξη, είχε δημοσιευτεί στην Αμαρυσία στις 18 Ιουλίου 2005 με τίτλο:
«Μάνατζερ έχουμε, ηγέτες δεν έχουμε».
Τελειώνοντας τη συνέντευξη, της οποίας το κύριο θέμα
συζήτησης ήταν το γεγονός ότι στη χώρα μας, ενώ έχουμε πληθώρα από μάνατζερ,
έχουμε ελάχιστους ηγέτες, γεγονός που δεν εξασφαλίζει την επιτυχία στις
ιδιωτικές επιχειρήσεις, αλλά και στους δημόσιους φορείς που χρειάζονται
μια σοβαρή, στιβαρή και υπεύθυνη διοίκηση, δύο πράγματα, μου έμειναν στη μνήμη από αυτά
που είχε πει τότε, πριν εννέα χρόνια σχεδόν.
Το πρώτο, ήταν ότι στην Ελλάδα
«ζούμε σε μια κατάσταση ευμάρειας και εφησυχασμού, καταναλώνοντας τα χρήματα
των προηγούμενων γενεών, των επόμενων γενεών (δανεισμός) και αυτά που
απολαμβάνουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση». Έτσι ακριβώς είχε διατυπώσει τη φράση, που με είχε στοιχειώσει από τότε και σαν λογική συνέπεια, σε κάθε μου συζήτηση
τόνιζα ότι όπως πάμε, αργά ή γρήγορα θα πτωχεύσουμε, μιας και ποτέ δεν παρήγαμε
περισσότερα από όσα καταναλώναμε.
Το δεύτερο ήταν, η συμβουλή που
του ζήτησα και έδωσε, ώστε οι μάνατζερ να πετύχουν και ως ηγέτες για να μπορούν
να προσφέρουν ωφέλιμα αποτελέσματα στο χώρο που ασκούν διοίκηση. Να τι μου είχε
πει:
«Πρώτον, τα στελέχη πρέπει να
βλέπουν και το δέντρο και το δάσος ταυτόχρονα, από πολλές γωνίες για να μπορούν
να κατανοούν και να διαχειρίζονται τα αίτια και όχι τα συμπτώματα των
προβλημάτων.
Δεύτερον, να σκέφτονται «έξω από
το κουτί» χωρίς στερεότυπα.
Τρίτον, να αλλάξουν, πριν
αναγκαστούν γι αυτό.
Τέταρτον, να πορεύονται με όραμα,
αξίες, αρχές, ακεραιότητα και ταπεινότητα.
Πέμπτον, να παρακολουθούν τον
κόσμο, να ταξιδεύουν, να συγκρίνονται με τους καλύτερους, να μη συμβιβάζονται
με τη μετριότητα και να έχουν τη φιλοδοξία να αφήσουν κληρονομιά έναν καλύτερο
κόσμο και
έκτον, να μεταχειρίζονται τους
ανθρώπους με ευαισθησία και αξιοπρέπεια, να νοιάζονται γι αυτούς, να τους
σέβονται, να τους αγαπούν, να μιλούν στην ψυχή, την καρδιά και το μυαλό τους.
Να κατανοήσουν, δηλαδή, την
έννοια της ηγεσίας και να την ασκούν αποτελεσματικά, τόσο στην επαγγελματική,
όσο και στην προσωπική τους ζωή».