Πατέρας και γιος – Like father like son

Ένα σχετικά εύπορο ζευγάρι, πληροφορείται μετά από έξι χρόνια ότι το αγόρι που ανατρέφουν δεν είναι δικό τους, αλλά ενός άλλου μικροαστικού ζευγαριού, που έχει αναλάβει το δικό τους παιδί. Οι διαδικασίες (νομικές και ψυχολογικής υποστήριξης) ξεκινούν, για την ανταλλαγή των παιδιών, μιας και ο κεντρικός ήρωας της ταινίας επιθυμεί πλέον να μεγαλώσει το βιολογικό του παιδί, αλλά το θέμα θα κολλήσει στους άμεσα ενδιαφερόμενους: στα παιδιά, οι συμπεριφορές των οποίων θα σταθούν αφορμή να προβληματισθεί –τουλάχιστον ο εύπορος κεντρικός ήρωας της ταινίας- εάν είναι άξιος να φέρει τον τίτλο του «πατέρα», πέραν της απορίας εάν άξιζε να επιθυμήσει το βιολογικό του παιδί, όταν με το άλλο έχει ζήσει έξι ολόκληρα χρόνια και έχουν μάθει ο ένας τον άλλο.

Από την άλλη,

Το παιδί από τη Γερμανία – The hidden child

Ένα πράγμα μου αρέσει σ’ αυτή τη νέα σχολή του σκανδιναβικού αστυνομικού φιλμ: Η χειμωνιάτικη ατμόσφαιρα. Συννεφιές, υγρασία και βροχή στην καλύτερη περίπτωση, χιόνια, παγετός και ομίχλες στη χειρότερη.

Αυτό εδώ, έχει μια εξαιρετικά καλή φθινοπωρινή και χειμωνιάτικη φωτογραφία, καθώς επίσης και μια πολύ καλή, υποβλητική, μουσική επένδυση. Οπότε ξεκινάμε καλά.

Στη συνέχεια, η ηρωίδα μας, αφού μαθαίνει ότι η μητέρα της είχε σκαρώσει και ένα ακόμα παιδί, το οποίο δεν γνώριζε, αρχίζει να ερευνά το παρελθόν της και φυσικά βρίσκεται προ εκπλήξεων με κορύφωση πάντα κάποιο φόνο.

Διαφθορά και διεφθαρμένοι

Ο καλός μου φίλος Δημήτρης Σουλιώτης, μέσα από αυτή την επιλογή δημοσιευμένων κειμένων του, αναλύει την έννοια της διαφθοράς στις διάφορες μορφές της και κυρίως την προσωπικότητα του διεφθαρμένου που αντιστοιχεί σ’ αυτές. Η ανάλυσή του δεν περιορίζεται στο τεχνοκρατικό πεδίο και σε μια απλή καταγραφή αιτίων και αποτελεσμάτων, αλλά επεκτείνεται στις κοινωνιολογικές και ψυχολογικές συνιστώσες του θέματος. Έτσι ο αναγνώστης έχει τη δυνατότητα να ανακαλύψει τη βαθύτερη ουσία της διαφθοράς και το κυριότερο, να εισέλθει στην ίδια την ψυχή του διεφθαρμένου.
Στο πρώτο από τα δύο μέρη του βιβλίου, εξετάζει την έννοια της διαφθοράς και τα χαρακτηριστικά των διεφθαρμένων στο ευρύτερο πλαίσιο του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος.
Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου, αναζητώντας συνεχώς την κρυμμένη αλήθεια των πραγμάτων,

Η αρχαία Λάππα του Γιάννη Κασωτάκη

Μια άγνωστη πτυχή, από τις σημαντικότερες του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, αναδύεται συγκλονιστικά μέσα από τις σελίδες ενός σημαντικού βιβλίου που κυκλοφόρησε το 2013 σε δεύτερη έκδοση βελτιωμένη και συμπληρωμένη.
Πρόκειται για το βιβλίο του συμπολίτη μας κ. Γιάννη Κασωτάκη με τίτλο «Η Αρχαία Λάππα», που είναι μια αναλυτική πρωτότυπη και τεκμηριωμένη μελέτη, για έναν πολιτισμό όχι και τόσο γνωστό: Αυτόν της Αρχαίας Λάππας, που βρίσκεται στην Κρήτη, στο νομό Ρεθύμνου στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η Αργυρούπολη.
Δεν είναι εύκολο να συλλάβει κάποιος με τα σημερινά δεδομένα, τη μεγάλη, ξεχωριστή ακμή και την αίγλη της Αρχαίας Λάππας, πόλης που πριν 3.000 χρόνια ήταν περιώνυμη και πασίγνωστη.
Ο κ. Γιάννης Κασωτάκης καταφέρνει να μας μεταφέρει πολύ πειστικά την απαράμιλλη ομορφιά και τον αμύθητο πλούτο, της φημισμένης αυτής κρητικής Πολιτείας, αναφερόμενος εμπεριστατωμένα στην αίγλη και το γόητρο, που εξέπεμπε η Αρχαία Λάππα, όπως

Γρηγόρης Λαμπράκης: Μαραθώνιος μιας ημιτελούς άνοιξης

Μια υπεύθυνη και αναλυτική απεικόνιση της «άγνωστης» ζωής του Γρηγόρη Λαμπράκη,  Βαλκανιονίκη στο άλμα εις μήκος, γιατρού υφηγητή μαιευτικής -γυναικολογίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και ενδοκρινολόγου, βουλευτή της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ) και Μαραθωνοδρόμου της Ειρήνης, που δολοφονήθηκε το βράδυ της 22ας Μαΐου 1963 στην Θεσσαλονίκη από τις δυνάμεις του παρακράτους της εποχής, αποτελεί αυτό το ντοκιμαντέρ του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου, που μας είχε χαρίσει στο παρελθόν τις ταινίες «Ημερολόγια καταστρώματος–Γιώργος Σεφέρης» (2001), «Τη νύχτα που ο Φερνάντο Πεσσόα συνάντησε τον Κωνσταντίνο Καβάφη» (2008)  και «Η υπογραφή» (2010). Μιας δολοφονίας που συγκλόνισε το πανελλήνιο και σήμανε την απαρχή πολιτικών εξελίξεων στη χώρα μας, προκαλώντας διεθνές ενδιαφέρον.

Στα βαθιά - The deep

Βασισμένη σε αληθινό γεγονός η ταινία, καταγράφει συγκλονιστικά τη μάχη ενός ναυτικού για επιβίωση ύστερα από τη βύθιση του αλιευτικού σκάφους, από το οποίο οι υπόλοιποι συνάδελφοί του δεν μπόρεσαν να επιβιώσουν.

Ο ευτραφής ήρωάς μας, κατορθώνει να κολυμπήσει νύχτα σε μια όχι και τόσο μανιασμένη θάλασσα και να καλύψει γύρω στα 6 μίλια, να φτάσει στη στεριά και εκεί να περπατήσει άλλες δύο ώρες μέχρι να βρει σπίτι και τελικά να σωθεί. Συνολικά έξι ώρες περιπέτειας, σε θερμοκρασία περιβάλλοντος μείον 2 βαθμών Κελσίου και θερμοκρασία θαλάσσης γύρω στους 5 βαθμούς.

Αλλά η περιπέτειά του δεν τελειώνει εκεί.

Nymphomaniac (I & II)

Part I : Βλέποντας αυτό, το τρίτο μέρος της τριλογίας «Κατάθλιψη» (ο «Αντίχριστος» και η υπέροχη «Melancholia» τα προηγούμενα φιλμ) του Λαρς Φον Τρίερ, έψαχνα να βρω τι κοινό μπορούσε να έχει με τις προηγούμενες δημιουργίες του. Ένας δημιουργός, που μας είχε χαρίσει την τριλογία Europa («Το Στοιχείο του Εγκλήματος», «Epidemic», «Europa»), το «Δαμάζοντας τα κύματα» και φυσικά το υπέροχο, ανεπανάληπτο «Dogville» με τη Νικόλ Κίντμαν, αυτή τη φορά προσπαθεί να προκαλέσει (γιατί αυτό πλέον περιμέναμε) μέσα από μια ιστορία σεξουαλικής απελευθέρωσης.

Οι ευθύνες των πολιτικών και οικονομικών θεσμών

Ένα εντυπωσιακό και συναρπαστικό βιβλίο, στο οποίο είχα αναφερθεί για πρώτη φορά στη σατιρική μου στήλη "Επεα Πτερόεντα" (με αφορμή μια φωτογραφία του δημάρχου Πατούλη δίπλα στον Πρωθυπουργό μας, που είχε το βιβλίο αυτό πάνω στο γραφείο του). Το βιβλίο αυτό, θεωρώ ότι απαντάει στο ερώτημα, που προβληματίζει εδώ και αιώνες τους ειδικούς: «Για ποιους λόγους μερικά έθνη είναι πλούσια και κάποια άλλα φτωχά, για ποιους λόγους η ευημερία και η ένδεια, η υγεία και οι ασθένειες, η σίτιση και οι σιτοδείες χωρίζουν τα έθνη;»
Ευθύνεται η κουλτούρα, το κλίμα, η γεωγραφία; Ή, μήπως, η άγνοια για το ποιες είναι οι σωστές πολιτικές; Η απάντηση που δίνεται είναι «όχι». Κανένας από αυτούς τους παράγοντες δεν είναι καθοριστικός ή μοιραίος. Διαφορετικά, πώς μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι η Μποτσουάνα είναι μια από τις ταχύτατα αναπτυσσόμενες χώρες στον κόσμο, ενώ άλλα αφρικανικά έθνη, όπως η Ζιμπάμπουε, το Κονγκό και η Σιέρα Λεόνε, είναι βυθισμένα στη φτώχεια και τη βία;
Ο Ντάρον Ατζέμογλου και ο Τζέιμς Ρόμπινσον υποστηρίζουν ότι «οι πολιτικοί και οικονομικοί θεσμοί αποτελούν τη βάση για την οικονομική επιτυχία ή αποτυχία» και αυτός ήταν και ο λόγος που αναφερόμουν σ' αυτό στη σατιρική μου στήλη, επειδή αναρωτιόμουν τότε αν το έχει διαβάσει ο κ. Σαμαράς, ο πρώτος και κυριότερος θεσμός της χώρας μας.
Βασιζόμενοι σε δεκαπέντε χρόνια πρωτότυπων ερευνών, οι Ατζέμογλου και Ρόμπινσον παραθέτουν εντυπωσιακά ιστορικά τεκμήρια από τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, τις πόλεις-κράτη των Μάγια, τη μεσαιωνική Βενετία, τη Σοβιετική Ένωση, τη Λατινική Αμερική, την Αγγλία, την Ευρώπη, τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Αφρική, προκειμένου να θεμελιώσουν -ουσιαστικά- μια νέα θεωρία πολιτικής οικονομίας.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Α.Α.Λιβάνη

Μια χειμωνιάτικη ιστορία – Winter’ s tale

Τι μαγευτικό παραμύθι για μεγάλους! Μια απροσδόκητα ρομαντική ιστορία με φόντο τη Νέα Υόρκη και ταυτόχρονα, το διαρκή αγώνα μεταξύ του Καλού και του Κακού.  Μια ιστορία αιώνιας αγάπης  στην κυριολεξία, αλλά και ένα παράδειγμα προσφοράς και θυσίας, χωρίς όμως η ταινία να έχει διδακτικό χαρακτήρα.

Ο εκπρόσωπος του Καλού πάνω στη γη (Κολίν Φαρέλ) ερωτεύεται μια γοητευτική κοπέλα (Τζένιφερ Κόνελι), την οποία όμως έχει βάλει στο μάτι ο εκπρόσωπος (Ράσελ Κρόου) του Κακού (Γουίλ Σμιθ). Ένας καλός, μια αγαθή κοπέλα και δύο κακοί δεν είναι και ιδανική κατάσταση, αν ληφθεί υπόψη ότι ο κακός είναι πιο οργανωμένος.

Μπορεί να υποθέσει κάποιος, ότι το τέλος είναι προβλέψιμο (όταν μάλιστα η ταινία πλασάρεται ως κατάλληλη για την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου). Δεν είναι έτσι όμως.

Μνημείων άνδρες - The monuments men

Όπως έχω ξαναγράψει, το να υπάρχει μια σειρά γνωστών ονομάτων σε μια ταινία δεν σημαίνει ότι η ταινία θα είναι και ικανοποιητική. Επί του προκειμένου, έχουμε μια άνευρη εξιστόρηση μιας πραγματικά συναρπαστικής ιστορίας, γύρω από τη διάσωση των αριστουργημάτων τέχνης, που είχαν κλαπεί από τους Ναζί κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, προκειμένου να επιστραφούν στους ιδιοκτήτες τους ή στα μουσεία τους.

Δεδομένου του γνωστού τέλους της ταινίας, θα μπορούσε να έχει γυριστεί με τρόπο, που να κρατά το ενδιαφέρον του κοινού, αλλά δυστυχώς εξελίσσεται αργά θυμίζοντας (αλλά όχι φτάνοντας το επίπεδό τους) παλιομοδίτικες υπερπαραγωγές του στυλ «Η μεγάλη απόδραση» και «Η γέφυρα του ποταμού Κβάι» (από την οποία, η υπό κρίση ταινία, σχεδόν έχει «κλέψει» το ρυθμικό ομαδικό σφύριγμα παρελάσεως, που λατρέψαμε μικροί).