Ο αυτοκράτορας (Emperor)

Παρά την προθεσμία που θέτει η Ουάσιγκτον στους επικεφαλής στρατιωτικούς των στρατευμάτων κατοχής της Ιαπωνίας για την εύρεση λύσης στο θέμα «αθώος ο αυτοκράτωρ ή ένοχος για εγκλήματα πολέμου», ο ρυθμός της εξέλιξης είναι πολύ αργός και οι σκηνές του αισθήματος του κεντρικού ήρωα με μια γιαπωνέζα, είναι περισσότερες του δέοντος, για ένα φιλμ που θέλει να χαρακτηρίζεται «ιστορική περιπέτεια».

Βέβαια ο σκηνοθέτης καταφέρνει να αναδείξει μέσα από τις παρασκηνιακές κινήσεις του κεντρικού ήρωα, τον κώδικα τιμής των γιαπωνέζων και την τελείως διαφορετική νοοτροπία τους, απέναντι σε θέματα ζωής και θανάτου, απονομής δικαιοσύνης και εκδίκησης, αλλά ως εκεί. Οι εικόνες που παρακολουθούμε είναι αντάξιες μιας τυπικής «πολεμικής» ταινίας. Γενναίοι, αποφασιστικοί, αδέκαστοι, Αμερικανοί και σιωπηλοί, μυστηριώδεις, ανεξερεύνητοι και ύπουλοι Ιάπωνες. Ο θεατής όμως, δεν παύει να διατηρεί την εντύπωση ότι παρακολουθεί μια ιστορία αγάπης, με φόντο τα πραγματικά γεγονότα της εποχής.

Εγώ κι εσύ (Io e te)

Ακούς για μια ταινία με θέμα τη μετάβαση από την εφηβεία στην ωριμότητα με  σκηνοθέτη τον  Μπερτολούτσι (του «Τελευταίου ταγκό στο Παρίσι» και του «La Luna») και περιμένεις ένα τολμηρό φιλμ εκρηκτικών σχέσεων. Αντί αυτού όμως παρακολουθείς μια light ιστορία δύο παιδιών που αντιμετωπίζουν πραγματικά προβλήματα, τα οποία λύνονται με ακόμα ευκολότερο τρόπο.

Ο έφηβος Λορέντζο που είναι εσωστρεφής, αλλά και καλό παιδί, κάνει την επανάστασή του, με το να μην πάει εκδρομή στα χιόνια με το σχολείο του και απομονώνεται στο υπόγειο τις αντίστοιχες μέρες για να κάνει τη ζωή του, όπως αυτός θέλει. Από την άλλη, η ετεροθαλής και μεγαλύτερη αδερφή του Ολίβια, κατεβαίνει στο ίδιο υπόγειο για να κρυφτεί μερικές μέρες σε μια προσπάθεια απεξάρτησης από τα ναρκωτικά.

Η συνάντησή τους, η οποία στην αρχή θα τους φέρει σε σύγκρουση, θα εξελιχθεί σε σχολείο.

Miss Violence

Το Κωσταλέξι, ένα χωριό έξω από τη Λαμία έγινε παγκόσμια γνωστό, όταν στις 7 Νοεμβρίου 1978, οι πόρτες στο ισόγειο ενός σπιτιού άνοιξαν και μια ομάδα αστυνομικών και δημοσιογράφων ήρθε αντιμέτωπη με ένα θέαμα που δύσκολα θα ξεχνούσε. Μια 47χρονη πλέον γυναίκα αντίκριζε τον ήλιο για πρώτη φορά, μετά από 29 ολόκληρα χρόνια εγκλεισμού της σ' ένα μικρό δωμάτιο. Η φρικτή ιστορία της ξεκινούσε από τα χρόνια του εμφυλίου πολέμου. Η έφηβη τότε Ελένη, γόνος «εθνικόφρονος οικογενείας», έκανε κάτι που φάνταζε έγκλημα στην μικρή και κλειστή κοινωνία του χωριού: Φήμες την ήθελαν να διατηρούσε ερωτική σχέση με τον δάσκαλο του χωριού, ο οποίος συν τοις άλλοις, φερόταν να είχε προσχωρήσει στις τάξεις των κομμουνιστών. Η γονείς της και τα τρία αδέλφια της, μπροστά σ' αυτήν την ντροπή, έδρασαν άμεσα κι αποφασιστικά. Φυλάκισαν την Ελένη στο ισόγειο του σπιτιού. Το πιο λυπηρό δε, ήταν πως πολλοί συγχωριανοί γνώριζαν τι συνέβαινε, αλλά κανείς δεν τολμούσε να κάνει έστω και ανώνυμη καταγγελία, ακόμα κι όταν πέρασαν τα χρόνια. Έκτoε, ο όρος «Κωσταλέξι» είναι συνώνυμος με τον βίαιο αποκλεισμό ενός προσώπου, την απάνθρωπη συμπεριφορά εναντίον του, τη μιζέρια και την αθλιότητα. Επίσης, χρησιμοποιείται δίκην κουτσομπολιού, για να χαρακτηρισθεί μια οικογένεια «κλειστή», «αντικοινωνική».
Ως κινηματογραφικό όρο, δεν θυμάμαι να τον είχα χρησιμοποιήσει πριν την ταινία «Κυνόδοντας» (2009) και τον είχα επαναλάβει το 2011 με αφορμή την προβολή της μεξικανικής «Το κάστρο της αγνότητας» (1973). Οι δύο αυτές ταινίες (σαν από καρμπόν), είχαν θέμα τον εγκλεισμό-αποκλεισμό

Machete: Η επιστροφή (Machete kills)

Ο Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ γνωστός για τις γεμάτες βία και δράση ταινίες του, επιστρέφει αυτή τη φορά με μια περιπέτεια που, όπως πάντα, θυμίζει Ταραντίνο. Επιστρατεύει το μισό Χόλιγουντ και μοιράζει ρόλους, με τους οποίους οι πρωταγωνιστές φαίνεται να διασκεδάζουν. Ιδιαίτερα ο Μελ Γκίμπσον στο ρόλο του κακού της ταινίας και ο Τσάρλι Σιν στο ρόλο του Πορέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών. 

Θα χαροποιήσει τους φίλους του Ροντρίγκεζ και αυτού του κινηματογραφικού είδους
Υπόθεση: Ο πρόεδρος της Αμερικής, επιστρατεύει τον πρώην ομοσπονδιακό πράκτορα Ματσέτε, για μια αποστολή αδύνατη για οποιονδήποτε άλλο θνητό- πρέπει να εντοπίσει και να εξολοθρεύσει έναν παρανοϊκό εκατομμυριούχο έμπορο όπλων, που σχεδιάζει να σκορπίσει τον πόλεμο και την αναρχία σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Σκηνοθεσία: Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ
Με τους: Άμπερ Χερντ, Ντάνι Τρέχο, Μισέλ Ροντρίγκεζ, Ντέμιαν Μπισίρ, Μελ Γκίμπσον, Σοφία Βεργκάρα, Τζέσικα Άλμπα, Λέιντι Γκάγκα, Κούμπα Γκούντινγκ Τζούνιορ, Άλεξ Βέγκα, Βανέσα Χάτζενς και σε έκτακτες εμφανίσεις Αντόνιο Μπαντέρας, Μελ Γκίμπσον και Τσάρλι Σιν.

Προβάλλεται από 31/10/2013

(Δημοσιεύτηκε στην Αμαρυσία)

Η ζωή της Αντέλ - Κεφάλαια 1 και 2 (La vie d'Adèle)

Υπερεκτιμημένο. Ίσως επειδή οι προηγούμενες ταινίες του Κεσίς ήσαν εξαιρετικές (και η Μαύρη Αφροδίτη, με είχε εντυπωσιάσει παρά το μεγάλο μήκος της, που ήταν περίπου 2 ώρες και 40 λεπτά).

Ο Κεσίς, σ’ αυτή την ταινία αποτυπώνει σωστά τα προβλήματα της εφηβικής ηλικίας, παράλληλα με την αναζήτηση και τον καθορισμό της αισθηματικής και της σεξουαλικής  ταυτότητας της Αντέλ. Το κάνει όμως, αφιερώνοντας πάρα πολύ χρόνο στα (πάμπολλα) κοντινά πλάνα του προσώπου της Αντέλ, το οποίο είναι ομολογουμένως ελκυστικό και πρόστυχα αθώο, καθώς και στις ερωτικές σκηνές και στις σκηνές που η Αντέλ εργάζεται στο νηπιαγωγείο, οι οποίες συνολικά, θεωρώ δεν προσφέρουν κάτι περισσότερο στην εμβάθυνση του χαρακτήρα της ηρωίδας. Χαρακτήρα, ενός κοριτσιού χωρίς εμπειρίες, αναποφάσιστου και εύπλαστου, που αφού έχει αποκλειστεί από την παρέα της με τον πιο σκληρό τρόπο, «παρασύρεται» πλέον από την ολοκληρωμένη και ταυτόχρονα σκληρή Έμμα, η οποία ξέρει τι θέλει και βασικά εκμεταλλεύεται την αδυναμία της Αντέλ.

Οι ερμηνείες και των δύο κοριτσιών είναι τόσο καλές, που πραγματικά δεν χρειάζονται τρεις (3) ολόκληρες ώρες για να αντιληφθεί ο θεατής με τι χαρακτήρες έχει να κάνει και ποια θα είναι η εξέλιξη, όπου το τέλος είναι φυσική απόρροια των όσων έχουν προηγηθεί. Αλλά, ποιο τέλος; Έτσι όπως τελείωσε, τα κεφάλαια 3 και 4 είναι αναμενόμενα…

Υπόθεση: Η Αντέλ, μαθήτρια λυκείου, 18 χρονών, ονειρεύεται να βρει τον έρωτα και αρχίζει να εξερευνά την σεξουαλική της ταυτότητα. Η σχέση της με έναν συμμαθητή της έχει άδοξο τέλος, χωρίς ποτέ να της προκαλέσει το ενδιαφέρον και την ερωτική ένταση που λαχταρά να ανακαλύψει. Η ζωή της ανατρέπεται από τη στιγμή που θα συναντήσει τυχαία μια νύχτα την Έμμα, ένα κορίτσι με μπλε μαλλιά. Μαζί θα ζήσουν μια έντονη ερωτική σχέση γεμάτη πάθος, αλλά και αγάπη. Η Έμμα βοηθά την Αντέλ όχι μόνο να ανακαλύψει τη σεξουαλική επιθυμία και απόλαυση αλλά και να προσδιορίσει τη ταυτότητα της σαν ενήλικη γυναίκα. 

Σκηνοθεσία: Αμπντελατίφ Κεσίς
με τους Αντέλ Εξαρχόπουλος, Λέα Σεντού, Τζερεμί Λαέρτ, Κατρίν Σαλέ

Προβάλλεται από 31/10/2013

(Κριτική μου στο myFilm)

Captain Philips

Για άλλη μια φορά ο Τομ Χανκς δείχνει την ερμηνευτική κλάση του. Αυτή τη φορά ως πλοίαρχος φορτηγού που πέφτει θύμα πειρατείας, ενώ για άλλη μια φορά και ο σκηνοθέτης Πολ Γκρίνγκρας (Στη σκιά των κατασκόπων - Το τελεσίγραφο του Μπορν), δείχνει τη δική του, σε μια ακόμα περιπέτεια έντονης δράσης. Μόνον που αυτή τη φορά, η δράση συσσωρεύεται στο δεύτερο μέρος της ταινίας, αφού το πρώτο κυλάει τυπικά και ευτυχώς που υπάρχει ο Τομ Χανκς.

Βέβαια, έχοντας δει φέτος το χειμώνα την «Πειρατεία στον ωκεανό» του δανού Τομπίας Λίντχολμ, δεν μπορούμε να μην κάνουμε συγκρίσεις μεταξύ της ευρωπαϊκής και της αμερικανικής κινηματογραφικής οπτικής απέναντι στις πειρατείες,  παρ’ όλο που  η επιχειρηματική κουλτούρα (business culture)  είναι κοινή: να σωθεί το πλοίο και το εμπόρευμα, και όλα τα άλλα… «γαία πυρί μιχθήτω».

Στην ευρωπαϊκή εκδοχή (του Λίντχολμ),

Ο λαός προστάζει (Meet John Doe)

Η κλασική σάτιρα του Φρανκ Κάπρα για τον Τύπο και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, παραγωγής 1941 (σε επανέκδοση από τη New Star) και ένας από τους πιο πετυχημένους κοινωνικούς σχολιασμούς που κινηματογραφήθηκαν ποτέ.
Υπόθεση της ταινίας: Η εφημερίδα «Μπούλετιν» αλλάζει διεύθυνση και στέλνει 40 εργαζόμενους στην ανεργία. Μια απ’ τις απολυμένες, η δημοσιογράφος Αν Μίτσελ (Μπάρμπαρα Στάνγουικ), στην τελευταία της στήλη δημοσιεύει ένα επινοημένο γράμμα με αποστολέα έναν ανύπαρκτο άνεργο που τον ονομάζει «Τζον Ντο» (είναι το όνομα με το οποίο χαρακτηρίζονται στην Αμερική οι αγνώστου ταυτότητος άνθρωποι, συνήθως νεκροί).
Ο επινοημένος «Τζον Ντο», λοιπόν, σύμφωνα με το σενάριο της Μίτσελ, έχει φτάσει σε σημείο απόλυτης απελπισίας και απειλεί ν’ αυτοκτονήσει την παραμονή των Χριστουγέννων,

Δον Ζουάν (Don Jon)

Ο γνωστός ηθοποιός Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ, στέκεται για πρώτη φορά πίσω από τις κάμερες, και μας παραδίδει την πρώτη μεγάλου μήκους του ταινία «Δον Ζουάν», που έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ του Βερολίνου.
«Σκέφτηκα ότι μια κωμωδία με θέμα τη σχέση ενός άντρα εθισμένου στο πορνό, και μιας κοπέλας που βλέπει πάρα πολλές ρομαντικές κομεντί, θα ήταν ξεκαρδιστική και καυστική. Κάπως έτσι ξεκίνησε. Αρχικά επρόκειτο για μια ιστορία αγάπης, αλλά στην πορεία πρόσεξα, ότι συχνό εμπόδιο στην αγάπη, είναι ο τρόπος που αντικειμενοποιεί ο ένας τον άλλο. Τοποθετούμε τις προσδοκίες μας στο πρόσωπο του συντρόφου μας, και αντί να δεσμευτούμε και να ακούσουμε προσεκτικά, βάζουμε τους ανθρώπους σε κουτάκια με ταμπέλες...

Μείνε δίπλα μου (Ain't them bodies saints)

Με φόντο τις αχανείς εκτάσεις του Τέξας, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70, ένα ερωτευμένο ζευγάρι παρανόμων γνωρίζει το οδυνηρό συναίσθημα της απώλειας. Η καταδικασμένη τους αγάπη, ντυμένη με έναν μοναδικό, μελαγχολικά λυρικό μανδύα, εξελίσσεται στην πιο τραγική και ανεκδιήγητα δραματική ιστορία ανθρώπινης οδύνης.
Το «Μείνε Δίπλα Μου», φέρει έντονα τα σημάδια που προκαλεί ο έρωτας, η μητρότητα και η αναζήτηση της ειρήνης, όταν αυτά έρχονται αντιμέτωπα με το παρελθόν.

Ζούσε τη ζωή της (Vivre sa vie)

Μια από τις πιο σημαντικές και ώριμες ταινίες του Γκοντάρ που εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να αφοπλίζει το θεατή με τον αυθορμητισμό και την ειλικρίνειά της, προβάλλεται από σήμερα και μέχρι τις 23/10/13 στο ΤΙΤΑΝΙΑ στην Αθήνα, στο πλαίσιο αφιερώματος στον Γκοντάρ από τη New Star.
Η Νανά (Άννα Καρίνα) είναι πωλήτρια σε κατάστημα δίσκων στο Παρίσι. Αντιμετωπίζοντας οικονομικά προβλήματα, εγκαταλείπει τόσο τον σύντροφό της όσο και τη δουλειά της και αρχίζει να εκπορνεύεται. Αναζητώντας την ευτυχία μακριά από το σύζυγο και το παιδί της, βρίσκει μια ψευδαίσθηση ελευθερίας στα πεζοδρόμια του Παρισιού.
Η ταινία παρουσιάζει το πέρασμα της ηρωίδας από την ευκαιριακή, «ερασιτεχνική» εκπόρνευση, στην επαγγελματική πορνεία, καταγράφοντας μια σειρά από διαδοχικές στιγμές αυτής της πορείας.