«Το οδοιπορικό ενός παιδιάτρου»

Στο βιβλιοπωλείο-art bar «Ποιήματα & Εγκλήματα» (Αγίας Ειρήνης 17 στο Μοναστηράκι), παρουσία πλήθους κόσμου από το χώρο των γραμμάτων και των τεχνών, έγινε η παρουσίαση του βιβλίου  «Το οδοιπορικό ενός παιδιάτρου» του παιδιάτρου-υπεύθυνου στα Λοιμώδη Νοσήματα, καθηγητή Πανεπιστημίου κ. Δημήτρη Ζουμπουλάκη.
Στα 91 του χρόνια, ο αρχαιότερος στην Ελλάδα λοιμωξιολόγος (όταν σπούδασε την ειδικότητα, η ειδικότητα αυτή δεν υπήρχε στη χώρα μας) αποφάσισε να ενώσει τα κείμενα που εκδόθηκαν για πρώτη φορά στο επιστημονικό περιοδικό «Δελτίο Α’ Παιδιατρικής Κλινικής του Παν. Αθηνών» και να τα παρουσιάσει σε ένα βιβλίο με πρόσθετη αφήγηση.

Σχόλιο για την τραγωδία μας

Ολοκλήρωσα την ανάγνωση της ελληνικής έκδοσης του «My Greek Drama» της κ. Γιάννας Αγγελοπούλου - Δασκαλάκη (ελληνικός τίτλος «Γιάννα» των εκδόσεων Λιβάνη). Ομολογουμένως το διάβασα πολύ γρήγορα, γιατί ήταν γραμμένο με στρωτή γλώσσα και γλαφυρότητα (σαν ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα) και θα σταθώ σε μερικά σημεία του, που αποτελούν πραγματικά το Greek Drama, αυτή την τραγωδία που αγγίζει όλους μας.
Έχω φτάσει στο κεφάλαιο μετά τη λήξη των Ολυμπιακών Αγώνων, όπου η οικογένεια Αγγελοπούλου έχει αγοράσει την εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος», με στόχο, όπως γράφει, «να αποτελέσει μια διαφορετική φωνή, μέσα στα κατά πλειοψηφία αριστερόστροφα αλλά και με λαϊκίστικη λογική ΜΜΕ» (σελ. 382).  Εκείνη την εποχή, γράφει, «η κυβέρνηση Καραμανλή έκανε -ή επιχειρούσε να κάνει- μιαν ενδιαφέρουσα πολιτική μετακίνηση (…) προς το Κέντρο, προκειμένου να αντιμετωπίσει πιο αποτελεσματικά την αριστερόστροφη πλειοψηφία που είχε κυριαρχήσει στο μεγαλύτερο μέρος της Μεταπολίτευσης».

Τακούνια σε μυστική αποστολή (So Undercover)

Η υπόθεση: Μπορεί να είναι μια σκληροτράχηλη, καπάτσα ιδιωτική ερευνήτρια, αλλά όταν το αγοροκόριτσο Μόλι (Μάιλι Σάιρους) στρατολογείται από το FBI ως μυστική πράκτορας σε μια αδελφότητα σε κολέγιο, ανακαλύπτει ότι είναι έξω από τα νερά της, μέσα σε μια αδελφότητα από ψηλομύτες, πολυέξοδες και καπιταλίστριες φοιτήτριες. Παρόλα αυτά, η Μόλι δεσμεύεται να προστατεύσει μία πρωτόβγαλτη στην κοινωνία, η οποία έχει πληροφορίες που θα χρησιμοποιηθούν σε μια δίκη όπου ο πατέρας της πρόκειται να καταθέσει εναντίον της μαφίας. Και τότε η Μόλι γνωρίζει την «άλλη πλευρά», την κοριτσίστικη! Μοδάτα ρούχα, στιλάτα τακούνια, ρουζ, μανό και πούδρα ανακατεύονται στην πανάκριβη, πλέον τσάντα της, με τις χειροπέδες και το 9άρι περίστροφο της. Παρά το ότι εκείνη δεν έχει καμία σχέση με τις «αδελφές» της, η Μόλι πρέπει να να δεθεί με τα ενοχλητικά πλουσιοκόριτσα, προκειμένου να επιτύχει στην άκρως απόρρητη αποστολή της. 

Η κριτική: Στο κολέγιο… με το ζόρι

Καλέ! Η Hannah Montana δεν είναι αυτή; Πώς μεγάλωσε έτσι αυτό το κορίτσι;  Πωπωωω! Και τώρα το παίζει και αστυνομικός σε στυλ Σάντρα Μπούλοκ (που την είχαν βάλει με το ζόρι στα καλλιστεία να αποκαλύψει τους σαμποτέρ στο «Μις με το ζόρι»). Δεν είμαστε καλά…

Σκηνοθεσία: Τομ Βον
Με τους: Μάιλι Σάιρους, Κέλι Όσμπουρν, Λόρεν ΜακΝάιτ, Ελουίζ Μάμφορντ, Τζόσουα Μπόουμαν, Αλέξις Ναπ

Προβάλλεται (για καλοκαιρινούς τύπους) από τις 27/6/2013

(Κριτική μου στο myFilm)

Οι καταφερτζήδες (The internship)

Ακριβώς αυτά που αναφέρονται στην υπόθεση (πιό κάτω).  Πολύ μεγάλοι και πολύ συντηρητικοί για τα μέτρα της εταιρείας και των συνυποψήφιων τους οι δύο πρωταγωνιστές.

Ανεξάρτητα όμως, από την προπαγανδιστική ανάδειξη της φιλοσοφίας της Google και την με υπερβολικό τρόπο καταγραφή των λοιπών χαρακτήρων, η ταινία αναδεικνύει και μια μεγάλη αλήθεια: το πολύ «κόλλημα» στην οθόνη του υπολογιστή και οι πολλοί αλγόριθμοι, στερούν στο χρήστη το «πραγματικό νόημα της ζωής» που είναι… η πραγματική ζωή. Οι μικρολεπτομέρειες, που φέρνουν ευτυχία την οποία δεν βρίσκεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: η απόλαυση, π.χ. της θέας πάνω από τον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο, από την κοπέλα που νόμιζε ότι δεν είναι όμορφη και αποδεκτή και την έπεισε για το αντίθετο ο συναισθηματικός (εκ των δύο καταφερτζήδων) Όουεν Γουίλσον.

Θα μπορούσε, αυτό το μήνυμα να περάσει και με μια «σοβαρότερη ταινία», ισχυρίζεται ένας φίλος. Ίσως όμως τα αμερικανάκια να μην έκοβαν εισιτήρια για να τη δουν, οπότε μπράβο στον παραγωγό που σκέφτηκε αυτό το concept.

Καλή η σούπερ εταιρεία, καλή και η υψηλή αμοιβή που μπορεί να δίνει, αλλά καλή και η παρέα και η πλάκα, ακόμα και το… ξεσάλωμα πριν τα τεστ. Αρκεί να μην εγκαταλείπεται το διάβασμα.

Υπόθεση: Δυο φρεσκο-απολυμένοι, “δεινόσαυροι” σαραντάρηδες, ο Βίνς Βον και ο Όουεν Ουίλσον, χάνουν τις δουλειές τους και προσγειώνονται απότομα στον πλανήτη ίντερνετ! Αφού ξεκαθαρίσουν εντός τους ότι είναι έτοιμοι να εγκαταλείψουν τους παραδοσιακούς τρόπους εργασίας και να περάσουν στη νέα, “ψηφιακή”, εποχή αποφασίζουν να δηλώσουν συμμετοχή για πρακτική άσκηση στον ιντερνετικό κολοσσό που ακούει στο όνομα Google, με προοπτική, κάποια μέρα, να μονιμοποιηθούν. Εκεί όμως ο ανταγωνισμός είναι πολύ δύσκολος για τον Βινς Βον και τον Όουεν Ουίλσον, καθώς ο δρόμος για μια θέση σε μια από τις καλύτερες εταιρείες παγκοσμίως, περνάει ανάμεσα από πανούργους, ανταγωνιστικούς εικοσάχρονους με σπινθηροβόλο βλέμμα.

Σκηνοθεσία:  Σον Λεβί
Με τους: Βινς Βον, Όουεν Γουίλσον, Γουίλ Φερέλ, Ρόουζ Μπερν, Τζον Γκούντμαν, Τζος Γκαντ

Προβάλλεται από 27/6/2013

(Κριτική μου στο myFilm)

Υψηλή μαγειρική (Haute cuisine)

Με ένα αδιάφορο για την ελληνική κοινωνία θέμα (την αληθινή ιστορία για τη διετή θητεία μιας εξαιρετικής μαγείρισσας στο Προεδρικό Μέγαρο της Γαλλίας), αυτή η ταινία θα έλεγα ότι είναι καλογυρισμένη, με σωστή ερμηνεία από την πλευρά της Κατρίν Φρο, η οποία υποδύεται μια γυναίκα που προσπαθεί να επικρατήσει σε ένα χώρο ανδροκρατούμενο. Αλλά τι να το κάνεις; 

Υπόθεση: Η Ορτάνς Λαμπορί, μια γνωστή σεφ από την περιοχή Περιγκόρντ της Γαλλίας, μένει κατάπληκτη όταν ο Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας την καλεί να αναλάβει τη θέση της προσωπικής του μαγείρισσας. Από την θέση αυτή θα είναι υπεύθυνη για όλα τα γεύματά του, αλλά και αυτά των ιδιαίτερων προσκεκλημένων του, στο Προεδρικό Μέγαρο της Σενς Ελυζέ.
Παρόλο τον ανταγωνισμό και τη ζήλεια που έχει να αντιμετωπίσει από τα μέλη της υπόλοιπης κουζίνας, χάρη στο ατίθασο πνεύμα της η Ορτάνς γρήγορα επιβάλλεται. Η αυθεντικότητα της μαγειρικής της σύντομα γοητεύει τον Πρόεδρο, αλλά οι διάδρομοι του Μεγάρου κρύβουν παγίδες...

Σκηνοθεσία: Κριστιάν Βινσέντ
Με τους: Κατρίν Φρο, Ζαν Ντ’Ορμεσόν, Ιππολύτ Ζιραρντό, Αρτύρ Ντυπόν, Ζαν Μαρκ Ρουλό, Άρλυ Τζόβερ

Προβάλλεται από 27/6/2013

(Κριτική μου στο myFilm)

Γάμος σε δόσεις (Un plan parfait)

Ε, λοιπόν δεν ξέρω τι λέτε εσείς... Εμένα μου φαίνεται πιο αληθινό να γυρίζει τον κόσμο ο Μπραντ Πιτ προσπαθώντας να ανακαλύψει την πηγή του ιού που μετατρέπει τους ανθρώπους σε ζόμπι (στον Παγκόσμιο Πόλεμο Ζ) ώστε να σώσει την ανθρωπότητα, παρά να γυρίζει τον κόσμο ολόκληρο η Νταϊάν Κρούγκερ τρέχοντας πίσω από τον πρώτο τυχόντα που βλέπει στο αεροδρόμιο (τον έξοχο, ως ταλαίπωρο, Ντάνι Μπουν), προκειμένου… να τον παντρευτεί και να τον χωρίσει (άκουσον, άκουσον), ώστε να ξαναπαντρευτεί (άλλον ταλαίπωρο αυτή τη φορά), επειδή στην οικογένειά της ο δεύτερος γάμος είναι πάντα καλύτερος.

Πάντως, η Κρούγκερ είναι πολύ καλή ως… σκύλα και δίκαια ο Ντάνι Μπουν τρέχει για να την αποφύγει.

Υπάρχουν στιγμές γέλιου στην ταινία, η οποία ταξιδεύει σε κάμποσες διαφορετικές τοποθεσίες της υδρογείου.

Υπόθεση: Η Isabelle (Diane Kruger) είναι τριάντα χρονών και ερωτευμένη με τον άντρα των ονείρων της. Δεν σκοπεύει όμως να τον παντρευτεί, ή τουλάχιστον όχι ακόμα. H οικογένειά της ταλαιπωρείται από μια παράξενη κατάρα που διαλύει όλους τους πρώτους γάμους των μελών της. Έτσι, η Isabelle αποφασίζει να παντρευτεί τον οποιονδήποτε, προκειμένου να χωρίσει και να εξασφαλίσει μετά μια ευτυχισμένη ζωή με τον άντρα που αγαπά. Το μόνο πρόβλημα σ’ αυτό το φαινομενικά αλάνθαστο σχέδιο είναι ότι η Isabelle βάζει στο μάτι τον ιδιότροπο και εγωκεντρικό Jean-Yves Berthier (Dany Boon), έναν ταξιδιωτικό συντάκτη τον οποίο θα ακολουθήσει από το Κιλιμάντζαρο μέχρι τη Μόσχα με σκοπό να τον αποπλανήσει, να τον παντρευτεί και φυσικά να τον χωρίσει. 

Σκηνοθεσία: Πασκάλ Σορμέιγ
Με τους: Νταϊάν Κρούγκερ, Ντάνι Μπουν, Ετιέν Σικό

Προβάλλεται από 27/6/2013

(Κριτική μου στο myFilm)

Παγκόσμιος Πόλεμος Ζ (World War Z)

Πού να φανταζόταν ο Τζορτζ Ρομέρο ότι 45 χρόνια μετά τη «Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών» (1968), θα γυριζόταν μια ταινία άξια να χαρακτηρισθεί ως η καλύτερη του είδους που εκείνος καθιέρωσε…

Το «εύρημα» του ζόμπι (του ζωντανού-νεκρού που τρέφεται από ολοζώντανους και υγιείς ανθρώπους και για να το σκοτώσεις οριστικά θα πρέπει να το χτυπήσεις στο κεφάλι), που τότε ήθελε να συμβολίζει την παρακμή μιας ελευθεριάζουσας κοινωνίας, έρχεται σήμερα να συμβολίσει την ομοιομορφία που επιβάλλουν στην ανθρωπότητα, οι πολυεθνικές και η παγκοσμιοποίηση μέσα από τη μόδα και την κατανάλωση: Δεν πρέπει να διαφέρεις, πρέπει να εργάζεσαι και να καταναλώνεις. Όποιον διαφέρει, τον κυνηγάμε μέχρι να μας μοιάσει και όποιος μας μοιάζει -έστω και λίγο- τον αφήνουμε στη μακαριότητά του. Αλλά ας μη το τραβήξω πολύ. Αρκεί να προσέξετε στην ταινία, αυτό που πρόσεξε και ο πρωταγωνιστής και τον έβαλε στη σωστή σκέψη για να σώσει τον κόσμο.

Η ταινία είναι ένα εξαιρετικό θρίλερ, που διατηρεί με σεβασμό το εύρημα του Ρομέρο και το επεκτείνει σε παγκόσμιο επίπεδο: Τα ζόμπι εμφανίζονται από το πουθενά, επιτίθενται επί δικαίων και αδίκων, μεταφέρονται από χώρα σε χώρα, χάρη στις διεθνείς επίγειες και υπέργειες μεταφορές και ο πρωταγωνιστής (και παραγωγός της ταινίας) Μπραντ Πιτ, μπορεί στο τέλος να βρίσκει το ευαίσθητο σημείο τους, αλλά παραμένει άγνωστο από πού ξεκίνησε ο… ιός.  Δεν έχει σημασία όμως.

Σημασία έχει το γεγονός, ότι από τα πρώτα λεπτά η δράση είναι καταιγιστική, υπάρχει υπόγειος αλλά και φανερός τρόμος, το μοντάζ είναι κοφτερό και στακάτο και η τρισδιάστατη εικόνα είναι καθηλωτική. Ο σκηνοθέτης, καταφέρνει να μην κάνει ταινία «σπλάτερ» και της προσδίδει έναν αέρα ταινίας-καταστροφής. Η κίνηση της κάμερας, στις σκηνές ανοιχτών χώρων, τόσο από γερανό, όσο και από ελικόπτερο, είναι τόσο ρεαλιστική, που ομολογουμένως έφυγα με πονοκέφαλο από την υπερένταση. Η μουσική είναι υποβλητική και η φωτογραφία πνιγηρή και κλειστοφοβική όσο πρέπει. Οι δε ερμηνείες του πρωταγωνιστή και των υπολοίπων εξαιρετικά πειστικές.

Έχουμε, δηλαδή, να κάνουμε με μια άρτια παραγωγή, που θα χαρίσει δύο πολύ… ευχάριστες ώρες, στους φίλους των ταινιών τρόμου, αλλά και των ταινιών καταστροφής, καθώς και αυτών της επιστημονικής - και πολιτικής, θα με θυμηθείτε γι’ αυτό - φαντασίας.

Υπόθεση: Ένας υπάλληλος των Ηνωμένων Εθνών, ο Τζέρι Λέιν, ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο, σε έναν αγώνα δρόμου ενάντια στο χρόνο, προκειμένου να σταματήσει μια θανατηφόρα πανδημία που μεταμορφώνει τους ανθρώπους σε επιθετικά «όντα». Ο ιός, όμως, εξαπλώνεται ραγδαία σε όλα τα πλάτη και μήκη του κόσμου με αποτέλεσμα να απειλούνται άμεσα με ανατροπή στρατοί και κυβερνήσεις, αλλά και με αποδεκατισμό η ίδια η ανθρωπότητα.

Σκηνοθεσία: Μαρκ Φόρστερ
Με τους: Μπραντ Πιτ, Μιρέιγ Ίνος, Ντέιβιντ Μορς, Τζέιμς Μπατζ Ντέιλ, Μάθιου Φοξ, Έρικ Γουέστ, Φάνα Μοκοένα, Ντανιέλα Κερτέσζ  

Προβάλλεται από 27/6/2013

(Κριτική μου στο myFilm)

Δε γνώριζαν την Αρχή Συνεχούς Λειτουργίας

Τελικά, το Συμβούλιο της Επικρατείας με την τελευταία απόφασή του, όχι μόνο έστειλε ξεκάθαρο μήνυμα προς την κυβέρνηση για την άμεση υλοποίηση της απόφασής του, αλλά επισημαίνει χαρακτηριστικά: «Η Επιτροπή Αναστολών επιφυλάσσεται να επανέλθει αυτεπαγγέλτως εντός ευλόγου χρόνου για να διαπιστώσει αν έλαβε χώρα συμμόρφωση προς τα ανωτέρω εκτεθέντα» και αυτό είναι αισιόδοξο. Όχι μόνο, δηλαδή, να παίρνουμε μια απόφαση και τελείωσε, αλλά να παρακολουθούμε και αν τηρείται. Εξηγούν δε ότι ότι κατέληξαν στην άποψη αυτή λαμβάνοντας υπόψη τον ιδιαίτερο ρόλο που επιφυλάσσει ο νομοθέτης στη δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση και τον σκοπό του δημοσίου συμφέροντος σύμφωνα με το άρθρο 15 του Συντάγματος. 

Όπως λένε χαρακτηριστικά, επιβάλλεται «η τήρηση της αρχής της συνεχούς λειτουργίας που διέπει τη Δημόσια Διοίκηση, ώστε να διασφαλίζεται η συνεχής παροχή των υπηρεσιών». Για τον λόγο αυτό έκριναν ότι «συντρέχουν λόγοι δημοσίου συμφέροντος συναπτόμενοι με την ομαλή λειτουργία της ως άνω δημόσιας υπηρεσίας, που επιβάλλουν την κατ' αρχήν συνέχιση της παροχής των ραδιοτηλεοπτικών και διαδικτυακών υπηρεσιών μέχρι την ίδρυση και τη λειτουργία του νέου φορέα». 

Είναι απορίας άξιο: Αυτά δεν τα ήξεραν οι σύμβουλοι του πρωθυπουργού προηγουμένως, να τον ενημερώσπυν, ώστε να μην εκτίθεται και φτάνουμε στο σημείο να συζητείται επί μια βδομάδα, τι θα γίνει με την ΕΡΤ; Δεν θέλω να παίρνω πολιτική θέση, αλλά αυτό το θέμα με την ΕΡΤ μου κόστισε, επειδή παρακολουθούσα και το ραδιόφωνο και την τηλεόρασή της, αποφεύγοντας συστηματικά τα ιδιωτικά κανάλια. Το συμπέρασμα δε που έβγαλα, είναι για άλλη μια φορά η επιπολαιότητα εκ μέρους της κυβέρνησης, η απαξίωση που έδειξε στα κόμματα που τη στήριζαν (η δήλωση αποχώρησης του κ. Κουβάλε, αυτό δείχνει) και η -για άλλη μια φορά- καταλυτική στάση του κ. Βενιζέλου, αρκεί βέβαια να μην τον καταπιεί το χωνευτήρι της εξουσίας. Είμαι κατά της πρόωρης προκήρυξης εκλογών και πάντα έλεγα ότι πρέπει να εξαντλείται η τετραετία, πολύ περισσότερο τώρα που η χώρα προσπαθεί για κάτι καλύτερο (άσχετο, το ότι δεν τα καταφέρνει).. 

Δεν τους θεωρώ ιδανικούς για να μας κυβερνούν, αλλά δεν μου αρέσουν και οι εκτροπές. Το δε θέμα της ΕΡΤ όπως το διαχειρίστηκε ο πρωθυπουργός και ο κ. Κεδίκογλου (ευνοημένος κάποτε από την ΕΡΤ) ήταν μια εκτροπή, όπως έμμεσα ανάφερε και το ΣτΕ, που είπε ότι δεν ακολουθήθηκε η Αρχή της Συνεχούς Λειτουργίας που διέπει τη Δημόσια Διοίκηση.

Άνθρωπος από ατσάλι (Man of steel)

Η μυθολογία του Σούπερμαν είναι γνωστή σε όλους πλέον, ώστε κάθε αναφορά σ’ αυτή να είναι περιττή.Όλοι γνωρίζουμε πως γεννήθηκε στον πλανήτη του, πως αυτός καταστράφηκε και πως οι γονείς του τον έστειλαν στο διάστημα για να καταλήξει στη Γη. Από εκεί και πέρα, δεν μένει παρά ο τρόπος που όλα αυτά θα απεικονισθούν, ο οποίος φυσικά εξαρτάται από τη μόδα που επικρατεί κάθε φορά. Όταν εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε κόμικ (1938), η εποχή απαιτούσε

Κυνηγώντας το δολοφόνο μου (D.O.A.)

Η συναρπαστική ταινία «DOA - Κυνηγώντας τον δολοφόνο μου» του Ρούντολφ Ματέ, που πολλοί τη θεωρούν ανώτερη από το ριμέικ του 1987 και είναι βασισμένη σε ένα ιδιοφυές και εξαιρετικά πρωτότυπο σενάριο των Ράσελ Ρόουζ και Κλαρένς Γκριν ξαναπροβάλλεται (σε επανέκδοση) αυτές τις μέρες στη χώρα μας και σε διανομή New Star.
Πρόκειται για ένα «κλασικό παράδειγμα ταινίας που στηρίχτηκε μεν σε “σφιχτές” τσέπες, αλλά σε ανοιχτά μυαλά. Μια αξέχαστη κινηματογραφική εμπειρία, μια ταινία που θα συνεχίσει