Το κορίτσι με τα πορτοκάλια

Βασισμένη σε βιβλίο του Jostein Gaarder (που πριν λίγα χρόνια μας χάρισε το best seller «Ο κόσμος της Σοφίας»), η ταινία είναι ένας ύμνος στον έρωτα, στην αγάπη για τη ζωή και το σοκ από την απώλεια αγαπημένων προσώπων.

Μια τρυφερή και γλυκιά ταινία με έξοχη φωτογραφία των Νορβηγικών τοπίων, απαλή και αισθαντική μουσική που μιλάει στη καρδιά του θεατή και έξοχες ερμηνείες. Ένα σύγχρονο love story με διάθεση για φιλοσοφικές αναζητήσεις περί τη ζωή και τον θάνατο.

Ο Mikkel Bratt Silset, ως Γκέοργκ ερμηνεύει λιτά και εκφραστικά τον επαναστατημένο και αντιδραστικό νέο, που ενώ θέλει να ξεχάσει τον νεκρό προ 20ετίας πατέρα του, αναγκάζεται να υποχωρήσει και να αναθεωρήσει, τόσο τις απόψεις του για τη ζωή και το θάνατο, όσο και για τις σχέσεις του με τον οικογενειακό και φιλικό του περίγυρο. Εκφραστική επίσης είναι και η νεαρή Emilie K. Beck, που υποδύεται τη Στέλλα.

Ένα σύντομο σε διάρκεια (87’) αισθηματικό αριστούργημα.

Υπόθεση: Νορβηγία. Ένας νέος, πηγαίνοντας σε ορεινή περιοχή ώστε να παρατηρήσει την πορεία ενός κομήτη που περνά κάθε 56 χρόνια, διαβάζει γράμμα, που του έχει αφήσει ο νεκρός πατέρας του, ώστε να διαβαστεί μετά το θάνατό του. Σ' αυτό, ο πατέρας του περιγράφει πως γνώρισε πριν 20 χρόνια «το κορίτσι με τα πορτοκάλια». Μέσα από το γράμμα του πατέρα του, ο νέος συνειδητοποιεί ότι οι δύο τους έχουν κάτι κοινό, το όνειρο της πραγματικής αγάπης.

Σκηνοθεσία: Εύα Νταρ
Με τους: Μίκελ Μπρατ Σιλσέτ, Χάραλντ Ρόσενστρομ, Άνι Νταρ Νιγκάρντ, Έμιλι Μπεκ, Ρεμπέκα Κάριγιορντ, Γκλεν Έρλαντ Τόστερουντ
Προβάλλεται από 20-9-2012

(Κριτική μου στο myFilm) 

Killer Joe

«Όταν είναι κάτι να πάει στραβά, θα πάει στραβά»

(Νόμος του Μέρφι)

Από έναν σκηνοθέτη όπως ο Γουίλιαμ Φρίντκιν, που δεν έχει καθιερωθεί σε ένα είδος κινηματογράφου και το χαρακτηριστικό του είναι (από τις πρώτες του διάσημες ταινίες, όπως «Ο άνθρωπος από τη Γαλλία» και «Ο εξορκιστής») οι ήρωές του να εμπλέκονται σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις και σε ένα περιβάλλον που εκ των πραγμάτων κρίνεται ως αντισυμβατικό, δεν αποτελεί έκπληξη αυτή η ταινία, η οποία διακρίνεται για τη σκληρότητά της.
Βέβαια, ο ίδιος ισχυρίζεται, ότι οι καταστάσεις σ’ αυτήν είναι αρκούντως χιουμοριστικές, παρά τη σκληρότητά τους, αλλά το χιούμορ δεν είναι το ίδιο σε όλες τις χώρες. Όπως και η σκληρότητα άλλωστε…

Η ταινία είναι όσο βίαιη χρειάζεται για την εποχή που διανύουμε και ας μη ξεχνάμε ότι οι «παιδικές» ταινίες με τους διάφορους μεταλλαγμένους ήρωες και τις πολύπλοκες και εκδικητικές μηχανές, δεν έχουν λιγότερη βία.

Έτσι λοιπόν, όταν σε μια οικογένεια ο γιος αισθάνεται ότι έχει «ριχτεί» από τη μάνα του (ενώ και η αδερφή του δεν πάει πίσω), το να θελήσει σε κάποια στιγμή να τη σκοτώσει προσλαμβάνοντας έναν επαγγελματία φονιά, δεν είναι ενοχλητικό.

Ο επαγγελματίας, καταφθάνει (ο Μάθιου Μακ Κόναχι είναι εκπληκτικός στο ρόλο), και αποδεικνύεται πως είναι ένας διεφθαρμένος μπάτσος που έχει υπέρογκες απαιτήσεις και έτσι αυτή η γκαντέμικη οικογένεια, που από την αρχή της ταινίας καταλαβαίνεις ότι δεν πρόκειται να προκόψει με τίποτα, βυθίζεται στο βούρκο όλο και περισσότερο. Όχι κάτι ασυνήθιστο γι’ αυτήν, αφού ή ούτως ή άλλως στο βούρκο ζούσε και προσπαθούσε να αποτελματωθεί.

Ο 73χρονος Φρίντκιν, δεν έχει ξεφύγει από το στυλ του. Ίσως είναι λίγο πιο αργός (τα αντανακλαστικά των ηλικιωμένων, βλέπεις), αλλά η ταινία του καταφέρνει να βλέπεται με ενδιαφέρον και σοκάρει πολλαπλώς. 

Εκτός από την ερμηνεία του Μακ Κόναχι, ως Killer Joe Cooper, ξεχώρισα και αυτήν της μικρής (αθώας και άδολης επιφανειακά, αλλά καταπιεσμένης, όσο δεν πάει, κατά βάθος) Τζούνο Τεμπλ, ενώ ο Τόμας Χέιντεν Τσερτς, ως καθυστερημένος πάτερ φαμίλιας, σε πείθει ότι έχει περάσει σωστά τα γονίδιά του στο βλάκα γιο του, που το ελάττωμά του επιδεινώνεται από το γεγονός ότι θεωρεί τον εαυτό του έξυπνο.

Υπόθεση: 22χρονος έμπορος ναρκωτικών, ανακαλύπτει ότι η μητέρα του έκλεψε το απόθεμα των ναρκωτικών που είχε αναλάβει να πουλήσει για λογαριασμό μιας συμμορίας προκειμένου να μαζέψει άμεσα 6.000 δολάρια για να σώσει τη ζωή του από τους προμηθευτές που τον κυνηγούν. Έτσι ζητάει τη βοήθεια του πληρωμένου δολοφόνου «Κίλερ Τζο» και του λέει να δολοφονήσει τη μητέρα του και να εισπράξει την ασφάλεια ζωής της, ύψους 50.000 δολαρίων. Ωστόσο, ο Τζο ζητάει προκαταβολή για τη «δουλειά» και αφού ο Κρις δεν έχει να του δώσει, παίρνει ως εγγύηση την ελκυστική αδερφή του. Από εκεί και ύστερα όλα θα πάνε στραβά…

Σκηνοθεσία: Γουίλιαμ Φρίντκιν
Με τους: Μάθιου Μακόναχι, Εμίλ Χιρς, Τόμας Χέιντεν Τσερτς, Τζίνα Γκέρσον, Τζούνο Τεμπλ

Προβάλλεται από 20-9-2012

(Κριτική μου στο myFilm) 

22-11-63 του Stephen King (2)

Έφτασα στη 320 σελίδα, μετά από μια μέρα ανάγνωσης και ο Στίβεν Κινγκ για άλλη μια φορά με έχει πείσει ότι μπορεί να κάνει τον αναγνώστη να πιστέψει τα πιό απίθανα πράγματα. Ο ήρωας του μυθιστορήματος έχει ήδη επιστρέψει από το 2011 στο 1958 για δεύτερη φορά για να αλλάξει τη ροή της Ιστορίας σώζοντας μια οικογένεια από βέβαιη σφαγή και μία ακόμα κοπέλα από ένα τρομερό ατύχημα. Ήδη κάποιοι άνθρωποι του 1958 τον θεωρούν "φύλακα - άγγελο" ενώ το 1963 (η χρονιά που δολοφονείται ο Κένεντι) βρίσκεται πολλές σελίδες μπροστά. Το αγαπημένο μου suspense όμως συνεχίζει να υπάρχει, διότι δεν μπορείς να υποψιαστείς, αυτές οι αλλαγές του παρελθόντος ("που επιμένει να είναι δύσκολο στις αλλαγές"), τι συνέπειες μπορεί να έχουν στο 2011, εφόσον ο ήρωάς μας μπορέσει να επιστρέψει. Επίσης, ακόμα δεν μπορώ να φανταστώ τι μπορεί να συμβεί μέχρι την ημέρα που θα συναντηθεί με τον Λι Χάρβεϊ Όσβαλντ, προκειμένου να τον εμποδίσει να δολοφονήσει τον Κένεντι.

Η αφήγηση του Κινγκ είναι πραγματικά τόσο ρεαλιστική (περιβάλλον, ακίνητα, αυτοκίνητα, ρούχα, τάσεις της μόδας, φαγητά, μουσική, ραδιόφωνο, τηλεόραση), που πιστεύεις ότι ο Κινγκ στην ηλικία των 11 (τόσο ήταν το 1958) δεν έκανε τίποτα άλλο από το να κρατάει σημειώσεις (ή ημερολόγιο, όπως εμείς έχουμε σήμερα τα ιστολόγια) για να τις χρησιμοποιήσει σ' αυτό το μυθιστόρημα.

Βρίσκομαι στην 320 από τις 848 σελίδες και μπορώ ακόμα να ισχυρίζομαι ότι αυτό που κρατάω, είναι το καλύτερο μέχρι σήμερα αφήγημα φαντασίας σχετικό με ταξίδι στο χρόνο.

22/11/63 του Stephen King

Ξεκίνησα το τελευταίο μυθιστόρημα του Στίβεν Κινγκ που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Bell. Ήδη έχω διαβάσει τις 100 από τις 848 σελίδες του και ομολογώ ότι ο συγγραφέας είναι μάγος της γραφής. Από την πρώτη σελίδα αισθάνεσαι αυτό που απαιτούσε ο σκηνοθέτης Φρανσουά Τριφό από κάθε σωστή κινηματογραφική ταινία: το suspense, την αίσθηση δηλαδή της εκκρεμότητας. Ο ήρωας του μυθιστορήματος, ένας τριανταπεντάχρονος καθηγητής αγγλικής φιλολογίας από εκεί που ζει ήσυχα στο Λίσμπον Φολς του Μέιν, ξαφνικά με την προτροπή ενός φίλου του, που  του εκμυστηρεύεται ένα μυστικό, μπλέκει σε μια υπόθεση ταξιδιού στο χρόνο και βρίσκεται αντιμέτωπος με το δίλημμα: να επιστρέψει πίσω στο χρόνο και να σώσει τον Πρόεδρο Κένεντι από τις σφαίρες του Λι Χάρβεϊ Όσβαλντ ή όχι;   Η αφήγηση είναι τόσο απλή, γλαφυρή και περιγραφική της εποχής, τόσο του 2011, όσο και του 1958 που του αφηγείται ο φίλος του, που νομίζεις ότι διαβάζεις κάποιο χρονικογράφο να αφηγείται τις διαφορετικές απόψεις κάποιων πάνω σε μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο. Έχω διαβάσει μόνο 100 σελίδες, υπολογίζω με το ρυθμό αυτό ότι θα έχω τελειώσει αυτό το έπος σε 4 - 5 μέρες (ίσως και λιγότερο), αλλά ήδη έχω τη γνώμη ότι είναι το καλύτερο φανταστικό μυθιστόρημα με θέμα το "ταξίδι στο χρόνο" που έχω διαβάσει μέχρι σήμερα.

Θα επανέλθω...

Φθινόπωρο

Πρώτη μέρα με συννεφιά σήμερα. Μυρίζει φθινόπωρο. Έχει μια ελαφριά υγρασία. Αρχίζουν και οι Νύχτες Πρεμιέρας, για τις οποίες γράφω τα σχετικά για την εφημερίδα. Σα να πλησιάζει κιόλας ο χειμώνας. Προσπαθώ να μη σκέφτομαι τα οικονομικά μέτρα που έρχονται. Στο ραδιόφωνο, ακούω τον Προκόπη Δούκα στο Cosmos με μελαγχολική φθινοπωρινή μουσική, ο οποίος με ήπιο τρόπο κάνει αυστηρή κοινωνική και πολιτική κριτική (δεν είναι οξύμωρο) και αισθάνομαι τυχερός...

Τυχερός διότι πρόλαβα τις πρώτες μέρες του Σεπτεμβρίου να πάω στο Καστελλόριζο. Γλυκές διακοπές σε ήρεμο τόπο. Ήσυχοι άνθρωποι, φιλόξενοι, με χαλαρή διάθεση. Μπάνια σε πεντακάθαρη θάλασσα δύο σκαλάκια από το ξενοδοχείο. Ιστορικά σημεία-πρόκληση για τους περιπατητές του νησιού. Αποστάσεις μικρές και 401 σκαλιά μέχρι το Παλαιόκαστρο. Θέα απεριόριστη και στιγμές απόλαυσης. Αξέχαστο μέρος.

(Η πάνω φωτογραφία είναι τραβηγμένη το ξημέρωμα της 6/9/2012 με CASIO EXILIM των 5mp,  από το ξενοδοχείο "Μεγίστη" και η κάτω το απόγευμα της 5/9/2012 με την ίδια μηχανή - Λένε ότι η Ελλάδα είναι το μόνο μέρος στον κόσμο που μπορείς σε μια φωτογραφία να ξεχωρίσεις αν είναι η ανατολή ή η δύση του ήλιου, νομίζω ότι δεν έχουν άδικο)

Μια ανατρεπτική ταινία

 Ξαναπροβάλλεται στη χώρα μας σε διανομή της New Star, η ταινία «Ένας προφήτης μα τι προφήτης» (Life of Brian των Μόντυ Πάιθον), την οποία στο παρελθόν είχα κατατάξει  στις 100 καλύτερες ταινίες. Το γιατί την κατέταξα εκεί, οφείλεται στο ότι τέτοια ταινία δεν έχει ξαναγίνει! Και γιατί, όπως είχε γράψει ο Τζορτζ Πέρι στην Criterion Collection: «Μια εξαιρετική κωμωδία δεν μπορεί να περιορίζεται στα επιτρεπτά όρια του γούστου και της ευαισθησίας. Ενώ άλλοι μπορεί να φοβούνται να εμπλακούν με τέτοια ιδιαιτέρως επικίνδυνα και προκλητικά θέματα, οι Pythons είναι στο στοιχείο τους. Μια ταινία αποκάλυψη ακόμα και για τους ίδιους».
Θεωρώ ότι η ταινία είναι μια τελείως ανατρεπτική, τολμηρή και πρωτότυπη σάτιρα, που δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Το γεγονός και μόνο, ότι καταδικάστηκε από την Εκκλησία στη Βρετανία και για αρκετό καιρό είχε απαγορευτεί η προβολή της, φτάνει. Πρόκειται για την πλέον αμφιλεγόμενη κωμωδία, η οποία αν την προσέξεις δεν σατιρίζει μόνο τους θρησκόληπτους, αλλά και την πολιτική και τη στρατιωτική ηγεσία. Διαθέτει έξυπνους διαλόγους, πολύ καλές ερμηνείες και αυθεντικότητα στα κοστούμια και στα ντεκόρ της εποχής.
Γι' αυτήν ο εγκυρότερος των κριτικών κινηματογράφου Ρότζερ Έμπερτ είχε γράψει στους Chicago Times:  «Ο Στάνλεϊ Κάουφμαν λέει ότι ο Ιησούς θ’ απολάμβανε αυτή την ταινία, μιας και είχε αίσθηση του χιούμορ, πράγμα που αποδεικνύεται με τα λογοπαίγνια του μέσα στη Βίβλο. Αυτό φτάνει για τους εκπροσώπους των καθιερωμένων θρησκειών που καταδικάζουν την ταινία ως βλάσφημη.  Όπως πολύ σωστά σχολιάζει ο Κάουφμαν, το Life of Brian, δεν χλευάζει τη ζωή του Ιησού, αλλά διασκεδάζει τη ζωή του Μπράιαν, που γεννήθηκε την ίδια μέρα, αλλά στο διπλανό σταύλο.Η ταινία δείχνει τον Ιησού μόνο δυο φορές, μία στη φάτνη ιδανικά φωτισμένο και τη δεύτερη φορά σ’ ένα κήρυγμα  του, όπου ακούμε τον Brian, που βρίσκεται στις πίσω σειρές, να παραπονιέται: "Δεν  ακούω τίποτα, τί λέει; Οι Έλληνες θα κληρονομήσουν τη Γη;  Μακάριοι οι τυράδες;" Το "Life of Brian" είναι περισσότερο  ταινία παρά βιβλικό έπος: Έχει μεν τις ρίζες της στα αναρίθμητα βιβλικά έπη, αλλά είναι μια ταινία καταστάσεων, παρεξηγήσεων και αιώνιων ερωτημάτων, πάνω στο θέμα της θρησκείας. Μια εμπνευσμένη φιλόδοξη παραγωγή».
Υπόθεση: Ο Μπράιαν γεννιέται στη διπλανή φάτνη από αυτή που γεννιέται ο Χριστός. Από την πρώτη σκηνή με τους μάγους, που μπαίνουν στη λάθος φάτνη, μέχρι το τέλος της ταινίας, όλα θα πάνε κωμικοτραγικά στραβά γι’ αυτόν. Τα πλήθη στη Γαλιλαία θα νομίζουν ότι ο Μπράιαν είναι ο μεσσίας τους. Οι Ρωμαίοι θα τον αντιμετωπίζουν σαν το νούμερο ένα αναρχικό της περιοχής και μια σειρά συμπτώσεων θα τον οδηγήσουν μέχρι τη σταύρωσή του, με τους ληστές να του τραγουδούν το γνωστό τραγούδι «Always look on the bright side of life».
Σκηνοθεσία: Τέρι Τζόουνς
Πρωταγωνιστούν: Τζον Γκλιζ, Γκράχαμ Τσάπμαν, Τέρι Γκίλιαμ, Τέρι Τζόουνς

Περίεργες διαμαρτυρίες

• Τι έγινε ρε παιδιά; Πήγαν οι διώκτες των φοροφυγάδων στην Ύδρα να πιάσουν το φοροφυγά εστιάτορα και ο κόσμος την έπεσε στους διώκτες; Ωραίο! Να μη πληρώσουν φόρο οι εστιάτορες της Ύδρας, να μη πληρώσουν και αυτοί της Μυκόνου ή της Πάρου και της Σαντορίνης. Να μη πληρώσω κι εγώ, να μη πληρώσεις και συ αγαπητέ αναγνώστη, να δούμε ποιος θα πληρώσει σ’ αυτή την ωραία χώρα…
• Σύμφωνα με τα αποτελέσματα του ΣΔΟΕ οι φορολογικές παραβάσεις στις τουριστικές περιοχές κινούνται σε επίπεδα άνω του 55%, αφού όπως ανακοινώθηκε, από 6/7/12 μέχρι 19/8/12 πραγματοποιήθηκαν 4.067 έλεγχοι, κατά τους οποίους βρέθηκαν 2.266 παραβάτες και διαπιστώθηκαν 31.237 παραβάσεις. Θα πρέπει να έγιναν πολλές εξεγέρσεις σ’ εκείνα τα μέρη, φαντάζομαι!!!
• Έχουμε και τους πολιτικούς που κάνουν τις πάπιες και συνεχίζουν να συμπεριφέρονται σαν να μην τρέχει τίποτα. Διαπιστώνεις ότι κανείς δεν τιμωρείται για τίποτα και μετά αναρωτιέσαι γιατί πάμε κατά διαόλου. Πώς να μην αναρωτηθείς… ή πώς να μην πάμε;
• Κατηγορούσαν κάποτε και οι φαρμακοποιοί την κυβέρνηση, ότι προσπαθεί να «εμπορευματοποιήσει την υγεία» με το να προωθεί τα γενόσημα και να δίνει νέες άδειες για τα φαρμακεία και «προ ημερών που τελείωσαν τα φάρμακά μου για την πίεση, για την υγεία μου, μου είπαν ότι δεν εκτελούν τη συνταγή γιατί δεν τους πληρώνω μετρητοίς». Αυτό μου έγραφε, ένας πρώτος μου ξάδερφος από την επαρχία και δεν ήξερα τι να του απαντήσω, γι’ αυτού του είδους το εμπόριο.
• Ενώ ο άλλος μου ξάδερφος, λίγο πιο μακρινός αυτή τη φορά, διετέλεσε μια μέρα πρόεδρος της Βουλής και διόρισε την κόρη του, καλέ μου αναγνώστη. Θα μπορούσε, δικαιολογήθηκε, να έχει διορίσει έξι, αλλά δεν το έκανε και μου θύμισε τον άλλο τον συνάδελφό του, που έλεγε πριν λίγα χρόνια, πως αφού κάτι που είχε διαπράξει «ήταν νόμιμο, άρα ήταν και ηθικό».
• Εν τω μεταξύ, από έρευνα του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (του γνωστού και ως ΟΟΣΑ) προέκυψε ότι ο μέσος Έλληνας εργαζόμενος εργάζεται 2.017 ώρες ανά έτος, ενώ ο αντίστοιχος Γερμανός εργάζεται μόνον 1.408 ώρες ετησίως και οι Ολλανδοί μόνον 1.377 ώρες! Κι εγώ έχω μια απορία: Αφού εμείς δουλεύουμε περισσότερες ώρες από αυτούς, πώς γίνεται η Γερμανία και η Ολλανδία να είναι οι πιο παραγωγικές χώρες στον κόσμο;
• Είδα δε ξαφνικά και το ντοκιμαντέρ στο BBC-World (είδατε τι κάνει η νέα ψηφιακή πλατφόρμα;) με τίτλο «My country: Greece», το οποίο φιλοξενούσε τις απόψεις ενός οδηγού ταξί, δύο φοιτητριών, ενός οικοδόμου και των μελών του συγκροτήματος Locomondo και «έπαθα μια ψυχολογία» (αξέχαστε Μπιθικώτση).
• Οι άνθρωποι μιλούσαν για την κρίση, την ανεργία και τη μαύρη εργασία, αλλά βρε παιδί μου, η εικόνα που αναδυόταν απ’ όλο το concept (για να χρησιμοποιήσω την αγγλική έκφραση) ήταν μια κακομοιριά, μια μιζέρια και το μήνυμα πως ευκαιρίες για δουλειά υπάρχουν μόνο στις καφετερίες μας (που την αράζουμε για φραπέ) και πως οι νέοι φεύγουν μετανάστες γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.
• Έτσι μας βλέπουν οι ξένοι; Δεν ξέρω αγαπητέ αναγνώστη, αλλά αν το είδες και έβγαλες άλλο συμπέρασμα, γράψε μου να με παρηγορήσεις, διότι έχουμε δίκιο που αναρωτιόμαστε γιατί δεν πάμε καλά.

(Δημοσιεύτηκε στην Αμαρυσία στις 25-8-2012)

Ted (...ο αθυρόστομος)

Ο Τεντ, αποτέλεσμα μιας ευχής που έκανε ο Τζον, ένα παιδάκι μοναχικό και αδύναμο να ενταχθεί σε οποιαδήποτε παρέα, είναι ένας αρκούδος που μεγαλώνει μαζί με το παιδάκι, που γίνεται άντρας και συνεχίζει να έχει τις αδυναμίες που είχε όταν ήταν μικρός.

Από τους τίτλους της αρχής και την αφήγηση, καταλαβαίνεις ότι το παραμύθι που θα ακολουθήσει δεν θα είναι κάτι το συνηθισμένο. Ο μοναχικός Τζον κάνει μια ευχή να μπορούσε να μιλήσει το αρκουδάκι, που του έφεραν δώρο οι γονείς του τα Χριστούγεννα και το αρκουδάκι μιλάει, αποτελώντας μάλιστα και πρώτο θέμα για τα media της εποχής. Μόνο που πολύ γρήγορα, η «φούσκα» της «κούκλας που μιλάει» ξεφουσκώνει και ο αρκούδος Τεντ εντάσσεται στην κοινωνία, με το χειρότερο μάλιστα τρόπο. Κυνικός, αθυρόστομος και ειρωνικός απέναντι σε κάθε συμβατικότητα (πρέπει να σας πω ότι σατιρίζει τους πάντες και τα πάντα), συντροφεύει το νεαρό φίλο του, σε όλες τις νεανικές αταξίες του και στα γκομενιλίκια του όσο μεγαλώνει. Αυτό βέβαια, είναι καλό όσο ο Τζον δεν έχει μόνιμο δεσμό, διότι μόλις αποκτήσει τα πράγματα θα δυσκολέψουν, επειδή θα πρέπει να διαλέξει τι θέλει: τη σωστή σχέση με την πανέμορφη Λόρι; ή τη μποέμικη ζωή με τον Τεντ;

Αλληγορικά, θα έλεγα ότι η ταινία έχει θέμα τους ανώριμους άντρες και τις ανασφάλειές τους και τις εμμονές τους σε ορισμένα φετίχ, οι οποίες δεν τους επιτρέπουν να δημιουργήσουν μια σταθερή σχέση.

Τεχνικά, η ταινία είναι άρτια καθώς η κίνηση και η εκφραστικότητα του Τεντ, σε αιχμαλωτίζουν από το πρώτο λεπτό, ενώ η φωνή του (η φωνή του σκηνοθέτη της ταινίας) δεν θα μπορούσε να είναι άλλη.

Ο Μαρκ Γουόλμπεργκ ως Τζον πείθει για την ανωριμότητά του και τον παλιμπαιδισμό του που καλύπτεται από τις ενέργειες του Τεντ, ενώ η γοητευτική Ουκρανίδα Μιλένα Μάρκοβνα (Μίλα) Κούνις, που υποδύεται τη Λόρι, έχει ξεφύγει από το παίξιμο που είδαμε στον «Μαύρο Κύκνο» και δείχνει να διασκεδάζει με το παραμύθι, που βλέπεται ευχάριστα.

Σκηνοθεσία: Σεθ Μακφάρλαν
Με τους: Μίλα Κούνις, Μαρκ Γουόλμπεργκ, Τζιοβάνι Ρίμπιζι, Πάτρικ Γουορμπάρτον, Σεθ Μακφάρλαν

Προβάλλεται: από 23-8-2012 

(Κριτική μου και στο MyFilm)

Το δικό μας βαλς

Πόσα χρόνια χρειάζονται για να βαλτώσει ένας γάμος;
Υπάρχουν κανόνες για την ευτυχία μέσα σ’ ένα ζευγάρι;
Πόσο μπορεί να αντέξει στον πειρασμό ένα άτομο πριν απατήσει το/η σύντροφό του;
Πόσο μπορεί να κρατήσει ένας πλατωνικός έρωτας;
Μπορεί να υπάρξει φιλία μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας χωρίς σεξ;

Αυτά τα βασανιστικά ερωτήματα που έχουν απασχολήσει κάθε φυσιολογικό άνθρωπο, νομίζω, είναι και αυτά που καθορίζουν τον καμβά αυτής της ιστορίας. Της ιστορίας μιας αναποφάσιστης κοπέλας, της Μαργκό, που μετά από πέντε χρόνια γάμου, διαπιστώνει ότι την ελκύει ο γείτονας Ντάνιελ. Ένας νεαρός τελείως διαφορετικός από τον άντρα της Λου, που έχει αφοσιωθεί στη μαγειρική του κοτόπουλου. Όχι δεν κάνω πλάκα, θέλει να εκδώσει ένα βιβλίο γι’ αυτό.

Η σκηνοθέτρια Σάρα Πόλεϊ, ως γυναίκα έχει ρίξει το βάρος της στην προσωπικότητα και το χαρακτήρα της Μαργκό, την οποία παρουσιάζει ως μονίμως έτοιμη για σεξ (η κάψα του φούρνου στην αρχή και στο τέλος της ταινίας αυτό υποδηλώνει), ανώριμη και αναποφάσιστη στο τι θέλει από τη ζωή της. Από την άλλη ο Λου, κατά τη σκηνοθέτρια, είναι σταθερά τρυφερός και στοργικός απέναντι στην παιδούλα Μαργκό και συνεπής στο στόχο του για τη μαγειρική με κοτόπουλο. Ενώ, ο «τρίτος» δείχνει πως δεν έχει τίποτα να χάσει. Είναι το «αντικείμενο του πόθου».

Βρήκα αργό το σκηνοθετικό ρυθμό, άνιση την αντιμετώπιση του θέματος, αλλά ενδιαφέρουσες τις ερμηνείες με προεξάρχουσα αυτή της γλυκιάς Μισέλ Γουίλιαμς (τη θυμάστε στη «Μέριλιν»;), χωρίς να υστερούν οι δύο παρτενέρ της. Ιδιαίτερα όμως εκφραστικός είναι ο Λουκ Κίρμπι που υποδύεται τον «τρίτο» Ντάνιελ.

Μη ψάξετε για βαλς. Ο τίτλος της ταινίας προέρχεται από το ομότιτλο τραγούδι του Λέοναρντ Κοέν, που ακούγεται στο τέλος της ταινίας.

Σκηνοθεσία: Σάρα Πόλεϊ
Με τους: Μισέλ Ουίλιαμς, Σεθ Ρόγκεν, Σάρα Σίλβερμαν, Λιουκ Κίρμπι

Προβάλλεται από 23-8-2012

(Κριτική μου και στο myFilm)

Για όλα φταίει τ' όνομά σου

Για να δει κανείς, πως η αφέλεια και η επιπολαιότητα ενός βλάκα στην παρέα, ανατρέπει ισορροπίες και φέρνει στην επιφάνεια απωθημένα ετών. 

Πρόκειται για μια κωμικοτραγική ταινία, έξυπνων διαλόγων και καταστάσεων, από την οποία –ευτυχώς- απουσιάζει το suspense του «Θεού της σφαγής» (Carnage – 2012) του Πολάνσκι.

Υπόθεση: Ο Βενσάν θα γίνει πατέρας για πρώτη φορά. Η αδερφή του και ο άντρας της τον καλούν στο σπίτι τους για δείπνο μαζί με τη σύζυγό του και τον παλιό παιδικό τους φίλο Κλοντ. Όταν τον ρωτάνε τι όνομα έχει διαλέξει να δώσει στο παιδί, η απάντηση του Βενσάν (θα το ονομάσει Αδόλφο) θα αναταράξει τις σχέσεις των φίλων (τους θυμίζει τον Χίτλερ) προκαλώντας μια σειρά από ανεξέλεγκτες αλυσιδωτές αντιδράσεις (δεδομένου ότι οι Γάλλοι έχουν πικρή πείρα από τους Ναζί), που θα φέρουν πραγματικό χάος στη ζωή όλων. Όταν ο Βενσάν θα τους αποκαλύψει ότι τους είπε ψέματα για το όνομα για να δει πως θα αντιδράσουν, αυτό αντί να εξομαλύνει την κατάσταση, θα πυροδοτήσει νέες αντιδράσεις. Χάος...

Σκηνοθεσία: Αλεξάντρ ντε λα Πατελιέρ και Ματιέ Ντελαπόρτε
Με τους: Πατρίκ Μπριέλ, Βαλερί Μπενγκινγκί, Σαρλ Μπερλίνγκ

Προβάλλεται: από 23-8-2012