Περίεργες διαμαρτυρίες

• Τι έγινε ρε παιδιά; Πήγαν οι διώκτες των φοροφυγάδων στην Ύδρα να πιάσουν το φοροφυγά εστιάτορα και ο κόσμος την έπεσε στους διώκτες; Ωραίο! Να μη πληρώσουν φόρο οι εστιάτορες της Ύδρας, να μη πληρώσουν και αυτοί της Μυκόνου ή της Πάρου και της Σαντορίνης. Να μη πληρώσω κι εγώ, να μη πληρώσεις και συ αγαπητέ αναγνώστη, να δούμε ποιος θα πληρώσει σ’ αυτή την ωραία χώρα…
• Σύμφωνα με τα αποτελέσματα του ΣΔΟΕ οι φορολογικές παραβάσεις στις τουριστικές περιοχές κινούνται σε επίπεδα άνω του 55%, αφού όπως ανακοινώθηκε, από 6/7/12 μέχρι 19/8/12 πραγματοποιήθηκαν 4.067 έλεγχοι, κατά τους οποίους βρέθηκαν 2.266 παραβάτες και διαπιστώθηκαν 31.237 παραβάσεις. Θα πρέπει να έγιναν πολλές εξεγέρσεις σ’ εκείνα τα μέρη, φαντάζομαι!!!
• Έχουμε και τους πολιτικούς που κάνουν τις πάπιες και συνεχίζουν να συμπεριφέρονται σαν να μην τρέχει τίποτα. Διαπιστώνεις ότι κανείς δεν τιμωρείται για τίποτα και μετά αναρωτιέσαι γιατί πάμε κατά διαόλου. Πώς να μην αναρωτηθείς… ή πώς να μην πάμε;
• Κατηγορούσαν κάποτε και οι φαρμακοποιοί την κυβέρνηση, ότι προσπαθεί να «εμπορευματοποιήσει την υγεία» με το να προωθεί τα γενόσημα και να δίνει νέες άδειες για τα φαρμακεία και «προ ημερών που τελείωσαν τα φάρμακά μου για την πίεση, για την υγεία μου, μου είπαν ότι δεν εκτελούν τη συνταγή γιατί δεν τους πληρώνω μετρητοίς». Αυτό μου έγραφε, ένας πρώτος μου ξάδερφος από την επαρχία και δεν ήξερα τι να του απαντήσω, γι’ αυτού του είδους το εμπόριο.
• Ενώ ο άλλος μου ξάδερφος, λίγο πιο μακρινός αυτή τη φορά, διετέλεσε μια μέρα πρόεδρος της Βουλής και διόρισε την κόρη του, καλέ μου αναγνώστη. Θα μπορούσε, δικαιολογήθηκε, να έχει διορίσει έξι, αλλά δεν το έκανε και μου θύμισε τον άλλο τον συνάδελφό του, που έλεγε πριν λίγα χρόνια, πως αφού κάτι που είχε διαπράξει «ήταν νόμιμο, άρα ήταν και ηθικό».
• Εν τω μεταξύ, από έρευνα του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (του γνωστού και ως ΟΟΣΑ) προέκυψε ότι ο μέσος Έλληνας εργαζόμενος εργάζεται 2.017 ώρες ανά έτος, ενώ ο αντίστοιχος Γερμανός εργάζεται μόνον 1.408 ώρες ετησίως και οι Ολλανδοί μόνον 1.377 ώρες! Κι εγώ έχω μια απορία: Αφού εμείς δουλεύουμε περισσότερες ώρες από αυτούς, πώς γίνεται η Γερμανία και η Ολλανδία να είναι οι πιο παραγωγικές χώρες στον κόσμο;
• Είδα δε ξαφνικά και το ντοκιμαντέρ στο BBC-World (είδατε τι κάνει η νέα ψηφιακή πλατφόρμα;) με τίτλο «My country: Greece», το οποίο φιλοξενούσε τις απόψεις ενός οδηγού ταξί, δύο φοιτητριών, ενός οικοδόμου και των μελών του συγκροτήματος Locomondo και «έπαθα μια ψυχολογία» (αξέχαστε Μπιθικώτση).
• Οι άνθρωποι μιλούσαν για την κρίση, την ανεργία και τη μαύρη εργασία, αλλά βρε παιδί μου, η εικόνα που αναδυόταν απ’ όλο το concept (για να χρησιμοποιήσω την αγγλική έκφραση) ήταν μια κακομοιριά, μια μιζέρια και το μήνυμα πως ευκαιρίες για δουλειά υπάρχουν μόνο στις καφετερίες μας (που την αράζουμε για φραπέ) και πως οι νέοι φεύγουν μετανάστες γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.
• Έτσι μας βλέπουν οι ξένοι; Δεν ξέρω αγαπητέ αναγνώστη, αλλά αν το είδες και έβγαλες άλλο συμπέρασμα, γράψε μου να με παρηγορήσεις, διότι έχουμε δίκιο που αναρωτιόμαστε γιατί δεν πάμε καλά.

(Δημοσιεύτηκε στην Αμαρυσία στις 25-8-2012)

Ted (...ο αθυρόστομος)

Ο Τεντ, αποτέλεσμα μιας ευχής που έκανε ο Τζον, ένα παιδάκι μοναχικό και αδύναμο να ενταχθεί σε οποιαδήποτε παρέα, είναι ένας αρκούδος που μεγαλώνει μαζί με το παιδάκι, που γίνεται άντρας και συνεχίζει να έχει τις αδυναμίες που είχε όταν ήταν μικρός.

Από τους τίτλους της αρχής και την αφήγηση, καταλαβαίνεις ότι το παραμύθι που θα ακολουθήσει δεν θα είναι κάτι το συνηθισμένο. Ο μοναχικός Τζον κάνει μια ευχή να μπορούσε να μιλήσει το αρκουδάκι, που του έφεραν δώρο οι γονείς του τα Χριστούγεννα και το αρκουδάκι μιλάει, αποτελώντας μάλιστα και πρώτο θέμα για τα media της εποχής. Μόνο που πολύ γρήγορα, η «φούσκα» της «κούκλας που μιλάει» ξεφουσκώνει και ο αρκούδος Τεντ εντάσσεται στην κοινωνία, με το χειρότερο μάλιστα τρόπο. Κυνικός, αθυρόστομος και ειρωνικός απέναντι σε κάθε συμβατικότητα (πρέπει να σας πω ότι σατιρίζει τους πάντες και τα πάντα), συντροφεύει το νεαρό φίλο του, σε όλες τις νεανικές αταξίες του και στα γκομενιλίκια του όσο μεγαλώνει. Αυτό βέβαια, είναι καλό όσο ο Τζον δεν έχει μόνιμο δεσμό, διότι μόλις αποκτήσει τα πράγματα θα δυσκολέψουν, επειδή θα πρέπει να διαλέξει τι θέλει: τη σωστή σχέση με την πανέμορφη Λόρι; ή τη μποέμικη ζωή με τον Τεντ;

Αλληγορικά, θα έλεγα ότι η ταινία έχει θέμα τους ανώριμους άντρες και τις ανασφάλειές τους και τις εμμονές τους σε ορισμένα φετίχ, οι οποίες δεν τους επιτρέπουν να δημιουργήσουν μια σταθερή σχέση.

Τεχνικά, η ταινία είναι άρτια καθώς η κίνηση και η εκφραστικότητα του Τεντ, σε αιχμαλωτίζουν από το πρώτο λεπτό, ενώ η φωνή του (η φωνή του σκηνοθέτη της ταινίας) δεν θα μπορούσε να είναι άλλη.

Ο Μαρκ Γουόλμπεργκ ως Τζον πείθει για την ανωριμότητά του και τον παλιμπαιδισμό του που καλύπτεται από τις ενέργειες του Τεντ, ενώ η γοητευτική Ουκρανίδα Μιλένα Μάρκοβνα (Μίλα) Κούνις, που υποδύεται τη Λόρι, έχει ξεφύγει από το παίξιμο που είδαμε στον «Μαύρο Κύκνο» και δείχνει να διασκεδάζει με το παραμύθι, που βλέπεται ευχάριστα.

Σκηνοθεσία: Σεθ Μακφάρλαν
Με τους: Μίλα Κούνις, Μαρκ Γουόλμπεργκ, Τζιοβάνι Ρίμπιζι, Πάτρικ Γουορμπάρτον, Σεθ Μακφάρλαν

Προβάλλεται: από 23-8-2012 

(Κριτική μου και στο MyFilm)

Το δικό μας βαλς

Πόσα χρόνια χρειάζονται για να βαλτώσει ένας γάμος;
Υπάρχουν κανόνες για την ευτυχία μέσα σ’ ένα ζευγάρι;
Πόσο μπορεί να αντέξει στον πειρασμό ένα άτομο πριν απατήσει το/η σύντροφό του;
Πόσο μπορεί να κρατήσει ένας πλατωνικός έρωτας;
Μπορεί να υπάρξει φιλία μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας χωρίς σεξ;

Αυτά τα βασανιστικά ερωτήματα που έχουν απασχολήσει κάθε φυσιολογικό άνθρωπο, νομίζω, είναι και αυτά που καθορίζουν τον καμβά αυτής της ιστορίας. Της ιστορίας μιας αναποφάσιστης κοπέλας, της Μαργκό, που μετά από πέντε χρόνια γάμου, διαπιστώνει ότι την ελκύει ο γείτονας Ντάνιελ. Ένας νεαρός τελείως διαφορετικός από τον άντρα της Λου, που έχει αφοσιωθεί στη μαγειρική του κοτόπουλου. Όχι δεν κάνω πλάκα, θέλει να εκδώσει ένα βιβλίο γι’ αυτό.

Η σκηνοθέτρια Σάρα Πόλεϊ, ως γυναίκα έχει ρίξει το βάρος της στην προσωπικότητα και το χαρακτήρα της Μαργκό, την οποία παρουσιάζει ως μονίμως έτοιμη για σεξ (η κάψα του φούρνου στην αρχή και στο τέλος της ταινίας αυτό υποδηλώνει), ανώριμη και αναποφάσιστη στο τι θέλει από τη ζωή της. Από την άλλη ο Λου, κατά τη σκηνοθέτρια, είναι σταθερά τρυφερός και στοργικός απέναντι στην παιδούλα Μαργκό και συνεπής στο στόχο του για τη μαγειρική με κοτόπουλο. Ενώ, ο «τρίτος» δείχνει πως δεν έχει τίποτα να χάσει. Είναι το «αντικείμενο του πόθου».

Βρήκα αργό το σκηνοθετικό ρυθμό, άνιση την αντιμετώπιση του θέματος, αλλά ενδιαφέρουσες τις ερμηνείες με προεξάρχουσα αυτή της γλυκιάς Μισέλ Γουίλιαμς (τη θυμάστε στη «Μέριλιν»;), χωρίς να υστερούν οι δύο παρτενέρ της. Ιδιαίτερα όμως εκφραστικός είναι ο Λουκ Κίρμπι που υποδύεται τον «τρίτο» Ντάνιελ.

Μη ψάξετε για βαλς. Ο τίτλος της ταινίας προέρχεται από το ομότιτλο τραγούδι του Λέοναρντ Κοέν, που ακούγεται στο τέλος της ταινίας.

Σκηνοθεσία: Σάρα Πόλεϊ
Με τους: Μισέλ Ουίλιαμς, Σεθ Ρόγκεν, Σάρα Σίλβερμαν, Λιουκ Κίρμπι

Προβάλλεται από 23-8-2012

(Κριτική μου και στο myFilm)

Για όλα φταίει τ' όνομά σου

Για να δει κανείς, πως η αφέλεια και η επιπολαιότητα ενός βλάκα στην παρέα, ανατρέπει ισορροπίες και φέρνει στην επιφάνεια απωθημένα ετών. 

Πρόκειται για μια κωμικοτραγική ταινία, έξυπνων διαλόγων και καταστάσεων, από την οποία –ευτυχώς- απουσιάζει το suspense του «Θεού της σφαγής» (Carnage – 2012) του Πολάνσκι.

Υπόθεση: Ο Βενσάν θα γίνει πατέρας για πρώτη φορά. Η αδερφή του και ο άντρας της τον καλούν στο σπίτι τους για δείπνο μαζί με τη σύζυγό του και τον παλιό παιδικό τους φίλο Κλοντ. Όταν τον ρωτάνε τι όνομα έχει διαλέξει να δώσει στο παιδί, η απάντηση του Βενσάν (θα το ονομάσει Αδόλφο) θα αναταράξει τις σχέσεις των φίλων (τους θυμίζει τον Χίτλερ) προκαλώντας μια σειρά από ανεξέλεγκτες αλυσιδωτές αντιδράσεις (δεδομένου ότι οι Γάλλοι έχουν πικρή πείρα από τους Ναζί), που θα φέρουν πραγματικό χάος στη ζωή όλων. Όταν ο Βενσάν θα τους αποκαλύψει ότι τους είπε ψέματα για το όνομα για να δει πως θα αντιδράσουν, αυτό αντί να εξομαλύνει την κατάσταση, θα πυροδοτήσει νέες αντιδράσεις. Χάος...

Σκηνοθεσία: Αλεξάντρ ντε λα Πατελιέρ και Ματιέ Ντελαπόρτε
Με τους: Πατρίκ Μπριέλ, Βαλερί Μπενγκινγκί, Σαρλ Μπερλίνγκ

Προβάλλεται: από 23-8-2012

Και ξαφνικά, νοστάλγησα το 2004

Για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα και πολλά πράγματα από τους ξενέρωτους και ας είχε τη σκηνοθεσία ο Ντάνι Μπόιλ του Slumdog millionaire και του Trainspotting. Σφιχτή η σκηνοθεσία, αλλά τί να το κάνεις; Άνευρη και χωρίς παλμό. Ήρθε καπάκι και ο Έλληνας εκφωνητής της ψηφιακής και υψηλής ευκρίνειας ERT HD, ο οποίος την πρώτη 1 ώρα και 20 λεπτά δεν καταλάβαινα τι έλεγε και νόμιζα ότι έφταιγε ο δέκτης μου (μετά ανέβασαν λίγο την ένταση, αλλά από ορθοφωνία, άστα...) και με χάλασε τελείως. 

Αυτό που με αποτελείωσε, ήταν η στυλιστική εμφάνιση της χώρας μας. Χάθηκε κάτι πιό ανοιχτόχρωμο; Έπρεπε να δείξουμε την οικονομική μας κατάθλιψη; Ευτυχώς που κουνούσε δεξιά αριστερά τη γαλανόλευκη ο Νικολαΐδης και φάνηκε λίγο χρώμα...

Η έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας υπήρξε σκάλες ανώτερη και μη μου κατηγορείτε τον κ. Κωστάλα ότι μιλούσε πολύ. Τουλάχιστον μιλούσε με ευκρίνεια (και ας μην είχαμε υψηλή ευκρίνεια στους δέκτες μας).

Η ζωή μιας άλλης

Υπόθεση: Η Μαρί, 40 χρονών, ξυπνάει ένα πρωί πιστεύοντας ότι είναι μόλις 25. Ξαφνικά, 15 χρόνια από τη ζωή της έχουν διαγραφεί από την μνήμη της. Καταξιωμένη πλέον επαγγελματικά και μητέρα ενός γλυκύτατου αγοριού, η Μαρί προσπαθεί να αντιληφθεί τι ακριβώς έχει συμβεί σ’ αυτό το διάστημα. 

Κριτική: Όχι. Η Ζυλιέτ Μπινός δεν ξυπνάει ένα πρωί πιστεύοντας ότι είναι 25 ετών. Απλά ένα πρωί συνειδητοποιεί ότι έχει ακόμα 4 μέρες μπροστά της για να βγάλει το διαζύγιό της από τον άντρα που είχε παράφορα ερωτευτεί πριν 15 χρόνια.

Ένα διαζύγιο που οφείλεται στο γεγονός ότι από το γάμο της και μετά εγκατέλειψε σύζυγο, παιδί και γονείς για χάρη της καριέρας της ως προέδρου μεγάλης και ισχυρής εταιρίας. Η προοπτική της τετραήμερης προθεσμίας, της έχει προκαλέσει ένα αμνησιακό σοκ (έγινα και ψυχαναλυτής τώρα), που θα την οδηγήσει σε πράξεις τις οποίες ούτε και η ίδια αναγνωρίζει για τον μέχρι εκείνη τη μέρα εαυτό της. Πόσο μάλλον ο περίγυρός της που μένει… «Προκόπης Παυλόπουλος μπροστά στον Κασιδιάρη».

Τα πράγματα, φαντάζουν ανεξήγητα και μυστηριώδη, ενώ το σασπένς της ταινίας βασίζεται στην αρχή «τι θα συμβεί στο τέλος», δεδομένου ότι ο σύζυγος Ματιέ Κασοβίτς φαίνεται να έχει φτιάξει τη ζωή του με άλλη εξίσου γλυκιά ύπαρξη.

Οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών είναι αυτές που κρατούν το ενδιαφέρον του θεατή σε εγρήγορση, ενώ η μουσική επιλογή συμβάλλει επιτυχώς στα ανάμικτα συναισθήματα των ηρώων.

Άλλη μια ιστορία αγάπης για το καλοκαίρι!

Σκηνοθεσία: Σιλβί Τεστύ
Παίζουν: Ζιλιέτ Μπινός, Ματιέ Κάσοβιτζ, Ορέ Ατικά, Ντανιέλ Λεμπρούν

Προβάλλεται από 2-8-2012

(Κριτική μου και στο myFilm)

Daddy cool (Starbuck)

Υπόθεση: Πάνω που ο 42χρονος Ντέιβιντ Βόσνιακ αποφασίζει να πάρει τη ζωή στα χέρια του, ανακαλύπτει ότι είναι ο βιολογικός πατέρας 533 παιδιών. Ξαφνικά, η ζωή έχει γίνεται περίπλοκη όσο δεν πάει άλλο. 

Κριτική: Παρά το απίθανο σενάριο, για το οποίο ο σκηνοθέτης βάζει το χέρι στο ευαγγέλιο ότι βασίστηκε σε αληθινό περιστατικό, η ταινία αυτή θέτει ένα κάποιο προβληματισμό πάνω στο θέμα της πατρότητας και στο δικαίωμα που έχει ένας δωρητής σπέρματος να παραμείνει στην ανωνυμία, με το ταυτόχρονο δικαίωμα κάποιων παιδιών να επιθυμούν να γνωρίσουν τον βιολογικό τους πατέρα. Εκτός από ηθικό το ζήτημα είναι και νομικό, με απρόβλεπτες συνέπειες στη συγκεκριμένη ταινία.

Η κωμωδία, αν ξεπεράσει κάποιος το σοκ των 533 παιδιών, εκ των οποίων τα 140 θέλουν να γνωρίσουν τον Στάρμπακ (το ψευδώνυμο του δότη), βλέπεται ευχάριστα. Με την έννοια, ότι ξεκινάει σαν road movie (με τον δωρητή σπέρματος να ψάχνει από δω κι από κει, μόνος του για τα παιδιά του με βάση τα αρχεία που του έχουν δώσει) και εξελίσσεται σε κωμωδία παρεξηγήσεων, όταν παρεμβαίνει φίλος του και αποτυχημένος δικηγόρος και αναλαμβάνει να τον βοηθήσει και να τα «κονομήσουν» αμφότεροι. Τραγέλαφος.

Το σοβαρό της υπόθεσης, είναι όπως προαναφέρθηκε το δικαίωμα του ενός για ανωνυμία και των πολλών για γνώση των καταβολών τους. Επίσης, μεταξύ σοβαρού και αστείου η ταινία υμνεί τον θεσμό της οικογένειας, ακόμα και μέσα από την οικογένεια του δότη, τον οποίο θεωρούσαν «άχρηστο».

Ο Πάτρικ Ιάρ είναι αρκετά καλός στο ρόλο του δωρητή σπέρματος Στάρμπακ και πειστικός ως αφελής και ο Αντουάν Μπερτράν στο ρόλο του δικηγόρου του, χαρίζει γέλιο στις σκηνές που τον αφορούν, οι οποίες και μπλέκουν περισσότερο τον Στάρμπακ.
Καλοκαιρινή κωμωδία.

Σκηνοθεσία: Κεν Σκοτ
Με τους: Πατρίκ Ιάρ, Ζουλί Λε Μπρετόν, Αντουάν Μπερτράν, Ντομινίκ Φιλί, Μαρκ Μπελανζέ, Ιγκόρ Οβαντίς, Ντέιβιντ Μάικλ

Προβάλλεται από 26-7-2012

(Κριτική μου και στο myFilm)

Ο εραστής της κομμώτριας, πάλι

Αξίζει να ξαναδεί κανείς αυτή την ταινία, μόνο και μόνο για να απολαύσει την ερμηνεία του μεσήλικα Ζαν Ροσφόρ, το πρόσωπο του οποίου εκφράζει όλα εκείνα τα παιδικά και ανεκπλήρωτα όνειρα και τις ευκαιρίες που χάθηκαν, αλλά και τον νεανικό ενθουσιασμό που φουντώνει ακόμα και στις μεγάλες ηλικίες. Επίσης, για όλη γενικά τη ρομαντική και γλυκιά σαν ανάμνηση ατμόσφαιρα του έργου.

Την έχω συμπεριλάβει στις «100 αγαπημένες» μου, αυτές που μου αρέσει να βλέπω πάλι κατά καιρούς. Γιατί στις 100; Με δυο λόγια, για τον ερωτισμό που υποβόσκει σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, η οποία ξεκινά από έναν ανεκπλήρωτο και τραυματικό παιδικό έρωτα. Για τη μουσική επένδυση του Michael Nyman (Μαθήματα Πιάνου), που σε χαλαρώνει και σε κάνει να νοσταλγείς τα παιδικά σου χρόνια. Για το σενάριο που περιγράφει την ίδια τη ζωή, η οποία είναι γεμάτη όνειρα, στόχους, προσπάθειες, απογοητεύσεις, χαρά, ευτυχία, πόνο, θλίψη. Και εκπλήξεις...

Υπόθεση: Ο μικρός Αντουάν πηγαίνει για κούρεμα όσο πιο συχνά μπορεί, και ο λόγος είναι πολύ απλός: έχει ερωτευτεί την κυρία Σαφέρ, την κομμώτρια της γειτονιάς. Ερωτεύεται τα πάντα πάνω της, τις πληθωρικές της καμπύλες, το άγγιγμα των χεριών της, τις μυρωδιές της, ακόμα και τις αυτοκτονικές της τάσεις. Τα χρόνια περνάνε, αλλά ο Αντουάν δεν έχει αλλάξει. Παντρεύεται επιτέλους την ιδεώδη γυναίκα, την αισθησιακή, γήινη, χυμώδη κομμώτρια Ματίλντ. Οι δυο τους βιώνουν το απόλυτο όνειρο του έρωτα, μέσα από παιχνίδια και σαγηνευτικούς ανατολίτικους χορούς - με αποτέλεσμα...

Σκηνοθεσία: Πατρίς Λεκόντ
Με τους: Ζαν Ροσφόρ, Άνα Γκαλίενα, Ρολάντ Μπερτέν, Μορίς Σεβί, Φιλίπ Κλεβενό

Προβάλλεται: από 26-7-2012

(Κριτική μου και στο myFilm)

Η μηχανή της χαράς (Hysteria)

ή Πως ανακαλύφθηκε ο δονητής (ξέρετε ποιός)

Να χαρώ, τον ελληνικό τίτλο! Γιατί δεν τους άρεσε η «Υστερία»; Έτσι κι αλλιώς το φιλμ δεν είναι σοφιστικέ, ώστε να προβληματιστεί κάποιος. Ούτε αντιμετωπίζει το θέμα της ανακάλυψης του δονητή με σοβαρότητα, η οποία μάλιστα ανακάλυψη έρχεται προς το (προβλέψιμο) τέλος της ταινίας και αφού έχει ακουστεί και η ατάκα δια στόματος της πόρνης Molly the Lolly: «Δώστε ένα σύντομο όνομα σ’ αυτό το μηχανάκι, ώστε να μπορούν να το ζητούν τα κορίτσια;». Θέλω να πω, ότι ο τίτλος  «Η μηχανή της χαράς», καταστρέφει το μοναδικό σασπένς της ταινίας, από τη στιγμή που διαβάζεις πως πρόκειται για πραγματική ιστορία (really) και βλέπεις τον εφευρέτη (που υποδύεται ο Ρούπερτ Έβερετ) να πειραματίζεται με ένα  ηλεκτρικό φτερό για το ξεσκόνισμα. Τέλος πάντων.

Η ταινία διαπραγματεύεται, την ανακάλυψη του Δονητή με λανθασμένο τρόπο, όπως ακριβώς και η συντηρητική κοινωνία του 1880 αντιμετώπιζε τις γυναίκες και τα αδιέξοδά τους με λανθασμένο τρόπο σαν υστερικές.

Θα μπορούσε να είναι μια ταινία με ιατρικό περιεχόμενο, αφού η ανακάλυψη στηρίχτηκε σε δήθεν ιατρικές παρατηρήσεις (και αν προσέξτε, σε όλη την ταινία δεν ακούγεται ποτέ η λέξη «οργασμός», ενώ οι γυναίκες που επισκέπτονταν τον δόκτορα που υποδύεται ο Τζόναθαν Πράις, ουσιαστικά πήγαιναν για να τις χαϊδέψει στα απόκρυφα σημεία τους και να φύγουν «ανακουφισμένες»).

Επίσης, η ταινία θα μπορούσε να είναι κωμωδία, αλλά δεν έχει κωμικά στοιχεία! Βλέπεις ο οργασμός είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, για να αντιμετωπίζεται ως «υστερία» και η Μάγκι Γκίλενχααλ, που υποδύεται τη σουφραζέτα κόρη του «δόκτορα που χαϊδεύει», δεν πείθει ως επαναστάτρια, παρά τις καλές προθέσεις της. Τι να τα κάνεις τα κηρύγματα για τα δικαιώματα των γυναικών προς το τέλος της ταινίας, όταν έχει προηγηθεί η άρια της «Τραβιάτας» από μια ικανοποιημένη πελάτισσα του δόκτορα;

Κατάφερε να μου θυμίσει τις άριες ευχαρίστησης της Μαντλίν Κάαν στο τέλος της ταινίας «Φρανκενστάιν Τζούνιορ» (1974) του Μελ Μπρουκς, που έκανε έρωτα με τον «μεταλλαγμένο» Τζιν Γουάιλντερ.

Σκηνοθεσία: Τάνια Γουέξλερ
Με τους: Μάγκι Γκίλενχααλ, Χιου Ντάνσι, Τζόναθαν Πράις, Φελίσιτι Τζόουνς, Ρούπερτ Έβερτ, Άσλεϊ Γιένσεν, Γκέμα Τζόουνς, Άν Κάνσελορ, Σέρινταν Σμιθ

Προβάλλεται από 26-7-2012

(Κριτική μου στο myFilm)

Όλα για την Εύα (1944)

Η απόλυτη ταινία, για την με κάθε τρόπο και θυσία, ικανοποίηση των φιλοδοξιών ενός ατόμου.

Σφιχτοδεμένη τόσο σεναριακά όσο και σκηνοθετικά, η ταινία κυριολεκτικά δεν σε αφήνει να χαλαρώσεις στο κάθισμά σου με αυτή την ιστορία γύρω από τα παρασκήνια, αλλά και το προσκήνιο του θεάτρου.

Οι ερμηνείες είναι όλες μια και μια: Η Μπέτι Ντέιβις τέλεια, ως θεατρική ηθοποιός που προδίδεται από την κοπέλα που εμπιστεύεται.

Ο αμοραλισμός και ο κυνισμός βρίσκουν τον άνθρωπό τους στην Αν Μπάξτερ, που υποδύεται άψογα την χωρίς βάθος προσωπικότητα της Εύας, η οποία αναστατώνει τη μικρή θεατρική κοινωνία, ενώ και η Θέλμα Ρίτερ, είναι εξαιρετική, ως υπηρέτρια, που έχει προβλέψει το χαρακτήρα της Εύας.

Ωραίος δε, είναι και ο (μετέπειτα καρατερίστας) Τζορτζ Σάντερς, που εδώ, σε ηλικία 44 ετών υποδύεται έναν καυστικό κριτικό, που λέει τη χαρακτηριστική ατάκα για την Κάσγουελ μια νεαρή ηθοποιό του θιάσου (που την υποδύεται η Μέριλιν Μονρόε): «Α, αυτή, είναι απόφοιτος της δραματικής σχολής της Κοπακαμπάνα».

Η Πολίν Καέλ, η διάσημη αμερικανίδα κριτικός κινηματογράφου, είχε γράψει τότε για την ταινία: «Από τις πιο απολαυστικές ταινίες που έγιναν ποτέ»

Δεν πήρε άδικα τα έξι Όσκαρ, ενώ ήταν υποψήφια και για άλλα οκτώ!

Υπόθεση: Η Μάργκο Τσάνινγκ είναι η μεγαλύτερη σταρ του Μπρόντγουεϊ, η οποία έχει κλείσει τα σαράντα κι η ηλικία της έχει αρχίσει να φαίνεται. Ένα βράδυ μετά από μια παράσταση, μια φίλη της Μάργκο, η Κάρεν Ρίτσαρντς της συστήνει, στα καμαρίνια του θεάτρου, μια νεαρή θαυμάστρια, την Ιβ "Έυα" Χάρρινγτον. Η Εύα δηλώνει ότι έχει παρακολουθήσει όλες τις παραστάσεις της Μάργκο, ότι είναι κι εκείνη επίδοξη ηθοποιός κι ότι η Μάργκο με τις ερμηνείες της, δίνει λίγη χαρά κι ελπίδα στην ταλαιπωρημένη και μες τη φτωχιά ζωή της. Η Μάργκο κολακεύεται και ενθουσιάζεται με το ήθος, τη σεμνότητα και την λατρεία που έχει η νεαρή κοπέλα για αυτήν τόσο ώστε να την κάνει προστατευόμενή της. Αυτές τις αρετές της Εύας δείχνουν να εκτιμούν κι οι υπόλοιποι φίλοι της Μάργκο, ο εραστής της και σκηνοθέτης Μπιλ Σάμσον, ο θεατρικός συγγραφέας Λόιντ Ρίτσαρτς κι η σύζυγός του Κάρεν, το μοναδικό άτομο που δεν πιστεύει την ιστορία της Εύας είναι η οικονόμος της Μάργκο, Μπέρντι, η οποία θεωρεί δικαιολογημένα ότι η Εύα υποκρίνεται κι ότι δεν είναι αυτό που θέλει να δείξει. Η Εύα έχοντας πλέον αποκτήσει την εμπιστοσύνη της Μάργκο θα προσπαθήσει με τη βοήθεια ενός κυνικού θεατρικού κριτικού του Άντισον ΝτεΓουίτ να κλέψει από τη Μάργκο καριέρα, εραστή και φίλους. Η Μάργκο την καταλαβαίνει κι ακονίζει τα νύχια της προσπαθώντας να σώσει ότι είναι για αυτή πολυτιμότερο.

Σκηνοθεσία: Τζόζεφ Λέο Μάνκιεβιτς
Με τους: Μπέτι Ντέιβις, Αν Μπάξτερ, Τζορτζ Σάντερς, Σελέστ Χολμ, Γκάρι Μέριλ, Χιού Μάρλοου, Μέριλιν Μονρόε, Θέλμα Ρίττερ, Γκρέγκορι Ράτοφ, Μπάρμπαρα Μπέιτς, Γουόλτερ Χάμπτεν

Προβάλλεται: από 26-7-2012

(Κριτική μου και στο myFilm)