Το δικό μας βαλς

Πόσα χρόνια χρειάζονται για να βαλτώσει ένας γάμος;
Υπάρχουν κανόνες για την ευτυχία μέσα σ’ ένα ζευγάρι;
Πόσο μπορεί να αντέξει στον πειρασμό ένα άτομο πριν απατήσει το/η σύντροφό του;
Πόσο μπορεί να κρατήσει ένας πλατωνικός έρωτας;
Μπορεί να υπάρξει φιλία μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας χωρίς σεξ;

Αυτά τα βασανιστικά ερωτήματα που έχουν απασχολήσει κάθε φυσιολογικό άνθρωπο, νομίζω, είναι και αυτά που καθορίζουν τον καμβά αυτής της ιστορίας. Της ιστορίας μιας αναποφάσιστης κοπέλας, της Μαργκό, που μετά από πέντε χρόνια γάμου, διαπιστώνει ότι την ελκύει ο γείτονας Ντάνιελ. Ένας νεαρός τελείως διαφορετικός από τον άντρα της Λου, που έχει αφοσιωθεί στη μαγειρική του κοτόπουλου. Όχι δεν κάνω πλάκα, θέλει να εκδώσει ένα βιβλίο γι’ αυτό.

Η σκηνοθέτρια Σάρα Πόλεϊ, ως γυναίκα έχει ρίξει το βάρος της στην προσωπικότητα και το χαρακτήρα της Μαργκό, την οποία παρουσιάζει ως μονίμως έτοιμη για σεξ (η κάψα του φούρνου στην αρχή και στο τέλος της ταινίας αυτό υποδηλώνει), ανώριμη και αναποφάσιστη στο τι θέλει από τη ζωή της. Από την άλλη ο Λου, κατά τη σκηνοθέτρια, είναι σταθερά τρυφερός και στοργικός απέναντι στην παιδούλα Μαργκό και συνεπής στο στόχο του για τη μαγειρική με κοτόπουλο. Ενώ, ο «τρίτος» δείχνει πως δεν έχει τίποτα να χάσει. Είναι το «αντικείμενο του πόθου».

Βρήκα αργό το σκηνοθετικό ρυθμό, άνιση την αντιμετώπιση του θέματος, αλλά ενδιαφέρουσες τις ερμηνείες με προεξάρχουσα αυτή της γλυκιάς Μισέλ Γουίλιαμς (τη θυμάστε στη «Μέριλιν»;), χωρίς να υστερούν οι δύο παρτενέρ της. Ιδιαίτερα όμως εκφραστικός είναι ο Λουκ Κίρμπι που υποδύεται τον «τρίτο» Ντάνιελ.

Μη ψάξετε για βαλς. Ο τίτλος της ταινίας προέρχεται από το ομότιτλο τραγούδι του Λέοναρντ Κοέν, που ακούγεται στο τέλος της ταινίας.

Σκηνοθεσία: Σάρα Πόλεϊ
Με τους: Μισέλ Ουίλιαμς, Σεθ Ρόγκεν, Σάρα Σίλβερμαν, Λιουκ Κίρμπι

Προβάλλεται από 23-8-2012

(Κριτική μου και στο myFilm)

Για όλα φταίει τ' όνομά σου

Για να δει κανείς, πως η αφέλεια και η επιπολαιότητα ενός βλάκα στην παρέα, ανατρέπει ισορροπίες και φέρνει στην επιφάνεια απωθημένα ετών. 

Πρόκειται για μια κωμικοτραγική ταινία, έξυπνων διαλόγων και καταστάσεων, από την οποία –ευτυχώς- απουσιάζει το suspense του «Θεού της σφαγής» (Carnage – 2012) του Πολάνσκι.

Υπόθεση: Ο Βενσάν θα γίνει πατέρας για πρώτη φορά. Η αδερφή του και ο άντρας της τον καλούν στο σπίτι τους για δείπνο μαζί με τη σύζυγό του και τον παλιό παιδικό τους φίλο Κλοντ. Όταν τον ρωτάνε τι όνομα έχει διαλέξει να δώσει στο παιδί, η απάντηση του Βενσάν (θα το ονομάσει Αδόλφο) θα αναταράξει τις σχέσεις των φίλων (τους θυμίζει τον Χίτλερ) προκαλώντας μια σειρά από ανεξέλεγκτες αλυσιδωτές αντιδράσεις (δεδομένου ότι οι Γάλλοι έχουν πικρή πείρα από τους Ναζί), που θα φέρουν πραγματικό χάος στη ζωή όλων. Όταν ο Βενσάν θα τους αποκαλύψει ότι τους είπε ψέματα για το όνομα για να δει πως θα αντιδράσουν, αυτό αντί να εξομαλύνει την κατάσταση, θα πυροδοτήσει νέες αντιδράσεις. Χάος...

Σκηνοθεσία: Αλεξάντρ ντε λα Πατελιέρ και Ματιέ Ντελαπόρτε
Με τους: Πατρίκ Μπριέλ, Βαλερί Μπενγκινγκί, Σαρλ Μπερλίνγκ

Προβάλλεται: από 23-8-2012

Και ξαφνικά, νοστάλγησα το 2004

Για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα και πολλά πράγματα από τους ξενέρωτους και ας είχε τη σκηνοθεσία ο Ντάνι Μπόιλ του Slumdog millionaire και του Trainspotting. Σφιχτή η σκηνοθεσία, αλλά τί να το κάνεις; Άνευρη και χωρίς παλμό. Ήρθε καπάκι και ο Έλληνας εκφωνητής της ψηφιακής και υψηλής ευκρίνειας ERT HD, ο οποίος την πρώτη 1 ώρα και 20 λεπτά δεν καταλάβαινα τι έλεγε και νόμιζα ότι έφταιγε ο δέκτης μου (μετά ανέβασαν λίγο την ένταση, αλλά από ορθοφωνία, άστα...) και με χάλασε τελείως. 

Αυτό που με αποτελείωσε, ήταν η στυλιστική εμφάνιση της χώρας μας. Χάθηκε κάτι πιό ανοιχτόχρωμο; Έπρεπε να δείξουμε την οικονομική μας κατάθλιψη; Ευτυχώς που κουνούσε δεξιά αριστερά τη γαλανόλευκη ο Νικολαΐδης και φάνηκε λίγο χρώμα...

Η έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας υπήρξε σκάλες ανώτερη και μη μου κατηγορείτε τον κ. Κωστάλα ότι μιλούσε πολύ. Τουλάχιστον μιλούσε με ευκρίνεια (και ας μην είχαμε υψηλή ευκρίνεια στους δέκτες μας).

Η ζωή μιας άλλης

Υπόθεση: Η Μαρί, 40 χρονών, ξυπνάει ένα πρωί πιστεύοντας ότι είναι μόλις 25. Ξαφνικά, 15 χρόνια από τη ζωή της έχουν διαγραφεί από την μνήμη της. Καταξιωμένη πλέον επαγγελματικά και μητέρα ενός γλυκύτατου αγοριού, η Μαρί προσπαθεί να αντιληφθεί τι ακριβώς έχει συμβεί σ’ αυτό το διάστημα. 

Κριτική: Όχι. Η Ζυλιέτ Μπινός δεν ξυπνάει ένα πρωί πιστεύοντας ότι είναι 25 ετών. Απλά ένα πρωί συνειδητοποιεί ότι έχει ακόμα 4 μέρες μπροστά της για να βγάλει το διαζύγιό της από τον άντρα που είχε παράφορα ερωτευτεί πριν 15 χρόνια.

Ένα διαζύγιο που οφείλεται στο γεγονός ότι από το γάμο της και μετά εγκατέλειψε σύζυγο, παιδί και γονείς για χάρη της καριέρας της ως προέδρου μεγάλης και ισχυρής εταιρίας. Η προοπτική της τετραήμερης προθεσμίας, της έχει προκαλέσει ένα αμνησιακό σοκ (έγινα και ψυχαναλυτής τώρα), που θα την οδηγήσει σε πράξεις τις οποίες ούτε και η ίδια αναγνωρίζει για τον μέχρι εκείνη τη μέρα εαυτό της. Πόσο μάλλον ο περίγυρός της που μένει… «Προκόπης Παυλόπουλος μπροστά στον Κασιδιάρη».

Τα πράγματα, φαντάζουν ανεξήγητα και μυστηριώδη, ενώ το σασπένς της ταινίας βασίζεται στην αρχή «τι θα συμβεί στο τέλος», δεδομένου ότι ο σύζυγος Ματιέ Κασοβίτς φαίνεται να έχει φτιάξει τη ζωή του με άλλη εξίσου γλυκιά ύπαρξη.

Οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών είναι αυτές που κρατούν το ενδιαφέρον του θεατή σε εγρήγορση, ενώ η μουσική επιλογή συμβάλλει επιτυχώς στα ανάμικτα συναισθήματα των ηρώων.

Άλλη μια ιστορία αγάπης για το καλοκαίρι!

Σκηνοθεσία: Σιλβί Τεστύ
Παίζουν: Ζιλιέτ Μπινός, Ματιέ Κάσοβιτζ, Ορέ Ατικά, Ντανιέλ Λεμπρούν

Προβάλλεται από 2-8-2012

(Κριτική μου και στο myFilm)

Daddy cool (Starbuck)

Υπόθεση: Πάνω που ο 42χρονος Ντέιβιντ Βόσνιακ αποφασίζει να πάρει τη ζωή στα χέρια του, ανακαλύπτει ότι είναι ο βιολογικός πατέρας 533 παιδιών. Ξαφνικά, η ζωή έχει γίνεται περίπλοκη όσο δεν πάει άλλο. 

Κριτική: Παρά το απίθανο σενάριο, για το οποίο ο σκηνοθέτης βάζει το χέρι στο ευαγγέλιο ότι βασίστηκε σε αληθινό περιστατικό, η ταινία αυτή θέτει ένα κάποιο προβληματισμό πάνω στο θέμα της πατρότητας και στο δικαίωμα που έχει ένας δωρητής σπέρματος να παραμείνει στην ανωνυμία, με το ταυτόχρονο δικαίωμα κάποιων παιδιών να επιθυμούν να γνωρίσουν τον βιολογικό τους πατέρα. Εκτός από ηθικό το ζήτημα είναι και νομικό, με απρόβλεπτες συνέπειες στη συγκεκριμένη ταινία.

Η κωμωδία, αν ξεπεράσει κάποιος το σοκ των 533 παιδιών, εκ των οποίων τα 140 θέλουν να γνωρίσουν τον Στάρμπακ (το ψευδώνυμο του δότη), βλέπεται ευχάριστα. Με την έννοια, ότι ξεκινάει σαν road movie (με τον δωρητή σπέρματος να ψάχνει από δω κι από κει, μόνος του για τα παιδιά του με βάση τα αρχεία που του έχουν δώσει) και εξελίσσεται σε κωμωδία παρεξηγήσεων, όταν παρεμβαίνει φίλος του και αποτυχημένος δικηγόρος και αναλαμβάνει να τον βοηθήσει και να τα «κονομήσουν» αμφότεροι. Τραγέλαφος.

Το σοβαρό της υπόθεσης, είναι όπως προαναφέρθηκε το δικαίωμα του ενός για ανωνυμία και των πολλών για γνώση των καταβολών τους. Επίσης, μεταξύ σοβαρού και αστείου η ταινία υμνεί τον θεσμό της οικογένειας, ακόμα και μέσα από την οικογένεια του δότη, τον οποίο θεωρούσαν «άχρηστο».

Ο Πάτρικ Ιάρ είναι αρκετά καλός στο ρόλο του δωρητή σπέρματος Στάρμπακ και πειστικός ως αφελής και ο Αντουάν Μπερτράν στο ρόλο του δικηγόρου του, χαρίζει γέλιο στις σκηνές που τον αφορούν, οι οποίες και μπλέκουν περισσότερο τον Στάρμπακ.
Καλοκαιρινή κωμωδία.

Σκηνοθεσία: Κεν Σκοτ
Με τους: Πατρίκ Ιάρ, Ζουλί Λε Μπρετόν, Αντουάν Μπερτράν, Ντομινίκ Φιλί, Μαρκ Μπελανζέ, Ιγκόρ Οβαντίς, Ντέιβιντ Μάικλ

Προβάλλεται από 26-7-2012

(Κριτική μου και στο myFilm)

Ο εραστής της κομμώτριας, πάλι

Αξίζει να ξαναδεί κανείς αυτή την ταινία, μόνο και μόνο για να απολαύσει την ερμηνεία του μεσήλικα Ζαν Ροσφόρ, το πρόσωπο του οποίου εκφράζει όλα εκείνα τα παιδικά και ανεκπλήρωτα όνειρα και τις ευκαιρίες που χάθηκαν, αλλά και τον νεανικό ενθουσιασμό που φουντώνει ακόμα και στις μεγάλες ηλικίες. Επίσης, για όλη γενικά τη ρομαντική και γλυκιά σαν ανάμνηση ατμόσφαιρα του έργου.

Την έχω συμπεριλάβει στις «100 αγαπημένες» μου, αυτές που μου αρέσει να βλέπω πάλι κατά καιρούς. Γιατί στις 100; Με δυο λόγια, για τον ερωτισμό που υποβόσκει σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, η οποία ξεκινά από έναν ανεκπλήρωτο και τραυματικό παιδικό έρωτα. Για τη μουσική επένδυση του Michael Nyman (Μαθήματα Πιάνου), που σε χαλαρώνει και σε κάνει να νοσταλγείς τα παιδικά σου χρόνια. Για το σενάριο που περιγράφει την ίδια τη ζωή, η οποία είναι γεμάτη όνειρα, στόχους, προσπάθειες, απογοητεύσεις, χαρά, ευτυχία, πόνο, θλίψη. Και εκπλήξεις...

Υπόθεση: Ο μικρός Αντουάν πηγαίνει για κούρεμα όσο πιο συχνά μπορεί, και ο λόγος είναι πολύ απλός: έχει ερωτευτεί την κυρία Σαφέρ, την κομμώτρια της γειτονιάς. Ερωτεύεται τα πάντα πάνω της, τις πληθωρικές της καμπύλες, το άγγιγμα των χεριών της, τις μυρωδιές της, ακόμα και τις αυτοκτονικές της τάσεις. Τα χρόνια περνάνε, αλλά ο Αντουάν δεν έχει αλλάξει. Παντρεύεται επιτέλους την ιδεώδη γυναίκα, την αισθησιακή, γήινη, χυμώδη κομμώτρια Ματίλντ. Οι δυο τους βιώνουν το απόλυτο όνειρο του έρωτα, μέσα από παιχνίδια και σαγηνευτικούς ανατολίτικους χορούς - με αποτέλεσμα...

Σκηνοθεσία: Πατρίς Λεκόντ
Με τους: Ζαν Ροσφόρ, Άνα Γκαλίενα, Ρολάντ Μπερτέν, Μορίς Σεβί, Φιλίπ Κλεβενό

Προβάλλεται: από 26-7-2012

(Κριτική μου και στο myFilm)

Η μηχανή της χαράς (Hysteria)

ή Πως ανακαλύφθηκε ο δονητής (ξέρετε ποιός)

Να χαρώ, τον ελληνικό τίτλο! Γιατί δεν τους άρεσε η «Υστερία»; Έτσι κι αλλιώς το φιλμ δεν είναι σοφιστικέ, ώστε να προβληματιστεί κάποιος. Ούτε αντιμετωπίζει το θέμα της ανακάλυψης του δονητή με σοβαρότητα, η οποία μάλιστα ανακάλυψη έρχεται προς το (προβλέψιμο) τέλος της ταινίας και αφού έχει ακουστεί και η ατάκα δια στόματος της πόρνης Molly the Lolly: «Δώστε ένα σύντομο όνομα σ’ αυτό το μηχανάκι, ώστε να μπορούν να το ζητούν τα κορίτσια;». Θέλω να πω, ότι ο τίτλος  «Η μηχανή της χαράς», καταστρέφει το μοναδικό σασπένς της ταινίας, από τη στιγμή που διαβάζεις πως πρόκειται για πραγματική ιστορία (really) και βλέπεις τον εφευρέτη (που υποδύεται ο Ρούπερτ Έβερετ) να πειραματίζεται με ένα  ηλεκτρικό φτερό για το ξεσκόνισμα. Τέλος πάντων.

Η ταινία διαπραγματεύεται, την ανακάλυψη του Δονητή με λανθασμένο τρόπο, όπως ακριβώς και η συντηρητική κοινωνία του 1880 αντιμετώπιζε τις γυναίκες και τα αδιέξοδά τους με λανθασμένο τρόπο σαν υστερικές.

Θα μπορούσε να είναι μια ταινία με ιατρικό περιεχόμενο, αφού η ανακάλυψη στηρίχτηκε σε δήθεν ιατρικές παρατηρήσεις (και αν προσέξτε, σε όλη την ταινία δεν ακούγεται ποτέ η λέξη «οργασμός», ενώ οι γυναίκες που επισκέπτονταν τον δόκτορα που υποδύεται ο Τζόναθαν Πράις, ουσιαστικά πήγαιναν για να τις χαϊδέψει στα απόκρυφα σημεία τους και να φύγουν «ανακουφισμένες»).

Επίσης, η ταινία θα μπορούσε να είναι κωμωδία, αλλά δεν έχει κωμικά στοιχεία! Βλέπεις ο οργασμός είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, για να αντιμετωπίζεται ως «υστερία» και η Μάγκι Γκίλενχααλ, που υποδύεται τη σουφραζέτα κόρη του «δόκτορα που χαϊδεύει», δεν πείθει ως επαναστάτρια, παρά τις καλές προθέσεις της. Τι να τα κάνεις τα κηρύγματα για τα δικαιώματα των γυναικών προς το τέλος της ταινίας, όταν έχει προηγηθεί η άρια της «Τραβιάτας» από μια ικανοποιημένη πελάτισσα του δόκτορα;

Κατάφερε να μου θυμίσει τις άριες ευχαρίστησης της Μαντλίν Κάαν στο τέλος της ταινίας «Φρανκενστάιν Τζούνιορ» (1974) του Μελ Μπρουκς, που έκανε έρωτα με τον «μεταλλαγμένο» Τζιν Γουάιλντερ.

Σκηνοθεσία: Τάνια Γουέξλερ
Με τους: Μάγκι Γκίλενχααλ, Χιου Ντάνσι, Τζόναθαν Πράις, Φελίσιτι Τζόουνς, Ρούπερτ Έβερτ, Άσλεϊ Γιένσεν, Γκέμα Τζόουνς, Άν Κάνσελορ, Σέρινταν Σμιθ

Προβάλλεται από 26-7-2012

(Κριτική μου στο myFilm)

Όλα για την Εύα (1944)

Η απόλυτη ταινία, για την με κάθε τρόπο και θυσία, ικανοποίηση των φιλοδοξιών ενός ατόμου.

Σφιχτοδεμένη τόσο σεναριακά όσο και σκηνοθετικά, η ταινία κυριολεκτικά δεν σε αφήνει να χαλαρώσεις στο κάθισμά σου με αυτή την ιστορία γύρω από τα παρασκήνια, αλλά και το προσκήνιο του θεάτρου.

Οι ερμηνείες είναι όλες μια και μια: Η Μπέτι Ντέιβις τέλεια, ως θεατρική ηθοποιός που προδίδεται από την κοπέλα που εμπιστεύεται.

Ο αμοραλισμός και ο κυνισμός βρίσκουν τον άνθρωπό τους στην Αν Μπάξτερ, που υποδύεται άψογα την χωρίς βάθος προσωπικότητα της Εύας, η οποία αναστατώνει τη μικρή θεατρική κοινωνία, ενώ και η Θέλμα Ρίτερ, είναι εξαιρετική, ως υπηρέτρια, που έχει προβλέψει το χαρακτήρα της Εύας.

Ωραίος δε, είναι και ο (μετέπειτα καρατερίστας) Τζορτζ Σάντερς, που εδώ, σε ηλικία 44 ετών υποδύεται έναν καυστικό κριτικό, που λέει τη χαρακτηριστική ατάκα για την Κάσγουελ μια νεαρή ηθοποιό του θιάσου (που την υποδύεται η Μέριλιν Μονρόε): «Α, αυτή, είναι απόφοιτος της δραματικής σχολής της Κοπακαμπάνα».

Η Πολίν Καέλ, η διάσημη αμερικανίδα κριτικός κινηματογράφου, είχε γράψει τότε για την ταινία: «Από τις πιο απολαυστικές ταινίες που έγιναν ποτέ»

Δεν πήρε άδικα τα έξι Όσκαρ, ενώ ήταν υποψήφια και για άλλα οκτώ!

Υπόθεση: Η Μάργκο Τσάνινγκ είναι η μεγαλύτερη σταρ του Μπρόντγουεϊ, η οποία έχει κλείσει τα σαράντα κι η ηλικία της έχει αρχίσει να φαίνεται. Ένα βράδυ μετά από μια παράσταση, μια φίλη της Μάργκο, η Κάρεν Ρίτσαρντς της συστήνει, στα καμαρίνια του θεάτρου, μια νεαρή θαυμάστρια, την Ιβ "Έυα" Χάρρινγτον. Η Εύα δηλώνει ότι έχει παρακολουθήσει όλες τις παραστάσεις της Μάργκο, ότι είναι κι εκείνη επίδοξη ηθοποιός κι ότι η Μάργκο με τις ερμηνείες της, δίνει λίγη χαρά κι ελπίδα στην ταλαιπωρημένη και μες τη φτωχιά ζωή της. Η Μάργκο κολακεύεται και ενθουσιάζεται με το ήθος, τη σεμνότητα και την λατρεία που έχει η νεαρή κοπέλα για αυτήν τόσο ώστε να την κάνει προστατευόμενή της. Αυτές τις αρετές της Εύας δείχνουν να εκτιμούν κι οι υπόλοιποι φίλοι της Μάργκο, ο εραστής της και σκηνοθέτης Μπιλ Σάμσον, ο θεατρικός συγγραφέας Λόιντ Ρίτσαρτς κι η σύζυγός του Κάρεν, το μοναδικό άτομο που δεν πιστεύει την ιστορία της Εύας είναι η οικονόμος της Μάργκο, Μπέρντι, η οποία θεωρεί δικαιολογημένα ότι η Εύα υποκρίνεται κι ότι δεν είναι αυτό που θέλει να δείξει. Η Εύα έχοντας πλέον αποκτήσει την εμπιστοσύνη της Μάργκο θα προσπαθήσει με τη βοήθεια ενός κυνικού θεατρικού κριτικού του Άντισον ΝτεΓουίτ να κλέψει από τη Μάργκο καριέρα, εραστή και φίλους. Η Μάργκο την καταλαβαίνει κι ακονίζει τα νύχια της προσπαθώντας να σώσει ότι είναι για αυτή πολυτιμότερο.

Σκηνοθεσία: Τζόζεφ Λέο Μάνκιεβιτς
Με τους: Μπέτι Ντέιβις, Αν Μπάξτερ, Τζορτζ Σάντερς, Σελέστ Χολμ, Γκάρι Μέριλ, Χιού Μάρλοου, Μέριλιν Μονρόε, Θέλμα Ρίττερ, Γκρέγκορι Ράτοφ, Μπάρμπαρα Μπέιτς, Γουόλτερ Χάμπτεν

Προβάλλεται: από 26-7-2012

(Κριτική μου και στο myFilm) 

Αρσενικό και παλιά δαντέλα (1950)

Μαύρη κωμωδία από τις λίγες, κατά την οποία ένας ολίγον υπερβολικός, αυτή τη φορά, Cary Grant προσπαθεί με γλυκόλογα –μάταια- να πείσει τις δύο θείες του, ότι δεν πρέπει να βάζουν αρσενικό στο κρασί των επισκεπτών τους. Αυτές πάλι τον καθησυχάζουν συνεχώς ότι επιτελούν κοινωνικό έργο, αφού δεν δηλητηριάζουν όποιον κι όποιον, αλλά μόνον αυτούς που διάγουν μια ζωή μίζερη, οπότε απαλλάσσουν την κοινωνία, αλλά και τους ίδιους από τη μιζέρια τους.

Πρόκειται για μια πολύ καλή απόδοση ενός θεατρικού έργου, που παιζόταν στο Μπρόντγουεϊ γύρω στα τέσσερα χρόνια.

Εξαιρετικές ερμηνείες, τόσο από τις δύο θείες (Josephine Hull και Jean Adair, που έπαιζαν και στο θεατρικό έργο), όσο και από τον Raymond Massey, που υποδύεται έναν ψυχοπαθή δολοφόνο που πάει να κρυφτεί σπίτι τους, αλλά και τον απίστευτα «κακό» Peter Lorre, που υποδύεται έναν μανιακό χειρουργό ειδικευμένο στο face lifting. Συγκριτικά δε, με αυτούς τους δύο, οι θείες είναι αγγελούδια. Αρκετά καλή, επίσης, είναι και η Priscilla Lane, που υποδύεται τη  μνηστή του Cary Grant.

Σκηνοθεσία: Φρανκ Κάπρα
Με τους: Κάρι Γκραντ, Πρισίλα Λέιν, Ρέιμοντ Μάσεϊ, Τζακ Κάρσον, Πίτερ Λόρε, Έντουαρντ Έβερετ Χόρτον

Προβάλλεται: από 19-7-2012

(Κριτική μου και στο myFilm)

Ψαρεύοντας σολομούς στην Υεμένη

Ο σκηνοθέτης του Chocolat καταφέρνει αυτή τη φορά να μας δώσει μια ιστορία πλατωνικού έρωτα με ένα πραγματικά ιδιαίτερο τρόπο και με ένα φόντο, που δεν θα μπορούσαμε να το φανταστούμε εάν δεν το βλέπαμε: τα πολιτικά, οικονομικά και δημοσίων σχέσεων παρασκήνια για τη σύσφιξη των σχέσεων Μεγάλης Βρετανίας και Υεμένης.

Ο ήρωας της ταινίας (Γιούαν Μακ Γκρέγκορ), ως επιστήμων από την αρχή μας ειδοποιεί περί του γελοίου του θέματος (μεταφορά 10.000 σολομών από τον υγρό βορρά στην ξηρασία της Υεμένης). Τι να το κάνεις όμως; Όταν ο πάμπλουτος σεΐχης, η εταιρεία επενδύσεων που τον εκπροσωπεί και το γραφείο τύπου του πρωθυπουργού της Βρετανίας θέλουν σολομούς στην έρημο και η εταιρεία παραγωγής της ταινίας το βρίσκει όλο αυτό φυσιολογικό για σενάριο, δεν υπάρχει άλλη λύση. Θα ψαρέψουμε όλοι μαζί σολομούς κάτω από ένα τεράστιο φράγμα και ας απειλείται με σαμποτάζ από τους ντόπιους ιμάμηδες. Πως θα γίνει αυτό; Μα με σκηνοθέτη τον Λάσε Χάλστρομ, που δίνει μαθήματα σκηνοθεσίας και ειδικά στα θέματα που έχουν σχέση με λεπτά συναισθήματα.

Ο σκηνοθέτης λοιπόν, παίρνει τους ήρωές του, έναν γοητευτικό επιστήμονα ιχθυολόγο και μια όμορφη νεαρή σύμβουλο επενδύσεων και τους στέλνει μαζί στο εξωτικό τοπίο της Υεμένης, Ο Γιούαν Μακ Γκρέγκορ εγκαταλειμμένος από μια καριερίστα σύζυγο και η Έμιλυ Μπλαντ στερημένη από τον πεζοναύτη φίλο της που θεωρείται και αγνοούμενος στο Αφγανιστάν, μοιραζόμενοι το ίδιο πάθος για τους σολομούς, ερωτεύονται με έναν τρόπο που σπάνια βλέπουμε στο σύγχρονο σινεμά. Μόνον με βλέμματα, υπονοούμενα, κινήσεις και υποψίες. Φιλί, ούτε ένα. Σκέψεις για σωματική επαφή καμία. Μόνον ο σεΐχης (Αμρ Γουέικντ) τα βλέπει αυτά και ίσως η Κριστίν Σκοτ Τόμας, που είναι υπεύθυνη του γραφείου τύπου του βρετανού πρωθυπουργού και θέλει να εκμεταλλευτεί την κατάσταση για να… τρέξει το δικό της ψηφοθηρικό project.

Οι ερμηνείες είναι άψογες, οι διάλογοι έξυπνοι και σπιρτόζικοι, η σκηνοθεσία δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα ή να σκεφτείς το απίθανο σενάριο, το οποίο με την ζεστή σε γήινα χρώματα φωτογραφία και την αισθαντική μουσική (του Ντάριο Μαριανέλι), γίνεται τόσο πιστευτό, που ετοιμάζεσαι να κλείσεις δωμάτιο για την Υεμένη φέτος το καλοκαίρι (και να πάει στα κομμάτια η λιτότητα).

Η ταινία είναι ένα ευχάριστο αισθηματικό αριστούργημα. Οι δε ευαίσθητες ψυχές καλό είναι να έχουν και ένα κουτί χαρτομάντιλα μαζί τους.

Σκηνοθεσία: Λάσε Χάλστρομ
Με τους: Έμιλι Μπλαντ, Γιούαν Μακγκρέγκορ, Κριστίν Σκοτ Τόμας, Αμρ Γουέικντ

Προβολή: από 5-7-2012

(Κριτική μου και στο myFilm)