Αρκετά

Αφού προκάλεσαν εκλογές και ο λαός τούς έδωσε το μήνυμα (εάν αυτό θέλαμε βέβαια...) ότι θα πρέπει να σχηματίσουν κυβέρνηση συνεργασίας, το μόνο πράγμα που κατάφεραν, μετά από μια βδομάδα συζητήσεων, ήταν να ξαναπάμε σε εκλογές.

Μήπως θα πρέπει να ξανασκεφτούμε τα κριτήρια με τα οποία τους ψηφίσαμε ώστε να μην εκλέξουμε πάλι με τα ίδια ποσοστά;

Αρκετά πια, με το θυμό και την αγανάκτηση. Αρκετά... Κάποιοι πρέπει να κυβερνήσουν και να εκπροσωπήσουν τη χώρα μας στην Ευρώπη, είτε για να της πουν ότι μένουμε, είτε για να τις πουν ότι φεύγουμε.

Όχι άλλες επιπολαιότητες. Και δεν απευθύνομαι μόνο στους ψηφοφόρους, αλλά και σ' αυτούς που θα ξανα-ζητήσουν τη ψήφο μας.

Αρκετά πια, με τα γενικόλογα και τις αοριστίες.

Αρκετά.

Απογοήτευση

Τώρα που οι εντολές του Προέδρου της Δημοκρατίας στους τρεις πρώτους των εκλογών, για σχηματισμό κυβέρνησης, απέβησαν άκαρπες και διαπιστώνεται ότι ακριβώς μια βδομάδα μετά τις εκλογές συνεχίζουμε να μην έχουμε κυβέρνηση, τώρα σκέφτομαι πόσο δίκιο είχα όταν έγραφα πως οι μούντζες στην πλατεία Συντάγματος και οι κραυγές δεν βγάζουν κυβέρνηση και απλά εκτονώνουν τον κόσμο! Πόσο δίκιο είχα που έγραφα, ότι για να φωνάζουμε "ουστ" και "έξω από δω", θα πρέπει να έχουμε βρει κάποιους άλλους έτοιμους και ικανούς να μας κυβερνήσουν. Είχαμε; Όπως απεδείχθη, δεν είχαμε. Όλοι ήσαν καλοί μόνο για συνθήματα και μεγάλες κουβέντες. Εμείς δε, πήγαμε στις κάλπες με τα πιο παράλογα κριτήρια, αφού κανείς τους δεν πρόβαλε πειστικά προγράμματα: Ψηφίσαμε νεολαίους, ή διαφωνούντες, ή απλά για "να τους δείξουμε μεις". Τώρα, μας δείχνουν αυτοί την ανεπάρκειά τους στο απλούστερο: στη μεταξύ τους συνεννόηση για το καλό του τόπου. Και εμείς; Θα αρχίσουμε πάλι τις μούντζες; Προς ποια κατεύθυνση αυτή τη φορά;

Το ποσοστό της καταγγελίας

«"Την άρνηση σε αυτό το σχέδιο δεν τη δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά ο λαός με την ετυμηγορία του την Κυριακή", τόνισε ο κ. Τσίπρας, υποστηρίζοντας ότι το μνημόνιο που "έχει ήδη καταγγείλει ο λαός με την ψήφο του, δεν δικαιούται να το εφαρμόσει καμία κυβέρνηση, ούτε οικουμενική ούτε ειδικού σκοπού"», γράφουν οι εφημερίδες.
Η μαθηματική αυτή λογική του κ. Τσίπρα, οδηγεί έναν μαθητή γυμνασίου στο ανάλογο συμπέρασμα, πως «Την άρνηση στο ΣΥΡΙΖΑ την έχει δώσει ο λαός με την ετυμηγορία του, που έχει καταγγείλει το ΣΥΡΙΖΑ με ποσοστό 83,22%».
Μήπως πρέπει να αναθεωρηθεί η φρασεολογία των αρχηγών των κομμάτων;
Διότι και το «σάπιο ΠΑΣΟΚ» του κ. Βενιζέλου, τί ανακαίνιση μπορείς να του κάνεις όταν είσαι επικεφαλής της σαπίλας; (Θεάτρου του παραλόγου, έπεται συνέχεια...)

Fish 'n Chips

Στην ΠΟΛΙΤΙΚΗ Κουζίνα του Μπουλμέτη είχαμε τον ήρωα της ταινίας που ήταν Έλληνας στην Πόλη, αλλά Τούρκος στην Ελλάδα. Στο Fish ‘n chips του Δημητρίου, έχουμε τον Έλληνα ή Κύπριο της Αγγλίας που είναι Τσάρλι στην Κύπρο. Καμία σύγκριση μεταξύ των δύο ταινιών βέβαια, παρόλο που και οι δύο στοχεύουν στο συναίσθημα. Στην πρώτη είχαμε και μια απαλή πολιτική προσέγγιση. Στη δεύτερη, αυτό απέχει ενώ στο κωμικοτραγικό στοιχείο, στην πρώτη είχαμε μια θεία με Πάρκινσον και στη δεύτερη μια μητέρα με Αλτσχάιμερ, η οποία επειδή ξεχνάει, όταν επιστρέφει στα Κατεχόμενα δεν κάνει κανένα πολιτικό σχόλιο, παρά μόνο μαζεύει πάτριο χώμα σε μια νάιλον σακούλα, που στο τέλος της ταινίας την παίρνει ο αέρας χωρίς το χώμα.
Το Fish ‘n chips είναι μια άνιση ταινία, η οποία σε πρώτο επίπεδο ασχολείται με τον μετανάστη που δεν θέλει να ενσωματωθεί και επιθυμεί την επιστροφή στην πατρίδα, μαζί με τη σύντροφό του και την κόρη της, που συμπτωματικά είναι και αυτή μετανάστρια από τη Γερμανία. Σε δεύτερο επίπεδο, έχουμε τα οικογενειακά δεσμά και τις αβεβαιότητες που προκύπτουν (ο ήρωας έχει τον αδερφό του που θα τον φιλοξενήσει, αλλά δεν λογαριάζει εάν θα τον θέλει και η νύφη του), αλλά κα ιτις προτεραιότητες που μπαίνουν μεταξύ πατρίδας και οικογένειας. Σε τρίτο επίπεδο έχουμε την ανασφάλεια που δημιουργεί η ξενιτιά και τις επιπτώσεις της στη νέα γενιά, η οποία αναζητεί και αυτή την ταυτότητά της και μη βρίσκοντάς την καταφεύγει στα ναρκωτικά ή στο αλκοόλ. 
Το πολυεπίπεδο του χαρακτήρα της ταινίας, δυσκολεύει την τυπική ταυτοποίησή της, αλλά όχι και την παρακολούθηση. Βλέπεται με εξαιρετικό ενδιαφέρον, μιας και διαθέτει ολοκληρωμένους χαρακτήρες, σωστές ερμηνείες, easy listening μουσική και δείχνει μια Κύπρο όπως σπάνια την έχουμε δει στο σινεμά. Ακόμα και ως περιτριγυρισμένη από πάγο, σε μια αλληγορική σκηνή προς το τέλος, που ξαφνιάζει τον χαλαρό –μέχρι εκείνη την ώρα- θεατή.
Υπόθεση: Ο Άντυ, ένας Κύπριος μετανάστης που έχει περάσει όλη του τη ζωή τηγανίζοντας «fish and chips» στο Λονδίνο, αποφασίζει να επιστρέψει στην πατρίδα του και να ανοίξει τη δική του επιχείρηση. Κάνει το όνειρό του πραγματικότητα, αλλά πολύ σύντομα αυτό μετατρέπεται σε εφιάλτη, καθώς ο Άντυ έχει ξεχάσει κάτι πολύ βασικό: η Κύπρος δεν είναι Λονδίνο... 
Σκηνοθεσία: Ηλία Δημητρίου
Με τους: Μάριο Ιωάννου, Marlen Kaminsky, Anne - Μarie O' Sullivan, Διομήδη Κουφτερό, Άλκηστι Παυλίδου, Μαργαρίτα Ζαχαρίου, Αντρέα Φυλακτού, Στέφανι Νεοφύτου
(Προβάλλεται στο ΔΑΝΑΟ)

(Κριτική μου στο myFilm)

Μια από τα ίδια

Σα να μη πέρασε ούτε μια μέρα από το παλαιό καθεστώς (ancient regime) που επικρατούσε στη χώρα μας. Μετά το παράδοξο, να θέτει όρους ο Τσίπρας για να τον στηρίξουν, ενώ έπρεπε να του βάζουν όρους αυτοί που θα τον στήριζαν με τη ψήφο τους, φτάσαμε στο σημείο ο Σαμαράς να επιδιώκει την συσπείρωση όλων των κεντροδεξιών και ο Γλέζος να λέει ότι δεν πρέπει να βρεθούν Εφιάλτες να στηρίξουν τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.

Τελικά, ό,τι και όπως και να ψηφίζει ο λαός, οι πολιτικοί το χαβά τους: ο Τσίπρας θέλει να είναι πάντα στην αντιπολίτευση για να διαμαρτύρεται για όλα και για όλους (τουλάχιστον το ΚΚΕ είναι σταθερό στις απόψεις του) και οι άλλοι ακόμα κολλούν διακριτικές ετικέτες.

Εν τω μεταξύ πρόσφατη δημοσκόπηση δίνει άνοδο στο ΣΥΡΙΖΑ και ποσοστό 23,8%. Αυτά βλέπουν και οι δεινόσαυροι της πολιτικής μας σκηνής και να δείτε για πότε θα συμφωνήσουν, ώστε να δημιουργήσουν "βιώσιμη" κυβέρνηση μέχρι το 2014!

(Θεάτρου του παραλόγου έπεται συνέχεια...)

Τι κάνουμε τώρα;

Συνεχίζοντας τα παράδοξα των τελευταίων ημερών, μετά το εκλογικό αποτέλεσμα που ήταν απόρροια ενός παράλογου εκλογικού νόμου, είδαμε τον ουσιαστικό νικητή των εκλογών, τον κ. Τσίπρα, να παίρνει την εντολή για σχηματισμό κυβέρνησης και να προβαίνει σε επικοινωνιακές κινήσεις.
Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου -και δεν είναι και λίγα- ήξερα ότι ο αρχηγός του κόμματος που παίρνει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, έρχεται σε επαφή με τους αρχηγούς των άλλων κομμάτων σε μια προσπάθεια να πετύχει την εμπιστοσύνη τους και την πλειοψηφία ΜΕΣΑ στη Βουλή.
Χθες ο κ. Τσίπρας, άκουσε ότι του δίνεται η ευκαιρία να κάνει την υπέρβασή του και νόμιζε ότι μπορούσε να συνομιλεί και με τα κόμματα εκτός Βουλής, αλλά και με τους συνδικαλιστικούς φορείς (για να πετύχει, τι;). Εκτός κι αν... Εκτός κι αν, επειδή ήξερε ότι δεν θα πετύχει να λάβει την εμπιστοσύνη τους, προετοίμαζε το κλίμα για τις επόμενες εκλογές. Όπως και να έχει το πράγμα, ο άπειρος κ. Τσίπρας δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία που του δόθηκε και θέλει να πετύχει μεγαλύτερη κοινωνική αποδοχή για τις επόμενες εκλογές.
Το ζήτημα όμως είναι τι κάνουμε τώρα, που οι Ευρωπαίοι γίνονται όλο και πιό πιεστικοί...και η δόση του δανείου που μας δίνουν είναι μικρότερη.
(Θεάτρου του παραλόγου, έπεται συνέχεια...)

Η καρδάρα με το γάλα

Την παροιμία με την καρδάρα και το γάλα, όλοι την ξέρουμε, αλλά απ' ότι φαίνεται όταν έρχεται η ώρα που πρέπει να τη θυμηθούμε την ξεχνάμε. Μετά το "ξεπέταγμα" της διερευνητικής εντολής για σχηματισμό κυβέρνησης από τον "πρώτο" κ. Σαμαρά, ήρθε η ώρα του ουσιαστικού νικητή των εκλογών, για να δείξει ότι όχι μόνον μεγάλωσε αριθμητικά, αλλά ωρίμασε κιόλας. Αλλά δεν κάνει αυτό... Χρησιμοποιεί τη διερευνητική εντολή σαν προεκλογικό υλικό και ενώ θέτει πολύ ωραίους πυλώνες για συζήτηση με τους δύο χαμένους των εκλογών, επιπλέον ζητάει και δηλώσεις μετανοίας και ειδικά από τον Σαμαρά (που έχει ήδη κάνει κωλοτούμπες) και τον αναγκάζει να μιλήσει για "συσπείρωση των δυνάμεων της Δεξιάς". Να γιατί θυμήθηκα την καρδάρα με το γάλα, η οποία μόλις γέμισε της έδωσε μια κλωτσιά και το έχυσε..
(Θεάτρου παραλόγου έπεται συνέχεια...)

Το παράλογο

Μετά από έναν εκλογικό νόμο πολιτικά διεστραμμένο, σύμφωνα με τον οποίο το 19% των εκλογέων δεν εκπροσωπείται στη Βουλή, ενώ το 18,85% βγάζει πρώτο κόμμα και με τον οποίο νόμο το πρώτο κόμμα (του 18,85%) κερδίζει 105 έδρες, ενώ το δεύτερο με 16,78% (2,07% λιγότερο!) παίρνει λιγότερες από τις μισές, δηλαδή 52 έδρες, ακολουθεί άλλη μια σουρεαλιστική διαδικασία (που 'σαι Μπουνουέλ να μας κάνεις ταινία...): Ο αρχηγός του πρώτου κόμματος (ο άνθρωπος που επιθυμούσε διακαώς εκλογές, αυτοδυναμία και πρωθυπουργία για να σώσει τον τόπο) παίρνει εντολή να σχηματίσει κυβέρνηση (για το καλό του τόπου) και μέσα σε τρεις (3) ώρες... ξεπετάει τους αρχηγούς των επόμενων στη σειρά κομμάτων (και όχι όλων) και παραδίνει την εντολή. (Θεάτρου του παραλόγου, έπεται συνέχεια...).

Στο χάρτη το γαλάζιο χρώμα αντιπροσωπεύει το 18,85% των εκλογέων!!!

Εν αναμονή

Θα δανειστώ τη φράση του Νεόκοπου από τα σημερινά ΝΕΑ: «Η κάλπη είναι σαν το ταμείο – μετά την απομάκρυνση, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται!» και επειδή έχωαναφερθεί διεξοδικά κατά το παρελθόν στους «αγανακτισμένους» και διαφωνούσα μετον τρόπο με τον οποίο ήθελαν να αλλάξουν το κατεστημένο και ευχόμουν ναδείξουν την αγανάκτησή τους στην κάλπη, θέλω να πιστεύω ότι δεν έχουν μετανιώσειγια τις επιλογές τους. Ταυτόχρονα, τώρα που τιμωρήθηκαν μερικοί δεινόσαυροι της πολιτικής, ελπίζω και εύχομαι, αυτοί που για πρώτη φορά αναδείχθηκαν από αυτό τοεκλογικό αποτέλεσμα να δείξουν την ωριμότητα και την υπευθυνότητα που περίμεναν από αυτούς οι «αγανακτισμένοι», ώστε να μην είναι οι επόμενοι που θα δεχθούν το μούντζωμα.

«Γιατί αποτυγχάνουν τα έθνη»

• Όχι, αυτή τη φορά δεν θα με απασχολήσει η αναμνηστική φωτογραφία, που θα εμπλουτίσει το άλμπουμ φωτογραφιών του δημάρχου μας κ. Πατούλη.
• Είναι γνωστόν ότι ο κ. Πατούλης φωτογραφίζεται με όσους συναντάται και αυτή τη φορά συναντήθηκε με τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας κ. Σαμαρά για να του συστήσει τον φιλέλληνα Ιταλό δήμαρχο Marco Galdi.
• Αυτό που μου τράβηξε την προσοχή και γι’ αυτό δημοσιεύω τη φωτογραφία, είναι τα κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικά ενδιαφέροντα του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας κ. Σαμαρά, που υλοποιούνται πάνω στο γραφείο του, με τη μορφή ενός πραγματικά ενδιαφέροντος βιβλίου.
• Το βιβλίο έχει τίτλο «Why Nations Fail» (μτφρ: Γιατί αποτυγχάνουν τα έθνη) και υπότιτλο «The origins of power, prosperity and poverty»  (μτφρ: Οι απαρχές της ισχύος, της ευημερίας και της φτώχειας).
• Σε τι αφορά το βιβλίο αυτό που έχει ο κ. Σαμαράς πάνω στο γραφείο του;
• Όπως γράφει και η Chrystia Freeland στη New York Times, πρόκειται για μια πλούσια σε περιεχόμενο μελέτη, πάνω στο κρίσιμο ερώτημα «γιατί άλλα έθνη πλουτίζουν, ενώ άλλα οδηγούνται στην πτώχευση»…
• Συγγραφείς του είναι οι: Daron Acemoglou (επιτυχημένος καθηγητής του ΜΙΤ και βραβευμένος με ειδικό βραβείο «για τη συνεισφορά του στην οικονομική σκέψη και γνώση πριν την ηλικία των 40 ετών») και James A. Robinson (πολιτικός επιστήμων και οικονομολόγος του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ και παγκοσμίου φήμης ειδικός σε θέματα Λατινικής Αμερικής και Αφρικής που επί του παρόντος διεξάγει έρευνες στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, τη Σιέρα Λεόνε, την Αϊτή και στην Κολομβία, όπου δίδαξε για πολλά χρόνια στο Πανεπιστήμιο των Άνδεων στη Μπογκοτά).
• Για το βιβλίο «Γιατί αποτυγχάνουν τα έθνη», o Matthew Ygglesias γράφει στην κριτική του (στο