Μια από τα ίδια

Σα να μη πέρασε ούτε μια μέρα από το παλαιό καθεστώς (ancient regime) που επικρατούσε στη χώρα μας. Μετά το παράδοξο, να θέτει όρους ο Τσίπρας για να τον στηρίξουν, ενώ έπρεπε να του βάζουν όρους αυτοί που θα τον στήριζαν με τη ψήφο τους, φτάσαμε στο σημείο ο Σαμαράς να επιδιώκει την συσπείρωση όλων των κεντροδεξιών και ο Γλέζος να λέει ότι δεν πρέπει να βρεθούν Εφιάλτες να στηρίξουν τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.

Τελικά, ό,τι και όπως και να ψηφίζει ο λαός, οι πολιτικοί το χαβά τους: ο Τσίπρας θέλει να είναι πάντα στην αντιπολίτευση για να διαμαρτύρεται για όλα και για όλους (τουλάχιστον το ΚΚΕ είναι σταθερό στις απόψεις του) και οι άλλοι ακόμα κολλούν διακριτικές ετικέτες.

Εν τω μεταξύ πρόσφατη δημοσκόπηση δίνει άνοδο στο ΣΥΡΙΖΑ και ποσοστό 23,8%. Αυτά βλέπουν και οι δεινόσαυροι της πολιτικής μας σκηνής και να δείτε για πότε θα συμφωνήσουν, ώστε να δημιουργήσουν "βιώσιμη" κυβέρνηση μέχρι το 2014!

(Θεάτρου του παραλόγου έπεται συνέχεια...)

Τι κάνουμε τώρα;

Συνεχίζοντας τα παράδοξα των τελευταίων ημερών, μετά το εκλογικό αποτέλεσμα που ήταν απόρροια ενός παράλογου εκλογικού νόμου, είδαμε τον ουσιαστικό νικητή των εκλογών, τον κ. Τσίπρα, να παίρνει την εντολή για σχηματισμό κυβέρνησης και να προβαίνει σε επικοινωνιακές κινήσεις.
Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου -και δεν είναι και λίγα- ήξερα ότι ο αρχηγός του κόμματος που παίρνει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, έρχεται σε επαφή με τους αρχηγούς των άλλων κομμάτων σε μια προσπάθεια να πετύχει την εμπιστοσύνη τους και την πλειοψηφία ΜΕΣΑ στη Βουλή.
Χθες ο κ. Τσίπρας, άκουσε ότι του δίνεται η ευκαιρία να κάνει την υπέρβασή του και νόμιζε ότι μπορούσε να συνομιλεί και με τα κόμματα εκτός Βουλής, αλλά και με τους συνδικαλιστικούς φορείς (για να πετύχει, τι;). Εκτός κι αν... Εκτός κι αν, επειδή ήξερε ότι δεν θα πετύχει να λάβει την εμπιστοσύνη τους, προετοίμαζε το κλίμα για τις επόμενες εκλογές. Όπως και να έχει το πράγμα, ο άπειρος κ. Τσίπρας δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία που του δόθηκε και θέλει να πετύχει μεγαλύτερη κοινωνική αποδοχή για τις επόμενες εκλογές.
Το ζήτημα όμως είναι τι κάνουμε τώρα, που οι Ευρωπαίοι γίνονται όλο και πιό πιεστικοί...και η δόση του δανείου που μας δίνουν είναι μικρότερη.
(Θεάτρου του παραλόγου, έπεται συνέχεια...)

Η καρδάρα με το γάλα

Την παροιμία με την καρδάρα και το γάλα, όλοι την ξέρουμε, αλλά απ' ότι φαίνεται όταν έρχεται η ώρα που πρέπει να τη θυμηθούμε την ξεχνάμε. Μετά το "ξεπέταγμα" της διερευνητικής εντολής για σχηματισμό κυβέρνησης από τον "πρώτο" κ. Σαμαρά, ήρθε η ώρα του ουσιαστικού νικητή των εκλογών, για να δείξει ότι όχι μόνον μεγάλωσε αριθμητικά, αλλά ωρίμασε κιόλας. Αλλά δεν κάνει αυτό... Χρησιμοποιεί τη διερευνητική εντολή σαν προεκλογικό υλικό και ενώ θέτει πολύ ωραίους πυλώνες για συζήτηση με τους δύο χαμένους των εκλογών, επιπλέον ζητάει και δηλώσεις μετανοίας και ειδικά από τον Σαμαρά (που έχει ήδη κάνει κωλοτούμπες) και τον αναγκάζει να μιλήσει για "συσπείρωση των δυνάμεων της Δεξιάς". Να γιατί θυμήθηκα την καρδάρα με το γάλα, η οποία μόλις γέμισε της έδωσε μια κλωτσιά και το έχυσε..
(Θεάτρου παραλόγου έπεται συνέχεια...)

Το παράλογο

Μετά από έναν εκλογικό νόμο πολιτικά διεστραμμένο, σύμφωνα με τον οποίο το 19% των εκλογέων δεν εκπροσωπείται στη Βουλή, ενώ το 18,85% βγάζει πρώτο κόμμα και με τον οποίο νόμο το πρώτο κόμμα (του 18,85%) κερδίζει 105 έδρες, ενώ το δεύτερο με 16,78% (2,07% λιγότερο!) παίρνει λιγότερες από τις μισές, δηλαδή 52 έδρες, ακολουθεί άλλη μια σουρεαλιστική διαδικασία (που 'σαι Μπουνουέλ να μας κάνεις ταινία...): Ο αρχηγός του πρώτου κόμματος (ο άνθρωπος που επιθυμούσε διακαώς εκλογές, αυτοδυναμία και πρωθυπουργία για να σώσει τον τόπο) παίρνει εντολή να σχηματίσει κυβέρνηση (για το καλό του τόπου) και μέσα σε τρεις (3) ώρες... ξεπετάει τους αρχηγούς των επόμενων στη σειρά κομμάτων (και όχι όλων) και παραδίνει την εντολή. (Θεάτρου του παραλόγου, έπεται συνέχεια...).

Στο χάρτη το γαλάζιο χρώμα αντιπροσωπεύει το 18,85% των εκλογέων!!!

Εν αναμονή

Θα δανειστώ τη φράση του Νεόκοπου από τα σημερινά ΝΕΑ: «Η κάλπη είναι σαν το ταμείο – μετά την απομάκρυνση, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται!» και επειδή έχωαναφερθεί διεξοδικά κατά το παρελθόν στους «αγανακτισμένους» και διαφωνούσα μετον τρόπο με τον οποίο ήθελαν να αλλάξουν το κατεστημένο και ευχόμουν ναδείξουν την αγανάκτησή τους στην κάλπη, θέλω να πιστεύω ότι δεν έχουν μετανιώσειγια τις επιλογές τους. Ταυτόχρονα, τώρα που τιμωρήθηκαν μερικοί δεινόσαυροι της πολιτικής, ελπίζω και εύχομαι, αυτοί που για πρώτη φορά αναδείχθηκαν από αυτό τοεκλογικό αποτέλεσμα να δείξουν την ωριμότητα και την υπευθυνότητα που περίμεναν από αυτούς οι «αγανακτισμένοι», ώστε να μην είναι οι επόμενοι που θα δεχθούν το μούντζωμα.

«Γιατί αποτυγχάνουν τα έθνη»

• Όχι, αυτή τη φορά δεν θα με απασχολήσει η αναμνηστική φωτογραφία, που θα εμπλουτίσει το άλμπουμ φωτογραφιών του δημάρχου μας κ. Πατούλη.
• Είναι γνωστόν ότι ο κ. Πατούλης φωτογραφίζεται με όσους συναντάται και αυτή τη φορά συναντήθηκε με τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας κ. Σαμαρά για να του συστήσει τον φιλέλληνα Ιταλό δήμαρχο Marco Galdi.
• Αυτό που μου τράβηξε την προσοχή και γι’ αυτό δημοσιεύω τη φωτογραφία, είναι τα κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικά ενδιαφέροντα του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας κ. Σαμαρά, που υλοποιούνται πάνω στο γραφείο του, με τη μορφή ενός πραγματικά ενδιαφέροντος βιβλίου.
• Το βιβλίο έχει τίτλο «Why Nations Fail» (μτφρ: Γιατί αποτυγχάνουν τα έθνη) και υπότιτλο «The origins of power, prosperity and poverty»  (μτφρ: Οι απαρχές της ισχύος, της ευημερίας και της φτώχειας).
• Σε τι αφορά το βιβλίο αυτό που έχει ο κ. Σαμαράς πάνω στο γραφείο του;
• Όπως γράφει και η Chrystia Freeland στη New York Times, πρόκειται για μια πλούσια σε περιεχόμενο μελέτη, πάνω στο κρίσιμο ερώτημα «γιατί άλλα έθνη πλουτίζουν, ενώ άλλα οδηγούνται στην πτώχευση»…
• Συγγραφείς του είναι οι: Daron Acemoglou (επιτυχημένος καθηγητής του ΜΙΤ και βραβευμένος με ειδικό βραβείο «για τη συνεισφορά του στην οικονομική σκέψη και γνώση πριν την ηλικία των 40 ετών») και James A. Robinson (πολιτικός επιστήμων και οικονομολόγος του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ και παγκοσμίου φήμης ειδικός σε θέματα Λατινικής Αμερικής και Αφρικής που επί του παρόντος διεξάγει έρευνες στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, τη Σιέρα Λεόνε, την Αϊτή και στην Κολομβία, όπου δίδαξε για πολλά χρόνια στο Πανεπιστήμιο των Άνδεων στη Μπογκοτά).
• Για το βιβλίο «Γιατί αποτυγχάνουν τα έθνη», o Matthew Ygglesias γράφει στην κριτική του (στο

Το τοπίο ξεκαθαρίζει σιγά - σιγά

Οι προτεραιότητες αυτών των εκλογών σιγά-σιγά ξεκαθαρίζουν, γράφει ο κ. Προκόπης Δούκας στο εξαιρετικό blog του your painted smile και με βρίσκει σύμφωνο:

Η πρώτη προτεραιότητα, όπως φαίνεται να υιοθετούν σχεδόν όλες οι πολιτικές δυνάμεις (αλλά όχι και να εφαρμόζουν στην πράξη) είναι ο κατά το δυνατόν περιορισμός της φασιστικής παρουσίας - και ειδικά στο κοινοβούλιο.

Η δεύτερη, είναι να τιμωρηθούν όσες άλλες δυνάμεις έστρωσαν το δρόμο για την άρνηση σε κάθε είδους κανόνα, τη “μπαχαλοποίηση” της πολιτικής, την καλλιέργεια του κλίματος των προπηλακισμών, την ανοχή στον τραμπουκισμό, την αυθαιρεσία της κάθε “αγανάκτησης” - βούτυρο στο ψωμί της ακροδεξιάς. Η επιπολαιότητα με την οποία εκτοξεύθηκαν (ακόμα και από τα χείλη πολιτικών αρχηγών) οι εκφράσεις για “προδότες”, “κρεμάλες”, “κατοχή”, “χούντα”, “κυβερνήσεις Τσολάκογλου” κλπ. είναι ενδεικτικές, όχι μόνο της αμετροέπειας που χαρακτηρίζει μια αγκυλωμένη ευρύτερη αριστερά, αλλά και της αυτοκαταστροφικής και συμπλεγματικής απουσίας κάθε σκέψης και ανάλυσης, που θα διαχωρίζει απολύτως τα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος... Και αυτό το έχω αναφέρει κι εγώ κατά καιρούς.

Η τρίτη, είναι η τιμωρία κάθε είδους λαϊκισμού, πέρα από τους παραπάνω. Εκεί τα πράγματα δυσκολεύουν, γράφει ο κ. Δούκας, καθώς κανείς πρέπει να ψάξει προσεκτικά στους σχηματισμούς που απομένουν, ώστε να βρει τα πρόσωπα εκείνα που μπορούν να εκφράσουν το διαφορετικό, το συνεπές, το μεταρρυθμιστικό - αυτούς που ενδεχομένως να παρασύρουν τον χώρο τους, προς μια δημιουργικότερη κατεύθυνση.

Αλλά, αξίζει να διαβάσει κάποιος ολόκληρο το άρθρο του ΕΔΩ

"Αγώνες πείνας"

Άργησε να πέσει στα χ.ερια μου, αλλά «το διάβασα μονορούφι», όπως λέμε. Το μυθιστόρημα αυτό της Σούζαν Κόλινς τα έχει όλα: Επιστημονική φαντασία και πολιτική αλληγορία. Προβληματισμό για ένα μέλλον, το οποίο ήδη μπορεί να το πλησιάζουμε και να μη το έχουμε συνειδητοποιήσει. Περιπέτεια και δράση. Αίσθημα και ρομαντισμό. Νεαρούς πρωταγωνιστές, παιδιά που έχουν όρεξη για ζωή και ας βγαίνει αυτή από τις στάχτες, που την έχουν οδηγήσει τα γρανάζια ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος.
Πρόκειται για ένα βιβλίο που θα έλεγες, ότι γράφτηκε για να γίνει ταινία, όπως και έγινε και διέθετε σασπένς από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή.
Ένα βίαιο βιβλίο, όπως και η ταινία, αλλά με μηνύματα ανθρωπιάς και αγάπης, για τον συνάνθρωπο, την οικογένεια και τη γη που σε θρέφει και σε συντηρεί.

Η υπόθεση: Από τα ερείπια ενός μέρους που κάποτε ήταν γνωστό ως Βόρεια Αμερική, έχει αναδυθεί το έθνος της Πάνεμ, με πρωτεύουσα μια λαμπερή Κάπιτολ, που περιβάλλεται από δώδεκα απομακρυσμένες επαρχίες.
Η Κάπιτολ είναι σκληρή και αμείλικτη και κρατά τις επαρχίες υπό τον έλεγχό της αναγκάζοντάς τις να στέλνουν από ένα αγόρι και ένα κορίτσι ηλικίας από δώδεκα μέχρι δεκαοχτώ για να συμμετάσχουν στους ετήσιους Αγώνες Πείνας, ένα βίαιο reality, έναν αγώνα θανάτου που μεταδίδεται ζωντανά από την τηλεόραση, με όλο το απαιτούμενο glamour, ώστε να πετύχει υψηλή τηλεθέαση και να έχει υψηλά έσοδα.

Για την δεκαεξάχρονη Κάτνις Έβερντιν, που ζει μόνη μαζί με τη μητέρα και τη μικρότερη αδερφή της, η απόφαση της να πάρει εθελοντικά τη θέση της αδερφής της στους Αγώνες δεν διαφέρει και πολύ από μια θανατική ποινή. Όμως η Κάτνις έχει φτάσει κι άλλη φορά κοντά στο θάνατο -και η επιβίωση είναι δεύτερη φύση για εκείνη.Χωρίς να το επιδιώκει πραγματικά, διεκδικεί σοβαρά τη νίκη. Αλλά για να νικήσει, θα πρέπει να αρχίσει να κάνει επιλογές που φέρνουν σε σύγκρουση την επιβίωση με την ανθρωπιά και την αγάπη με τον έρωτα. Επιλογές που περιλαμβάνουν ακόμα και να "παίξει" την ερωτευμένη με ένα φίλο της που συμμετέχει και αυτός στους Αγώνες. Το ίδιο δε ισχύει και γι' αυτόν, που μάλλον είναι πραγματικά ερωτευμένος μαζί της. Ή δεν είναι και "παίζει" και αυτός τον ερωτευμένο; 

Το μυθιστόρημα διαβάζεται απνευστί και μόλις διαβάσω και τις άλλες δύο συνέχειες: "Φωτιά" και "Κοτσυφόκισσα" θα επανέλθω. 

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πλατύπους

Elles

Έβλεπα την ταινία και σκεφτόμουν: Δηλαδή το «Εμμανουέλλα» του Ζιστ Ζεκίν, τι παραπάνω είχε που έσπασε τα ταμεία στη χώρα μας το 1974; Είχε μια ωραία πρωταγωνίστρια, που ζούσε σε κάποια ξωτική ανατολική χώρα εγκαταλειμμένη από τον πολυάσχολο σύζυγο, είχε ωραία τοπία και απαλή -αισθαντική- μουσική και φυσικά ερωτικές σκηνές με το πρόσχημα της μοναξιάς και της ανίας, φυσικά χωρίς να καταστρέφεται η οικογενειακή… συνοχή (για να χρησιμοποιήσω ένα σύγχρονο πολιτικό όρο). Ωραιοποιημένο πορνό, το είχαμε αποκαλέσει. Τότε, τι παραπάνω είχε; Απλούστατα, ήταν μπροστά από την εποχή της και εμείς δεν είμαστε κορεσμένοι. 

Έτσι, με την ταινία Elles, τι επιπλέον θα έπρεπε να δούμε, για να θεωρήσουμε ότι η ταινία προχώρησε λίγο πάρα πέρα; Άντε να πούμε ότι είχε δύο δροσερά κορίτσια, γύρω στα 19, που σπουδάζουν και θέλουν να βγάλουν τα έξοδά τους (το πρόσχημα). Επίσης, μια οσκαρική ηθοποιό που υποδύεται τη δημοσιογράφο του περιοδικού Elle, η οποία ερευνά τον ψυχισμό των δύο κοριτσιών, που τα

Ο Τύπος στον κινηματογράφο

Με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα του Τύπου και την αντίστοιχη της Ελευθερίας του Τύπου (3 Μαΐου), σε όλους εμάς τους φίλους του κινηματογράφου, η πρώτη ταινία που μας έρχεται στο νου είναι η κλασσική πλέον και καταχωρημένη και στις πολιτικές ταινίες «Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου» (1974), η οποία διαπραγματεύεται το γνωστό σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ. Η ταινία αυτή είναι ένα ντοκουμέντο πάνω στον τρόπο που δύο δημοσιογράφοι της Washigton Post, ανακάλυψαν και έφεραν στη δημοσιότητα ένα σκάνδαλο υποκλοπών διαλόγων και τηλεφωνημάτων που γίνονταν στο ξενοδοχείο Γουότεργκεϊτ από κρατικές υπηρεσίες, εις βάρος των μελών του Δημοκρατικού κόμματος, στις Η.Π.Α. επί προεδρίας Νίξον.