Τα παράπονα στο δήμαρχο – L’ ora legale

Μια σάτιρα όλων των παθογενειών της τοπικής αυτοδιοίκησης, την οποία παρακολουθείς και δεν μπορείς να μη θυμηθείς ότι αυτά συμβαίνουν και στη χώρα μας, στο δήμο και στη γειτονιά μας. 

Όλα τα ελαττώματα του Ιταλού (και του νεοέλληνα) εκλεγόμενου και ψηφοφόρου παρελαύνουν σ’ αυτή την ταινία, η οποία στο πρώτο μέρος φέρνει γέλιο: η εκλογική πελατεία, οι διορισμοί από το παράθυρο, η ευνοιοκρατία, η αδιαφορία, ο φιλοτομαρισμός, οι αργομισθίες, η αδιαφάνεια στους διαγωνισμούς, οι απευθείας αναθέσεις και πάει λέγοντας. 

Η γυναίκα του ζωολογικού κήπου - The Zookeeper' s Wife

Η πραγματική ιστορία της Αντονίνα, συζύγου του υπεύθυνου του Ζωολογικού Κήπου της Βαρσοβίας, η οποία μετά την καταστροφή του κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, έκρυβε εκεί τους Εβραίους προκειμένου να αποδράσουν στη συνέχεια από την κατεχόμενη πόλη. Αυτή είναι και η μόνη πρωτοτυπία αυτού του κινηματογραφικού μελοδράματος, στο οποίο κυριαρχεί η φιγούρα της Τζέσικα Τσαστέιν (πολύ μακριά από το ρόλο της Μις Σλόαν, που την είδαμε πρόσφατα και μας γοήτευσε).

Για μια χούφτα γουέστερν

Το καλοκαίρι, για μένα που έζησα την παιδική μου ηλικία μέσα σε θερινό κινηματογράφο, ήταν πάντα συνδυασμένο με ταινίες και ειδικά με θεαματικές περιπέτειες, τις οποίες με κάποιους φίλους τις χρησιμοποιούσαμε ως έμπνευση για τα παιχνίδια μας. Οι ταινίες με μονομάχους, με Ρωμαίους και αρχαίους Έλληνες, με μυθικούς ήρωες και τέρατα, μας ωθούσαν σε παιχνίδια με σπαθιά και με κοντάρια. Κοντάρια σκούπας, τα οποία άλλοτε τα καβαλούσαμε σαν άλογα και καλπάζαμε και άλλοτε σαν σπαθιά και μονομαχούσαμε. 

Αυτά που μας τρέλαιναν όμως, ήσαν τα καουμπόικα έργα, όπως αποκαλούσαμε εκείνη την εποχή τα γουέστερν. Ύστερα, λοιπόν, από κάθε καουμπόικη ταινία, μαζευόμαστε οι φίλοι και παίζαμε καουμπόηδες και ινδιάνους, μιμούμενοι μάλιστα τους ήχους από το ποδοβολητό των αλόγων, των πυροβολισμών, των κραυγών των ινδιάνων, μέχρι τη μουσική των ταινιών. Το παροιμιώδες γκα-γκαν, γκα-γκααν. 

Μεγάλη ιστορία. Μέχρι που ανακάλυψε την αδυναμία μας (όλων ημών των παιδιών, πλέον) γνωστή εταιρία απορρυπαντικού και μας πλάκωσε στη ραδιοφωνική διαφήμιση: "Τώρα, καουμπόις και ινδιάνοι στα σακουλάκια του κλιν" και μας έκανε το παιχνίδι... επιτραπέζιο. Αν είναι δυνατόν. 

Πού θέλω να καταλήξω; Ότι αυτές τις μέρες, σκάλισα τη συλλογή μου των βίντεο και βρήκα μερικές ταινίες γουέστερν που θα ήθελα να ξαναδώ στη δροσιά του σπιτιού. Με την ευκαιρία δε, δημιούργησα και ένα top-20 των ταινιών (με χρονολογική σειρά), μήπως και σας παρασύρω. Φυσικά υπάρχουν και άλλες εξίσου καλές ταινίες, αλλά περί ορέξεως ουδείς λόγος. 

Απέραντο γαλάζιο – Le grand bleu

Δραματοποίηση μιας πραγματικής ιστορίας από τον Λικ Μπεσόν, ο οποίος κινηματογραφεί έχοντας στο νου του ότι κάνει ντοκιμαντέρ. Οι υποβρύχιες σκηνές που έχουν γυριστεί μάλιστα στο γαλάζιο του Αιγαίου είναι συγκλονιστικές και η φωτογραφία της ταινίας ανυπέρβλητη (μεγάλο μέρος της ταινίας γυρίστηκε στην Αμοργό, στο χωριό της Αγίας Άννας και το μοναστήρι της Παναγίας Χοζιοβιότισσας). 

Σημασία έχει να αγαπάς - L’ important c’est d’ aimer

Ο Αντρέι Ζουλάφσκι με την πρώτη γαλλόφωνη ταινία του, θέτει την προσωπική του σφραγίδα στην έννοια «έρωτας» με την σπαρακτική αριστουργηματική και ακραία ρομαντική ιστορία που σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή. Σκηνοθετεί με μαεστρία την εύθραυστη Ρόμι Σνάιντερ καθοδηγώντας την ώστε να αποδώσει την πιο συγκλονιστική ερμηνεία της ζωής της. 

Κάποτε στην Καλιφόρνια - Once upon a time in Venice

Τουλάχιστον σ’ αυτή την περιπέτεια διασκεδάζεις και λίγο, διότι έχεις τον Μπρους Γουίλις στο ρόλο που του ταιριάζει (έτσι έχει καθιερωθεί τουλάχιστον), έχεις επίσης και τον Τζέισον Μόμοα στο ρόλο του εμπόρου ναρκωτικών καθώς και τον αμίμητο Τζον Γκούντμαν, που όσο μεγαλώνει τόσο πιο ωραίος και εκφραστικός γίνεται. 

Εκδίκηση με στυλ - Going in style

Σ’ αυτή την κωμωδία τουλάχιστον έχουμε θέμα. Οι συντάξεις τριών φίλων που εργάζονταν στην ίδια εταιρία στη Νέα Υόρκη «παγώνουν», επειδή η εταιρεία (που πλήρωνε τις ασφαλιστικές εισφορές τους) αποφασίζει για λόγους κόστους να μεταφερθεί στο Βιετνάμ. Δεν φτάνει αυτό όμως. 

Ο ένας από τους τρεις, που έχει αναλάβει λόγω του κόστους ζωής, να συγκατοικεί και να ενισχύει οικονομικά γιό και εγγονή, λαβαίνει «κόκκινη» ειδοποίηση, ότι έχει ληξιπρόθεσμες οφειλές δανείου και πρόκειται να του πάρουν το σπίτι. 

Με τον μπαμπά ή τη μαμά; 2 – Papa ou maman? 2

Γενική αρχή για το θεατή του κινηματογράφου, είναι αυτή που λέει ότι «στο δράμα πηγαίνεις για να συγκινηθείς, στη κωμωδία για να γελάσεις». Στις ειδικότερες κατηγορίες (δράσης, τρόμου, φαντασίας) δεν αναφέρομαι, διότι στο κάτω-κάτω όλα είναι θέμα προσωπικού γούστου.   

Για να μη γίνομαι απόλυτος όμως -επειδή πριν αρχίσω να σχολιάζω ταινίες έχω υπάρξει θεατής και μάλιστα από πολύ μικρός- μπορεί να ισχύσει και το… αντίθετο: στο δράμα να μη σε συγκινείσαι τίποτα και στην κωμωδία να μη χαμογελάς καν. 

Τα αστέρια μου κι εγώ

«Άγγελε καλησπέρα. Από πότε έχεις να φύγεις από το διάλειμμα σε ταινία;», με ρωτά φίλος στο Messenger, με τον οποίο μάλιστα η προηγούμενη συνομιλία μας, επί άλλου θέματος, τελείωνε έτσι (και κάνω copy-paste): «Και πάλι σ ευχαριστώ. Όπως και για τις κινηματογραφικές κριτικές σου!»

Αιφνιδιάζομαι, υποψιάζομαι ότι για κάτι έχει απογοητευτεί, αλλά του γράφω αμέσως: «Δεν κατάλαβα την ερώτηση. Βλέπω τις ταινίες μέχρι τέλος, ακόμα και όταν δεν μου αρέσουν. Σε δημοσιογραφικές προβολές, που γίνονται χωρίς διάλειμμα, αν έχει τύχει να έχω φύγει νωρίτερα (λόγω κάποιας ανάγκης, επειδή βλέπουμε δύο μαζί) έχω μετανιώσει. Από αίθουσα έχω φύγει στο διάλειμμα, μόνο σε θεατρικές παραστάσεις. Τι σου έτυχε και με ρωτάς;»

«Το "Ήρεμο πάθος" που του έβαλες 3 αστέρια! Και δεν είμαι από αυτούς που δεν διαβάζουν ποίηση και λογοτεχνία, για να με κατηγορήσεις. Όταν βρεθούμε από κοντά θα σου πω τις απόψεις μου». Μου γράφει.

Όλα όσα αγαπήσαμε – Mal des pierres

Ένας λευκός γάμος μεταξύ μιας κοπέλας που ψάχνει να βρει την αληθινή αγάπη ακόμα και παντρεμένη και ενός άντρα που την αγαπάει χωρίς ανταπόκριση. Πάνω σε αυτόν –αρχικά- τον καμβά ο σκηνοθέτης κτίζει μια ταινία χαρακτήρων και κατορθώνει να κρατά το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι το απροσδόκητο φινάλε.

Μικρά βήματα - Sage femme

Μια ιστορία συμφιλίωσης και συγχώρεσης με ηρωίδες μια χαρισματική μαία, που την υποδύεται με λιτά εκφραστικά μέσα, αλλά πολύ πειστικά, η Κατρίν Φρο και την ερωμένη του πατέρα της η οποία εμφανίζεται ύστερα από τριάντα χρόνια απουσίας, την οποία υποδύεται η Κατρίν Ντενέβ.

Ο γιατρός έχει τρεχάματα - Lasciati andare

Αν δεν ήταν ο Τόνι Σερβίλο, δεν ξέρω αν θα είχα γελάσει τόσο σ’ αυτή την ταινία, της οποίας η ιστορία είναι χιλιοειπωμένη: ηλικιωμένος, μοναχικός, ιδιόρρυθμος και εσωστρεφής, για κάποιο λόγο γνωρίζεται με κατά πολύ νεώτερή του κοπέλα και από τη σχέση τους, βγαίνουν άγνωστες πτυχές του χαρακτήρα του, ενώ καμιά φορά φτάνει μέχρι το σημείο να την ερωτευτεί.

Η μούμια - The mummy

Θεαματική υπερπαραγωγή, ενός θρυλικού κινηματογραφικού μύθου, με πρωταγωνιστές από τους οποίους περιμέναμε κάτι περισσότερο από όσα ήδη γνωρίζουμε. Μια ταινία που τα έχει όλα και ξεκινάει από τρομοκράτες που καταστρέφουν αρχαία μνημεία στην έρημο (αν σας θυμίζει κάτι αυτό) και τελειώνει με την ατάκα, ότι «μόνον ένα τέρας μπορεί να καταστρέψει ένα άλλο τέρας» (δηλαδή, ό,τι και να γίνει εμείς δεν γλιτώνουμε με τίποτα).

Ξα μου

«Ξα μου», στο Κρητικό γλωσσάρι σημαίνει κάνω αυτό που πιστεύω, παίρνω την ευθύνη, είναι δικό μου θέμα τι θα κάνω, ή ας το πάνω μου. Με αυτό τον τίτλο, η Κλειώ Φανουράκη ανέλαβε, πήρε πάνω της και γύρισε μια ταινία (την πρώτη της σε μεγάλη διάρκεια), για την επανεκκίνηση, τον επαναπροσδιορισμό του είναι μας, των σκοπών και των στόχων μας και ειδικά αυτή την εποχή, όχι μόνον της οικονομικής κρίσης, αλλά και της κρίσης των αξιών. 

Σιντ και Νάνσυ - Sid and Nancy

Γεννήθηκε σαν Τζον Σάιμον Ρίτσι. Ο τρομπονίστας πατέρας του πέθανε πριν καλά καλά γεννηθεί και μεγάλωσε στο Ανατολικό Λονδίνο με μια χίπισσα μητέρα χωμένη ως το λαιμό στη φτώχεια και τα ναρκωτικά. Ο ίδιος, έμελλε να γίνει διάσημος από τα δεκαεπτά του σαν Σιντ Βίσιους και να γίνει η πρώτη και η πιο θεαματική περίπτωση απόλυτης εφαρμογής του σλόγκαν «Ζήσε γρήγορα, πέθανε νέος». 

Το ηλιοτρόπιο - I Girasoli

Με άλλη ματιά, είχα δει αυτή την ταινία τη δεκαετία του '70 και με τελείως διαφορετική την ξαναείδα φέτος. Για να είμαι ειλικρινής και μόνο το γεγονός ότι είναι ιταλο-σοβιετικής (ΕΣΣΔ) παραγωγής κάνει τη διαφορά. Έχεις να κάνεις με ένα δράμα, το οποίο στα χέρια του Βιτόριο ντε Σίκα δεν καταλήγει σε μελόδραμα, είναι σημαντικό αυτό. Μετά βλέπεις το κτίσιμο όλης της ταινίας με τα flashbacks που σου αποκαλύπτουν σταδιακά την όλη υπόθεση, ενώ και οι ερμηνείες είναι καταπληκτικές, διαγράφοντας πλήρως τα συναισθήματα των χαρακτήρων του δράματος. 

Tanna

Η ιστορία μιας απαγορευμένης αγάπης στο Τανά, ένα απομακρυσμένο νησί του Νότιου Ειρηνικού, όπου οι φυλές ζουν ακόμα διατηρώντας τις παραδόσεις αιώνων και υπακούοντας σε αρχές και αξίες, αδιανόητες για εμάς τους «πολιτισμένους».

Εκεί η Γουαγουά θα ερωτευτεί τον Νταΐν, εγγονό του αρχηγού της φυλής, αλλά οι γονείς της και κατ’ επέκταση η φυλή ολόκληρη, την προορίζουν για νύφη με γαμπρό από μια ισχυρότερη φυλή, που απειλεί ότι αν δεν δεχθεί αυτό το γάμο, οι δύο φυλές, θα έρθουν σε ολοκληρωτική ρήξη.

Wonder Woman

Η Πάτι Τζένκινς (των ταινιών «Monster», «The Killing») χτίζει μια περιπέτεια πάνω σε ένα ευφυές σενάριο και στη λογική των κόμικς της DC, με μια ηρωίδα που ξεπηδάει από την Ελληνική μυθολογία και βρίσκεται στην Αγγλία στην εποχή του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου: την Αμαζόνα Νταϊάνα, την οποία υποδύεται η Γκαλ Γκαντότ, με σαρκώδη χείλη και μάτια αμυγδαλωτά και πολλά υποσχόμενα στους φίλους, αλλά αινιγματικά ή γεμάτα μίσος για τους εχθρούς. Μπορώ να πω ότι μου θύμισε την Αντζελίνα Τζολί στις πρώτες ταινίες της ως Λάρα Κροφτ.

Λατίνοι και άθικτοι - Inseparables

Νοτιο-αμερικανική εκδοχή της γαλλικής επιτυχίας «Οι άθικτοι», που είχαμε δει το 2012 με τον Φρανσουά Κλουζέ στο ρόλο του τετραπληγικού δισεκατομμυριούχου και τον μαύρο Ομάρ Σι, στο ρόλο του προσωπικού του βοηθού, η ταινία βασίζεται στο αρχικό σενάριο της προηγούμενης και εδώ πλασάρεται με ελάχιστες παραλλαγές, χωρίς όμως να χάνει τη σπιρτάδα της. Όπως και η γαλλική, η ταινία αντιμετωπίζει το θέμα του τετραπληγικού με σεβασμό, τρυφερότητα και λεπτό χιούμορ και τελικά χαρίζει γέλιο, γνήσια συγκίνηση και αισιοδοξία για τη ζωή.

Ο αρχιτσιγκούνης – Radin!

Η σεναριακή ιδέα του υπερβολικά τσιγκούνη ανθρώπου που ουσιαστικά είναι δυστυχισμένος αλλά δεν το γνωρίζει είναι καλή και ο Ντάνι Μπουν είναι έξοχος και εκφραστικός στο ρόλο αυτό. Από ένα σημείο και μετά όμως, η υπερβολική τσιγκουνιά του καταντάει καρτουνίστικη και βλέποντάς τον, το μυαλό σου πηγαίνει περισσότερο προς τον Σκρουτζ Μακ Ντακ, παρά στον άνθρωπο Φρανσουά, που βρίσκεται προ αδιεξόδων και πέφτει από το ένα ψέμα στο άλλο.