Το 2006 προβλήθηκε στη χώρα μας η ταινία «300» του Ζακ Σνάιντερ που αφορούσε τη θυσία των 300 Σπαρτιατών υπό την ηγεσία του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες το 480 π.Χ.
Ήταν μια ταινία (βασισμένη σε ομότιτλο best seller κόμικ) στην οποία ο Λεωνίδας και τα παλικάρια του εμφανίζονταν «ως αγριάνθρωποι» όπως είπαν μερικοί εκείνη την εποχή και χαρακτήρισαν την ταινία υπερβολική και εκτός «ελληνικής» πραγματικότητας.
Υπεραμυνόμενος τότε την ταινία, η οποία μου άρεσε τόσο από άποψη τεχνικής (η φωτογραφία θύμιζε κόμικ), όσο και από άποψη απόδοσης των χαρακτήρων, που φαίνονταν εξοργισμένοι επειδή οι Πέρσες επιβουλεύονταν την ελευθερία τους, αλλά και επειδή κάποιος «έλληνας» τους είχε προδώσει με αποτέλεσμα να πηγαίνει άδικος ο σκοπός τους, που ήταν να καθυστερήσουν στα στενά των Θερμοπυλών τον υπεράριθμο αριθμό του στρατού του Ξέρξη.
Επόμενο ήταν λοιπόν, όπως έγραφα, να ήσαν εξαιρετικά άγριοι για όσα συνέβαιναν. Δεν ήταν δυνατόν, ο Λεωνίδας να αντιμετωπίζει «με το γάντι» τους αντιπάλους του. Και άγρια θα φώναζε, και θα ριχνόταν με τα μούτρα στη μάχη, και θα έσφαζε εν ψυχρώ όποιον του έβγαινε μπροστά. Όταν παλεύεις τρεις μέρες (με νύχια και με δόντια, που λένε) και την τέταρτη βλέπεις τον εχθρό πίσω σου λόγω της προδοσίας του Εφιάλτη, ε, δεν θα είσαι και ευγενικός. Δεν θα τραβάς το ξίφος σου με τους κανόνες της ξιφασκίας («guard monsieur») και ούτε θα μονομαχείς περιμένοντας να σηκώσει, αν του έχει πέσει κάτω, το δικό του ξίφος.
Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά, θα μου πείτε. Σκέψεις παράλληλες. Διότι όταν μια Αστυνομία οποιασδήποτε χώρας ξεκινά μια επιχείρηση να εκκενώσει κάποιες ιδιοκτησίες που έχουν καταληφθεί από κάποιους τρίτους, άσχετους προς τους ιδιοκτήτες (είτε είναι ιδιώτες είτε είναι το Κράτος) δεν ξεκινά με την ιδέα ότι θα αντιμετωπίσει ευγενικά άτομα που θα της πουν «τι μπορώ να κάνω για σας κύριοι;» Αν ήταν έτσι δεν θα ξεκινούσε «επιχείρηση», αλλά θα έστελνε εξώδικο με κάποιον κοστουμαρισμένο γραφειοκράτη ο οποίος μόλις το παρέδιδε θα λάβαινε την απάντηση: «Δώστε μας πέντε λεπτά κύριε να μαζέψουμε τα προσωπικά μας είδη και εκκενώνουμε».
Γι’ αυτό και σε τέτοιες επιχειρήσεις η Αστυνομία συνοδεύεται από εισαγγελέα και πάει εξοπλισμένη επειδή γνωρίζει ότι το κτήριο δεν θα εκκενωθεί ομαλά και ήσυχα. Διότι μπορεί να βγουν κάποιοι που θα τους πετάξουν καμία καρέκλα (τουλάχιστον), και να φωνάζουν «δεν βγαίνουμε από εδώ που να χτυπιέστε» και το «εδώ» να είναι ιδιοκτησία άλλου και όχι αυτών που φωνάζουν. Κάπου εκεί η παρεκτροπή είναι αναμενόμενη. Εάν αυτοί που έχουν καταλάβει ξένη ιδιοκτησία δεν θέλουν να απομακρυνθούν (και «κλωτσάνε» κατά το κοινώς λεγόμενο), θα αναγκαστούν να τους «σύρουν δια της βίας». Δεν πιστεύω ότι θα πετύχουν τον σκοπό τους εάν αρχίσουν να παρακαλούν να αποσυρθούν: «Ελάτε καλά μου παιδιά, αποσυρθείτε ησύχως να πάμε κι εμείς στα σπίτια μας». Μακάρι να μπορούσε να γίνει έτσι. Εγώ τουλάχιστον, αυτό ονειρεύομαι.
(Άρθρο μου στην Αμαρυσία)