Δεν είναι –κατά τη γνώμη μου- η πρώτη mainstream και «διανοουμενίστικη» ταινία επιστημονικής φαντασίας. Έχουν προηγηθεί η «2001: Οδύσσεια του διαστήματος» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ (1968), που αργότερα χαρακτηρίστηκε «αριστούργημα» (την έχω δει πάνω από 10 φορές) και η πρόσφατη «Gravity» (2013) του Αλφόνσο Κουαρόν που την έχω δει μόνον 2 φορές.
Χωρίς να έχουν ακριβώς το ίδιο θέμα, αυτές οι τρεις ταινίες διαθέτουν ένα κοινό σημείο: αυτό της μοναξιάς στο αχανές διάστημα. Ταυτόχρονα, δύο από αυτές (όχι το Gravity) διαθέτουν το στοιχείο της εξερεύνησης του αγνώστου με σκοπό την αναζήτηση νοήμονος ζωής, ενώ εάν το ψάξετε λίγο διαθέτουν (πάλι πλην του Gravity) και το στοιχείο της εκμετάλλευσης του ανθρώπου, που θεωρείται «αναλώσιμος». Τόσο στην «Οδύσσεια», όσο και στο «Ad Astra» οι αστροναύτες ταξιδεύουν γνωρίζοντας (άμεσα στο «Ad Astra», εμμέσως στο «Οδύσσεια») ότι δεν θα επιστρέψουν.
Αυτό που κάνει ενδιαφέρουσα την ταινία είναι κυρίως η ερμηνεία του Μπραντ Πιτ, ο οποίος δίνει τον καλύτερό του εαυτό, στο ρόλο του αφοσιωμένου αστροναύτη που «οι σφυγμοί κάτω από έντονο στρες δεν ξεπερνούν τους 80» και αποδέχεται μια επικίνδυνη αποστολή στις εσχατιές του διαστήματος για να ανακαλύψει (στην αρχή μαζί με τον Ντόναλντ Σάδερλαντ) πού οφείλονται κάποιες επικίνδυνες για την ανθρωπότητα ακτινοβολίες και «ίσως» να συναντηθεί με τον πατέρα του, έναν πρωτοπόρο ήρωα των διαστημικών αποστολών, που αν και θεωρείται νεκρός μπορεί να ζει και να έχει εξελιχθεί σε εχθρό της ανθρωπότητας (τον υποδύεται ο Τόμι Λι Τζόουνς).
Φυσικά, η μοναξιά του αστροναύτη Ρόι Μακ Μπράιντ (Μπραντ Πιτ), που ταξιδεύει από τη Γη μέσω της Σελήνης και του Άρη προς τον Ποσειδώνα, τον ωθεί σε σκέψεις γύρω από τον εαυτό του, τη ζωή του (με τα απαραίτητα flashbacks), αλλά και για την ύπαρξη του ανθρώπου γενικότερα, την «ασήμαντη» θέση του στο σύμπαν, για τη χρησιμότητα των διαστημικών ταξιδιών και για την πιθανότητα ύπαρξης άλλης ζωής στο διάστημα. Σκέψεις, που «δίνουν τροφή για περισσότερη σκέψη» και μονόλογοι με τις ανάλογες εκφράσεις σε close up, δίνουν τη δυνατότητα στον Μπραντ Πιτ να ξεδιπλώσει το ταλέντο του. Είναι απόλαυση να τον παρακολουθείς και ταυτόχρονα να σου κινείται η περιέργεια τι θα απογίνει στο φινάλε.
Από τεχνική άποψη η ταινία είναι άρτια (μου θύμισε την «Οδύσσεια» του Κιούμπρικ) και παρά το γεγονός ότι δεν είναι τόσο «βωβή», όσο ήταν η «Gravity» του Κουαρόν (στο κενό δεν μεταδίδεται ο ήχος), τείνει να μας θυμίζει τις δυσκολίες της κακομοίρας της Σάντρα Μπούλοκ ύστερα από την απώλεια του Τζορτζ Κλούνεϊ με μια διαφορά: εκείνη είχε διάρκεια 1 ώρα και 31 λεπτά, ενώ ετούτη διαρκεί 2 ώρες και 2 λεπτά.
Ο τίτλος Ad Astra αποτελεί μέρος της λατινικής έκφρασης «Per aspera ad astra», που σημαίνει «μέσα από τις δυσκολίες θα φτάσουμε στ’ αστέρια».
Συνολικά είναι μια εξαιρετική ταινία Επιστημονικής Φαντασίας, που θα συναρπάσει τους φίλους του είδους, ειδικά της κατηγορίας της Ήπιας Ε.Φ. χωρίς εξωγήινους και τέρατα με εξαίρεση μια σύντομη μάχη με «πειρατές του διαστήματος» στον Άρη. (Κριτική μου στο myfilm.gr)
INFO
Προβάλλεται από 19/9/19
Είδος: Δράμα, Μυστηρίου, Επιστημονικής Φαντασίας, Περιπέτεια, Θρίλερ
Σκηνοθεσία: Τζέιμς Γκρέι
Παίζουν: Μπραντ Πιτ, Τόμι Λι Τζόουνς, Ρουθ Νέγκα, Ντόναλντ Σάδερλαντ, Τζέιμι Κένεντι
Σύνοψη: H ιστορία ακολουθεί τον αστροναύτη Ρόι Μακ Μπράιντ (Μπραντ Πιτ) καθώς ταξιδεύει στα πέρατα του ηλιακού συστήματος για να βρει τον χαμένο πατέρα του και να διαλευκάνει ένα μυστήριο που απειλεί την επιβίωση του πλανήτη. Το ταξίδι του θα φέρει στην επιφάνεια μυστικά που θέτουν υπό αμφισβήτηση τη φύση της ανθρώπινης ύπαρξης και τη θέση μας στο σύμπαν. (Από την Odeon)
