Μόνο για οκνηρία δεν διακρίνεται η Τζούντιθ, η κεντρική ηρωίδα και αφηγήτρια στο μυθιστόρημα Maestra της L. S. Hilton (εκδ. Διόπτρα). Όλα τα υπόλοιπα έξι «θανάσιμα αμαρτήματα» (φθόνος, οργή, αλαζονεία, λαγνεία, απληστία και λαιμαργία) είναι το φόρτε της, τα κύρια χαρακτηριστικά της. Η Τζούντιθ είναι μια γυναίκα που το πρωί είναι υπάλληλος σε έναν από τους σημαντικότερους και ισχυρότερους οίκους δημοπρασιών και απογοητευμένη από την πρωινή της δουλειά το βράδυ, μετατρέπεται σε μια σαγηνευτική και γεμάτη αυτοπεποίθηση συνοδό κυρίων σε ένα κακόφημο κλαμπ.
Οι δύο ζωές της, θα αλλάξουν όταν ανακαλύπτει ότι το αφεντικό της στον οίκο δημοπρασιών εμπλέκεται σε μια απάτη πώλησης ενός πλαστού πίνακα. Το αφεντικό της θα προλάβει να την απολύσει πριν εκείνη ξεσκεπάσει την πλεκτάνη. Απελπισμένη, φεύγει για τη Γαλλική Ριβιέρα με έναν πλούσιο πελάτη και μπαίνει σε έναν κόσμο που είναι λαμπερός, αλλά και διεφθαρμένος.
Σ’ αυτό το χώρο, προκειμένου να ικανοποιήσει και τα έξι χαρακτηριστικά που προανέφερα, θα κάνει τα πάντα. Μέχρι και τον πρώτο της φόνο. Που σημαίνει πως όταν μπορείς να κάνεις έναν, μπορείς και να συνεχίσεις. Προσωπικά, από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου αν έπρεπε να περιγράψω το χαρακτήρα που έχει δημιουργήσει η L. S. Hilton με λίγες λέξεις, θα χρησιμοποιούσα την αγγλική φράση «once a whore, always a whore». Η τύπισσα έχει φιλοδοξίες, έχει γνώσεις, αισθάνεται αδικημένη και θα κάνει τα πάντα για να πετύχει. Τι ακριβώς δεν είναι σίγουρη, αλλά στην πορεία και αφού συγκεντρώσει λεφτά (όχι νόμιμα, εννοείται) και τα εξασφαλίσει στην Ελβετία και μέσω διαύλων σε off-shore εταιρία, θα ασχοληθεί με αυτό που έχει σπουδάσει και ξέρει καλύτερα. Αφού βέβαια προηγουμένως, έχει «πηδήξει» πολλών ειδών εμπόδια και έχει υποστεί μπόλικους εξευτελισμούς.
Οι περιγραφές της L. S. Hilton ειδικά των σεξουαλικών πράξεων, που εκτελούνται πυκνότερα προς το δεύτερο μέρος του βιβλίου, ξεπερνούν τα καθιερωμένα στάνταρ και νομίζω ότι θα ξεθώριαζαν τις «50 αποχρώσεις του γκρι», ενώ οι υπόλοιπες που αφορούν την προσωπικότητα και τα γούστα της Τζούντιθ θυμίζουν στον αναγνώστη σελίδες γυναικείου life-style περιοδικού. Επίσης, οι περιγραφές των περιοχών που επισκέπτεται είναι καθαρά τουριστικοί οδηγοί πασπαλισμένοι με τη γοητεία της ηρωίδας και των φιλενάδων της ή των ανταγωνιστριών της.
Θα έλεγα ότι το μυθιστόρημα είναι γραμμένο με «μαεστρία» από μια γυναίκα που απευθύνεται σε γυναίκες που χρειάζονται τόνωση της αυτοπεποίθησής τους. Η Hilton επικρίνει την ανδροκρατούμενη κοινωνία και τα στερεότυπα που έχει δημιουργήσει για τη γυναικεία σεξουαλικότητα. Η ηρωίδα της χρησιμοποιεί το σεξ με άγνωστους άντρες κατ' επιλογή και όχι επειδή εξαναγκάζεται από αυτούς. Είναι άπληστη και λάγνα και το κάνει όποτε θέλει. Επίσης, ως αυτόνομη και ανεξάρτητη ό,τι κάνει, το διαπράττει εκδικούμενη την ανδροκρατούμενη κοινωνία. Στο μυθιστόρημα, όλοι οι άνδρες έχουν τα λεφτά, την εξουσία, τις θέσεις, τα γιοτ και τα hedge funds. Οι γυναίκες είναι σκεύη, «μέσα» για τη τόνωση του «εγώ» των ανδρών. Αυτά εκμεταλλεύεται η συγγραφέας και η ηρωίδα της, που δεν ξέρουμε ποια κατάληξη θα έχει, αφού το Maestra, είναι το πρώτο βιβλίο μιας Τριλογίας της L. S. Hilton.
Θα περιμένουμε, λοιπόν.
