Είδος: Αισθηματική / Δράμα
Σκηνοθεσία: Γκιουζέπε Τορνατόρε
Παίζουν: Όλγα Κιριλένκο, Τζέρεμι Άιρονς, Σόνα Μακντόναλντ
Προβάλλεται από 14/7/16
TRAILER
TRAILER
Υπόθεση: Η Amy, μια φοιτήτρια διδακτορικού, ρισκάρει επανειλημμένως τη ζωή της καθώς εργάζεται ως κασκαντέρ. Επηρεασμένη από συντριπτικές ενοχές για ένα τραγικό περιστατικό του παρελθόντος και χωρίς πραγματική επιθυμία για τον ίδιο τον κίνδυνο, αρχίζει να συμφιλιώνεται με το παρελθόν, το παρόν και τις αντιξοότητες της ζωής μέσα από τη σχέση της με τον Ed, έναν μεγαλύτερο σε ηλικία καθηγητή αστροφυσικής. Η σχέση αυτή θα παραμείνει, παράδοξα αλλά και ρομαντικά, αναλλοίωτη και μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Ed (Διανομή: Feelgood)
Κριτική: Όπως και η προηγούμενη ταινία του Τορνατόρε «Το τέλειο χτύπημα», έτσι και αυτή μιλάει για ένα μεγάλο έρωτα, με τη διαφορά ότι σε εκείνη στο μεγαλύτερο μέρος απουσίαζε ο γυναικείος χαρακτήρας, ενώ σ’ αυτή ουσιαστικά απουσιάζει ο αντρικός αφού τον βλέπουμε μόνον μέσα από μηνύματα, γράμματα, βίντεο και emails (εξ ου και ο τίτλος «Η αλληλογραφία»). Το κοινό στοιχείο και στις δύο, που φαίνεται ότι γοητεύει τον Τορνατόρε και ελκύει το θεατή είναι το μυστήριο, που καλύπτει την «εξαφάνιση» του αντρικού χαρακτήρα.
Ο Τζέρεμι Άιρονς υποδύεται έναν καθηγητή αστροφυσικής, τον Εντ, που ερωτεύεται τρελά μια νεαρή τελειόφοιτο, την Έιμι, με την οποία όπως καταλαβαίνουμε από την αρχή της ταινίας, έχουν την κοινή γνώση ότι το σύμπαν και οι αστέρες που σήμερα παρατηρεί ο άνθρωπος έχουν πεθάνει εκατομμύρια χρόνια πριν. Πάνω σ’ αυτόν τον καμβά, κεντάει το σενάριο ο Τορνατόρε και πάνω στην «τρέλα» του καθηγητή, που θέλει να επηρεάζει τη ζωή του μεγάλου του έρωτα της Έιμι, ακόμα και όταν θα έχει φύγει από κοντά της.
Θα μπορούσε να είναι μια ιστορία Άρλεκιν και μάλιστα με στοιχεία επιστημονικής φαντασίας, αφού ο πάμπλουτος και με τεράστιο κύρος στην κοινωνία καθηγητής, εκμεταλλεύεται κάθε κομμάτι της νέας τεχνολογίας για να είναι «παρών» στη ζωή της Έιμι, ακόμα και μετά την αναχώρησή του. Στα χέρια του Τορνατόρε όμως, με την ρομαντική μουσική υπόκρουση του Ένιο Μορικόνε αλλά και τη μελαγχολική φωτογραφία του Φάμπιο Ζαμάριον, η ιστορία παύει να είναι μια απλή ερωτική ιστορία και γίνεται ένα ποίημα, μια ιστορία αληθινής αγάπης, αλλά και μυστηρίου.
Ο Τορνατόρε δημιουργεί εικόνες εκπληκτικής ομορφιάς και με ένα τρόπο που εκφράζει τα συναισθήματα των χαρακτήρων του έργου και δεν μπορώ να ξεχάσω τη σκηνή με τη γαλήνια επιφάνεια της λίμνης, όταν η Έιμι επισκέπτεται το εξοχικό του Εντ στην προσπάθεια να λύσει το μυστήριο της «εξαφάνισής» του, η οποία ταράζεται από ισχυρό άνεμο όταν φεύγει εκνευρισμένη που ο Εντ προσπάθησε να ερμηνεύσει τη συμπεριφορά της απέναντι στη ζωή της και η οποία επιφάνεια είναι πάλι γαλήνια, όταν η Έιμι επιστρέφει έχοντας πλέον ξεπεράσει αυτά που τη βασάνιζαν, τόσο με τη μητέρα της, όσο και με τη σύζυγο του Εντ.
Ο Τζέρεμι Άιρονς είναι καταπληκτικός όπως πάντα, στο ρόλο του εκκεντρικού, technofreak (τελικά) και ερωτευμένου καθηγητή, που προσπαθεί μέσα από τη σχέση τους να ενθαρρύνει την Έιμι, ώστε να αντιμετωπίσει το παρελθόν της και να ανακουφιστεί. Από την άλλη, η Όλγα Κιριλένκο αποτελεί την έκπληξη της ταινίας για το ταλέντο της να «μεταμορφώνεται» από απλή ευτυχισμένη ερωτευμένη φοιτήτρια, σε μια κρυψίνου και στο βάθος οργισμένη νέα, που για να ζήσει κάνει την κασκαντέρ συμμετέχοντας σε ριψοκίνδυνες κινηματογραφικές σκηνές και σε μια τραγική φιγούρα, όταν ανακαλύπτει όχι μόνον τι συνέβη με το μεγάλο της έρωτα, αλλά και τι έπρεπε να έχει συμβεί στις σχέσεις της με τη μητέρα της.
(Κριτική μου για το myfilm.gr)