Είδος: Αστυνομικό θρίλερ
Σκηνοθεσία: Ντάνιελ Καλπαρσόσο
Παίζουν: Λούις Τόσαρ, Ροντρίγκο Ντε Λα Σέρνα, Ραούλ Αρέβαλο, Χοσέ Κορονάδο
Προβάλλεται από 28/7/16
Υπόθεση: Ένα βροχερό πρωί. Έξι ένοπλοι άνδρες, μεταμφιεσμένοι, επιτίθενται σε μια τράπεζα στη Βαλένθια. Με αρχηγό έναν κλέφτη, με το παρατσούκλι «Ο Ουρουγουανός», η αποστολή της ομάδας φαίνεται απλή και ξεκάθαρη: να αδειάσουν όσο περισσότερες θυρίδες μπορέσουν και να το σκάσουν. Ωστόσο όλα θα περιπλεχθούν, όταν μια διευθύντρια της τράπεζας αποκαλύψει ένα μυστικό κρυμμένο σε μια από τις θυρίδες (Διανομή: Tanweer)
Κριτική: Η ταινία «Εκατό χρόνια συγγνώμης», αρχικός τίτλος που προέρχεται από την ισπανική παροιμία «όποιος κλέβει από κλέφτη είναι συχωρεμένος για 100 χρόνια», συμπτωματικά διαθέτει την πλοκή της Αγγλικής ταινίας «Το μεγάλο κόλπο» (The bank job) του Ρότζερ Ντόναλντσον, που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το Μάρτιο του 2008 με πρωταγωνιστή τον Τζέισον Στέιθαμ. Σας βοηθάω, για να μη σπάτε το κεφάλι σας όταν τη βλέπετε «μωρέ κάπου την ξέρω αυτή την ταινία…» και χάνετε τη διαφορετικότητα.
Διότι υπάρχει μια μικρή διαφορά: σε εκείνη, το μυστικό του χρηματοκιβωτίου ήταν ένας φάκελος με ονοματεπώνυμα και φωτογραφίες υψηλόβαθμων κυβερνητικών στελεχών, αλλά και ενός μέλους της βασιλικής οικογενείας, που είχαν σχέση με έναν οίκο ανοχής, ένας φάκελος που δεν πρέπει να δει το φως της δημοσιότητας. Έτσι, κατά τη διαπραγμάτευση με τους ληστές της τράπεζας, που κρατούν ομήρους προσωπικό και πελάτες, εκτός από τους αστυνομικούς και τις ειδικές δυνάμεις, υπεισέρχονται και παράγοντες των μυστικών υπηρεσιών και των ανακτόρων, που καθένας θέλει για δικούς του λόγους το φάκελο.
Η ισπανική εκδοχή έχει γίνει πιο σοφιστικέ, ώστε να αγγίξει το ευαίσθητο κοινό, εκείνο που δεν σηκώνει τις αγριάδες και το εξυπνακίστικο στυλ του Τζέισον Στέιθαμ. Αντί για φάκελος, υπάρχει σκληρός δίσκος με λογαριασμούς και ονοματεπώνυμα και οι διαπλεκόμενοι είναι σχεδόν οι ίδιοι (εκτός των ανακτόρων), η αστυνομία, οι πολιτικοί, οι τραπεζικοί και οι ληστές που το μαθαίνουν τελευταίοι.
Επίσης, η ισπανική εκδοχή έχει το γνωστό ύφος, με το οποίο ο σύγχρονος ισπανικός κινηματογράφος τα τελευταία χρόνια κερδίζει έδαφος κυρίως στον τομέα των θρίλερ. Σκοτεινή ατμόσφαιρα, χαρακτήρες που διαθέτουν βάθος και εδώ λίγο πιο έντονο το στοιχείο της πολιτικής και των οικονομικών.
Κατά τα άλλα, ο κεντρικός ήρωας φυσιογνωμικά έχει κάτι από Τζέισον Στέιθαμ, ενώ και οι άλλες ερμηνείες δεν είναι κακές. Ο σκηνοθετικός ρυθμός είναι λίγο αργός, αλλά γενικά η ταινία δεν σε αφήνει αδιάφορο.
(Κριτική μου για το myfilm.gr)