Υπόθεση: Αυτή περιστρέφεται γύρω από την αναζήτηση ενός άγνωστου και πιθανώς ανύπαρκτου πίνακα κατά τη διάρκεια μιας μεγαλοαστικής δεξίωσης, στους πολυτελείς εσωτερικούς χώρους και στους υπέροχους κήπους μιας εντυπωσιακής έπαυλης, όπου δίνει το παρόν η αφρόκρεμα της Αθηναϊκής κοινωνίας. Τα χιουμοριστικά στιγμιότυπα, διακοσμούν μια πλοκή σχεδόν αστυνομική αλλά εξ’ ίσου ξεκαρδιστική, αφού όλα γυρίζουν από την σοβαροφάνεια στη φάρσα, σε μια ταινία που σε τελευταία ανάλυση φωτογραφίζει παραμορφωτικά την ανεκδιήγητη πραγματικότητα που ζούμε, σε μια εποχή που τα όρια μεταξύ του πλαστού και του γνήσιου, είναι κάτι περισσότερο από δυσδιάκριτα.
Κριτική: Σε δυο πράγματα συμφωνώ με το Νίκο Παναγιωτόπουλο, με τον οποίο ταιριάζουμε.
Το πρώτο, είναι που λέει: «Νομίζω ότι τα φεστιβάλ κινηματογράφου, κατέστρεψαν τον κινηματογράφο». Σωστό. Έχω δει ταινίες να βραβεύονται σε φεστιβάλ και να εισπράττουν τη γενική αδιαφορία του κόσμου, όπως έχω δει ταινίες να απαξιώνονται στα φεστιβάλ και να σπάνε ταμεία. Και δεν αναφέρω παραδείγματα από την πρόσφατη ιστορία για να μην παρεξηγηθώ.
Το δεύτερο, που συμφωνώ απόλυτα μαζί του είναι η συνέχεια: «Οι ταινίες γίνονται για να αρέσουν στους διευθυντές των φεστιβάλ. Εγώ θέλω να κάνω ταινίες που ν’ αρέσουν σε μένα». Αυτό μάλιστα με βολεύει κιόλας, για να το παραφράσω λιγάκι. Εγώ έχω διαπιστώσει, πως οι κριτικές κινηματογράφου γράφονται για να αρέσουν στους άλλους κριτικούς. Ενώ εγώ γράφω κριτικές για ν’ αρέσουν σε μένα.
Είναι ακραίος ο Παναγιωτόπουλος και ως ακραίο τον παρακολουθώ. Η αγαπημένη μου ταινία του, είναι «Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας», που αν και έφερνε προς το «Μεγάλο φαγοπότι» του Φερέρι, είχε τη δική της ταυτότητα. Ήταν κάτι πιο κοντά σε μας. Είχε μια προσωπικότητα και διέθετε ερμηνείες.
Ετούτη δω, η «Κόρη του Ρέμπραντ» με μπέρδεψε. Να δεχθώ ότι «είναι μια ταινία αστεία και μαζί μελαγχολική», αλλά περισσότερο μελαγχόλησα. Μελαγχόλησα, διότι αναφέρεται στο τέλος μιας εποχής, ενός κόσμου που αυτοκαταστρέφεται, το ζούμε καθημερινά, αλλά δεν έσκασε το χειλάκι μου από κάποιο κωμικό στοιχείο, εκτός από την ατάκα του guest Μάκη Παπαδημητρίου ότι «γ.....σεις δεν γ.....σεις ο χρόνος περνάει». Μελαγχόλησα, διότι είδα πολλά γνωστά ονόματα από το χώρο του κινηματογράφου και του μόντελινγκ να βοηθούν το Νίκο Παναγιωτόπουλο, εμφανιζόμενοι στην ταινία του ως κομπάρσοι στη δεξίωση, αλλά δεν είδα κάποιες ερμηνείες παρά μόνο χαριτωμενιές και άκουγα ατάκες δίκην φιλοσοφικών τσιτάτων για την κοινωνία, για την πολιτική, για τα πάντα (όχι τα αρκουδάκια).
Για να κάνω ακόμα μια ακόμα παράφραση της ατάκας του ανερχόμενου Μάκη Παπαδημητρίου: Αρέσεις δεν αρέσεις, ο χρόνος περνάει.
Σκηνοθεσία: Νίκος Παναγιωτόπουλος
Ηθοποιοί: Λάκης Λαζόπουλος, Χρήστος Λούλης, Γιάννης Μπέζος
Προβάλλεται από 10/12/15