Υπόθεση: Ο νεαρός Heinrich
είναι ένας Βερολινέζος μελαγχολικός ποιητής του ρομαντισμού, που θεωρεί ότι η
καλύτερη απόδραση από την απόγνωση είναι η αυτοχειρία. Αποφασίζει να βρει μία
γυναίκα που θα τον ακολουθήσει στο απονενοημένο διάβημα. Εν τω μεταξύ, οι
γιατροί διαγιγνώσκουν ότι η -γοητευμένη από το αμφιλεγόμενο έργο του Heinrich-
Henrietta πάσχει από μία καταληκτική ασθένεια. Οι δυο τους αποφασίζουν να
εκτελέσουν μαζί το σχέδιο του Heinrich και η εμπειρία τους θα είναι αλλόκοτη
και διαφωτιστική.
Κριτική: Εμπνευσμένο από την
αληθινή ιστορία της αυτοκτονίας του εκκεντρικού συγγραφέα Χέινριχ Φον Κλάιστ
και της Ενριέτα Βόγκελ το 1811, το φιλμ προσπαθεί με Γερμανική χιουμοριστική
διάθεση να θίξει τα θέματα, τόσο του έρωτα, όσο και του εγωισμού και του
θανάτου.
Ένας απογοητευμένος από τη ζωή
συγγραφέας, προσπαθεί να βρει την αδερφή ψυχή, η οποία θα αγαπήσει αυτόν και
την εγωιστική του διάθεση, που του υπαγορεύει ότι όλα είναι μάταια σ’ αυτόν τον
κόσμο, ώστε να αυτοκτονήσουν παρέα. Ο Χέινριχ κάνει την πρόταση σε όποιαν
ερωτεύεται με την πρώτη ματιά, ή σε όποια νομίζει ότι είναι ερωτευμένη μαζί του
και καταλήγει στην Ενριέτα Βόγκελ, η οποία στην αρχή τον αποκρούει.
Υπάρχει μια ειρωνεία στην
ταινία και δεν θα την αποκαλύψω. Το θέμα είναι ότι κι εγώ αν ζούσα στο
περιβάλλον που διαδραματίζεται η υπόθεση, πολύ γρήγορα θα αποκτούσα τάσεις
αυτοκτονίας και ελπίζω να έγινα σαφής για το κλίμα που επικρατεί.
Γερμανία του 1811, πλούσιοι
αριστοκράτες, μακριά και απομονωμένοι από την πραγματική ζωή και τα προβλήματά
της, πολιτικολογούν σχολιάζοντας απαξιωτικά την Γαλλική Επανάσταση (1789), που
έχει φέρει καινά δαιμόνια στην Ευρώπη. Θλίβονται για τους φόρους που
επιβάλλονται στους αγρότες, διότι θα τους δώσουν το δικαίωμα να φέρονται σαν κι
αυτούς (τους πλούσιους, ναι, έτσι διατυπώθηκε). Ανησυχούν, για την επερχόμενη
ισότητα των πολιτών και διασκεδάζουν ακούγοντας σουίτες δωματίου για ένα πιάνο
και μια υψίφωνο.
Εικόνες σαν πίνακες εποχής, με
ντεκόρ και κοστούμια άψογα και αυθεντικά και υπέροχη φωτογραφία του Martin
Gschlacht. Πλάνα σε στυλ tableaux vivant, κίνηση της κάμερας
διακριτική. Ερμηνείες εξαιρετικές. Διάλογοι οι απολύτως απαραίτητοι με
φιλοσοφική τάση και γενικά μια πλήξη, που οδηγεί φυσιολογικά τον μοναδικό
σκεπτόμενο της παρέας (το συγγραφέα Χέινριχ) σε τάσεις αυτοκτονίας.
Κατά την σκηνοθέτρια, η ταινία
είναι κωμωδία. Η αλήθεια είναι, ότι τόση Γερμανική σοβαροφάνεια μπορεί να
προκαλέσει γέλιο. Εγώ γέλασα μερικές φορές και εκ των υστέρων διαπίστωσα ότι
συμφωνώ με τη σκηνοθέτρια, που λέει: «Γελάς γιατί ξαφνικά καταλαβαίνεις ότι είσαι ένα μικρό σκουπιδάκι στο σύμπαν. Ή τα πράγματα σου φαίνονται αξιογέλαστα και τα σοβαρά ξαφνικά γίνονται μπανάλ. Είναι απελευθερωτικό, με την έννοια ότι καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι, εντάξει είσαι μέρος ενός τεράστιου τίποτα»
Της Τζέσικα Χάουσνερ
Με τους Κρίστιαν Φρίντελ, Μπίρτε Σνέινκ, Στέφαν Γκρόσμαν
Προβάλλεται από 28/5/15