Τι να σκεφτόμουν άραγε εκείνη τη στιγμή; Σπάω το κεφάλι μου, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ. Ίσως ότι θα μπορούσα να γίνω κι εγώ κάποιος ήρωας σαν αυτούς του ’21… Πολλές οι πληροφορίες από τότε και ο εγκέφαλος παραμερίζει τις μνήμες που δεν είναι απαραίτητες, άσε που εν τω μεταξύ αλλάζουν και τα κριτήρια αποθήκευσης πληροφοριών, οπότε μη ζητάτε και πολλά πράγματα.
Η ουσία είναι πως ήταν 25η Μαρτίου, μεγάλη διπλή γιορτή και έπρεπε το πρωί να ντυθώ τσολιάς, να συμμετάσχω στην παρέλαση, να είμαι παραστάτης του σημαιοφόρου (ένα στο αριστερό, ψηλά το κεφάλι), να δεχθώ ευχές και
συγχαρητήρια και μετά να πάω στο φωτογραφείο (Α. Καλλιγέρη - οδός Σταδίου – Αθήναι, γράφει από πίσω η φωτό), να φωτογραφηθώ «για την ημέρα». Μια πόζα μόνος μου και μια με τους γονείς μου, τον πατέρα μου καθιστό και τη μάνα μου όρθια (πατριαρχία, γαρ) και εγώ ανάμεσά τους με την ίδια στάση. (Έχω τη φωτογραφία σε κορνίζα Α4 και δεν γινόταν να τη βγάλω και να τη σκανάρω να τη δείτε, με το ενδεχόμενο μάλιστα να διαλυθεί η κορνίζα κειμήλιο). Μετά έπρεπε να επιστρέψω τη στολή αφού ήταν νοικιασμένη από το ίδιο φωτογραφείο. Μπορεί να μην έρεε άφθονο το χρήμα εκείνη την εποχή στο σπίτι μας (στην οδό Μενάνδρου, Αθήνα που ζούσαμε), αλλά για το μοναχογιό γίνονταν θυσίες. Μια φορά γιορτάζει το παιδί να μη το ντύσουμε για την παρέλαση;
Ναι, Με γιόρταζαν του Ευαγγελισμού και μετά την παρέλαση, το βράδυ, καθόμουν σπίτι και δεχόμουν επισκέψεις θείων και ξαδέλφων (32 πρώτα ξαδέλφια τότε, μη με ρωτάτε σήμερα, ζωή σε μας) και η μάνα μου τους τρατάριζε πρώτα γλυκό του κουταλιού με λικέρ και κατόπιν κομμάτι από κανταΐφι, που όλα ήταν παρασκευασμένα από την ίδια (χωρίς οδηγίες μεγάλων σεφ από την τηλεόραση, υπήρχαν οι γιαγιάδες).
Ωραία ήταν και τα θυμάμαι διότι μεγαλώνοντας επαναλαμβάνονταν μέχρι την εποχή που ζούσα μαζί τους. Αργότερα… Άλλες εποχές, άλλα έθιμα, άλλα ήθη.
Σήμερα έχω το facebook, τα mail μου, το iphone και τα sms που με βοηθούν να δέχομαι ευχές από τη μακρινή Αυστραλία (γεια σου Ντίνο), τον Καναδά (γεια σου Άκη), απ’ όλη την Ελλάδα (πολλά ξαδέλφια μετακόμισαν λόγω επαγγελματικών ή οικογενειακών υποχρεώσεων), μέχρι την οδό Ηροδότου λίγο πιο πάνω από το σπίτι μου (γεια σου Νίκο) και τώρα που γράφω αυτά, ακούω από παντού ηλεκτρονικούς ήχους ειδοποιήσεων και πρέπει να σπεύσω. Ωραίες οι αναμνήσεις, γεμίζουν βιβλίο, αλλά ποιος νοιάζεται… Μου επιτρέπετε, λοιπόν… Πρέπει να ευχαριστήσω αυτούς που θυμούνται ότι γιορτάζω σήμερα….
