Το Twilight Zone ήταν μια παλιά αμερικανική σειρά μικρής διάρκειας επεισοδίων (πάνω από 150 μεταξύ των ετών 1959 – 1964 που προβάλλονταν στη χώρα μας αργότερα με τίτλο «Η ζώνη του λυκόφωτος».), των οποίων τα θέματα ήσαν ό,τι πιο παράξενο και απρόβλεπτο μπορεί να διανοηθεί ο άνθρωπος.
Κυρίως ανήκαν στην κατηγορία που γενικά αποκαλούμε fantasy (και επιστημονική φαντασία) με μπόλικη αγωνία (suspense) και πάντοτε με απροσδόκητο φινάλε, αφήνοντας πάντοτε κάποιο ηθικό δίδαγμα ή προκαλώντας τον προβληματισμό του θεατή μέσα από αλληγορίες. Διαπραγματεύονταν θέματα κοινωνικά, πολιτικά, θρησκευτικά, ηθικά, ψυχολογικά, επιστημονικά, τεχνολογικά, περιβάλλοντος, οτιδήποτε. Ήσαν ασπρόμαυρα και η διάρκειά τους, από ό,τι θυμάμαι δεν ξεπερνούσε ποτέ τη μισή ώρα μαζί με τις διαφημίσεις. Θυμάμαι πως είχα ανακαλύψει ένα τηλεοπτικό κανάλι στο Λος Άντζελες το 1978 και παρακολουθούσα τη σειρά αργά το βράδυ (2-3 επεισόδια μαζί) χωρίς διαφημίσεις και πολλές φορές σε κάποια σημεία της αφήγησης που προκαλούσαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, έσβηνε η εικόνα (fade out) και έβλεπα την προτροπή των διανομέων της σειράς «Put Commercial Here» («Τοποθετείστε τη διαφήμιση εδώ», και το επισημαίνω αυτό για να δείτε πόσο δύσκολη είναι η συγγραφή των σωστών σεναρίων για την TV, όταν προβλέπεται σε ποιο σημείο θα διακοπούν για διαφημίσεις ώστε να διατηρείται αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή).
Αυτή η σειρά επηρέασε πολλές ταινίες αργότερα και άλλες τηλεοπτικές σειρές και τη θυμήθηκα πρόσφατα με αφορμή δύο σειρές που είδα στο Netflix: η πρώτη ήταν ο Μαύρος Καθρέφτης (Black Mirror), στην οποία έχω αναφερθεί προ καιρού και η δεύτερη, ο «Μανιακός» (Maniac) που θα αναφερθώ τώρα.
Το Maniac είναι άλλη μια αμερικανική σειρά, βασισμένη στην αντίστοιχη Νορβηγική όπως διάβασα, και δημιουργήθηκε από τον Πάτρικ Σόμερβιλ (σε σκηνοθεσία Κάρι Γιόζι Φουκουνάγκα). Το story αφορά δύο αγνώστους (την Άνι και τον Όουεν) που συνδέονται κατά τη διάρκεια μιας δοκιμής ψυχοτροπικών φαρμάκων, επειδή και οι δύο πάσχουν από κάποιο είδος ψυχασθένειας. Τους δύο βασικούς χαρακτήρες υποδύονται η Έμα Στόουν και ο Τζόνα Χιλ, που μόνο γι’ αυτούς αξίζει να παρακολουθήσει κάποιος τη σειρά. Παρακολουθούν, λοιπόν μια ιδιαίτερη φαρμακευτική αγωγή αποκλεισμένοι στις εγκαταστάσεις μιας μυστηριώδους εταιρίας, την οποία διευθύνει ο Δρ Τζέιμς Μάντλρεϊ (τον υποδύεται ο Τζαστίν Θερού) που έχει ιδιαίτερη σχέση με τον κεντρικό υπολογιστή της εταιρείας, στον οποίο έχει δώσει γυναικεία φωνή και τον έχει τροφοδοτήσει με τις γνώσεις και τον χαρακτήρα της μητέρας του (η γνωστή μας και πολύ καλή Σάλι Φιλντ) και ισχυρίζεται ότι μπορεί να θεραπεύσει οποιαδήποτε ασθένεια είτε ψυχική είτε σωματική, μέσα από μια τριήμερη θεραπεία υπό παρακολούθηση.
Η Άνι και ο Όουεν κάθε μέρα παίρνουν και από ένα χάπι με σταδιακά αυξανόμενη δόση και μαζί με άλλους «ασθενείς» καλωδιώνονται και παρακολουθούνται οι μνήμες και οι αναμνήσεις τους από τους γιατρούς της εταιρείας, με προϊσταμένη την Δρ Αζούμι Φουγίτα (την υποδύεται η Σονόγια Μιζούνο), που έχει και αυτή τα δικά της ψυχολογικά προβλήματα από τις πιέσεις που δέχεται για να φέρει εις πέρας τα πειράματα, διότι ουσιαστικά οι ασθενείς, που συμμετέχουν στη θεραπεία ο καθένας για τους δικούς του λόγους, είναι «αντικείμενα» πειράματος.
Το ενδιαφέρον της σειράς βρίσκεται κυρίως στο γεγονός ότι κάθε φορά που η Άνι και ο Όουεν βρίσκονται υπό την επήρεια των φαρμάκων τους, συναντώνται διανοητικά (κάτι που θέλει να αποφύγει η εταιρεία) και είτε θυμούνται τις προηγούμενες ζωές τους (οπότε ο θεατής μαθαίνει καλύτερα τους χαρακτήρες τους), είτε μπλέκουν σε καταστάσεις του παρελθόντος ή του μέλλοντος, που θυμίζουν μια μεγάλη ποικιλία κινηματογραφικών ειδών (από western μέχρι fantasy του στυλ Άρχοντας των Δαχτυλιδιών).
Στη σειρά (που ολοκληρώνεται σε 10 επεισόδια μικρότερα της ώρας) εμφανίζεται, επίσης, και ο Γκάμπριελ Μπερν στο ρόλο του πλούσιου βιομήχανου, πατέρα του Όουεν.
