Βρεθήκαμε, που λες, στην Πλάκα για φαγητό. Έτσι σαν τουρίστες, την Κυριακή το μεσημέρι, ύστερα από ένα μεγάλο περπάτημα στο κέντρο της Αθήνας. Είχε προηγηθεί καφεδάκι στην Αίγλη Ζαππείου (μιλάμε για βόλτα περιωπής) και θέλαμε να ξεμουδιάσουμε κάνοντας sightseeing. Είπαμε, «βόλτα σαν τουρίστες».
Περάσαμε λοιπόν μπροστά από το εξαιρετικά φρουρούμενο Μέγαρο Μαξίμου, όπου βρίσκεται ο λαοπρόβλητος πρωθυπουργός μας, που υποσχόταν ότι θα καταργήσει τα κάγκελα. Περνάμε μπροστά από το Προεδρικό Μέγαρο την ώρα που γινόταν αλλαγή φρουράς, εντυπωσιακά και με ακρίβεια και καθόμαστε μαζί με κάτι Γιαπωνέζους με κάμερες και άλλους αλλοδαπούς με smartphones, να απολαύσουμε λίγο το happening. «Όχι και happening», μας αποστομώνει ο στρατιώτης, που προσέχει και φροντίζει τους δύο φουστανελοφόρους. «Δεν είναι happening, αλλά ένα καθήκον που εκτελείται με απόλυτο σεβασμό και ακρίβεια». Εντάξει παιδιά, μπράβο, respect. Συνεχίζοντας την τουριστική μας βόλτα διασχίζουμε τον (πρώην βασιλικό) κήπο και περνώντας απέναντι την οδό Βασιλίσσης Αμαλίας βρισκόμαστε στις παρυφές της Πλάκας.
«Τι κάνουμε;» αναρωτιέται η Αθηνά, που της αρέσει να προγραμματίζει κάθε μας έξοδο. «Τι να κάνουμε;» λέω εγώ, «είναι μία σχεδόν και καθώς πεινάω, πάμε να φάμε κάτι πρόχειρο στο Βυζαντινό, που ξέρουμε την κουζίνα του εδώ και 20 τόσα χρόνια;». Συμφωνούν ο Θοδωρής με την Ελένη και να ’μαστε, να καθόμαστε στην καλή χαρά, σε ένα τραπέζι μπροστά στην promenade της Κυδαθηναίων. Από εκεί, εμείς παρακολουθούμε (πασαρέλα) τους διερχόμενους, από τους οποίους οι μεν Έλληνες μάς κοιτάζουν πώς τρώμε «οι λιγούρηδες, που δεν καταλαβαίνουμε από παλιά Αθήνα και αρχαίο ελληνικό κλέος και μπλα, μπλα», οι δε αλλοδαποί κοιτάζουν τα πιάτα μας, για να πάρουν ιδέες. Έχει πλάκα, αυτή η… αμοιβαιότητα.
Φυσάει ένα απαλό αεράκι, ούτε κρύο ούτε ζέστη, τρώμε τις λιχουδιές μας, λέμε και τα αστειάκια μας, περνάμε ωραία δηλαδή. Όταν ξαφνικά, πάνω από το κεφάλι μας, να σου η τραγουδιστική κομπανία, πέντε έφηβοι-plus, καλοντυμένοι με κιθάρες, μπουζουκάκι, ακορντεόν και συναφή αρχίζουν να τραγουδούν με οξείες φωνές «Ό,τι αρχίιιζει ωραίο, τελειώωωνει με πόοονο». Ώπα. Σιγά βρε παιδιά, γιατί μας το χαλάτε; Εδώ αρχίσαμε ωραία. Γιατί μας λέτε ότι τελειώνει με πόνο; Όποτε έχουμε ξαναφάει δεν μας έχει πειράξει τίποτα. Ξέρετε το ύψος του λογαριασμού; Κοιτάω το χαρτάκι της ταμειακής. Δεν «πονάει», μια χαρά το βλέπω. Εκείνοι όμως απτόητοι: «Ό,τι αρχίιιζει ωραίο, τελειώωωνει με πόοονο». Στρέφομαι στην παρέα και λέω: «Να τους πω να πάνε στο Μέγαρο Μαξίμου να το τραγουδήσουν αυτό, που είναι και επίκαιρο;» «Μιλάς σοβαρά;» με αγριοκοίταξαν όλοι. Γιατί; Το να παρακαλάς τους βουλευτές σου να μη ρίξουν την κυβέρνηση είναι σοβαρότερο;
(Από τη μόνιμη στήλη μου στην Αμαρυσία 20/10/2018)
