13/4/18

Ίκαρος - Ikarus

Είδα πρόσφατα το ντοκιμαντέρ «Ίκαρος» σχετικά με το ντοπάρισμα της Ρωσικής ολυμπιακής ομάδας με τις ευλογίες της κυβέρνησης. Σκηνοθετημένο από τους Μπράιαν Φόγκελ και Νταν Κόγκαν, διαθέτει νεύρο και είναι δομημένο σαν αστυνομικό θρίλερ, κρατώντας έτσι αμείωτο το ενδιαφέρον,

«Θανάσιμη παγίδα» του Lee Child

Εντάξει, δεν γράφω για πρώτη φορά για τον Τζακ Ρίτσερ, τον βασικό ήρωα των μυθιστορημάτων του Lee Child. Είμαι fan, πάει και τελείωσε. Μου αρέσει, πρώην αξιωματικός της στρατονομίας, με ύψος γύρω στα 1,90 μέτρα, μυώδης και με οξυμένη αντίληψη, τυχοδιωκτικός τύπος, αιώνιος ταξιδευτής και πάντα με την πλευρά του Καλού. Ξέρεις τι δεν μου άρεσε μ’ αυτόν; Το γεγονός ότι στον κινηματογράφο τον υποδυόταν ο Τομ Κρουζ («Jack Reacher» του 2012 και «Jack Reacher: Ποτέ μη γυρίζεις πίσω» του 2016).

Όλες οι νέες ταινίες από 12/4/2018


Rampage: Το απόλυτο χάος - Rampage

Ζωοφιλικά αισθήματα και ταινία καταστροφής ταυτόχρονα. 
Με τον Ντουέιν Τζόνσον ζωόφιλο που προσπαθεί να σώσει την ανθρωπότητα από το ζώο που εκείνος έχει αναθρέψει και το συμπαθεί ιδιαιτέρως. Να η πρωτοτυπία. 

12/4/18

Η προσβολή - L' insulte

Μια άβολη ταινία γι’ αυτούς που θεωρούν μονοπώλιό τους την εθνικοφροσύνη, αλλά και για εκείνους που νομίζουν ότι έχουν ηθικό πλεονέκτημα. Κατά το σκηνοθέτη, ο κόσμος πάει μπροστά και η αναμόχλευση  του παρελθόντος δεν πρέπει να γίνεται α λα καρτ, ενώ η αξιοπρέπεια είναι δικαίωμα όλων και όχι μόνον αυτών που κατέχουν την εξουσία.

Η υπόσχεση της αυγής - La promesse de l'aube

Μία βιογραφία επικών διαστάσεων για μια προσωπικότητα που σημάδεψε τη Γαλλική λογοτεχνία, τον Ρομέν Γκαρί. Το συγγραφέα που έγινε διάσημος επειδή…  έτσι ήθελε η μητέρα του. Μια εξαιρετικά καταπιεστική μητέρα… που όμως είχε όραμα και τη θέληση να το επιβάλλει. Πραγματικός ηγέτης.

Κυρία Χάιντ – Madame Hyde

H κλασική ιστορία του Ρόμπερτ Λιούις Στίβενσον «Δόκτωρ Τζέκιλ και μίστερ Χάιντ» μεταφέρεται από τον Γάλλο ηθοποιό και σκηνοθέτη Σερζ Μποζόν στο σήμερα ως αλληγορία, με ηρωίδα μια καθηγήτρια που προκαλεί αντιπάθεια στους περισσότερους συναδέλφους και μαθητές της και με θέμα τη δυσκολία των εκπαιδευτικών να αντιμετωπίσουν τη σύγχρονη νεολαία.

11/4/18

Mad Men

Εντάξει ομολογώ. Ανακάλυψα τη σειρά πολύ αργά, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ που λέει και η παροιμία. Έπρεπε να μείνω σπίτι κάποιες μέρες που το χέρι μου ήταν μπαταρισμένο με γύψο και δεν μπορούσα να ντυθώ σαν άνθρωπος και έτσι ανακάλυψα το Netflix (web TV με μικρή συνδρομή) και εκεί έπεσα πάνω στο σήριαλ «Mad men». Διαβάζω στο εισαγωγικό, ότι πρόκειται για την ιστορία διαφημιστών της δεκαετίας του ’60 στην Αμερική και συγκεκριμένα στη Νέα Υόρκη. «Γιατί Mad men;» σκέφτομαι και στο πρώτο επεισόδιο μαθαίνω ότι με τον όρο Mad men που κυριάρχησε στα τέλη της δεκαετίας του ’50, περιγράφονταν τα στελέχη των διαφημιστικών επιχειρήσεων της Λεωφόρου Μάντισον (άνθρωποι που σου πουλούσαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες, δηλαδή). Τον όρο Mad men τον είχαν δημιουργήσει οι ίδιοι, προσθέτοντας το Μ μπροστά από το Ad men (Advertising men), ώστε να προδίδουν την τρέλα που κουβαλούσαν (Wikipedia). Τώρα γιατί κάθομαι και τα αναφέρω αυτά; Διότι το πρώτο επεισόδιο με τράβηξε τόσο, που κάθισα κάτω και είδα πέντε ολόκληρες σεζόν σε διάστημα ενός μηνός.