Souvenir

«Ήθελα να κάνω μια ταινία για να βλέπεται Κυριακή απόγευμα» έχει δηλώσει ο σκηνοθέτης και νομίζω ότι το πέτυχε, κάνοντας μια μελαγχολική ταινία για δόξες παλιές, με δύο ερμηνείες χλιαρές μεν, αλλά ενδιαφέρουσες.

Η Ιζαμπέλ Ιπέρ, υποδύεται μια πρώην διάσημη τραγουδίστρια τη Λόρα, που έχασε παρά τρίχα από το συγκρότημα των Άμπα στο Διαγωνισμό Eurovision 1974 (τη χρονιά που η Ελλάδα είχε στείλει το «Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου» με τη Μαρινέλλα και η Γαλλία δεν είχε στείλει τραγούδι), η οποία έχει αποσυρθεί πληγωμένη και απογοητευμένη για προσωπικούς λόγους και εργάζεται σε βιοτεχνία τροφίμων.

Πέθανε πλήρης ημερών ο Ρότζερ Μουρ

Την τελευταία του πνοή άφησε σήμερα, έπειτα από σύντομη μάχη με τον καρκίνο, σε ηλικία 89 ετών, ο σερ Ρότζερ Μουρ, που νοσηλευόταν στην Ελβετία. Η οικογένειά του ανακοίνωσε: «Με βαριά καρδιά πρέπει να ανακοινώσουμε ότι ο αγαπητός μας πατέρας, σερ Ρότζερ Μουρ, πέθανε σήμερα στην Ελβετία, έπειτα από σύντομη, αλλά γενναία μάχη με τον καρκίνο».

Ο σερ Ρότζερ Μουρ ήταν ο τρίτος στη σειρά ηθοποιός που υποδήθηκε τον θρυλικό πράκτορα «007», έπειτα από τον Σον Κόνερι και τον Τζορτζ Λάζενμπι, που έπαιξε τον ρόλο του Τζέιμς Μποντ μόλις μία φορά. Στο διάστημα από το 1972 έως το 1985, ο Βρετανός ηθοποιός είχε υποδυθεί τον Μποντ στις ταινίες: «Ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν» (1973), «Ο άνθρωπος με το χρυσό πιστόλι» (1974), «Η κατάσκοπος που με αγάπησε» (1977). «Επιχείρηση Μουνρέικερ» (1979), «Για τα μάτια σου μόνο» (1981), «Επιχείρηση Οκτόπουσυ» (1983), «Επιχείρηση Κινούμενος Στόχος» (A View to a Kill, 1985).

Το δείπνο

«Το δείπνο» του Χέρμαν Κοχ είναι ένα καθηλωτικό μυθιστόρημα (στη χώρα μας κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο), το οποίο  ξεκινά με σατιρική διάθεση η οποία στην εξέλιξη μετατρέπεται σε ένα δράμα χαρακτήρων και σχόλιο κατά της κοινωνίας.  Ο Χέρμαν Κοχ με αφορμή τη ζωή δύο ζευγαριών, που συναντώνται σχετικά σπάνια και δειπνούν παρέα κουβεντιάζοντας και κουτσομπολεύοντας θίγει  θέματα που απασχολούν όλους μας και ξεσκεπάζει την υποκρισία που κρύβεται πίσω από την εικόνα των βολεμένων, του δήθεν και του politically correct.

Ούτε το όνομά μου

Με αφορμή την Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων, θυμήθηκα πως πριν 15 περίπου χρόνια είχα διαβάσει το συγκλονιστικό βιβλίο-μαρτυρία «Not even my name» της Ελληνοαμερικανίδας Thea Halo, στο οποίο η συγγραφέας καταγράφει την αληθινή ιστορία της μητέρας της η οποία, σε ηλικία 10 ετών, ξεριζώθηκε από τα ελληνικά χωριά του Πόντου, είδε ένα-ένα τα μέλη της οικογένειάς της να αφανίζονται στις μαρτυρικές πορείες θανάτου στην Ανατολία και σώθηκε -ως εκ θαύματος- από μια οικογένεια Αρμενίων στο Ντιγιαρμπακίρ στα νοτιο-ανατολικά της Τουρκίας.

Alien: Covenant

Δύο πράγματα είναι άπειρα: Το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία, αν και για το σύμπαν δεν είμαι σίγουρος, είχε πει ο Αϊνστάιν. Η ταινία Covenant, η δεύτερη της τριλογίας του Ρίντλεϊ Σκοτ (η πρώτη ήταν η «Προμηθέας»), που εξηγεί την προέλευση του τέρατος, το οποίο αντίκρισαν οι αστροναύτες του Nostromo στο πρώτο Alien του 1979, έρχεται να επιβεβαιώσει αυτό που είπε ο Αϊνστάιν, και επιπλέον την άποψη, ότι όσο ο άνθρωπος εξαρτάται από τις μηχανές, τόσο πιο αδύναμος γίνεται, διότι σκέφτεται λιγότερο.

Ο τοίχος – The wall

Ο σκηνοθέτης Νταγκ Λάιμαν (που ξεκίνησε την ιστορία με τις ταινίες του Τζέισον Μπορν), μας χαρίζει μια ταινία γεμάτη νεύρο, ένταση και ατελείωτο suspense, που βασίζεται μεν στον πόλεμο, αλλά είναι έντονα αντιπολεμική και κυρίως ψυχολογική, αφού το μεγαλύτερο μέρος της καλύπτεται από το διάλογο του Άιζακ, ενός καθηλωμένου πίσω από ένα τοίχο αμερικανού στρατιώτη και ενός καλά κρυμμένου ιρακινού ελεύθερου σκοπευτή.

Άφτερλωβ

Με φόντο μια πολυτελή βίλα στα βόρεια προάστια ένα ζευγάρι προσπαθεί να επικοινωνήσει, επιδιδόμενο σε διαλόγους άλλοτε βίαιους και άλλοτε τρυφερούς. Εκείνος, τρελαμένος που εκείνη τον εγκατέλειψε, ύστερα από ένα ραντεβού την κλειδώνει στη βίλα και δεν την αφήνει να φύγει μέχρι να του εξηγήσει γιατί τον άφησε. Εκείνη, παρόλο που δείχνει να είναι πιο κατασταλαγμένη και ώριμη, αδυνατεί να του εκφράσει τι ακριβώς θέλει από τη ζωή. Και οι δύο μοιάζουν να πνίγονται στη φουρτουνιασμένη και αφιλόξενη θάλασσα της ανωριμότητάς τους.