Reunion

Διάβασα το Reunion του Γιώργου Αράπογλου (εκδόσεις Ownbook) στο διάστημα των αργιών του Πάσχα. Με μαγνήτισε από τις πρώτες σελίδες. Κάτι η εναλλαγή της αφήγησης από τρίτο σε πρώτο πρόσωπο, κάτι η εν γένει δομή των πρώτων κεφαλαίων, με τράβηξαν. Εν τω μεταξύ (δεν είναι κακό αυτό που θα αναφέρω) υπήρχε κάτι στην αφήγηση και τις περιγραφές, που μου θύμισε τον αμερικανό συγγραφέα Τζέιμς Πάτερσον (δημιούργημά του ο Άλεξ Κρος) και νόμιζα ότι έχω μπροστά μου μια ωραία ιστορία του στυλ «ποιος το έκανε» (Who done it). 

Όσο προχωρούσα όμως την ανάγνωση, διαπίστωνα ότι η αφήγηση άφηνε απ’ έξω τις λεπτομερείς περιγραφές του περιβάλλοντος χώρου και του κοινωνικο-πολιτικού φόντου της εποχής (διαδραματίζεται τους δυο τελευταίους μήνες του 2015, εκλογές, δημοψήφισμα, διάψευση προσδοκιών, capital control) και επικεντρωνόταν περισσότερο στην περιγραφή των χαρακτήρων. Ανθρώπινων χαρακτήρων, γήινων, με αδυναμίες και ελαττώματα, αλλά και προτερήματα. Με κρυμμένη κακία, αλλά και κρυφές αρετές. Είναι περισσότερο μια περιπλάνηση σε «βαθιά κρυμμένες επιθυμίες και καταπιεσμένους πόθους», παρά σε μια κοινωνία που παρακμάζει.

Στα δάση της Σιβηρίας - Dans les forets de Siberie

Η ταινία είναι βασισμένη στο αυτογραφικό βιβλίο του Σιλβέν Τεσόν. Ο Τεσόν είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς συγγραφείς της ταξιδιωτικής λογοτεχνίας και ειδικότερα του «nature writing», όπως είναι ο όρος στα αγγλικά και αναφέρεται στους λογοτέχνες που δεν επισκέπτονται απλώς κάποια μέρη, αλλά ζουν στη φύση προτού γράψουν γι’ αυτήν. Πρόκειται για μικρές εποποιίες, στοχαστικές φυγές, όπου τα φυσικά φαινόμενα και το φυσικό τοπίο αποτελούν το πεδίο της δράσης αλλά και των ιδεών. Από τους πιο γνωστούς εκπροσώπους του είδους, ο Γάλλος Σιλβέν Τεσόν  βραβεύτηκε με το Βραβείο Γκονκούρ (γαλλ. Prix Goncourt ), ένα από τα σημαντικότερα βραβεία λογοτεχνίας για το σύγγραμμά του «Στα Δάση της Σιβηρίας» (Dans les forêts de Sibérie).

INFO

Προβάλλεται από 13/4/17

Ο δρόμος της διαφυγής - Un sac de billes

Βασισμένη στο βιβλίο του Ζοζέφ Ζοφό «Un sac de billes» («Ένας σάκος με μπίλιες», που ήταν το τελευταίο παιχνίδι που έπαιξε με τον αδελφό του, λίγο πριν ξεκινήσουν το οδοιπορικό τους), η ταινία αναφέρεται σε ένα εκπληκτικό βιωματικό ταξίδι δύο μικρών αδελφών στη κατεχόμενη Γαλλία, μέχρι να φτάσουν στην Ελεύθερη Ζώνη. Τα δυο παιδιά θα χρησιμοποιήσουν το τρένο, θα περπατήσουν άπειρα χιλιόμετρα και θα βρεθούν αντιμέτωποι με καταστάσεις όπου ο θάνατος μοιάζει βέβαιος. Δε θα λυγίσουν όμως ποτέ, γιατί στο μυαλό τους υπάρχει μόνο μία αποστολή: να σμίξουν το γρηγορότερο με την οικογένειά τους.

Μαχητές των δρόμων 8 – The fate of the furious - Fast and furious 8

Η ιστορία της παρέας συνεχίζεται με σκαμπανεβάσματα στις σχέσεις τους. Αυτή τη φορά με δύο κύρια διαφοροποιά χαρακτηριστικά σε σχέση με τις προηγούμενες περιπέτειες: αφενός την ύπαρξη «κακιάς» (την οποία υποδύεται η Σαρλίζ Θερόν) αντί για «κακού», όπως συνηθίζεται σ’ αυτές τις ταινίες και αφετέρου η προστασία της οικογένειας, που συνοψίζεται στη μορφή ενός γλυκύτατου μωρού που ανήκει στο Ντομ (Βιν Ντίζελ) και στη Λέτι (Μισέλ Ροντρίγκεζ), το οποίο κλέβει την παράσταση στις τελευταίες σκηνές της ταινίας στην αγκαλιά του Τζέισον Στέιθαμ, που προσπαθεί να το κρατήσει ανέπαφο ενώ παλεύει με διμοιρία ολόκληρη από «κακούς». 

Το 3 και το 7

«Σε μια μοναδική στιγμή της λαμπρής καριέρας του, ο διακεκριμένος καθηγητής της ιατρικής Μάρκος Τερζάκης, λάτρης του ωραίου φύλου και γνώστης της ανθρώπινης ψυχολογίας, κάνει ένα μοιραίο λάθος. Μια τυχαία μετάθεση των ψηφίων του αριθμού που καλεί από το κινητό του, μια άγνωστη γυναικεία φωνή που απαντά μέσα στα άγρια χαράματα και το παιχνίδι της μοίρας ξεκινά…»

Έτσι περιγράφεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, το μυθιστόρημα «Το 3 και το 7» του Γιώργου Παπαχρήστου (εκδ. Λιβάνη), που διάβασα πρόσφατα απνευστί. O συγγραφέας που είναι χρόνια δημοσιογράφος χρησιμοποιεί την απλή (και ελκυστική θα έλεγα) δημοσιογραφική γλώσσα για να περιγράψει καταστάσεις της ελληνικής καθημερινότητας, μέσα από δύο μοιραίες σχέσεις ενός Αθηναίου μεγαλογιατρού. Μόνο που το μυθιστόρημα, παρόλο που είναι γραμμένο σε απλή δημοσιογραφική γλώσσα, έχει στοιχεία αρχαίας ελληνικής τραγωδίας (Ύβρη, Νέμεση και Κάθαρση), τα οποία ο Παπαχρήστος χρησιμοποιεί με εξαιρετική άνεση και χωρίς φτηνούς μελοδραματισμούς.

Δεν θα περιγράψω την υπόθεση, διότι θα χαλάσω το suspense του μυθιστορήματος. Θα αναφέρω μόνο ότι η αγωνία κορυφώνεται σταδιακά και οι χαρακτήρες είναι απόλυτα γήινοι και καθημερινοί, ενώ οι περιγραφές του συγγραφέα αποδεικνύουν ότι έχει πιάσει το σφυγμό της ελληνικής κοινωνίας με τα καλά της και τα κακά της και πολλές φορές μου έφερε στο μυαλό τις νουάρ καταστάσεις του Γιάννη Μαρή.

Η μυστική γραφή - The secret scripture

Η ταινία βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του σπουδαίου Ιρλανδού συγγραφέα Σεμπάστιαν Μπάρυ (κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Καστανιώτη), γύρω από μια αιωνόβια τρόφιμο μιας υπό μετακόμιση ψυχιατρικής κλινικής και μειλίχια γυναίκα, η οποία έχει ζήσει ένα τραυματικό βίο και προσπαθεί να διαψεύσει τα μυθεύματα που την κράτησαν ισοβίως έγκλειστη. Στην αφήγηση της λαίδης Ρόουζ εμπλέκεται περίτεχνα και ο δόκτωρ Γκριν, για χρόνια θεράπων ιατρός της, ο οποίος βυθίζεται εμμονικά στο παρελθόν της υπερήλικης ασθενούς του, για την οποία νιώθει μια ιδιαίτερη έλξη.  

Η καλύτερη στιγμή τους - Their finest

Μια ταινία για τη γυναικεία συμμετοχή στον B’ παγκόσμιο πόλεμο, που είναι κατ’ εξοχήν αντρική υπόθεση, καταλήγει σε μια επιτυχημένη ταινία για τον κινηματογράφο και τη συλλογικότητα. Διότι ο κινηματογράφος είναι μια συλλογική τέχνη, που απαιτεί ομαδικό πνεύμα και συντροφικότητα, όπως και ο πόλεμος άλλωστε. 

Η κόρη – The daughter

Το τεράστιας έντασης θεατρικό έργο του Ίψεν, «Η αγριόπαπια» διασκευάζεται εδώ σε ένα αξιοπρεπές δράμα, με τη βοήθεια και των βετεράνων του είδους όπως ο Τζέφρι Ρας στο ρόλο του παππού και ο Σαμ Νιλ, αλλά και των Οντέσα Γιάνγκ και Μιράντα Ότο, οι οποίες κέρδισαν και τα βραβεία γυναικείων ερμηνειών της Ακαδημίας Κινηματογράφου της Αυστραλίας.

Αδίστακτοι - Braqueurs

Μια ταινία από τον κόσμο των συμμοριών στο Παρίσι, πιο ανθρωποκεντρική από τις συνηθισμένες, η οποία θίγει θέματα όπως η προδοσία, η αφοσίωση, η πίστη στις  οικογενειακές αξίες και η συνεχής αλλαγή των ισορροπιών στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων του υποκόσμου.

Ο σκηνοθέτης Ζιλιέν Λεκλέρκ, δίνει έμφαση στην ανθρώπινη πλευρά των ηρώων του και δεν παραπαίει σε ένα φαντασιακό ιλουστρέ σύμπαν. Σκηνοθετεί με νεύρο, αγωνία και ένταση τη ζωή των ληστών. Τους παρουσιάζει χωρίς πολυτέλειες και εστιάζει στο συνεχή φόβο τους, που τους αναγκάζει να ζουν στην απόλυτη απομόνωση, αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο. Παράλληλα, δείχνει τις ανθρώπινες αδυναμίες τους, αναδεικνύει τα λάθη τους, που μπορεί να αποβούν μοιραία και παρακολουθεί τη ζωή τους ακόμα και μέσα από τις οικογενειακές σχέσεις τους.

Η πόλη της σιωπής – Interlude, City of a dead woman

Ενδιαφέρουσα, πειραματική και εικαστική προσέγγιση της εσωτερικής αναζήτησης και λύτρωσης τριών προσώπων στο ιερό νησί της Πάτμου. Ενός καθολικού ιερέα που ερευνά τα αίτια της πίστης και μελετά σπάνια χειρόγραφα, ενός ταυρομάχου που ψάχνει τις ρίζες του και μιας γυναίκας που έχει επιλέξει την απομόνωση για τους δικούς της λόγους.

Η Άντζελα Ισμαήλου, που υποδύεται τη κεντρική ηρωίδα και σε πολλά πλάνα μου θύμισε τη δυνατή φυσιογνωμία της Μελίνας Μερκούρη, ως σκηνοθέτρια έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια ατμοσφαιρική ταινία, με τη βοήθεια της μουσικής του Jan A.P Kaczmarek και της χειμωνιάτικης φωτογραφίας του νησιού, αλλά δεν κατόρθωσε να «συμμαζέψει» το -με φιλοσοφικές προεκτάσεις- ολίγον φλύαρο σενάριο.