Παράνομες ζωές - Trespass against us

Μια δυνατή ταινία καταδίωξης με θέμα τους οικογενειακούς δεσμούς, τις προκαταλήψεις, το περιθώριο και την παρανομία ως τρόπο ζωής. 

Ο Άνταμ Σμιθ παρακολουθεί με ντοκιμαντερίστικη διάθεση, τα έργα και τις ημέρες μιας περιθωριακής οικογένειας που ζει σε μορφή αγέλης σε ένα από τα ακριβότερα προάστια της Αγγλίας, έχοντας στη διάθεσή του δύο τεράστια ατού: τον Μάικλ Φάσμπεντερ και τον Μπρένταν Γκλίζον στους ρόλους του καταπιεσμένου γιου και αυταρχικού πατέρα, αντίστοιχα. 

Το φάντασμα στο κέλυφος – Ghost in the shell

Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο κλασικό manga του Σίρο Μασαμούνε, γραμμένο το1989 και μας μεταφέρει σε έναν εντυπωσιακό φουτουριστικό hi-tech κόσμο, όπου η διαχωριστική γραμμή μεταξύ ανθρώπων και τεχνολογίας γίνεται ολοένα και πιο δυσδιάκριτη. Και μπορεί μεν να είναι ένα παραμύθι, το οποίο μας προειδοποιεί σχετικά με την τεχνολογία και τους κινδύνους που κρύβει η αλόγιστη χρήση της θέτοντας ενδιαφέροντα φιλοσοφικά ερωτήματα, και θίγοντας ζητήματα που αντιμετωπίζουμε ήδη σήμερα, αλλά πρέπει να παραδεχθούμε ότι -κινηματογραφικά- έλκει την καταγωγή του, εικαστικά και φιλοσοφικά από το Blade Runner, το Matrix και το Robocop.

The great utopia (ελλ.)

Εξαιρετικού ενδιαφέροντος ντοκιμαντέρ, γυρισμένο με αφορμή τα 100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση, γυρισμένο με τρόπο που θυμίζει το βωβό σοβιετικό κινηματογράφο της εποχής στην οποία αναφέρεται. Μιας εποχής που σημάδεψε ολόκληρο τον 20ό αιώνα.

Σκοπός του ντοκιμαντέρ είναι να αναδείξει (και το πετυχαίνει) την τραγική αντίφαση ανάμεσα στο όραμα και στην πραγματικότητα, στην επιμονή εκείνων που πίστεψαν στην ουτοπία μιας αταξικής κοινωνίας και σε εκείνους που αντιστάθηκαν, προκειμένου να διασώσουν τους καρπούς του μόχθου τους, τις παραδόσεις τους, τη θρησκευτική τους πίστη, την εθνική τους ανεξαρτησία (Ουκρανία), και το δικό τους τρόπο ζωής.

Αναζητώντας την αλήθεια – The shack

Βασισμένη στο μυθιστόρημα «Η καλύβα» του καναδού συγγραφέα Young William P. η ταινία μιλά για τα όρια της πίστης, τη δύναμη του ανθρώπου να δαμάζει τον πόνο του από την απώλεια αγαπημένων προσώπων και να εκφράζει τον καλό του εαυτό παρά τις αντιξοότητες της ζωής.

Ουσιαστικά, η ταινία θέτει τα ίδια βασικά ερωτήματα που είδαμε πριν λίγο καιρό και στην ταινία του Μάρτιν Σκορτσέζε «Η σιωπή», αλλά με έναν τελείως διαφορετικό και σαφώς πιο ανάλαφρο τόνο και με ένα σενάριο, φιλόδοξο μεν, το οποίο όμως παραπαίει μεταξύ της σοβαρότητας του θέματος και του τρόπου που αποδίδεται αυτό από την βασική τριάδα: Οκτάβια Σπένσερ, Αβραάμ Αβίβ Αλούς και Σουμίρε Ματσουμπάρα.

Ο πυροσβέστης

«Ο Πυροσβέστης» του Τζο Χιλ, είναι ένα μετα-αποκαλυπτικό έπος (630 σελίδων), με στοιχεία μεταφυσικής, το οποίο εμφορείται από αισθήματα πραγματικής αγάπης, πίστης, αλληλεγγύης και προσφοράς. Ο Τζο Χιλ έχοντας βελτιώσει κατά πολύ τη γραφή του, εθίζει τον αναγνώστη σε ένα νέο είδος θρίλερ, με το οποίο κατορθώνει να τον κρατάει σε εγρήγορση καθ’ όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης, με αναφορές στη σύγχρονη εποχή, σε γνωστά μυθιστορήματα, ταινίες και εκπομπές της τηλεόρασης, αλλά και όλα εκείνα τα μικροαντικείμενα της καθημερινότητάς μας, που έρχεται κάποια στιγμή και δεν έχουν καμία σημασία πλέον.

Η υπόθεση του μυθιστορήματος εκτυλίσσεται στο πολύ κοντινό μέλλον, όπως βγαίνει από τις αναφορές σε πρόσωπα και πράγματα, ένα μέλλον κατακόκκινο και γεμάτο στάχτες, για το οποίο ο Τζο Χιλ περιγράφοντας τα συναισθήματα της κεντρικής ηρωίδας γράφει σε κάποιο σημείο: «Κάποτε η Χάρπερ νόμιζε ότι το λείο φωτεινό γυαλί της οθόνης ενός κινητού αντιπροσώπευε το μέλλον. Τώρα, πίστευε ότι κανένα άλλο αντικείμενο σε όλο τον κόσμο δεν αντιπροσώπευε περισσότερο το παρελθόν».

Αίνιγμα

Πρόκειται για ένα 3D  ρέκβιεμ  για  τη  Μορφή,  τη  Γυναίκα- Θεά, την αιώνια  Εύα, την Τέχνη. Από την εξιδανίκευση και την ιερή λατρεία, στην ηδονή και τη γονιμοποίηση, στη μεταμόρφωση  και  την αναπαραγωγή,  στη φθορά  και  τη σήψη, στη  βεβήλωση και το  βανδαλισμό,  στην  καταδίκη  και την  υποταγή,  στην  πτώση  στο  άχρονο σκοτάδι.  Στο όνειρο της αναγέννησης.

Βρισκόμαστε ήδη στην αχαρτογράφητη ήπειρο της εικαστικής δραματουργίας, η εξερεύνηση της οποίας απαιτεί σοβαρό πειραματισμό, έμπνευση και τύχη.  Εδώ, ισχύουν οι ποιητικοί κώδικες της ζωγραφικής, η φυγή, η ονειροπόληση, η ενδοσκόπηση, ο ελεύθερος συνειρμός, η ενόραση, η αμφισημία, η διαίσθηση, και υπερισχύει το υπερρεαλιστικό αίτημα για εσωτερική έκφραση, για την απελευθέρωση  των ψυχικών δυνάμεων και την πλήρη κατεδάφιση της διαχωριστικής οθόνης ανάμεσα στο συνειδητό και το υποσυνείδητο, ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα.

Το διάρκειας 10 λεπτών υπερρεαλιστικό ΑΙΝΙΓΜΑ γεννήθηκε στις κινηματογραφικές εκβολές της ζωγραφικής και αποδεικνύει πως μια ταινία κατ’ εξοχήν εικαστική μπορεί να συγκινεί και να  συναρπάζει.

Εμπνευσμένο από τη ζωγραφική του Θόδωρου Πανταλέων, κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας animation στην απονομή των βραβείων ΙΡΙΣ της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.

INFO

Είδος: Animation 3D

Σκηνοθεσία: Αντώνη Ντούσια & Άρη Φατούρου

Προβάλλεται: από Πέμπτη 23 έως Κυριακή 26 Μαρτίου στις 20.20 και 22.20 στο Δαναό πριν την προβολή της ταινία

Διανομή: Danaos Films

Δείτε το trailer ΕΔΩ

Ο καλλιτέχνης Βασίλης Θεοχαράκης

Ο σκηνοθέτης Γιάννης Βαμβακάς με το ντοκιμαντέρ του «Ο καλλιτέχνης Βασίλης Θεοχαράκης», για άλλη μια φορά μετουσιώνει τις σκέψεις σε εικόνες και ζωντανεύει τους πίνακες ενός ζωγράφου, που αυτή τη φορά είναι ο γνωστός Βασίλης Θεοχαράκης, επιχειρηματίας και συνιδρυτής του Ιδρύματος Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β. & Μ. Θεοχαράκη. Πριν από αυτή την ταινία του έχουν προηγηθεί τα «Είδωλα στον καθρέπτη» για το Δημ. Μυταρά και το «Παίζοντας με το φως» για τον Παναγιώτη Τέτση.

Το κρύο της Τραπεζούντας – Kalandar sogugu

Με μια υπέροχη φωτογραφία των ορεινών όγκων της Τραπεζούντας, η οποία ακολουθεί και τις τέσσερις εποχές του έτους (με πιο υποβλητικό το χειμωνιάτικο τοπίο) και τουλάχιστον μια εξαιρετική ερμηνεία εκ μέρους του Χεϊντάρ Σισμάν, ο οποίος συγκλονίζει ως Μεχμέτ με την εμμονή του να σκάβει το βουνό για μέταλλα αξίας την ώρα που η οικογένειά του προσπαθεί να τον πείσει να εργασθεί μισθωτός στο ορυχείο, δίκαια αυτή η ταινία προτάθηκε να εκπροσωπήσει την Τουρκία για βραβείο Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας. 

America Square

Ο Γιάννης Σακαρίδης έχει πιάσει το σφυγμό της σύγχρονης Ελλάδας και έχει δημιουργήσει εικόνες που δεν απέχουν από την πραγματικότητα. 

Με φόντο την πολύβουη Πλατεία Αμερικής και μέσα από μια σκοτεινή φωτογραφία, ξετυλίγει τις ζωές τεσσάρων διαφορετικών ανθρώπων, που ο καθένας κουβαλάει τα δικά του προβλήματα και μέσα από αυτά αναδεικνύει θέματα που απασχολούν μια κοινωνία που βρίσκεται σε παρακμή, καταρρέει.

Ακριβώς το τέλος του κόσμου – Juste la fin du monde

Πάντοτε υπέροχος ο Ξαβιέ Ντολάν (η ταινία που τον καθιέρωσε ήταν το «Σκότωσα τη μητέρα μου» το 2009) καταφέρνει αυτή τη φορά να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το θεατρικό του Ζαν Λυκ Λαγκάρς χωρίς να αλλάξει το πνεύμα του. Ένα έργο, που είχε παιχτεί και στη χώρα μας στο πλαίσιο του 2ου Φεστιβάλ Σύγχρονου Θεάτρου «Το Γαλλικό Θέατρο a la Grecque» το Μάιο του 2015.