Μικρά Αγγλία

Όχι απλώς μια Ελληνική ταινία, αλλά ένα έργο βασισμένο σε ένα βραβευμένο μυθιστόρημα της Ιωάννας Καρυστιάνη, γύρω από τον παράφορο έρωτα μιας γυναίκας για ένα ναυτικό που όμως αγαπάει και τη θάλασσα, και μιας μητέρας που θέλει να παντρεύει τις κόρες της με οικονομικά κριτήρια. Μια ιστορία που διαδραματίζεται στη χώρα μας και στο κατ’ εξοχήν ναυτικό νησί της Άνδρου.

Ο Παντελής Βούλγαρης, αν και με αργό ρυθμό ειδικά στο δεύτερο μέρος, μας χαρίζει ένα λιτό μελόδραμα, που διαδραματίζεται κάτω από ένα συννεφιασμένο ουρανό και μια φουρτουνιασμένη θάλασσα, που κάθε φορά συνδυάζονται με τα συναισθήματα των χαρακτήρων.

Η φωτογραφία της ταινίας είναι εξαιρετική, είτε βλέπει προς την ανοικτή θάλασσα, είτε προς το ξερό τοπίο της στεριάς και τα πανέμορφα νησιώτικα αρχοντικά. Η Άνδρος του 1930 αναδεικνύεται μέσα από εικόνες που καταγράφουν τις φουρτούνες όχι μόνο της θάλασσας, αλλά και της ζωής.

Behind the candelabra

Όπως και με τη «Diana» που προβλήθηκε πρόσφατα, έτσι και το σημερινό  «Πίσω από τα κηροπήγια» δεν είναι μια βιογραφία, αλλά μια δραματοποιημένη αφήγηση της ερωτικής σχέσης του διάσημου Λιμπεράτσε με τον μικρότερό του Σκοτ Τόμσον.

Μια σχέση, η οποία περνάει τα στάδια όλων των σχέσεων. Ενθουσιασμό, έρωτα, αφοσίωση, ζήλια, μίσος, χωρισμό. Τελικά, είτε μεταξύ ετεροφυλόφιλων, είτε μεταξύ ομοφυλόφιλων, οι σχέσεις έχουν τις διακυμάνσεις τους, τα πάνω και τα κάτω τους και το θέμα είναι πως αντιμετωπίζονται από τους ενδιαφερόμενους, αλλά και από τους σκηνοθέτες (ας θυμηθούμε - από gay άποψη - και την επίσης πρόσφατη «Ζωή της Αντέλ»).

Εδώ, ο Σόντεμπεργκ αναπτύσσει τη σχέση των δύο ανδρών με ρυθμό θρίλερ, αποστασιοποιημένος, χωρίς μελοδραματισμούς και έχοντας στη διάθεσή του δύο έξοχους ερμηνευτές. Εξετάζει τη σχέση των δυο ανδρών σα να γυρίζει ντοκιμαντέρ,

Carrie

Σίγουρα πρόκειται για μια νέα προσέγγιση του «Έκρηξη οργής» (ο επιτυχημένος ελληνικός τίτλος της ταινίας του Ντε Πάλμα), που είχαμε δει το 1976. Πολλά στοιχεία συμβάλλουν και το κυριότερο είναι η γυναίκα σκηνοθέτις, η οποία αντιμετωπίζει το θέμα από την πλευρά της γυναικείας ψυχοσύνθεσης και ρίχνει το βάρος στο χαρακτήρα της Κάρι και λίγο παραπάνω σε εκείνον της θρησκόληπτης μητέρας της. Ένα ρόλο που έχει αναλάβει η έξοχη Τζούλιαν Μουρ, η οποία είναι καταπιεστική ακόμα και όταν δεν μιλάει. Η έκφρασή της είναι η επιτομή της θρησκόληπτης πουριτανής. Το άλλο στοιχείο, είναι η χρήση των social media, που δεν υπήρχαν τότε και στα οποία ο καθένας ανεβάζει ό,τι βιντεάκι θέλει, αρκεί να έχει έτοιμο το κινητό του.

Από εκεί και ύστερα, τα πάντα είναι τυποποιημένα και καλώς μοιρασμένα:

Εκεί που δεν το περιμένεις (Enough said)

Αυτός θα έπρεπε να ήταν ο σωστός ελληνικός τίτλος, σ’ αυτή την ταινία που είναι βασισμένη στα λίγα λόγια και τα ουσιαστικά. Το «Αρκετά είπαμε», διαθέτει ένα γλυκερό σενάριο, το οποίο στα χέρια της Νικόλ Χολοφσίνερ (στη φωτογραφία με τους πρωταγωνιστές) και στις έξοχες ερμηνείες του Τζέιμς Γκαντολφίνι και της Τζούλια Λούις Ντρέιφους (η οποία «παίζει» με τις εκφραστικές γκριμάτσες της) αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Πραγματικά είναι απόλαυση να βλέπεις τον Γκαντολφίνι (Θεός σχωρέσ’ τον), στο ρόλο ενός απλού και ειλικρινούς ανθρώπου, απέναντι σε μια ανασφαλή μασέζ, που ενώ θέλει να κάνει τη ζωή της απλούστερη μετά το διαζύγιό της, τη δυσκολεύει λόγω αυτής της ανασφάλειάς της.

Απρόσκλητος επισκέπτης (Homefront)

Άλλη μια περιπέτεια του Τζέισον Στάθαμ πάνω σ’ αυτό που ξέρει καλά. Να πλακώνει θανάσιμα τους αντιπάλους του, να κυνηγάει και να συγκρούεται με αυτοκίνητα, να πυροβολεί χωρίς να αστοχεί ποτέ και να τη βγάζει καθαρός με αμυχές (στις οποίες, δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει, αν τους βάλει κάποια νοσοκόμα λίγο οινόπνευμα ή οξυζενέ, τότε… ο πρωταγωνιστής μας, κάνει γκριμάτσες πόνου, ενώ αν του κάνει ράμματα χωρίς νάρκωση, τότε την κοιτά με λάγνο ύφος «τι-θα-κάνεις-το-βράδυ;»). Τέλος πάντων.

Η ιστορία είναι τόσο κλασική, που αναρωτιέμαι αν κουράστηκε καθόλου ο Σιλβέστερ Σταλόνε στο σενάριο. Η σκηνοθεσία είναι τυπική, η δράση είναι καταιγιστική και τα εφέ ανάλογα.

Κρίμα που ο Στάθαμ στελεχώνεται από κάποια σοβαρά ονόματα, όπως η Ράιντερ, ο Φράνκο και η Μπόσθγουορκ.

Θα αρέσει στους φίλους της περιπέτειας και του Τζέισον Στάθαμ.

Η τέλεια ομορφιά (La grande bellezza)

«Στα 65 μου διαπίστωσα ότι έχω πλέον το δικαίωμα να απολαμβάνω μόνον αυτά που πραγματικά μου αρέσουν», λέει σε κάποια στιγμή της ταινίας ο συγγραφέας Τζεπ Γκαμπαρντέλα (που τον υποδύεται λιτά και υπέροχα ο Τόνι Σερβίλο), ομολογώντας έτσι, ότι στη μέχρι τότε γεμάτη με εφήμερες απολαύσεις ζωή του, έκανε πράγματα που δεν του άρεσαν (ακολουθώντας τη μόδα, τις συμβάσεις μιας πολυτελούς ζωής, ή «φίλους» που δεν τον αντιπροσώπευαν).
Έτσι, τον παρακολουθούμε να περπατά νωχελικά στο επιχρυσωμένο κλουβί του, που είναι η Ρώμη με όλη την εκπληκτική ομορφιά της, την αρχιτεκτονική, τα σιντριβάνια, τα γλυπτά και τους πίνακες ζωγραφικής και να αναζητά το χαμένο νόημα της μέχρι τότε ζωής του, αλλά και την τέλεια ομορφιά του σήμερα, αφού το αύριο κανείς δεν το ξέρει.

Hunger games: Η φωτιά (Hunger games: Catching fire)

Υπόθεση: Η Κάτνις που έχει καταφέρει να επιβιώσει στους 74ους Αγώνες Πείνας επιστρέφει νικήτρια στην πατρίδα της μαζί με τον συμπαίκτη της Πίτα. Τώρα οι δύο τους πρέπει να φύγουν από τα σπίτια και τις οικογένειες τους και να ξεκινήσουν την «Περιοδεία της Νίκης» σε όλες τις περιφέρειες της Πάνεμ.
Κατά την διάρκεια της περιοδείας φαίνεται ότι κάτι έχει αλλάξει , μια μικρή σπίθα αρκεί για να ξεσπάσει επανάσταση σε όλες τις περιφέρειες. Παρόλα αυτά η Κάπιτολ εξακολουθεί να έχει τον έλεγχο και όλοι με αρχηγό τον Πρόεδρο Σνόου ετοιμάζονται για τους 75ους Αγώνες Πείνας, τους Αγώνες που θα αλλάξουν την Πανεμ για πάντα.
Κριτική: Εξίσου επιτυχημένη και ίσως καλύτερη από την πρώτη, είναι η συνέχεια των Αγώνων Πείνας, η «Φωτιά»,

Ραγισμένα όνειρα (The broken circle breakdown)

Ένας πρωτότυπος ξένος τίτλος (ο ελληνικός είναι πολύ απλοποιημένος), τρεις πολύ καλές ερμηνείες, εξαιρετική μουσική και μια αφήγηση μέσα από πολλά φλασμπάκ, διακρίνουν αυτό το οικογενειακό δράμα από τα τετριμμένα, γύρω από τον έρωτα, την οικογένεια και την απώλεια.

Μπορεί η ιστορία να είναι κλασσική, αλλά ο τρόπος που αποδίδεται καθηλώνει το θεατή. Εάν μάλιστα αυτός είναι και λάτρης της country music και ειδικότερα της bluegrass, τότε μένει απόλυτα ικανοποιημένος. Τα τραγούδια παίζουν ιδιαίτερο ρόλο στην ταινία, αφού οι στίχοι τους κάθε φορά ταιριάζουν απόλυτα με τα διαδραματιζόμενα.

Η πρωτοτυπία των  φλασμπάκ βρίσκεται στο γεγονός ότι πολλές φορές δεν έρχονται για να εξηγήσουν τι συνέβη στο παρελθόν και δεν λειτουργούν ως «αποκάλυψη», αλλά απλά συμπληρώνουν πτυχές του χαρακτήρα των πρωταγωνιστών και προσθέτουν κάτι σε αυτό που ήδη γνωρίζουμε, ή μπορούμε να υποθέσουμε.

Diana

Γλυκό παραμύθι γύρω από μια φάση της ζωής της πριγκίπισσας Νταϊάνα. Μι ταινία που θα μπορούσε να αφορά σε οποιαδήποτε πριγκίπισσα οποιαδήποτε χώρας (εντάξει, όπου υφίσταται ο θεσμός).

Γλυκανάλατο story, άνευρη σκηνοθεσία, επίπεδες ερμηνείες και τίποτα περισσότερο.
Δε νομίζω ότι προσθέτει τίποτα στο χαρακτήρα της πριγκίπισσας που καθιερώθηκε στις ψυχές των ανθρώπων, ως αγνή και φιλάνθρωπη και καμία σχέση έχουσα με τη δυναστεία.

Ενδιαφέρει περισσότερο, αυτούς που διαβάζουν τα gossip περιοδικά, ή τις αντίστοιχες στήλες «σοβαρών» εφημερίδων.

Υπόθεση: Ήταν η διασημότερη γυναίκα στον κόσμο. Ο θάνατος της προκάλεσε παγκόσμια συγκίνηση. 16 χρόνια μετά το άδοξο τέλος της, ο Όλιβερ Χιρσμπίγκελ (“The Experiment”, “Downfall”, “Five Minutes of Heaven”) αποτυπώνει στο κινηματογραφικό πανί - με τη μεγαλύτερη δυνατή ευαισθησία - τα τελευταία δύο χρόνια της ζωής της γυναίκας που έμεινε γνωστή ως η πριγκίπισσα του λαού.

Σκηνοθεσία: Όλιβερ Χιρσμπίγκελ
Με τους: Ναόμι Γουότς, Ναβίν Άντριους, Ντάγκλας Χοτς, Τζέραλντιν Τζέιμς, Τσαρλς Έντουαρντς, Τζούλιετ Στίβενσον, Λι Άσκουιθ Κόου, Κας Ανβάρ, Λόρενς Μπέλχερ

Προβάλλεται από 28/11/2013

(Κριτική μου στο myFilm)

Ο άνθρωπος που πούλησε τον κόσμο (The fifth estate)

Η ιστορία του Τζούλιαν Ασάνζ και του αποκαλυπτικού site WikiLeaks , είναι λίγο πολύ γνωστή στον κόσμο και όχι μόνον από το δελτίο τύπου με την υπόθεση της ταινίας.

Θα περίμενε κάποιος μια ταινία με μορφή έντονου θρίλερ, στην οποία θα υπήρχαν λιγότεροι τεχνικοί όροι γύρω από το χάκινγκ και τη διαρροή πληροφοριών και περισσότερη δράση (έστω και παρασκηνιακή) γύρω από τις κινήσεις του Ασάνζ και την καταδίωξή του μέχρι τη στιγμή που ζήτησε πολιτικό άσυλο.

Το WikiLeaks έδωσε μεν μια γερή γροθιά στην έννοια της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης, επιτρέποντας στους απλούς ανθρώπους να βγουν από το σκοτάδι και να δουν τις κρυφές ενέργειες των κυβερνήσεων και των εταιρειών που φτάνουν μέχρι την άκρη του δικαίου, αλλά στην ταινία δεν φαίνεται αυτή η δυναμική.