Επικίνδυνη οικογένεια (The family)

Αρκετά διασκεδαστική και χορταστική μαύρη κωμωδία, στην οποία γνωστά ονόματα επιδίδονται σε γνώριμες σ’ αυτά καταστάσεις. Ο Ντε Νίρο και η Φάιφερ, ως αντρόγυνο και πρώην μαφιόζοι που έχουν καταδώσει τους πρώην συντρόφους τους στη Νέα Υόρκη και προστατεύονται σε χωριό της Νορμανδίας, είναι απολαυστικά κυνικοί, αλλά και δηκτικοί απέναντι στην ευρωπαϊκή κουλτούρα που τους περιβάλλει, γίνονται δε εξαιρετικά επικίνδυνοι όταν οι ζωές τους και οι ζωές των δυο παιδιών τους απειλούνται, όταν τους ανακαλύπτουν οι πρώην συνεργάτες τους και καταφθάνουν με άγριες διαθέσεις.
Η πλοκή είναι συναρπαστική και οι καταστάσεις και διάλογοι εξαιρετικά έξυπνοι με αναφορές σε

Νυχτερινό τρένο για τη Λισαβόνα (Night train to Lisbon)

Εξαιρετική ταινία, η οποία αφηγείται το αιφνίδιο ταξίδι ενός Ελβετού καθηγητή, ο οποίος διασχίζει την Ευρώπη με τρένο, στην προσπάθεια του να εξιχνιάσει το μυστήριο του βιβλίου ενός Πορτογάλου συγγραφέα, το οποίο βιβλίο βρήκε στη τσέπη του παλτού μιας κοπέλας την οποία έσωσε ενώ προσπαθούσε να αυτοκτονήσει. Ερευνώντας φτάνει στην Πορτογαλία όπου σιγά - σιγά μαθαίνει μυστικά της σκοτεινής περιόδου της δικτατορίας του Σαλαζάρ, την δράση μιας ομάδας της αντίστασης κατά της δικτατορίας και ένα ερωτικό τρίγωνο ανάμεσα σε δύο άνδρες και μια γυναίκα. Την ίδια ώρα η έρευνά του, τον οδηγεί στην ανακάλυψη του ίδιου του, του εαυτού και σε ένα πιθανό μελλοντικό έρωτα.

Το σενάριο είναι εκπληκτικό και στηρίζεται στη νουβέλα του βραβευμένου Ελβετού συγγραφέα, Πασκάλ Μερσιέ,

2 guns

Υπόθεση: Δύο αξιωματικοί από διαφορετικές υπηρεσίες, ο ένας αστυνομικός της Δίωξης και ο άλλος των Μυστικών Υπηρεσιών του Πολεμικού Ναυτικού, αναγκάζονται να συνεργαστούν… κανείς όμως δεν γνωρίζει ότι ο άλλος είναι μυστικός ομοσπονδιακός πράκτορας. Τους τελευταίους 12 μήνες βρίσκονται απρόθυμα μαζί, ως μέλη ενός καρτέλ ναρκωτικών, μη εμπιστευόμενοι ο ένας τον άλλο όπως και τους εγκληματίες που πρέπει να συλλάβουν. Όταν όλα αποκαλύπτονται, οι δυο άντρες θα βρεθούν στο στόχαστρο τόσο των κρατικών υπηρεσιών όσο και των Μεξικανών νονών. Τώρα που όλοι τούς θέλουν στη φυλακή ή νεκρούς, πρέπει να βασιστούν ο ένας στον άλλο. Δυστυχώς όμως για τους διώκτες τους, όταν οι καλοί περνάνε χρόνια προσποιούμενοι τους κακούς, μαθαίνουν και μερικά κόλπα στην πορεία…

Σχόλιο: Το δελτίο τύπου με την υπόθεση της ταινίας, έχει καταφέρει να σας περιγράψει τουλάχιστον τα ¾ της ταινίας, οπότε έχετε χάσει τη γοητεία της, το λίγο μυστήριο από την πλοκή και την εξέλιξη του σεναρίου.

September

Η ταινία παρουσιάζεται σαν ένα σύγχρονο ψυχογράφημα, σαν το δράμα μια μοναχικής κοπέλας στη σύγχρονη μεγαλούπολη, που βρίσκει νόημα στη ζωή με την ύπαρξη του σκύλου της και όταν αυτός «πεθαίνει», τότε αυτή προσπαθεί να βρει καταφύγιο στους γείτονες, οι οποίοι όμως δεν τη θέλουν, εκτός ίσως από τα παιδιά τους, που διασκέδαζαν με το σκύλο και στη συνέχεια αποδέχονται την ιδιοκτήτρια με τις γνωστές απορίες που την πονάνε («Γιατί ζει μόνη της μαμά;», «Γιατί δεν έχει φίλο;», κλπ, κλπ).

Για να γίνει όμως ένα δράμα χαρακτήρων, θεωρώ ότι πρέπει να έχουμε καλές ερμηνείες

"Έφυγε" ο Ρίνγκο

Σκοτώθηκε χθες (1/10/13) σε μετωπική σύγκρουση αυτοκινήτων στη Ρώμη, ο ηθοποιός Τζουλιάνο Τζέμα ηλικίας 75 ετών, που ήταν γνωστός στη χώρα μας υποδυόμενος τον Ρίνγκο σε ταινίες γουέστερν ιταλικής παραγωγής.

Γεννημένος στη Ρώμη στις 2 Σεπτεμβρίου 1938, ο Τζέμα αρχικά εργάστηκε ως κασκαντέρ, ενώ στη συνέχεια, ο σκηνοθέτης Ντούτσιο Τέσαρι του πρόσφερε μικρούς ρόλους και αργότερα πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία «Μονομαχία Τιτάνων» (Arrivano i Tittani του 1962). Έκανε επίσης μια εμφάνιση στο «Γατόπαρδο» του Λουκίνο Βισκόντι (όπου εμφανίστηκε ως στρατηγός του Γαριβάλδη).

Ο Τζουλιάνο Τζέμα αργότερα στράφηκε στα σπαγγέτι-γουέστερν, όπου γνώρισε μεγάλη επιτυχία παίζοντας τον ήρωα Ρίνγκο σε ταινίες όπως «Ένα πιστόλι για το Ρίνγκο» (Una pistola per Ringo), «Ένα τρύπιο δολάριο» (Un dollaro bucato) και άλλες στις οποίες πρωταγωνιστούσε με το όνομα Μοντγκόμερυ Γουντ, μέχρι την εποχή που το είδος των ταινιών γουέστερν σπαγγέτι εξέλιπε.

Έχει παίξει, επίσης, σε διάφορες ταινίες, και έχει κερδίσει το βραβείο ερμηνείας  David di Donatello (το ιταλικό αντίστοιχο του Όσκαρ) για την ερμηνεία του στην ταινία «Στην έρημο των Τατάρων» (1976)

Τα τελευταία χρόνια είχε αφιερωθεί στο μεγάλο του πάθος, την γλυπτική.

Ήταν παντρεμένος με δύο κόρες εκ των οποίων η Βέρα Τζέμα είναι ηθοποιός.

Δικαιώματα και υποχρεώσεις (4)

·Κάλλιο αργά παρά ποτέ.

·Μπορεί να πέρασε χρόνος από την εποχή που «εξαφανίστηκε» ο καθρέφτης από τη γωνία των οδών Τζαβέλλα και Β. Όλγας, που διευκόλυνε τους οδηγούς κοντά στη γέφυρα των αυτοκινήτων, αλλά την προηγούμενη βδομάδα τοποθετήθηκε νέος, απαστράπτων.
·Να είστε καλά κύριοι της Επιχείρησης Κυκλοφορίας του Δήμου Αμαρουσίου.
·Βέβαια μεσολάβησαν κάποια τροχαία ατυχήματα πάνω στην στροφή, αλλά «ας πρόσεχαν λίγο και οι οδηγοί», θα μου πείτε.
·Τι να κάνουμε;
·Η στήλη πάντως, πιστή στην υπόσχεση για ολοκλήρωση της εκστρατείας για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των επιβατών του μετρό, ολοκληρώνει σήμερα το θέμα με τρεις (τελευταίες) αφίσες του Παρισινού Μετρό, με τα συμπαθή ζώα – επιβάτες και τη συμπεριφορά τους.
·Στην πρώτη, βλέπουμε τη χελώνα–μαθητή με το καβούκι–σακίδιο στην πλάτη να παρενοχλεί χωρίς να το θέλει αρκετούς συνεπιβάτες και με την επιγραφή να προτρέπει ότι όσοι ταξιδεύουν με σακίδιο, πρέπει να προσέχουν ώστε να δημιουργούν την ελάχιστη παρενόχληση.
·Στη δεύτερη, βλέπουμε το γάιδαρο επιβάτη, που για να μη χάσει το τρένο κρατά τις θύρες ανοικτές με το πόδι του, ώστε να ανοίξουν πάλι για να μπει και η επιγραφή  του θυμίζει ότι μπλοκάροντας τις πόρτες δημιουργεί καθυστέρηση και για τους άλλους επιβάτες.
·Τέλος, στην τρίτη βλέπουμε την κυρία-κότα, να «κακαρίζει» μεγαλόφωνα στο κινητό της, αδιαφορώντας για τους άλλους και ενοχλώντας με τη φωνή της, ενώ η επιγραφή της θυμίζει ότι με ένταση 86 ντεσιμπέλ, ένα εμπιστευτικό τηλεφώνημα πάει να είναι εμπιστευτικό.
·Ωραία αυτή η συλλογή των εννέα συνολικά αφισών, που δημοσιεύθηκαν σε συνέχειες από τη στήλη, η οποία φυσικά δεν απευθύνεται σε σας, καλοί μου, συνεπείς και ευφυείς αναγνώστες, αλλά σε όλους εκείνους προς τους οποίους θα μεταλαμπαδεύσετε αυτή τη νοοτροπία.
·Εννοώ τη νοοτροπία του σεβασμού της ελευθερίας του άλλου, για την οποία η στήλη έχει πλέον εμμονή.
·Λυπάμαι, αλλά είναι τόσα τα περιστατικά, που αποδεικνύουν ότι εμείς οι Έλληνες κοιτάζουμε μόνον τον εαυτούλη μας, που δεν είναι δυνατόν να αποφευχθεί η επανάληψη ορισμένων θεμάτων. 
·Δεν θα ασχοληθώ με άλλο θέμα σήμερα, διότι οι τρεις φωτογραφίες κατέλαβαν ήδη μεγάλο χώρο και δεν θέλω να κάνω κατάχρηση.
·Με αφορμή, όμως όλα τα προηγηθέντα, δεν μπορώ να αντισταθώ στην ακόλουθη ανακοίνωση των σιδηροδρομικών του ΣΥΡΙΖΑ που λέει: «Παλεύουμε για ένα τρένο ενιαίο, δημόσιο, σύγχρονο, στην υπηρεσία της κοινωνίας».
·Και δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ: Στην υπηρεσία ποίων ήταν μέχρι σήμερα, αν όχι του κοινωνικού συνόλου; Και όταν λέει «ενιαίο», πώς το εννοεί;
·Μήπως, όπως το κτήμα του απέναντι, που θέλουμε να μην το κτίσει, μη τυχόν και μας κόψει τη θέα;
(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Αμαρυσία)

Ανάμεσα (Inch' Allah)

Μια ταινία που αξίζει να δει κανείς, σχετικά με την εθελοντική προσφροά ιατρικής περίθαλψης και μάλιστα κάτω από αντίξοες συνθήκες, πολύ περισσότερο δσε όταν αυτή η προσφορά δίνεται και από τις δυο πλευρές του τείχους που χωρίζει τους Παλαιστίνιους από το Ισραήλ.
Η ηθοποιός Εβελίν Μπροσού, καταφέρνει να πείσει τον θεατή όχι μόνο για τη μάχη που δίνει και από τις δύο πλευρές του τείχους, αλλά και την εσωτερική της μάχη απέναντι σε έναν πόλεμο που διεξάγεται χρόνια τώρα και φαίνεται ότι θα αργήσει να τελειώσει.
Η σκηνοθεσία είναι αρκετά σφιχτή ώστε η εξέλιξη να παραμένει ενδιαφέρουσα και η πλοκή

Ένας χρόνος είναι αρκετός (I give it a year)

Η νέα κωμωδία του σεναριογράφου των Borat και Bruno που αποκαλύπτει την σφοδρή πραγματικότητα του πρώτου χρόνου του έγγαμου βίου. Πρόκειται για μια τυπική αμερικανική κωμωδία τρελών καταστάσεων.

Υπόθεση: Από τη γνωριμία τους σε ένα πάρτι, η φιλόξοξη Νατ (Ρόουζ Μπερν) και ο μέτριος συγγραφέας Τζος (Ρέιφ Σπολ) είναι εξαιρετικά ευτυχισμένοι παρά τις όποιες διαφορές τους. Ο Τζος είναι άνθρωπος του πνεύματος, η Νατ είναι άνθρωπος των πράξεων, αλλά η σπίθα μεταξύ τους είναι πασιφανής. Ο γάμος τους είναι ένα όνειρο που πραγματοποιήθηκε, αλλά κανείς – ούτε οι οικογένειές τους, ούτε οι φίλοι τους, ούτε καν ο ιερέας που τους πάντρεψε – δεν πείθεται ότι θα κρατήσει. Η πρώην φίλη του Τζος, η Κλόι (Άννα Φάρις) και ο γοητευτικός Αμερικανός πελάτης της Νατ, Γκάι (Σάιμον Μπέικερ) ίσως αποτελέσουν τις γοητευτικές εναλλακτικές. Με την πρώτη τους επέτειο σε απόσταση αναπνοής, κανείς δεν θέλει να το βάλει κάτω. Θα τα καταφέρουν όμως;  

Σκηνοθεσία: Νταν Μέιζερ 

Με τους: Άνα Φάρις, Ρόουζ Μπερν, Ρέιφ Σπολ, Σάιμον Μπέικερ, Τζέσιον Φλέμινγκ, Μίνι Ντράιβερ. Στέφεν Μέρτσαντ, Ολίβια Κόλμαν
Προβάλλεται από 26/9/13

(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Αμαρυσία)

Το κάλεσμα (The conjuring)

Αρκετά καλή ταινία τρόμου, πάνω στην κλασσική συνταγή, με θέμα την ύπαρξη κακού  πνεύματος σε παλιό και έρημο σπίτι και όσοι έχουν δει το Άμιτιβιλ γνωρίζουν ότι οι πρωταγωνιστές είναι αναγκασμένοι να πολεμήσουν μια πανίσχυρη δαιμονική παρουσία.
Η συγκεκριμένη, περιγράφει πώς οι διεθνούς φήμης ερευνητές μεταφυσικών γεγονότων, Εντ και Λορέιν Γουόρεν, βοήθησαν μια οικογένεια που στοιχειωνόταν από μια σκοτεινή παρουσία, σε μια απομονωμένη φάρμα.
Η ταινία, “Το Κάλεσμα” είναι εμπνευσμένη από το προσωπικό αρχείο των δαιμονολόγων Εν και Λορέιν Γουόρεν. Πρωταγωνιστούν η υποψήφια για Όσκαρ Βέρα Φαρμίγκα (“Up in the Air,” “Orphan”) και ο Πάτρικ Γουίλσον (“Young Adult,” “Prometheus”) στους ρόλους των Λορέιν και Έντ αντίστοιχα. Μαζί τους, ο Ρον Λίβινγκστον (“Band of Brothers ” του HBO) και η Λίλι Τέιλορ (“Public Enemies”, “Six Feet Under”), στους ρόλους των Ρότζερ και Κάρολιν Πέρον (τους κατοίκους της φάρμας).

Ο παράδεισος της πίστης (Paradies Glaube)

Ο γνωστός για τις προκλητικές ταινίες του Αυστριακός σκηνοθέτης, Ulrich Seidl (Import Export, Dog Days), παρουσιάζει μια φιλόδοξη αλλά και σκοτεινή τριλογία με τον σαρκαστικό τίτλο «Παράδεισος»: τρεις ταινίες με ηρωίδες τρεις αντίστοιχες γυναίκες από την ίδια οικογένεια.
Στη δεύτερη ταινία της τριλογίας, τον «Παράδεισο της Πίστης», η οποία απέσπασε το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Βενετίας (2012), ο Seidl καταπιάνεται με θέματα θρησκευτικής πίστης και εκκλησίας, επιστρατεύοντας την κοφτερή και καυστική του ματιά, για να αποδώσει τον κάθε άλλο παρά αγγελικά πλασμένο παράδεισο που αναζητά η θρησκόληπτη ηρωίδα του.
Τα διάσπαρτα στοιχεία μαύρου χιούμορ, το χτένισμα-φωτοστέφανο της μικροαστής ηρωίδας, οι ανεκδιήγητες συναναστροφές της, αλλά και η απογοητευτική συνειδητοποίηση ότι κάθε μέρα που περνάει ο Παράδεισος απομακρύνεται, συνθέτουν μια προκλητική, κωμικοτραγική (τραγική στο βάθος) ταινία που εισβάλλει στο μυαλό του θεατή, με τον ίδιο τρόπο που η δογματική πρωταγωνίστρια, επιμένει να προσηλυτίσει τους άπιστους, εισβάλλοντας στα σπίτια τους.