Περί «εξύπνων»...

· Έχεις smartphone και περπατάς αμέριμνος στο πεζοδρόμιο;
· («Αμέριμνος στο πεζοδρόμιο» ίσον εκτός Ελλάδος, διότι στη χώρα μας πρέπει να έχεις τα μάτια σου 14 για διερχόμενα μηχανάκια, ποδήλατα, skate, αλλά και ΙΧ που προσπαθούν να παρκάρουν).
· Έχεις λοιπόν, smartphone και περπατάς αμέριμνος στο πεζοδρόμιο;
· Πρόσεχε, διότι υπάρχουν «έξυπνοι» κάδοι απορριμμάτων που είναι ικανοί να συλλέγουν προσωπικά δεδομένα των περαστικών υποκλέπτοντας στοιχεία από το smartphones σου.
· Μάλιστα, προκλήθηκε σκάνδαλο στο Λονδίνο, όπου η οικονομική συνοικία (το City) απαίτησε τη Δευτέρα 12/8/13 να απενεργοποιηθεί αυτού του είδους η τεχνολογία.
· Η συλλογή αυτών των πληροφοριών «πρέπει να σταματήσει αμέσως» μέχρι να οργανωθεί μια δημόσια συζήτηση για το θέμα, είπαν οι αρχές του Gity, οι οποίες έχουν ενημερώσει ήδη τη βρετανική αρχή προστασίας των ελευθεριών των πολιτών.
· Οι συγκεκριμένοι κάδοι απορριμμάτων, αγαπητέ μου αναγνώστη, είναι εξοπλισμένοι με ένα ασύρματο σύστημα και με ψηφιακές οθόνες όπου προβάλλονται διαφημίσεις και ενημερωτικές πληροφορίες, κυρίως οικονομικού περιεχομένου.
· Φέτος το καλοκαίρι δοκιμάστηκαν στη συλλογή δεδομένων από τα smartphones των περαστικών. Μέσα σε διάστημα μίας εβδομάδας(!), τον Ιούνιο, κατέγραψαν περισσότερα από 500.000 τηλέφωνα.
· Σύμφωνα δε με τον κατασκευαστή τους, οι σκουπιδοτενεκέδες αυτοί «παρέχουν μια εικόνα άνευ προηγουμένου «...τα σημεία εισόδου και εξόδου, το χρόνο που πέρασαν από το σημείο, τα κέντρα ενδιαφέροντος των χρηστών των smartphones (τα apps, δηλαδή).
· Και να σκεφτείς ότι στο Λονδίνο, αγαπητέ μου αναγνώστη, δεν έχουν το ψώνιο των δικών μας παιδιών, που είναι συνεχώς κρεμασμένα από τα κινητά τους.
· Βέβαια, στη χώρα μας, όπου στο facebook ο καθένας ή η καθεμία ανεβάζει και τις πιο ιδιωτικές της στιγμές και με τα λιγότερα δυνατόν ρούχα (ειδικά οι καλλίγραμμες), θα γίνει μεγάλη επανάσταση εάν καθιερωθούν αυτοί οι «έξυπνοι σκουπιδοντενεκέδες».
· Δεν θα δεχτεί ο Έλληνας, τα στοιχεία του smartphone του, να συλλέγονται μαζί με τα σκουπίδια.
· Άλλο θέμα βέβαια, εάν συλλέγονται για να του πλασάρουν αργότερα, άλλα «σκουπίδια», ως χρήσιμα αντικείμενα…
· Και επειδή, σε βλέπω να χαμογελάς, αγαπητέ μου αναγνώστη, ετοιμάσου να σε στεναχωρήσω και λίγο.

· Ο κ. Κ. Παπαχατζής, διευθυντής της «Ανάδειξη: Οι δικοί σας σύμβουλοι», έστειλε στον κ. Γ. Μαρίνο (Βήμα της Κυριακής 28/7/13) στοιχεία για το πώς συμπεριφέρονται οι πτυχιούχοι άνεργοι νέοι μας.
· Θα αναδείξω τις επισημάνσεις του κ. Μαρίνου, έτσι, για να φρικάρουμε μαζί, αγαπητέ μου αναγνώστη.
· 35.000 αιτήσεις υποβλήθηκαν για ένταξη στο 5μηνο επιδοτούμενο πρόγραμμα και κατά τις συνεντεύξεις «μια μεγάλη πλειοψηφία των νέων προτιμούσαν Πολυεθνική Εταιρεία». Επίσης, μεγάλη πλειοψηφία, ήθελε, η εταιρεία αυτή «να μην είναι μακριά από το σπίτι».
· Ελάχιστοι συνειδητοποίησαν ότι με το πρόγραμμα αυτό, εάν αποδείκνυαν ότι αξίζουν θα παρέμεναν στην εταιρεία για ένα ακόμα έτος (και με εργοδοτικές εισφορές πληρωμένες)
· Πολλοί από τους νέους, στο ερώτημα της επιλογής εταιρείας, απαντούσαν στις συνεντεύξεις με το άλλο ερώτημα: «Εσείς σε ποια εταιρεία θα με βάζατε;».
· Δεν ήξεραν τι ήθελαν, δηλαδή.
· Άλλοι νέοι πάλι, έβαζαν τις (αθάνατες ελληνίδες) μανάδες τους να ρωτήσουν για το είδος της εταιρείας και να επιλέξουν αυτές, ενώ οι περισσότεροι πήγαιναν στις συνεντεύξεις μαζί με τις μητέρες τους, που «ανελάμβαναν τη γραμματειακή τους υποστήριξη».
· Συμπλήρωναν αυτές, την αίτηση με τα σχετικά καρεδάκια…
· «Σας θυμίζω», γράφει στον κ. Μαρίνο ο κ. Παπαχατζής, «ότι το πρόγραμμα αφορούσε νέους μέχρι 29 ετών»
· Ουδέν σχόλιον.
· «Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι το 60% – 70% πήγαινε στο προκαθορισμένο ραντεβού», αναφέρει το άρθρο.
· Πολλοί δε, παρακαλούσαν, «η συνέντευξη να μη προσδιοριστεί για Παρασκευή»
· Και το Σαββατοκύριακο;
· «Επιπλέον ποτέ δεν έμπαιναν στην ευγενική διαδικασία να τηλεφωνήσουν για να ακυρώσουν το ραντεβού και ο έρμος ο εργοδότης περίμενε…»
· Μιλάμε για άνεργους, έτσι;
· Άσε που πολλοί από αυτούς θεωρούσαν εταιρείες που βρίσκονται στην περιοχή του Αγίου Στεφάνου (με αστική συγκοινωνία) ως «δυσμενή μετάθεση» ή «τόπο εξορίας».
· Και δεν τα λέω εγώ αυτά, αγαπητέ αναγνώστη, αλλά ολόκληρος διευθυντής Ανθρώπινου Δυναμικού.
· Ο οποίος κλείνει το θέμα λέγοντας ότι μετά το πέρας της διαδικασίας πρόσληψης, πολλές εταιρείες προχωρούσαν σε προτάσεις συνεργασίας, «αλλά αρκετοί υποψήφιοι είναι εξαφανισμένοι και δεν σηκώνουν το τηλέφωνό τους».
· Και κλείνει ο διευθυντής Ανθρώπινου Δυναμικού: «Προφανώς δέχονται πλήθος προτάσεων και επιλέγουν τη σιωπή για να μη στεναχωρήσουν την εταιρεία (αλήθεια, γιατί ήταν μακροχρόνια άνεργοι;). Έτσι ενώ κάποιοι άρπαξαν την ευκαιρία και ήδη εργάζονται, η συντριπτική πλειονότητα βρίσκεται σε αδράνεια περιμένοντας(;) τη θέση, να τους βρει στο σπίτι».
· Κι εγώ αγαπητέ αναγνώστη, επανερχόμενος στο θλιβερό σύνθημά μου πως «πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία», διορθώνω: Πρέπει οι νεότεροι από εμάς να αλλάξουν νοοτροπία. Πρέπει ολόκληρη η νεότερη γενιά, να αλλάξει νοοτροπία.
· Αλλιώς, «αυτή η χώρα δεν σώζεται με τίποτα, να ‘ούμε» (Χάρρυ Κλυν, πριν πολλά χρόνια).

(Γράφτηκε για την εφημερίδα Αμαρυσία)

O κύκλος του Mobius (Mobius)

Ο βραβευμένος με Όσκαρ Α’ αντρικού ρόλου Ζάν Ντιζαρντέν  («The Artist»), πρωταγωνιστεί σε μια κατασκοπευτική περιπέτεια διαφορετική από όσες έχουμε δει μέχρι τώρα στη μεγάλη οθόνη, όπου μια ιστορία απαγορευμένης αγάπης έρχεται αντιμέτωπη με τον άδυτο κόσμο του μαύρου χρήματος.
O Γκρέγκορι Λιούμποφ, γνωστός και ως Μόιζ, είναι ένας Ρώσος πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών με βάση το Μονακό. Εκεί παρακολουθεί τις δραστηριότητες ενός ισχυρού επιχειρηματία. Η Άλις, μια διάνοια στα οικονομικά, έχει προσληφθεί για να υπηρετήσει μυστικά την ίδια αποστολή. Με την υποψία ότι η Άλις μπορεί να τους προδώσει, ο Γκρέγκορι παραβιάζει τον χρυσό κανόνα και έρχεται σε επαφή  μαζί της. Ένα απαγορευμένο πάθος θα δημιουργηθεί μεταξύ τους, που αναπόφευκτα θα σηματοδοτήσει την πτώση τους.

Το κρυφό πάθος της Τερέζ Ντ. (Therese Desqueyroux)

H τελευταία ταινία του Κλοντ Μιλέρ, βασισμένη στο διάσημο μυθιστόρημα του Φρανσουά Μοριάκ.
Γεννημένος στο Παρίσι το 1942, ο Κλόντ Μιλέρ, ξεκινάει στην ηλικία των 20 χρονών τις σπουδές του στον κινηματογράφο στο FEMIS. Από το 1968 μέχρι το 1975 εργάστηκε στο πλευρό του Φρανσουά Τριφό, ως διευθυντής παραγωγής. Το 1976 σκηνοθετεί την πρώτη του ταινία «The Best Way to Walk». Οι διακρίσεις δεν άργησαν να έρθουν για τον Μιλέρ. Έχοντας στο ενεργητικό του 16 υποψηφιότητες και ένα βραβείο César το 1998, με την ταινία του «Class Trip», κερδίζει το βραβείο Επιτροπής του Φεστιβάλ των Καννών. Το 2012 η ταινία «Thérèse Desqueyroux», που ήταν η ταινία λήξης του Φεστιβάλ των Καννών, ήταν το «κύκνειο» άσμα του. Πέθανε τον Απρίλιο του 2012.

Elysium

Η «TriStar Pictures», σε συνεργασία με τη «Media Rights Capital», παρουσιάζει το «Elysium», με πρωταγωνιστές τους Ματ Ντέιμον, Τζόντι Φόστερ και Σάρλτο Κόπλεϊ. O σκηνοθέτης Νιλ Μπλόμκαμπ (εδώ και σεναριογράφος) έρχεται με κεκτημένη ταχύτητα μετά το άκρως επιτυχημένο «District 9» (υποψήφιο για 4 Όσκαρ), να μας ταξιδέψει στον «Elysium». Στο μακρινό μέλλον η γη έχει μετατραπεί σε κόλαση. Παράδεισος υπάρχει, αλλά δεν είναι επίγειος. Έχει μεταφερθεί στο διαστημικό σταθμό «Elysium». Με πολλά αλληγορικά στοιχεία, άπλετη δράση, υποδόρια μηνύματα και χαρακτήρες γεμάτους τραγικότητα, ο Μπλόμκαμπ μάς δίνει τη δική του οπτική, για το πώς πιθανολογεί ότι θα είναι το μέλλον. Αν συμμεριστούμε την άποψή του, τα πράγματα δεν είναι και τόσο ρόδινα για το μέλλον της ανθρωπότητας ή μήπως τελικά υπάρχει ελπίδα;

Οι ευνοούμενοι του φεγγαριού (Les favoris de la lune)

Ξεκαρδιστική κωμωδία; Ανατρεπτική σάτιρα;  Δύσκολο να καταλήξει κανείς. Σε μια γειτονιά του Παρισιού κλέφτες, εραστές, καθημερινοί άνθρωποι, διεφθαρμένοι δικαστές, συνωμότες, θύτες και θύματα θα συναντηθούν σε έναν κόσμο αναρχίας, συνθέτοντας τον δικό τους μικρόκοσμο μέσα την κοινωνία. Οι ήρωες ξέρουν από εμπειρία ότι τίποτα δεν ανήκει σε κανέναν και ότι ερχόμαστε στον κόσμο αυτό γυμνοί για να ξαναφύγουμε ακόμα πιο απογυμνωμένοι. Όλοι τους είναι κλέφτες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

«Το ατύχημα – Ένας παραλογισμός αυτοκαταστροφής»

Διαβάζοντας το βιβλίο του καθηγητή Δρ Σπύρου Σιμσίρογλου με τίτλο «Το ατύχημα – Ένας παραλογισμός αυτοκαταστροφής» (εκδόσεις Νέα Σκέψη, 1994), που βασίζεται σε επιστημονικά και στατιστικά δεδομένα καθώς και πολυετείς παρατηρήσεις, το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι αποκλειστικά υπεύθυνος για κάθε ατύχημα είναι ο παράγων Άνθρωπος, ο οποίος είτε από άγνοια είτε από αμέλεια οδηγείται στο Ατύχημα, το οποίο στο βιβλίο αντιμετωπίζεται ως «νόσημα συμπεριφοράς» και όχι ως «κακιά ώρα», ή «μοιραίο και αναπόφευκτο».
Αδιαπραγμάτευτη συνθήκη «πυροδότησης» ενός ατυχήματος, υποστηρίζει ο συγγραφέας, είναι η  ροπή   υπερβατικών  ενεργειών  του ανθρώπου απέναντι στις προκλήσεις για την ικανοποίηση, όχι μόνο των ζωτικών του αναγκών, αλλά  κυρίως των επιθυμιών του.

Περί τυφλότητος (Blindness)

Την Κυριακή 11 Αυγούστου 2013 και 40 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα, ο τηλεοπτικός σταθμός ΑΝΤ1 θα προβάλλει την ταινία «Περί τυφλότητος» σε σκηνοθεσία Φερνάντο Μερέγιες. Ένα εξαιρετικό μελλοντολογικό θρίλερ, που είναι ταυτόχρονα και μια επίκαιρη κοινωνική αλληγορία, βασισμένο στο μυθιστόρημα του βραβευμένου με Νόμπελ συγγραφέα Ζοζέ Σαραμάγκου. Παρόλο που η ώρα προβολής για ένα τέτοιο φιλμ είναι τελείως ακατάλληλη, για τους πραγματικούς φίλους του κινηματογράφου, θα υπενθυμίσω αυτά που είχα γράψει στην εφημερίδα Αμαρυσία στις 18/10/2008, με αφορμή την προβολή της ταινίας στους κινηματογράφους και θα προτρέψω τους φίλους του blog να το δουν στην τηλεόραση:

"Πλαστική άνοιξη" από την Στέργια

Πριν λίγες μέρες, η φίλη μου Στέργια Κάββαλου, παρουσίασε στο «Σπίρτο» (στην πλατεία Ηρώων στο Μαρούσι) την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο «Πλαστική άνοιξη» (εκδ. ΕΚΑΤΗ), μια συλλογή που κινείται στο σουρεαλιστικό φάσμα και με μια γραφή που εκτείνεται επέκεινα του είναι και του φαίνεσθαι, με ρυθμό γρήγορο και στακάτο, που χαρακτηρίζει την Στέργια από το πρώτο της βιβλίο με τίτλο «Αλτσχάιμερ Trance» (των εκδόσεων Τετράγωνο, για το οποίο ήταν υποψήφια ως πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέας του περιοδικού «Διαβάζω», υποψήφια για το κρατικό βραβείο λογοτεχνίας, αλλά και υποψήφια στο 1ο φεστιβάλ νέων συγγραφέων του ΕΚΕΒΙ).

Το 2014 ο νέος Πλανήτης των Πιθήκων

Την αδυναμία μου για την πρώτη ταινία "Πλανήτης των πιθήκων" την έχω εκφράσει κατατάσσοντάς την στις "100 αγαπημένες" μου.. Από το 1968 μέχρι σήμερα, έχει τρέξει πολύ νερό στο αυλάκι αυτού του είδους της επιστημονικής φαντασίας και γυρίστηκαν πολλές ταινίες με το ίδιο θέμα, όχι αξιόλογες και ίσως αποτυχημένες. Μπήκαμε έτσι στον 21ο αιώνα με την ταινία "Πλανήτης των πιθήκων: η εξέγερση" (2011) σε σκηνοθεσία Ρούπερτ Γουάιατ και με τους Τζέιμς Φράνκο, Φρίντα Πίντο, Άντι Σέρκις, Τζον Λίθγκοου, που ήταν ρημέικ της ταινίας του 1968, η οποία είχε προβληθεί με τον τίτλο "Ο άνθρωπος που γύρισε απ' το μέλλον" και όπως ανακοίνωσε η παραγωγός εταιρία και γράφω στο σημερινό φύλλο της εφημερίδας Αμαρυσία ο Άντι Σέρκις μετά την επιτυχημένη ταινία "Πλανήτης των πιθήκων: η εξέγερση", επιστρέφει ως Καίσαρας

Ένα καλοκαίρι (Mud)

Ο 14χρονος Έλλις, ζει σε ένα πλωτό σπίτι, στις όχθες του Μισισιπή στο Άρκανσας, με τους γονείς του, που έχουν αρχίσει να βαριούνται τη συμβίωση με μελλοντική συνέπεια το χωρισμό και ενώ το κράτος θέλει να τους πάρει το παραποτάμιο σπίτι και αυτή είναι η πρώτη ιστορία, που καθορίζει το χαρακτήρα του Έλλις.

Ένα πρωί ο Έλλις το σκάει από το σπίτι με τον καλύτερό του φίλο, Νέκμπον. Τα δύο αγόρια λαχταρούν να εξερευνήσουν μια βάρκα που είδαν ψηλά στα δέντρα, στις όχθες του Μισισιπή, απομεινάρι μιας τρομερής πλημμύρας και αμέσως, το μυαλό του διαβασμένου θεατή πηγαίνει στη γνωστή ιστορία του Μαρκ Τουέιν με τον Χωκ Φιν και τις περιπέτειές του και αυτή είναι μια άλλη ιστορία, μέσα στην ταινία, της αγνής και άδολης φιλίας.