Μια σπάνια ελληνική κινηματογραφική ταινία

Την ταινία «Η προσφυγοπούλα» επέλεξε να προβάλλει η δημόσια τηλεόραση (ΕΤ3) φέτος τη Μεγάλη Τετάρτη, που είναι μια σπάνια ταινία παραγωγής 1937, με πρωταγωνίστρια την τραγουδίστρια του Έθνους, Σοφία Βέμπο.
Η ταινία είναι μια από τις ελάχιστες (συνολικά έξι) ελληνο-αιγυπτιακές παραγωγές, που γυρίστηκαν γύρω στα ’30 – ’40 και σκηνοθέτης είναι ο Togo Mizrahi, που είναι παραγωγός και έχει γράψει και το σενάριο.
Σύμφωνα με το σενάριο, ένας πλούσιος γαιοκτήμονας της Θεσσαλίας, ο Λουκάς (Μάνος Φιλιππίδης), ζει ευτυχισμένος με τη γυναίκα του, μια προσφυγοπούλα από τον Καύκασο (Σοφία Βέμπο), και την κόρη τους, όταν τους επισκέπτεται ένας ξάδερφος του, τυχοδιώκτης, συνοδευόμενος από μια γοητευτική γυναίκα, τη Ρίτα (Αλίκη Βέμπο) και ο οικογενειάρχης θα πέσει στην παγίδα του πανούργου ξαδέρφου, που είναι να ερωτευτεί τη γοητευτική γυναίκα και να ξεμυαλιστεί. Ο Λουκάς όντως απατά τη γυναίκα του, αλλά εκ των υστέρων μαθαίνει ότι η Ρίτα είναι ερωμένη του ξαδέρφου του και αποπειράται να την σκοτώσει, αλλά ο ξάδερφος τον εκβιάζει ότι θα μιλήσει και του αποσπά ένα μεγάλο χρηματικό ποσό. Στο μεταξύ η γυναίκα του Λουκά έχει φύγει, παίρνοντας μαζί και την κόρη τους (Νέλη Μαζλουμίδη), η οποία αργότερα θα γίνει τραγουδίστρια.
Στο σενάριο της ταινίας, έχει συνεργαστεί και ο Δημήτρης Μπόγρης, ενώ ορισμένα γυρίσματά της

Ο παράδεισος δεν είναι εδώ (Polluting Paradise"

Ο Φατίχ Ακίν μας είχε συνηθίσει σε καλύτερα. Εδώ έχουμε ένα ντοκιμαντέρ για ένα πολύ δύσκολο, κοινωνικό θέμα, αυτό των χωματερών, που βασανίζει και τη χώρα μας, και μάλιστα με πρόστιμα από την ΕΕ στη δική μας περίπτωση, αφού δεν ακολουθούμε τις οδηγίες της για την τακτοποίησή του.

Στην ταινία, παρακολουθούμε τη ζωή των κατοίκων ενός παραδεισένιου χωριού, κοντά στο οποίο θέλουν να δημιουργήσουν χωματερή και μάλιστα σε έναν κρατήρα, που είχε δημιουργηθεί προηγουμένως από εξορύξεις μεταλλευμάτων. Τώρα, πώς μπορεί ένα χωριό να χαρακτηρίζεται παράδεισος, έχοντας προηγουμένως δίπλα του ένα χώρο που γίνεται εξόρυξη μετάλλων, δεν μπορούμε να το καταλάβουμε.

Η ουσία πάντως είναι ότι οι κάτοικοι, δεν πρόλαβαν να χαρούν που στέρεψαν τα μεταλλεύματα και πήγαν να τους φορτώσουν χωματερή.
Ο σκηνοθέτης, μας δίνει πλάνα του τοπίου, των σπιτιών και των κατοίκων, χωρίς ιδιαίτερη εικαστική αξία και ταυτόχρονα παίρνει συνεντεύξεις από δήμαρχο και άλλους παράγοντες για τη σημασία, αλλά

Η επόμενη μέρα

Πως μου αρέσουν κάτι τέτοια κείμενα (και αυτό που ακολουθεί είναι του αγαπημένου μου κ. Νίκου Δήμου από το σημερινό LIFO):

•     Ήρθε, επιτέλους! Εκλογές: πρώτο κόμμα ΣΥΡΙΖΑ, δεύτερο Χρυσή Αυγή, σε ισοπαλία με τη ΝΔ. Τρίτοι οι ΑΝΕΛ, κάπου στο βάθος ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ. ΚΚΕ δυσδιάκριτο.  
•     ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ κάνουν κυβέρνηση. Πιστοί στις εξαγγελίες τους καταργούν το Μνημόνιο αυθημερόν. (Τα παραπέρα ανήκουν στον χώρο της μη-επιστημονικής φαντασίας).  
•     Ο Καμμένος (Αντιπρόεδρος και υπουργός Εθνικής Αμύνης, βέβαια) καταργεί όλους τους ψεκασμούς. Κι επειδή είναι αδύνατο να πετάνε αεριωθούμενα χωρίς να αφήνουν πίσω υδρατμούς και καυσαέρια, πετάνε πια μόνο τα μικρά ελικοφόρα.  
•     Τσίπρας και Καμμένος ανακηρύσσουν όλο το Αιγαίο, το Κρητικό και το Καρπάθιο μέχρι Καστελλόριζο σε Ελληνική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ). Η Τουρκία μάς κηρύσσει τον πόλεμο. Δεν έχουμε αεροπορία (λόγω ψεκασμών) και τα πολεμικά μας πλοία είναι ανέτοιμα για επιχειρήσεις. Όμως, συγκινημένες από την αποκοτιά μας, παρεμβαίνουν οι Μεγάλες Δυνάμεις και νικούν τον Τουρκικό στόλο στο Ναυαρίνο. Μετά, δίνουν δεξίωση στο Costa Navarino.  
•     Η Τουρκία ταπεινωμένη δέχεται να αποσυρθεί από τη Βόρειο Κύπρο. Η ΠΓΔΜ, τρομαγμένη, αποδέχεται ό,τι όνομα θέλουμε.  
•    Η Διεθνής Κοινή Γνώμη έχει ενθουσιαστεί από την πολεμική αντιπαράθεση Χριστιανών και Μουσουλμάνων που μεταδόθηκε σε Υψηλή Ανάλυση και έπιασε θεαματικότητα 90%. Δεκάδες εκατομμύρια τουρίστες επισκέπτονται την Ελλάδα. Το συνάλλαγμα ρέει άφθονο, έτσι που πια δεν χρειαζόμαστε ούτε δάνεια ούτε στήριξη. Το ισοζύγιο εξωτερικών πληρωμών γίνεται ανισοζύγιο προς όφελός μας.  
•     Η Ελλάδα έχει την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έρχονται όλα τα αφεντικά για τη Σύνοδο Κορυφής. Εμφανίζεται ο Τσίπρας, ζωσμένος εκρηκτικά, και απειλεί ότι θα τινάξει τα πάντα στον αέρα, αν δεν μας χαριστούν όλα τα δάνεια. Πράγμα που γίνεται αμέσως. Μετά βγάζει το μπουφάν, που είναι άδειο.  
•     Η Τρόικα διαλύεται. Τόμσεν, Μορς, Μαζούχ και όλοι οι συνεργάτες παραδίδονται στους παραγωγούς φράουλας στη Μανωλάδα. Άνεργος και ο Τράγκας. Ποιος ακούει τώρα για τον «ψυχοπαθή καροτσάκια του Βερολίνου» και τη «Γερμανική Κατοχή»; Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης αποφασίζουν να ανοίξουν ταβέρνα, αλλά κολλάνε στο όνομα – ο Κουβέλης έχει επιφυλάξεις.  
•     Πλούσιοι τώρα εμείς, δίνουμε από ένα καλό μπόνους στους μετανάστες για να επαναπατρισθούν. Φεύγουν σχεδόν όλοι. Η Χρυσή Αυγή δεν έχει πια λόγο ύπαρξης και αυτοδιαλύεται.  
•     Οι πρώτες γεωτρήσεις αποδίδουν τεράστιες ποσότητες ανθράκων (και υδατ- και υδρογον-). Αγοράζουμε το Κατάρ και το Ντουμπάι. Ο Τσίπρας γίνεται Μπαρόζο και ο Λαφαζάνης  Όλι Ρεν. Η Μέρκελ αποσύρεται σε μοναστήρι.

"Ο δεσμώτης του ιλίγγου" στη Σταμάτα

Την Τετάρτη 24 Απριλίου και στις 9 το βράδυ, στον Πολυχώρο Όμορφη Πόλη, Τραπεζούντος 8, Σταμάτα (τηλ.:210-6219876 / κιν.:697-4123113), προβάλλεται η αριστουργηματική ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ Ο δεσμώτης του ιλίγγου, την οποία έχω συμπεριλάβει στις "100 αγαπημένες" μου γιατί συνδυάζει αστυνομικό μυστήριο και μεταφυσική μέχρι το τέλος που δίνει λύση. Είναι το πιο πολυσυζητημένο φιλμ του Χίτσκοκ και σήμερα θεωρείται ένα από τα καλύτερά του, διότι περιέχει όλα εκείνα τα κλισέ που αγαπούσε ο σκηνοθέτης. Υποδειγματικά γυρισμένο, διαθέτει έντονη ατμόσφαιρα μυστηρίου, αλλά και ένα λανθάνοντα ερωτισμό. Ουσιαστικά, είναι μια πρωτότυπη ερωτική ιστορία ανακατεμένη με θρίλερ, μυστήριο, γοητεία και σασπένς, αλλά και κοινωνικό σχόλιο. Εξαιρετική είναι και η φωτογραφία και η μουσική, όπως άλλωστε και οι ερμηνείες, ειδικά της Κιμ Νόβακ σε δύο ρόλους.

Πρωταγωνιστούν επίσης: Τζέιμς Στιούαρτ και Μπάρμπαρα Μπελ Γκέντες

(Βρείτε ΕΔΩ αλφαβητικά και τις άλλες 99 προτιμήσεις μου και για την Κιμ Νόβακ και τη συγκεκριμένη ταινία διαβάστε ρεπορτάζ του Γιάννη Ζουμπουλάκη ΕΔΩ)

«Το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο» στη Βορέειο στο Μαρούσι

Η Βορέειος Βιβλιοθήκη του Δήμου Αμαρουσίου ανακοίνωσε ότι στο πλαίσιο των επιμορφωτικών σεμιναρίων που διοργανώνει στο χώρο της Βιβλιοθήκης (Μιλτιάδου & Στ. Δραγούμη 30, Μαρούσι) θα πραγματοποιήσει την Παρασκευή 26 Απριλίου 2013 και ώρα 17:00 – 19:00 προβολή της κινηματογραφικής ταινίας του Pier Paolo Pazzolini «Το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο» με ομιλητή τον ψυχολόγο Δημήτριο Μαγριπλή.
Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση και σχολιασμός της ταινίας, ενώ όσοι επιθυμούν να συμμετάσχουν μπορούν να επικοινωνήσουν στο τηλ. 210 6147181 και επειδή ο αριθμός των θέσεων είναι περιορισμένος, οι ενδιαφερόμενοι παρακαλούνται να δηλώσουν συμμετοχή εγκαίρως.

Η ταινία, είναι αυτή που ανέτρεψε τα καθιερωμένα γύρω από τον τρόπο που αντιμετωπιζόταν το Θείο δράμα και προβλήθηκε το 1964 με ερασιτέχνες ηθοποιούς και σε φυσικά ντεκόρ του ιταλικού νότου με τσουβάλια αντί για κουστούμια ηθοποιών. 

Στο ρόλο του «πολύ ανθρώπινου Ιησού» χρησιμοποιήθηκε ένας ισπανός φοιτητής, ενώ το ρόλο της μητέρας του έπαιξε η πραγματική – και γριά – μητέρα του Παζολίνι. Μπροστά στη νέα οπτική του Παζολίνι όλες οι άλλες απεικονίσεις του Ιησού στο σινεμά, θυμίζουν γλυκερά, ρομαντικά δράματα για την τηλεόραση. 

Η ταινία κέρδισε το Μεγάλο Καθολικό Βραβείο στην Ιταλία και μόνον οι δεξιές εφημερίδες έμειναν να γράφουν ότι «ο διάβολος έγινε Πάπας». 

(Διαβάστε και για άλλες ταινίες με θέμα το Χριστό ΕΔΩ)

Ο βρικόλακας Λεστάτ, ένα μυθιστόρημα - ιστορικό χρονικό

Ποιός θυμάται την ταινία "Συνέντευξη μ' ένα βρυκόλακα"; Την έχω συμπεριλάβει στις "100 αγαπημένες"  διότι είναι η μοναδική ταινία με θέμα τα βαμπίρ, που προβάλλει τη δυστυχία που αποπνέει η ιδιότητα του να είσαι αθάνατος. Είναι δυστυχία, γράφω στη σχετική ανάρτηση, να μη φθείρεσαι όταν όλα γύρω σου μεταβάλλονται συνεχώς. Υπάρχει μια μοναξιά που δεν αναπληρώνεται με τίποτα. Όταν λέμε «μόνος ούτε στον Παράδεισο», σκεφτείτε τη μοναξιά μέσα στην Κόλαση. Γιατί είναι κόλαση, να ζεις στους αιώνες και να βλέπεις την ανθρωπότητα να αναλώνεται σε πολέμους και ανταγωνισμούς μάταιους και εσύ να πρέπει να επιβιώνεις πίνοντας το αίμα των άλλων. 

Πρόκειται για ένα φανταστικό σενάριο που βασίζεται στο μυθιστόρημα της Αν Ράις "Ο βρυκόλακας Λεστάτ", ένα μυθιστόρημα που κυκλοφόρησαν πριν λίγο καιρό στη χώρα μας οι εκδόσεις Anubis, το οποίο διαβάζεται απνευστί και ως ένα συγκλονιστικό χρονικό που ζωντανεύει τις πιο πολύκροτες περιόδους της παγκόσμιας ιστορίας.

Έρχεται η συνέχεια των "300"

Στις 22 Αυγούστου 2013, έρχεται το δεύτερο μέρος των «300», βασισμένο στο τελευταίο εικονογραφημένο μυθιστόρημα του Φρανκ Μίλλερ «Xerxes». Το νέο «κεφάλαιο» του συγκλονιστικού έπους, μας οδηγεί και αυτή τη φορά μέσω της εκπληκτικής φωτογραφίας που θυμίζει κόμικς, σε ένα καινούργιο πεδίο μάχης – αυτή τη φορά στη θάλασσα – καθώς ο Έλληνας στρατηγός Θεμιστοκλής (Σάλιβαν Στέιπλετον) επιχειρεί να ενώσει όλους τους Έλληνες και να εξαπολύσει μια επίθεση που πρόκειται να αλλάξει τον ρου της μάχης. Ο Θεμιστοκλής θα βρεθεί αντιμέτωπος με τον πολυμελή στρατό του Ξέρξη – του θνητού   που έγινε θεός – (Ροντρίγκο Σαντόρο) και της Αρτεμισίας (Έβα Γκριν), της αιμοδιψούς επικεφαλής του Περσικού Ναυτικού.
Σκηνοθεσία: Νόαμ Μούρο
Πρωταγωνιστούν: Σάλιβαν Στέιπλετον, Έυα Γκριν, Λένα Χίντεϊ, Χανς Μάθεσον, Ροντρίγκο Σαντόρο

(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Αμαρυσία στις 16-4-2013)

Μεγάλες προσδοκίες (Great expectations)

Το πολυπαιγμένο αυτό κλασικό αριστούργημα, στα χέρια του Μάικλ Νιούελ είναι εξαιρετικά πειστικό, όσον αφορά στα ντεκόρ και τα κοστούμια, αλλά και στην εν γένει ατμόσφαιρα του υγρού Λονδίνου και της ομιχλώδους αγγλικής επαρχίας. Πάσχει όμως, όσο αφορά στο σενάριο, το οποίο δίνει μεγαλύτερο βάρος στην προσωπικότητα του κεντρικού ήρωα Πιπ, παρά στις ανατροπές της ιστορίας του Καρόλου Ντίκενς, που έχουν πραγματικά δόσεις ίντριγκας και αναλύουν περισσότερο και τους άλλους χαρακτήρες του έργου του.

Οι ερμηνείες, αν εξαιρέσουμε αυτή της Έλενας Μπόναμ Κάρτερ, που όσο ωριμάζει γίνεται και καλύτερη, είναι κάπως επίπεδες και δεν συγκλονίζουν τον θεατή, παρά τη δραματική τροπή του έργου και τη γεμάτη δύναμη ερωτική ιστορία του.

Υπόθεση: Ο Πιπ ένα ορφανό δεκάχρονο αγόρι, ο οποίος προέρχεται από την εργατική τάξη, βοηθά έναν

Οι γυναίκες του λεωφορείου 678 (Cairo 678)

Υπόθεση: Η ταινία εξιστορεί μια σκληρή πλευρά της Αιγύπτου που δεν είναι ευδιάκριτη στους περαστικούς επισκέπτες. Πρόκειται για την πραγματικότητα τριών γυναικών από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις στο Κάιρο, που ενώνονται προκειμένου να αντιμετωπίσουν την σεξουαλική παρενόχληση που βιώνουν καθημερινά.
Ενώ η Φάιζα (Bushra), μια συντηρητική μητέρα δύο παιδιών, προσπαθεί να βρει το δίκιο της, στην άλλη πλευρά της πόλης η Σέμπα (Nelli Karim), πλούσια σχεδιάστρια κοσμημάτων, η ίδια θύμα άγριας επίθεσης  ομάδας νέων ανδρών, δίνει διαλέξεις σε γυναίκες για το θέμα της σεξουαλικής παρενόχλησης, προσπαθώντας να τις πείσει να μιλήσουν για το πρόβλημά τους.
Παράλληλα, η Νέλλη (Nahed El Sebai),  ερασιτέχνης κωμικός, είναι η πρώτη γυναίκα στην Αίγυπτο, που θα κινηθεί δικαστικά για την βίαιη σεξουαλική παρενόχληση που δέχτηκε.
Μία από τις γυναίκες θα αποφασίσει να πάρει την υπόθεση στα χέρια της, και όταν οι άντρες επιχειρούν να την παρενοχλήσουν μέσα στο λεωφορείο, αυτή τους τραυματίζει με μαχαίρι στα σεξουαλικά τους όργανα. Αυτή της η ενέργεια την ενώνει με τις άλλες δύο πρωταγωνίστριες, οι οποίες την εξιδανικεύουν, ενώ ο Έσσαμ (Maged El Kedwany), o ανακριτής της αστυνομίας που ερευνά την υπόθεση φτάνει στα ίχνη τους.

Κριτική: Επιδερμική προσέγγιση ενός πραγματικά ενδιαφέροντος θέματος, όπως αυτό της

Σαν πέτρινα λιοντάρια στη μπασιά της νύχτας

Από το 1947 ως και το 1951, περισσότεροι από 80.000 άνδρες, γυναίκες και παιδιά ελληνικής καταγωγής εκτοπίστηκαν στη Μακρόνησο, σε στρατόπεδα αναμόρφωσης που δημιουργήθηκαν για να «καταπολεμήσουν την επέκταση του Κομμουνισμού».
Ανάμεσα στους εξόριστους αυτούς βρίσκονταν πολλοί συγγραφείς και ποιητές, όπως ο Γιάννης Ρίτσος και ο Τάσος Λειβαδίτης. Παρά τις στερήσεις και τα βασανιστήρια, κατάφεραν να γράψουν ποιήματα στα οποία περιγράφουν τον αγώνα για επιβίωση μέσα σε αυτό το σύμπαν εγκλεισμού. Τα κείμενα αυτά, εκ των οποίων κάποια θάφτηκαν στα στρατόπεδα, βρέθηκαν αργότερα.
Η ταινία «Σαν πέτρινα λιοντάρια στη μπάσια της νύχτας - ποιητικές νύχτες της Μακρονήσου» του Ολιβιέ Ζισουά, αναμιγνύει τα ποιητικά αυτά γραπτά με τις ομιλίες «αναμορφωτικής» προπαγάνδας που μεταδίδονταν ακατάπαυστα από τα μεγάφωνα των στρατοπέδων.
Αργά πλάνα τράβελινγκ μας οδηγούν σε ένα υπνωτικό ταξίδι μέσα στα ερείπια των στρατιωτικών εγκαταστάσεων, ενώ προσκρούουν σε φωτογραφικά αρχεία. Ένα κινηματογραφικό δοκίμιο που ζωντανεύει τη μνήμη ξεχασμένων ερειπίων και μιας μάχης που χάθηκε.
Ο σκηνοθέτης αναφέρει χαρακτηριστικά: «Οι ποιητές συνήθως γράφουν για να υμνήσουν τη φύση, να