Οι γυναίκες του λεωφορείου 678 (Cairo 678)

Υπόθεση: Η ταινία εξιστορεί μια σκληρή πλευρά της Αιγύπτου που δεν είναι ευδιάκριτη στους περαστικούς επισκέπτες. Πρόκειται για την πραγματικότητα τριών γυναικών από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις στο Κάιρο, που ενώνονται προκειμένου να αντιμετωπίσουν την σεξουαλική παρενόχληση που βιώνουν καθημερινά.
Ενώ η Φάιζα (Bushra), μια συντηρητική μητέρα δύο παιδιών, προσπαθεί να βρει το δίκιο της, στην άλλη πλευρά της πόλης η Σέμπα (Nelli Karim), πλούσια σχεδιάστρια κοσμημάτων, η ίδια θύμα άγριας επίθεσης  ομάδας νέων ανδρών, δίνει διαλέξεις σε γυναίκες για το θέμα της σεξουαλικής παρενόχλησης, προσπαθώντας να τις πείσει να μιλήσουν για το πρόβλημά τους.
Παράλληλα, η Νέλλη (Nahed El Sebai),  ερασιτέχνης κωμικός, είναι η πρώτη γυναίκα στην Αίγυπτο, που θα κινηθεί δικαστικά για την βίαιη σεξουαλική παρενόχληση που δέχτηκε.
Μία από τις γυναίκες θα αποφασίσει να πάρει την υπόθεση στα χέρια της, και όταν οι άντρες επιχειρούν να την παρενοχλήσουν μέσα στο λεωφορείο, αυτή τους τραυματίζει με μαχαίρι στα σεξουαλικά τους όργανα. Αυτή της η ενέργεια την ενώνει με τις άλλες δύο πρωταγωνίστριες, οι οποίες την εξιδανικεύουν, ενώ ο Έσσαμ (Maged El Kedwany), o ανακριτής της αστυνομίας που ερευνά την υπόθεση φτάνει στα ίχνη τους.

Κριτική: Επιδερμική προσέγγιση ενός πραγματικά ενδιαφέροντος θέματος, όπως αυτό της

Σαν πέτρινα λιοντάρια στη μπασιά της νύχτας

Από το 1947 ως και το 1951, περισσότεροι από 80.000 άνδρες, γυναίκες και παιδιά ελληνικής καταγωγής εκτοπίστηκαν στη Μακρόνησο, σε στρατόπεδα αναμόρφωσης που δημιουργήθηκαν για να «καταπολεμήσουν την επέκταση του Κομμουνισμού».
Ανάμεσα στους εξόριστους αυτούς βρίσκονταν πολλοί συγγραφείς και ποιητές, όπως ο Γιάννης Ρίτσος και ο Τάσος Λειβαδίτης. Παρά τις στερήσεις και τα βασανιστήρια, κατάφεραν να γράψουν ποιήματα στα οποία περιγράφουν τον αγώνα για επιβίωση μέσα σε αυτό το σύμπαν εγκλεισμού. Τα κείμενα αυτά, εκ των οποίων κάποια θάφτηκαν στα στρατόπεδα, βρέθηκαν αργότερα.
Η ταινία «Σαν πέτρινα λιοντάρια στη μπάσια της νύχτας - ποιητικές νύχτες της Μακρονήσου» του Ολιβιέ Ζισουά, αναμιγνύει τα ποιητικά αυτά γραπτά με τις ομιλίες «αναμορφωτικής» προπαγάνδας που μεταδίδονταν ακατάπαυστα από τα μεγάφωνα των στρατοπέδων.
Αργά πλάνα τράβελινγκ μας οδηγούν σε ένα υπνωτικό ταξίδι μέσα στα ερείπια των στρατιωτικών εγκαταστάσεων, ενώ προσκρούουν σε φωτογραφικά αρχεία. Ένα κινηματογραφικό δοκίμιο που ζωντανεύει τη μνήμη ξεχασμένων ερειπίων και μιας μάχης που χάθηκε.
Ο σκηνοθέτης αναφέρει χαρακτηριστικά: «Οι ποιητές συνήθως γράφουν για να υμνήσουν τη φύση, να

Ταξισυνειδησία (Greek American Radicals - the untold story)

Το ιστορικό ντοκιμαντέρ  «Ταξισυνειδησία - η άγνωστη ιστορία του  ελληνοαμερικανικού ριζοσπαστισμού» φέρνει στο προσκήνιο μία ξεχασμένη σελίδα  της  ελληνικής  μεταναστευτικής  εμπειρίας  στην  Αμερική:  την  παρουσία των μεταναστών στο ριζοσπαστικό εργατικό κίνημα των Ηνωμένων Πολιτειών και  τη διαδρομή της ελληνοαμερικανικής αριστεράς από τις αρχές του 20ου  αιώνα έως τα χρόνια  των Μακαρθικών διώξεων.            
Κείμενα,  γράμματα,  τραγούδια,  εφημερίδες,  φωτογραφίες,  αλλά  και  μοναδικό  αρχειακό υλικό από κινηματογραφικές καταγραφές του αμερικάνικου εργατικού κινήματος  ανασυνθέτουν τη διαδρομή των μεταναστών εργατών στα μονοπάτια της «ταξισυνειδησίας»,  της  ταξικής  συνείδησης,  στη  γλώσσα  των  ελςςληνοαμερικανών.  Προσωπικές  αφηγήσεις και  συνεντεύξεις  μεταφέρουν  την  ατμόσφαιρα  της  Μεγάλης  Ύφεσης  του  1929,  τη  δράση  των  εργατικών   ενώσεων,   την   παρουσία   των   μεταναστών   στα   χαρακώματα   του   Ισπανικού  Εμφυλίου, τις πολιτικές διώξεις του Μακαρθισμού και τις απελάσεις των πρωταγωνιστών. Η άγνωστη ιστορία του ελληνοαμερικανικού ριζοσπαστισμού διαπλέκεται με τις πολιτικές και  κοινωνικές εξελίξεις στις Ηνωμένες Πολιτείες και αναδεικνύει την ιστορία των μεταναστών  που έζησαν στον αντίποδα του «Αμερικανικού Ονείρου» της επιχειρηματικής επιτυχίας και  του πολιτικού συντηρητισμού.             
Η   επιστημονική   τεκμηρίωση  του   ντοκιμαντέρ   στηρίχτηκε   στις  ερευνητικές  δραστηριότητες

Με λένε Ερνέστο (Infancia Clandestina)

Μια γλυκιά παιδική ιστορία αγάπης με φόντο τη δικτατορική περίοδο στην Αργεντινή, είναι αυτή,  η πρώτη, ταινία του Μπενχαμίν Άβιλα, ο οποίος μάλλον έχει σκηνοθετήσει την αυτοβιογραφία του.

Ο Ερνέστος είναι ένα αγόρι που το πραγματικό του όνομα είναι Χουάν, αλλά επειδή η οικογένειά του σύσσωμη ανήκει σε αντιδικτατορική οργάνωση, έχουν αλλάξει όλοι τα ονόματά τους και δραστηριοποιούνται κρυφά, κάτω από τη σοκολατοβιοτεχνία ενός εξ αυτών. Στο σχολείο που πηγαίνει όμως, θα αγαπήσει μια συμμαθήτριά του και εκτός πλέον από τις πολιτικές και αντιστασιακές εμπειρίες του μέσω των γονιών του, θα ζήσει και το μεγάλο έρωτα, αλλά και την επακόλουθη απόρριψη, όταν θα μαρτυρήσει στη μικρή του φίλη ποιος είναι πραγματικά.

Μέσα από μια - όχι και γρήγορη θα έλεγα - αφήγηση, και με παρεμβαλλόμενες βίαιες σκηνές σε έξοχα - ομολογουμένως - κόμικς, πληροφορούμεθα έμμεσα τι συνέβαινε στην Αργεντινή το 1979 και ταυτόχρονα βλέπουμε τον αντίκτυπο αυτής της κατάστασης στις παιδικές ψυχές.

Το παιδί Ερνέστος, ακολουθώντας τις συμβουλές των γονιών του, χάνει σιγά-σιγά την παιδικότητά του και ωριμάζει στο τέλος σε Χουάν, παρασύροντας το θεατή με τη γλυκόπικρη ιστορία του.

Oblivion

Κακά τα ψέματα. Ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ που για πρώτη φορά έθεσε την επιστημονική φαντασία κάτω από το πρίσμα της μεταφυσικής με το «2001 - Οδύσσεια του διαστήματος» (1968) και ο Ρίντλεϊ Σκοτ που την προχώρησε στον τρόμο και τη φρίκη με το Allien (1979) και στο φιλμ νουάρ με το Blade runner (1982), δεν θα ξεπεραστούν όση ψηφιακή τεχνολογία και να χρησιμοποιηθεί σήμερα.

Θα μου πείτε, πού τους θυμήθηκες τώρα αυτούς από τον 20ό αιώνα; Μα τους θυμήθηκα, διότι αυτή η ταινία έχει λίγο απ’ όλα (μέχρι και περιπολικά ιπτάμενα μηχανήματα σε στυλ RoboCop έχει) και το μόνο που δεν είδα στο τέλος της, ήταν αυτός ο άχρωμος (μαύρο κενό, δηλαδή) και παραλληλόγραμος μονόλιθος, που κατά τα φαινόμενα άλλαξε τη μοίρα της ανθρωπότητας στην «Οδύσσεια» του Κιούμπρικ.

Ας πιάσουμε την ταινία μας όμως, η οποία είναι τεχνικά άρτια. Η σχεδίαση είναι φανταστική και η φωτογραφία, πραγματικά σε στέλνει σε άλλους κόσμους. Τέτοια δε, βυθισμένη στην άμμο ανθρωπότητα και τέτοια ερήμωση, είχα να δω από τον πρώτο «Πλανήτη των πιθήκων» (1964) του Φράνκλιν Σάφνερ με τον Τσάρλτον Ίστον να αντικρίζει στο τέλος το θαμμένο μέχρι τη μέση Άγαλμα της Ελευθερίας στη Νέα Υόρκη. Το design παίρνει άριστα.
Να μιλήσω για ερμηνείες; Χάρτινοι, επίπεδοι χαρακτήρες και ο Τομ Κρουζ σε στυλ «ο κύριος επικίνδυνες αποστολές», παίζει αυτό που ξέρει να κάνει, ενώ οι κυρίες είναι ψυχρές και ψεύτικες σαν γυναικοειδή ρομπότ.
Η σκηνοθεσία; Μέχρι το ένα τρίτο της ταινίας, δεν μας έχει δώσει εκείνο το σασπένς, που χρειάζεται

Ένα βήμα μπροστά

Ένα ντοκιμαντέρ με πρωταγωνιστή τον Γιάννη Μπουτάρη, τον διάσημο οινοπαραγωγό, ο οποίος στα 68 του αποδέχθηκε πρόταση του Γιώργου Παπανδρέου να είναι υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης και όχι μόνον εξελέγη, αλλά είχε το θάρρος να αποστασιοποιηθεί από την πολιτική και να εκφράσει την ανεξαρτησία του και το αποκλειστικό ενδιαφέρον του για την πόλη του. Δεν θα του ήταν δύσκολο άλλωστε, αφού προηγουμένως είχε τη δύναμη να κόψει το αλκοόλ, το οποίο τον είχε καταβάλλει σωματικά και ψυχικά.

Το ντοκιμαντέρ παρακολουθεί τις 10 προεκλογικές βδομάδες του, παρεμβάλλοντας ερασιτεχνικά φιλμάκια από την προηγούμενη ζωή του, τη γνωριμία του με τη γυναίκα του την Αθηνά, που του χάρισε δύο παιδιά, την περιπέτειά του με το ποτό, αλλά και την περιπέτεια με την υγεία της γυναίκας του, αφού ήδη εκείνη τον είχε χωρίσει λόγω του ποτού.
Την αφήγηση την κάνει ο ίδιος και οι εικόνες που παρακολουθούμε κατορθώνουν να συγκινούν τον θεατή, από τον ειλικρινή τρόπο και την αμεσότητα του αφηγητή. Ο Μπουτάρης δεν διστάζει να

Κουαρτέτο - Quartet

Ο Ντάστιν Χόφμαν στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα καταφέρνει να προσφέρει μια συμπαθητική, γλυκιά και τρυφερή ταινία γύρω από τη ζωή συνταξιούχων καλλιτεχνών, οι οποίοι στα νιάτα τους άλλοι είχαν διαπρέψει και άλλοι όχι και στα γηρατειά τους δεν το βάζουν κάτω.

Βλέποντας την ταινία, αντιλαμβάνεσαι από την πρώτη στιγμή ότι τι σενάριο είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των παλαίμαχων ηθοποιών που πρωταγωνιστούν και των υπόλοιπων, που είναι γνωστοί μας ως καρατερίστες σε άλλες ταινίες.

Η σκηνοθεσία σέβεται τις ηλικίες τους (άλλωστε και ο σκηνοθέτης σήμερα πρέπει να είναι 75 χρονών), και δημιουργεί μια λεπτή κωμωδία, με χιούμορ και έξυπνους διαλόγους.

Η Μάγκι Σμιθ νομίζεις ότι υποδύεται ακόμα τη λαίδη Γκράνθαμ από το τηλεοπτικό Αβαείο Ντότον, με τις κοφτές και δηλητηριώδεις ατάκες της, ενώ ο Τομ Κόρτνεϊ πείθει ως ερωτευμένος και προδομένος πρώην «πρώτος» σύζυγός της. Απολαυστικός είναι επίσης, ο Μπιλ Κόνολι ως τολμηρός γεροξεκούτης, που στο βάθος όμως αντιμετωπίζει ψυχρά και ρεαλιστικά τα γηρατειά του.

Η φωτογραφία της βρετανικής υπαίθρου και η κλασική μουσική που υποτίθεται ότι παίζεται από τους τροφίμους του ιδιότυπου αυτού γηροκομείου για καλλιτέχνες του μουσικού στερεώματος, συμπληρώνουν τη γεμάτη λυρισμό, μελαγχολία, αλλά και διασκεδαστική ταινία. (Κριτική μου στο myFilm)
INFO

Σκηνοθεσία: Ντάστιν Χόφμαν
Με τους: Μάγκι Σμιθ, Τομ Κόρτνεϊ, Μπιλ Κόνολι, Μάικλ Γκαμπόν, Πολίν Κόλινς

Προβάλλεται από 11-4-2013

Υπόθεση: Μια περίεργη φήμη πλανάται τελευταία στον περίφημο οίκο ευγηρίας του Μπίτσαμ. Ακούγεται έντονα πως, πολύ σύντομα, η διάσημη κατοικία που φιλοξενεί καταξιωμένους συνταξιούχους καλλιτέχνες στα γεράματά τους, ετοιμάζεται να υποδεχτεί μια εξέχουσα προσωπικότητα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής. Μια σταρ τόσο ξεχωριστή και διαφορετική που αναμένεται να αλλάξει την καθημερινότητα των υπόλοιπων ενοίκων. Για τον Ρέτζι (Τόμ Κόρτνει), τον Γουίλφ (Μπιλ Κόνολι) και την Σίσυ (Πολίν Κόλινς), η διασπορά τέτοιου είδους «κουτσομπολιών» αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς του, καθώς η ζωή στο σπίτι της ράδιο-αρβύλας, δεν είναι και τόσο συναρπαστική τελευταία! Ωστόσο το σοκ που θα υποστούν είναι τεράστιο, όταν συνειδητοποιήσουν πως όχι μόνο δεν ήταν ψεύτικη η φήμη περί σπουδαίας άφιξης αλλά έκρυβε από πίσω της ένα παλιό τους γνώριμο πρόσωπο τη φοβερή και τρομερή Τζιν Χόρτον (Μάγκι Σμιθ). Η Τζιν δεν είναι απλώς γνωστή των τριών καλλιτεχνών, καθώς εκτός από στενή φίλη των τριών υπήρξε και πρώην σύζυγος του Ρέτζι, ο οποίος φυσικά δεν αντιμετώπισε και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα νέα της άφιξής της. Ο βασικός λόγος που αυτός ο γάμος – αλλά και η φιλική σχέση των τριών με τη Τζιν - δεν ευδοκίμησε ήταν η αναπόφευκτη εγωπάθεια που πλημμύριζε τη μεγάλη σολίστ και σταρ της εποχής της, η οποία ενώ έβλεπε την καριέρα της να απογειώνεται, υιοθετούσε όλο και περισσότερο, αυτό το καταραμένο τουπέ που αποξενώνει τους «φτασμένους σταρ», από την πραγματική τους φύση! Λένε πως ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, θα μπορέσει όμως άραγε να επουλώσει τις πληγές, στη δική μας περίπτωση; Θα τα καταφέρει άραγε να φέρει και πάλι κοντά το μοναδικό κουαρτέτο ώστε να ανατρέψουν τα δεδομένα της διασκέδασης, στο περίφημο γκαλά του Μπίτσαμ Χάουζ; 

Το σώμα (The host)

Όταν πήγα να δω «Το σώμα» είχα στο νου μου κάτι από την «Εισβολή» (2007) του Όλιβερ Χίρσμπιγκελ με τη Νικόλ Κίντμαν, αυτό το ριμέικ της «Μακάβριας εισβολής» (1978) του Φίλιπ Κάουφμαν με τον Ντόναλντ Σάδερλαντ ή ακόμα και κάτι από το «Starman» (1984) του Τζον Κάρπεντερ με τον Τζεφ Μπρίτζες, που ενώ έχει πεθάνει, το σώμα του καταλαμβάνεται από εξωγήινο, επιστρέφει ως ζωντανός και η χήρα τον ερωτεύεται πάλι, έστω κι έτσι. Ακόμα και το «Ερωτεύτηκα ένα ζόμπι», που είδαμε πρόσφατα θυμήθηκα, στο οποίο μια κοπέλα ερωτεύτηκε ένα ευαίσθητο ζόμπι και μαζί του, άλλαξαν τη ματιά του στρατηγού πατέρα της προς τους απέθαντους. Τα αναφέρω όλα αυτά για να μη νομίσετε, ότι υπάρχει κάποια σχέση με την κορεάτικη σειρά «The host» (2006) του Γιό Χο Μπονγκ, με το τέρας μέσα από το ποτάμι της Σεούλ. Έχουν δει πολλά τα μάτια μας.

Αλλά ας έρθουμε στο θέμα μας. «Το σώμα» βαδίζει πάνω στα χνάρια του μύθου της σειράς ταινιών «Λυκόφως» της Στέφανι Μέγιερς και δυστυχώς ο Άντριου Νίκολς που μας είχε χαρίσει την ωραία περιπέτεια «Gattaca» δεν αξιοποίησε την όχι και πρωτότυπη αυτή ιστορία.

Στην ταινία, έχουμε μια εξωγήινη που μπαίνει στο σώμα μιας νέας και ερωτεύεται ένα γήινο και ταυτόχρονα έχουμε και τον έρωτα της κοπέλας (που φιλοξενεί μέσα της την εξωγήινη) με το δικό της φίλο. Ένα σώμα, δηλαδή, με δύο ψυχές (τη γήινη και την εξωγήινη) ερωτευμένες με δύο νέους, που δεν ξέρουν τι να κάνουν.
Τουλάχιστον, αν υπήρχε κάποια δράση, θα μπορούσαμε να μη βαρεθούμε, αλλά δράση δεν υπάρχει και η εξέλιξη του αγαπησιάρικου αυτού μύθου είναι πολύ αργή και πλαδαρή.

Ίσως το κοινό από 13 ετών (που θεωρείται κατάλληλη η ταινία) μέχρι 18 να έχει διαφορετικές προτιμήσεις, όπως άλλωστε φάνηκε και από τη σειρά Twilight.

Υπόθεση: Η ταινία μας μεταφέρει στο μέλλον, όπου ο πλανήτης Γη έχει καταληφθεί από έναν αθέατο

Ματζουράνα

Πραγματικά, η Όλγα Μαλέα επιδόθηκε σε ένα απροσδόκητο ψυχολογικό θρίλερ, το οποίο στηρίζεται πάνω σε μια πολύ ωραία ιδέα: αυτή των ψυχολογικών προβλημάτων ενός 11χρονου κοριτσιού, τα οποία τού έχουν δημιουργηθεί από ένα τραυματικό γεγονός που του είχε συμβεί σε μικρότερη ηλικία, συν την καταπίεση που δέχεται από τη μητέρα της προκειμένου να διακριθεί σε τηλεοπτικό διαγωνισμό μαγειρικής και να κερδίσει 60.000 ευρώ.

Εκτός από τα γεγονότα αυτά που επηρεάζουν τον ψυχισμό του κοριτσιού, έχουμε και την ψυχολόγο του καναλιού, πού έρχεται να προσθέσει και τη δική της (υπηρεσιακή και απαραίτητη) πίεση, με αποτέλεσμα (τι άλλο;) η 11χρονη να αρχίσει να αντιδρά (κλασικά για την ηλικία της, διότι δεν παύει να είναι παιδί, όσο και να θέλουν να την «ωριμάσουν») με πείσματα και κάνοντας τα αντίθετα από όσα περιμένουν από αυτή. Διαπιστώνει δε, ότι το πείσμα της περνάει, αφού πετυχαίνει μέχρι και αναβολή του διαγωνισμού, όταν εσκεμμένα σπάζει το χέρι της και οι γιατροί της συνιστούν ανάπαυση οκτώ βδομάδων.

Οι αντιδράσεις της μικρής, η εξαιρετική φωτογραφία με τα κατάλληλα πλάνα στο πρόσωπό της, στο

"Επισκέψεις" της Ελένης Λαμνάτου

Οι «Επισκέψεις» της Ελέης Λαμνάτου (εκδ. Άπαρσις), είναι ένα ψυχογραφικό μυθιστόρημα, το οποίο με δύο λόγια, διαπραγματεύεται τις απώλειες και τα κενά της παιδικής ηλικίας. Ένα μυθιστόρημα, στο οποίο οι κεντρικοί ήρωες εμφανίζονται να παλεύουν με τα φαντάσματα του παρελθόντος τους, με την ίδια τους την ψυχή.
Η συγγραφέας, πετυχαίνει να σκιαγραφήσει γλαφυρά και με πλούσια λυρική -σχεδόν ποιητική γραφή, θα έλεγα- μία ερωτική σχέση μέσα από το πρίσμα της παιδικής ηλικίας και των ψυχολογικών τραυμάτων που δημιούργησε στους δύο ήρωες.
Στο μυθιστόρημα αυτό, οι σχέσεις με τους γονείς, περιγράφονται άλλοτε μέσα από τις τυραννικές παρουσίες και άλλοτε μέσα από τις οδυνηρές