Νέο-νουάρ ταινία με μπόλικη δράση, εξαιρετικό σενάριο, πλήρεις
χαρακτήρες και μια ερμηνεία έκπληξη, αυτή του Κόλιν Φάρελ, για τον
οποίο - δεν το κρύβω - είχα μια ανησυχία. Κι όμως, καταφέρνει να
κρατήσει πάνω του την ταινία, με το βλέμμα του, την εσωστρέφειά του και
τις αινιγματικές σιωπές του.
Δίπλα του, η γνωστή μας από το «Κορίτσι με το τατουάζ» Νούμι Ράπας,
άλλη μια εσωστρεφής και λιγομίλητη, εξαιτίας μιας ατυχίας: χαράχτηκε
για πάντα το πρόσωπό της, πάνω σε αυτοκινητικό δυστύχημα (και ήταν
αισθητικός). Γλυκιά φυσιογνωμία και ταυτόχρονα σκληρή, γιατί έτσι την
έκανε η ζωή.
Μαζί της στο καταθλιπτικό διαμέρισμα, απέναντι από το διαμέρισμα του
Φάρελ, η κουφή μητέρα της, η Ιζαμπέλ Ιπέρ, που σκέπτεται το καλό της
και θέλει να δει το κορίτσι της ευτυχισμένο,. Συμπαθητική, ήρεμη και
υπομονετική «έχει τη διαίσθηση» ότι η κόρη της στο πρόσωπο του Κόλιν
Φάρελ έχει βρει το στήριγμά της. Έλα όμως, που αυτός είναι μια μηχανή
που σκοτώνει (και ο θεατής στο τέλος μένει με την απορία «που είχε
μάθει αυτός ο ήσυχος άνθρωπος να είναι άτρωτος και που έβρισκε τόσα
όπλα;»).
Αλλά δεν θα κολλήσουμε εκεί, διότι δεν μας το επιτρέπει η δράση, η
σφιχτοδεμένη σκηνοθεσία, το γεμάτο ανατροπές σενάριο, οι ερμηνείες, η
σωστή φωτογραφία και η μουσική υπόκρουση.
Υπόθεση: Ο Βίκτορ είναι το δεξί χέρι ενός άρχοντα του υπόκοσμου, του Αλφόνς, ο
οποίος