Η γεύση της εκδίκησης (Dead man down)

Νέο-νουάρ ταινία με μπόλικη δράση, εξαιρετικό σενάριο, πλήρεις χαρακτήρες και μια ερμηνεία έκπληξη, αυτή του Κόλιν Φάρελ, για τον οποίο - δεν το κρύβω - είχα μια ανησυχία. Κι όμως, καταφέρνει να κρατήσει πάνω του την ταινία, με το βλέμμα του, την εσωστρέφειά του και τις αινιγματικές σιωπές του.

Δίπλα του, η γνωστή μας από το «Κορίτσι με το τατουάζ» Νούμι Ράπας, άλλη μια εσωστρεφής και λιγομίλητη, εξαιτίας μιας ατυχίας: χαράχτηκε για πάντα το πρόσωπό της, πάνω σε αυτοκινητικό δυστύχημα (και ήταν αισθητικός). Γλυκιά φυσιογνωμία και ταυτόχρονα σκληρή, γιατί έτσι την έκανε η ζωή.

Μαζί της στο καταθλιπτικό διαμέρισμα, απέναντι από το διαμέρισμα του Φάρελ, η κουφή μητέρα της, η Ιζαμπέλ Ιπέρ, που σκέπτεται το καλό της και θέλει να δει το κορίτσι της ευτυχισμένο,. Συμπαθητική, ήρεμη και υπομονετική «έχει τη διαίσθηση» ότι η κόρη της στο πρόσωπο του Κόλιν Φάρελ έχει βρει το στήριγμά της. Έλα όμως, που αυτός είναι μια μηχανή που σκοτώνει (και ο θεατής στο τέλος μένει με την απορία «που είχε μάθει αυτός ο ήσυχος άνθρωπος να είναι άτρωτος και που έβρισκε τόσα όπλα;»).

Αλλά δεν θα κολλήσουμε εκεί, διότι δεν μας το επιτρέπει η δράση, η σφιχτοδεμένη σκηνοθεσία, το γεμάτο ανατροπές σενάριο, οι ερμηνείες, η σωστή φωτογραφία και η μουσική υπόκρουση.

Υπόθεση: Ο Βίκτορ είναι το δεξί χέρι ενός άρχοντα του υπόκοσμου, του Αλφόνς, ο οποίος

Hasta la vista!

Όταν φέτος έχεις δει την ταινία «Άθικτοι» και το «The sessions» νομίζεις πια ότι τα έχεις δει όλα.

Η ταινία με τους τρεις κολλητούς με ειδικές ανάγκες που θέλουν να κάνουν διακοπές και να έχουν ταυτόχρονα σεξουαλικές σχέσεις αντιμετωπίζεται με συμπάθεια, αλλά σαν ταινία δεν σου προσθέτει το κάτι παραπάνω από αυτό που έχεις αντιμετωπίσει με την κωμωδία «Άθικτοι» και τη σοβαρή, αλλά ευχάριστη ταινία «The sessions», όπου στην πρώτη γελάς με την καρδιά σου και στη δεύτερη χαμογελάς με τη σοβαρότητα και το χιούμορ των ηρώων της.

Υπάρχουν μόνον δύο σημεία για συζήτηση, η συμπεριφορά και οι μηδενιστικές αντιλήψεις του ομορφότερου της παρέας, που οι γιατροί δεν του έχουν αφήσει περιθώρια ζωής. Όπως υπάρχει και η στάση της χοντρής μεν, αλλά με λεπτά αισθήματα νοσηλεύτριας, που τους συνοδεύει σ’ αυτό το παράξενο ταξίδι τους. Δύο σημεία, που όμως χάνονται μέσα στην υπόλοιπη αισιόδοξη και δυστυχώς (για την ταινία) προβλέψιμη ατμόσφαιρα.

Διότι, όλα είναι προβλέψιμα σ’ αυτή την ταινία, από την αρχή μέχρι το τέλος. 

Τελικά, είναι πολύ δύσκολη, η σοβαρή σκηνοθετική προσέγγιση του θέματος της αναπηρίας. Hasta la

Η αφοσίωση του υπόπτου Χ

Ο Keigo Higashino θεωρείται σήμερα ο πλέον δημοφιλής συγγραφέας της σύγχρονης Ιαπωνίας και μετά την ανάγνωση του μυθιστορήματός του «Η αφοσίωση του υπόπτου Χ» (των εκδόσεων Κλειδάριθμος), δεν μου κάνει εντύπωση ο χαρακτηρισμός. Το μυθιστόρημά του εάν είχε γραφτεί έναν αιώνα πριν θα μπορούσε να συγκριθεί με το «Έγκλημα και τιμωρία» του Ντοστογιέφσκι.

Δεν είναι μόνον η πλοκή και η κοφτερή γραφή του, αλλά και ο πλούτος των συναισθημάτων όλων ανεξαιρέτως των ηρώων του, που περιγράφονται με την οξυδέρκεια ενός ψυχαναλυτή και με αποκορύφωμα αυτών του καθηγητού μαθηματικών Ισιγκάμι, ο οποίος επιχειρεί να στήσει το τέλειο άλλοθι, για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε και παίζει ένα σκοτεινό παιχνίδι στρατηγικής, με

Συγχαρητήρια στους Αισιόδοξους?

Πέντε χρόνια μετά το  «Valse Sentimentale», η νέα σκηνοθέτις Κωνσταντίνα Βούλγαρη επανέρχεται με  μία ακόμα προσωπική  ταινία που αγγίζει με διεισδυτική ματιά μια σύγχρονη αθηναϊκή ιστορία. 
Με επίκεντρο την Ηλέκτρα μια νεαρή γυναίκα που προσπαθεί να βρει τον ρυθμό της,  το «Συγχαρητήρια στους Αισιόδοξους?» (από το ομώνυμο κόμικ της Μαφάλντα) περιγράφει τη σημερινή πραγματικότητα με χιούμορ, προβληματισμό αλλά  και τρυφερότητα και η παρουσία του  αναρχικού χώρου, η αντισυμβατική στάση ζωής της ηρωίδας, τα Εξάρχεια με τις καταλήψεις και τα αυτοσχέδια πάρκα και μια παρέμβαση ομάδας αναρχικών σε ραδιοφωνικό σταθμό αποτελούν τα συστατικά της ταινίας.
Η Ηλέκτρα, απογοητευμένη από την αντιφατική σχέση με τους γονείς και κυρίως με την μητέρα της, απρόθυμη να υποκύψει στα κλισέ της καλής δουλειάς και του γάμου, ανήσυχη για την τύχη του φυλακισμένου συντρόφου της βρίσκει καταφύγιο σε δύο ανορθόδοξες σχέσεις. Από τη μια συζητά ισότιμα με το οχτάχρονο αγόρι που προσέχει ως babysitter, από την άλλη εξομολογείται τα όνειρα και τους φόβους τους σε έναν πενηνταπεντάχρονο γείτονα με αφορμή τη βόλτα του σκύλου της.
Η Κων. Βούλγαρη μας ξεναγεί στις προσωπικές στιγμές της ηρωίδας χωρίς συναισθηματική φόρτιση, χωρίς επιτήδευση.  Οι συναντήσεις της Ηλέκτρας με τον  περίγυρό της  γίνεται όχημα για να

Welcome to the show

Η ταινία "Welcome to the show" είναι μια καταγραφή της μουσικής κληρονομιάς του ανθρώπου που θεωρήθηκε "πρίγκιπας" της ελληνικής ροκ σκηνής Παύλου Σιδηρόπουλου, όπως αυτή πέρασε στις επόμενες γενιές καλλιτεχνών και έφτασε μέχρι τις μέρες μας.
Είναι η προσπάθεια να καταγραφεί το μουσικό αποτύπωμα  ενός καλλιτέχνη  που αποτέλεσε έμπνευση και άνοιξε δρόμους για εκατοντάδες συγκροτήματα και τραγουδοποιούς, που δημιούργησαν ιστορία με τη σειρά τους.

Στην ταινία,  ντοκουμέντα  από  ανέκδοτες συνεντεύξεις του Παύλου Σιδηρόπουλου ντύνονται με τα animation του Νίκου Μπλεμπουτζάκη, με γνωστές και ανέκδοτες φωτογραφίες, βίντεο, ποιήματα και

Stoker

Ο σκηνοθέτης του Old Boy μας χαρίζει ένα ατμοσφαιρικό θρίλερ με πρωτότυπο σενάριο που περιέχει ανατροπές, αλλά και λίγο φλύαρο, όσον αφορά στις σκηνές που υποτίθεται ότι πρέπει να προσφέρουν αγωνία στον θεατή. Η σκηνοθεσία μου φάνηκε λίγο αργή με μια αρκετά καλή και πρωτότυπη εναλλαγή ορισμένων πλάνων, ενώ και η μουσική παίζει μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωση της κλειστοφοβικής και περιρρέουσας ατμόσφαιρας.

Αυτή τη φορά, έχουμε το μοιραίο άντρα με τον άγνωστο σκοπό της ύπαρξής του, ανάμεσα σε δύο αρκετά γοητευτικές, αλλά και δηλητηριώδεις γυναίκες. Μια μάνα και την κόρη της, που ανταγωνίζονται για μια θέση δίπλα του, με τη μάνα να εμφανίζεται ότι έλκεται από την παρουσία του και την κόρη να μην πηγαίνει πίσω.

Η Νικόλ Κίντμαν διαθέτει μια αρκετά σκοτεινή φυσιογνωμία στο έργο, όπως και η κόρη της Μία Βασικόβσκα που με ανέκφραστο πρόσωπο καταφέρνει να αποδώσει το διφορούμενο ψυχισμό της νεαρής ηρωίδας. Από την άλλη ο baby face Μάθιου Γκουντ δεν διαθέτει τη στόφα του ανθρώπου που μπορεί να σε τρομοκρατήσει με μια ματιά, εκτός κι αν αυτή ήταν η επιδίωξη του σκηνοθέτη. Να βγάλει το «κακό» από μια ευγενική μορφή. Τέλος πάντων.

Αν δεν είχε και τις επιρροές από το «δάσκαλο» Άλφρεντ Χίτσκοκ (με τους ανθρώπους που γνωρίζουν κάτι παραπάνω και «εξαφανίζονται»), η ταινία θα μπορούσε να θεωρηθεί καλύτερη.

Υπόθεση: Όταν η Ίντια (Mία Γουασικόβσκα) χάσει τον πατέρα της σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, ο θείος Τσάρλι (Μάθιου Γκούντι), του οποίου αγνοούσε την ύπαρξη, έρχεται να μείνει μαζί με την κοπέλα και την συναισθηματικά ασταθή μητέρα της (Νικόλ Κίντμαν). Λίγο μετά την άφιξή του η Ίντια αρχίζει να υποψιάζεται ότι ο γοητευτικός και μυστηριώδης άντρας έχει απώτερα κίνητρα, αντί όμως να αισθανθεί οργισμένη ή φοβισμένη, το μοναχικό κορίτσι αρχίζει να τον ερωτεύεται 

Σκηνοθεσία: Τσαν Γουκ Παρκ
Με τους: Μία Βασικόβσκα, Μάθιου Γκουντ, Ντέρμοτ Μαλρόνεϊ, Τζάκι Γουίβερ, Νικόλ Κίντμαν

Προβάλλεται από 28-3-2013

(Κριτική μου στο myFilm)

Broken city

Κλασική νουάρ ιστορία με το διεφθαρμένο δήμαρχο που αναθέτει σε ιδιωτικό ντετέκτιβ και πρώην αστυνομικό να παρακολουθήσει τη γυναίκα του, αλλά χωρίς ο σκοπός του να είναι η απόδειξη της μοιχείας.

Ο ντετέκτιβ, από την άλλη, βρίσκεται ανάμεσα στο δήμαρχο, τον αστυνομικό διευθυντή της πόλης και τη μοιραία γυναίκα (τη σύζυγο του δημάρχου) και προσπαθεί να βγάλει άκρη.

Αλλά τα στοιχεία του νουάρ από μόνα τους δεν χαρίζουν ταυτότητα, για να μην πω και ποιότητα σε μια ταινία. Το σενάριο έχει ανατροπές βέβαια, αλλά σ’ αυτού του είδους τις ταινίες πάντα υπάρχουν ανατροπές κα ειδικά όταν υπάρχουν μοιραίες γυναίκες, που δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι.

Ο ντετέκτιβ (Μαρκ Γουόλμπεργκ) δεν διαθέτει το πρόσωπο του κυνισμού που απαιτεί ο ρόλος, ο δήμαρχος (Ράσελ Κρόου) δεν μοιάζει και τόσο διεφθαρμένος, παρόλο που από την αρχή καταλαβαίνεις ότι δεν είναι καθαρός. Ίσως γιατί ο Ράσελ Κρόου έχει συνηθίσει να παίζει το καλό παιδί και το αδικημένο. Τέλος, η Κάθριν Ζέτα Τζόουνς διαθέτει μια ψυχρή ομορφιά και γατίσια μάτια, αλλά ο ρόλος της είναι προβλέψιμος.

Συμπερασματικά, έχουμε τρεις καλούς ηθοποιούς σε μέτριες εμφανίσεις, πάνω σε ένα κλασικό σενάριο και μια καλή σκηνοθεσία.

Υπόθεση: Σε μια εξαθλιωμένη πόλη που κυριαρχεί η αδικία, ο πρώην αστυνομικός Μπίλι Τάγκαρτ αναζητά λύτρωση και εκδίκηση, μετά την προδοσία από έναν ισχυρό άνδρα της πόλης, τον Δήμαρχο. Το ανελέητο κυνήγι του Μπίλι για δικαιοσύνη, σε συνδυασμό με την έμπειρη κυνικότητά του, τον κάνει μια ασταμάτητη δύναμη καθώς και τον χειρότερο εφιάλτη του Δημάρχου.

Σκηνοθεσία: Άλεν Χιουζ
Με τους: Μαρκ Γουόλμπεργκ, Ράσελ Κρόου, Κάθριν Ζέτα Τζόουνς, Μπάρι Πέππερ, Κάιλ Τσάντλερ, Νάταλι Μαρτίνεζ, Τζέφρι Ράιτ

Προβάλλεται από 28-3-2013

(Κριτική μου στο myFilm) 

Passion

Μετά από πολλά χρόνια, ο «μιμητής» του Χίτσκοκ, Μπράιαν Ντε Πάλμα επανήλθε κάνοντας ένα remake του έργου που είχαμε δει το 2010 με τίτλο «Οι αντίζηλες», με την Κριστίν Σκοτ Τόμας και την Λουντβίν Σανιέ. Ένα ερωτικό θρίλερ με αντιζηλίες, μίση και διαστροφικές καταστάσεις μέσα στον εργασιακό χώρο μεγάλης πολυεθνικής εταιρίας. 
Αν και οι «Αντίζηλες» ήταν πιο ατμοσφαιρικό, ετούτο δω είναι γνήσιο θρίλερ με τη σφραγίδα Ντε Πάλμα, ο οποίος, επιπλέον, δεν διστάζει να χρησιμοποιεί στις σκηνές των φόνων, την έγχορδη μουσική του «Ψυχώ» (θα τρίζουν τα κόκαλα του Μπέρναρ Χέρμαν), που στοιχειώνει όχι μόνο τα όνειρά μας, αλλά και τα όνειρα πολλών σκηνοθετών.
Οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστριών είναι εξαιρετικές, ενώ η κίνηση της κάμερας στους ultra-modern εργασιακούς χώρους, η φωτογραφία του έργου και η μουσική του, συμβάλλουν στη δημιουργία του σασπένς και όσοι δεν έχουν δει τις «Αντίζηλες» θα το απολαύσουν, διότι… δεν γνωρίζουν το τέλος.

Υπόθεση: Το “Passion”, διηγείται την ιστορία ενός αγώνα δύναμης και εξουσίας μεταξύ δύο γυναικών, στον αδυσώπητο κόσμο των επιχειρήσεων. Η Κριστίν διαθέτει τη φυσική κομψότητα και την ανεπιτήδευτη άνεση που έχουν συνήθως οι άνθρωποι που διατηρούν μια υγιή σχέση με το χρήμα και την εξουσία. Η αθώα, χαριτωμένη και εύπλαστη προστατευόμενη της, η Ίζαμπελ, είναι γεμάτη καινοτόμες ιδέες που η Κριστίν «κλέβει» χωρίς ενδοιασμούς. Άλλωστε, οι δυο τους είναι ομάδα! Η Κριστίν αρέσκεται να ασκεί τον έλεγχο της, επί της νεότερης γυναίκας, οδηγώντας την κάθε φορά ένα βήμα πιο βαθιά στο παιχνίδι της αποπλάνησης, της χειραγώγησης, της εξουσίας και της ταπείνωσης. Όταν όμως η Ιζαμπέλ θα κοιμηθεί με έναν από τους εραστές της Κριστίν, θα ξεσπάσει πόλεμος. Τη νύχτα της δολοφονίας, η Ίζαμπελ παρακολουθεί μπαλέτο, ενώ η Κριστίν δέχεται μια διαφορετική πρόσκληση. Από ποιον όμως; Η Κριστίν λατρεύει τις εκπλήξεις... Γυμνή θα πάει να συναντήσει τον μυστηριώδη εραστή της που την περιμένει στο υπνοδωμάτιό της... 

Σκηνοθεσία: Μπράιαν Ντε Πάλμα
Με τους: Ρέιτσελ Μακ Άνταμς, Νούμι Ράπας, Πολ Άντερσον

Προβάλλεται από 21-3-2013

(Κριτική μου στο myFilm)

Δεν κρατιέμαι (Los amantes pasanjeros)

Εντάξει, όσοι βλέπετε τα ονόματα της Πενέλοπε Κρουζ και του Αντόνιο Μπαντέρας στους τίτλους, μη τρέξετε μόνο γι’ αυτούς γιατί θα απογοητευτείτε. Η εμφάνισή τους δεν διαρκεί πάνω από δύο λεπτά (και των δύο μαζί) στην αρχή της ταινίας, όπου υποτίθεται ότι εμφανίζονται για να προσφέρουν λίγο γέλιο και αυτοί, όπως και οι υπόλοιποι συντελεστές της ταινίας.
Μάλιστα, μιλάμε για κωμωδία από αυτές που μπορεί να κάνει ο Πέντρο Αλμοδοβάρ και σε όποιον αρέσουν. Εξαιρετικά σουρεαλιστική και με σατιρική διάθεση κατά πάντων. Σε αυτούς που τους αρέσει ο Αλμοδοβάρ (όπως εγώ, ας πούμε), η ταινία θα αρέσει πάρα πολύ. Οι άλλοι που μέσα από τη σουρεαλιστική του ματιά επιζητούν κοινωνική κριτική, θα απογοητευτούν. Η κοινωνική κριτική αυτή τη φορά είναι έμμεση και ασκείται μέσα από το κλειστό χώρο του αεροπλάνου, όπου πολύς κόσμος αρκετές φορές δεν δείχνει αυτό που είναι και χρειάζεται κάποιος κίνδυνος, να τους ενώσει, να τους φέρει κοντά, ώστε όλοι να ανοίξουν τις ψυχές τους, όπως τα οστρακοειδή (τώρα τη Σαρακοστή) στο βραστό νερό. Πραγματικά, ο Αλμοδοβάρ αυτή τη φορά παίρνει τους πρωταγωνιστές του και τους… βράζει στο ζουμί τους, Αποτέλεσμα; Γέλιο, από τον τρόπο που τους αντιμετωπίζει και γενικότερα από το περιβάλλον που τους περιβάλλει. Το εσωτερικό ενός αεροπλάνου σε χρώματα… λούνα-παρκ, που δεν έχουν σχέση με καμία γνωστή αεροπορική εταιρία και φωτογραφημένο υπέροχα και παιχνιδιάρικα.
Η μουσική της ταινίας, θυμίζει βραζιλιάνικο καρναβάλι (παρεμβάλλεται και ένα χορευτικό) και οι ερμηνείες είναι ανάλογες του χώρου και του θέματος της ταινίας, από ηθοποιούς που, μου φαίνεται, ότι το διασκεδάζουν πραγματικά.
Βλέπεται ευχάριστα.

Υπόθεση: Έστω ότι είστε αεροσυνοδός και το αεροπλάνο με το οποίο πετάτε έχει ένα «σοβαρότατο τεχνικό πρόβλημα». Οι πιλότοι – παρόλο που είναι από τους πιο έμπειρους και άριστα εκπαιδευμένους που υπάρχουν – δυσκολεύονται να βρουν μια λογική λύση, μέσα σε μια καμπίνα που γεννά συνεχώς απρόβλεπτες καταστάσεις. Οι επιβαίνοντες – μια θεότρελη μίξη ετερόκλητων χαρακτήρων – δείχνουν σαστισμένοι και εμφανώς αγχωμένοι για την περίεργη εξέλιξη της πτήσης τους και η προοπτική της ασφαλούς προσγείωσης δεν φαίνεται καν στον άμεσο ορίζοντα. Εσύ είσαι ο πιο περήφανος αεροσυνοδός του κόσμου, αλλά φυσικά – ως άνθρωπος – είσαι γεμάτος προβλήματα και πίνεις ένα-δύο ποτηράκια για το στρες! Η σωτηρία τόσο του πληρώματος, όσο και των επιβατών της πτήσης 2549 για Μεξικό, περνάει από τα χέρια σου και μόνο. Τι θα κάνεις; Τι άλλο, πέρα από χορό, τραγούδι και…καλώς ήρθατε στην πτήση των ονείρων σας! 

Σκηνοθεσία: Πέντρο Αλμοδοβάρ
Με τους: Πενέλοπε Κρουζ, Αντόνιο Μπαντέρας, Ραούλ Αρέμπαλο, Χαβιέ Κάμαρα, Κάρλος Αρέθες, Παθ Βέγκα, Μπλάνκα Σουάρεθ, Λόλα Δουένιας, Χούγκο Σίλβα, Σεσίλια Ροθ, Μιγέλ Άνχελ Σιλμπέστρε

Προβάλλεται από 21-3-2013

(Κριτική μυ στο myFilm)

Μαθήματα ζωής (Detachment)

Μια εξαιρετική ταινία που διαπραγματεύεται το θέμα της διαπαιδαγώγησης. Της εκπαίδευσης από το σπίτι και της εκπαίδευσης από το σχολείο και ο σκηνοθέτης θίγει το θέμα αυτό μέσα από τη ματιά ενός αναπληρωτή καθηγητή, ο οποίος όμως κουβαλάει κι αυτός τραυματικές εμπειρίες από την παιδική του ηλικία.

Με μια άριστη ερμηνεία ο Άντριεν Μπρόντι, υποδύεται τον καθηγητή που αντικαθιστά άλλους κατά τη διάρκεια της αδείας τους και είναι κλειστός, ήρεμος και πράος (μέχρι τη στιγμή βέβαια, που κάτι θα τον εξαγριώσει και θα εκραγεί) και προσπαθεί πάντοτε να δίνει λύσεις πάνω σε ζητήματα ηθικής συμπεριφοράς, τρόπους διαβίωσης και συμβίωσης, ενώ δεν παραλείπει να κάνει και τα τυπικά του μαθήματα. Στο δρόμο του, συναντά κάθε καρυδιάς καρύδι, αλλά εκείνος είναι απτόητος και φυσικά δεν παύει να δείχνει ενδιαφέρον για τον κατάκοιτο παππού του στο νοσοκομείο.

Η ταινία κυλάει σε στυλ «Η ζούγκλα του μαυροπίνακα», εξελίσσεται σε κάτι από «Στον κύριό μας με αγάπη» και τελειώνει με κάτι από «Ασυμβίβαστη γενιά». Δεν τη συγκρίνω, διότι αυτές ανήκουν σε άλλες εποχές (και άλλα έθιμα και ήθη), αλλά τελικά, το θέμα της διαπαιδαγώγησης της νεολαίας, αλλά και της χειραγώγησής της από τα media κάνει «μπαμ» από μακριά και ο σκηνοθέτης το πιάνει χωρίς κενά και χάσματα, ακόμα και μέσα από τα χρονικά πισωγυρίσματα που στοιχειώνουν τον πρωταγωνιστή.

Πρέπει να επισημανθεί, ότι τα παιδιά στο σχολείο ανήκουν σε όλα φυλετικά είδη και παρόλα ταύτα τα προβλήματά τους είναι τα ίδια, όπως ίδια είναι και τα συναισθήματά τους απέναντι σε γονείς που τα παράτησαν και στην κοινωνία που τα εγκαταλείπει και τα σπρώχνει στο περιθώριο. Είναι χαρακτηριστική η σκηνή, κατά την οποία ο καθηγητής συναντά για πρώτη φορά την ανήλικη Έρικα στο λεωφορείο, μετά την επαγγελματική σεξουαλική της σχέση με άλλον ενήλικα επιβάτη. Η μικρή Έρικα γνωρίζοντας τον καθηγητή, τον βλέπει σα νέο πελάτη και δεν γνωρίζει ότι αυτή η γνωριμία της την οδηγεί σε έναν άλλο διαφορετικό κόσμο.

Τελικά, ο κλειστός και εσωστρεφής καθηγητής μέσα από τις εμπειρίες του στο συγκεκριμένο σχολείο και μετά από το θάνατο του παππού του θα βρει κι αυτός το δρόμο του, μέσα από τα σκοτεινά μονοπάτια των αναμνήσεών του και θα αποφασίσει να γίνει πατέρας.

Μη θεωρηθεί ότι φανερώνω το τέλος, αλλά η ταινία συνολικά είναι τόσο καταπιεστική, τόσο αγχωτική, που αξίζει να αναφερθεί ότι η λύτρωση, η Αριστοτέλεια κάθαρση, επέρχεται ταυτόχρονα με ένα δυσάρεστο και ένα ευχάριστο γεγονός.

Πρέπει να δείτε την ταινία.

Υπόθεση: Ο Χένρι Μπαρθς είναι ένας αναπληρωτής καθηγητής που αποφεύγει συστηματικά οποιαδήποτε συναισθηματική σύνδεση με συναδέλφους και μαθητές. Μια χαμένη ψυχή σε διαρκή πάλη με ένα τραυματικό παρελθόν, ο Μπαρθς θα κληθεί να καλύψει κάποια κενά διδασκαλίας σε μια από τις πιο ζόρικες περιοχές της Νέας Υόρκης. Οι καθηγητές δεν έχουν καμιά όρεξη να ασχοληθούν με το εκπαιδευτικό τους έργο, ενώ οι μαθητές δείχνουν παντελώς αδιάφοροι στη γνώση που τους προσφέρεται. Η διαφορετική στάση του Χένρι απέναντί τους θα αλλάξει την απαθή συμπεριφορά των μαθητών, οι οποίοι θα αρχίσουν σιγά-σιγά να δένονται με τον αναπληρωτή καθηγητή τους. Όταν χτυπά το κουδούνι, όμως, ο Χένρι καλείται να αντιμετωπίσει τα δικά του προβλήματα. 

Σκηνοθεσία: Τόνι Κέι
Με τους: Κριστίνα Χέντρικς, Μπράιαν Κράνστον, Άντριεν Μπρόντι, Τζέιμς Κάαν, Λούσι Λίου, Μπλάιθ Ντάνερ, Μάρσια Γκέι Χάρντεν, Μπέτι Κέι, Σάμι Γκέιλ

Προβάλλεται από 21-3-2013

 (Κριτική μου στο myFilm)