Ο εξαιρετικός κ. Λαζάρ

Γύρω από δύο άξονες στρέφεται αυτή η χαμηλών τόνων και με λυρική διάθεση ταινία, η οποία θέτει πολλά ζητήματα για συζήτηση, χωρίς να δίνει εύκολες απαντήσεις. Ο ένας άξονας είναι το μεταναστευτικό θέμα σε μια προηγμένη χώρα όπως ο Καναδάς (μεταναστευτικό θέμα, με προέκταση τον ορισμό που δίνουμε  στην λέξη "τρομοκρατία" και στις συνέπειές της). Ο δεύτερος άξονας, είναι οι σχέσεις δασκάλων και μαθητών, τις οποίες τα σύγχρονα (και... πολιτικά ορθά) συστήματα θεωρούν ότι πρέπει να φτάνουν μέχρι του σημείου που ο δάσκαλος δεν πρέπει να αγγίζει τον μαθητή ή τη μαθήτρια, διότι μπορεί να θεωρηθεί, ή ότι βιαιοπραγεί ή ότι ενοχλεί σεξουαλικά. Παράλογο, για μας τους παλαιότερους, που οι δάσκαλοί μας ή μας χαστούκιζαν όταν ήμασταν άτακτοι ή μας χάιδευαν και μας χτυούσαν φιλικά στους ώμους και την πλάτη για να μας επιβραβεύσουν (σήμερα και οι δύο αυτές ενέργειες είναι κατακριτέες). Τα δύο αυτά θέματα αγγίζονται διακριτικά από το σενάριο της ταινίας και εξυπηρετούνται από εξαιρετικές ερμηνείες τόσο των ενήλικων ηθοποιών, όσο και των ανήλικων. Ενδιάμεσα, κινούνται και άλλα, όπως η διαχείριση της απώλειας αγαπητών προσώπων, οι σχέσεις μεταξύ των μεγάλων και των δασκάλων με τους γονείς. Όλα όμως σου αφήνουν ανοιχτές τις απαντήσεις, θίονται και σβήνουν, όπως τα fade out της ταινίας. 

Δεν παύει όμως να είναι μια ενδιαφέρουσα ταινία.  

Υπόθεση: O κύριος Λαζάρ, από την Αλγερία, προτείνει τον εαυτό του ως αντικαταστάτη της δασκάλας που αυτοκτόνησε σε ένα δημοτικό σχολείο του Καναδά. Από την στιγμή που προσλαμβάνεται κάνει τα πάντα για να έρθει πιο κοντά στα παιδιά, να τους συμπαρασταθεί και να τους εξηγήσει την ανεξήγητη ακόμη και για τους μεγάλους πολλές φορές δύναμη της απώλειας. Ωστόσο, κανείς απ' τους συναδέλφους, γονείς, ακόμη κι απ' τα παιδιά δε γνωρίζει το παρελθόν του κυρίου Λαζάρ κι ότι από στιγμή σε στιγμή μπορεί απελαθεί.

Σκηνοθεσία: Φιλίπ Φαλαρντό
Με τους: Μοχάμεντ Φελάγκ, Σοφί Νελίς, Εμιλιέν Νερόν, Ντανιέλ Προυλ

Και τώρα, τι;

Έτσι λοιπόν, πτωχεύουμε με 153 ψήφους και 128 αρνητικούς  και 18 παρόντες (που δεν κατάλαβα ποτέ το «παρών» σε μια ψηφοφορία, ίσως και να σημαίνει στην καλύτερη περίπτωση «δεν ξέρω τι θέλω» και στη χειρότερη «δεν ξέρω τι μου γίνεται») και συνεχίζουμε να ζούμε με ανασφάλεια.
Βέβαια αυτοί που οραματίζονται εκλογές, επειδή δεν υπήρξε πλειοψηφία στην απόφαση, δεν έχουν να περιμένουν τίποτα. Πόσος καιρός έχει περάσει από τις προηγούμενες; Μήπως μας έλυσαν το πρόβλημα; Ή μήπως θα μας το λύσουν οι επόμενες;
Έχω γράψει κατά καιρούς, ότι οι σημερινοί πολιτικοί έχουν κάνει τον κύκλο τους. Τους είδαμε. Μας μάγεψαν. Τους ψηφίσαμε και τους ξαναψηφίσαμε. Φάνηκαν μικρότεροι των περιστάσεων και είναι απορίας άξιον πως επιμένουν να κινούνται σα να θέλουν και πάλι τη ψήφο μας. Οι δε επόμενες εκλογές μόνο σε έξοδα θα βάλουν τη χώρα. Και σε νέες περιπέτειες, αν αλλάξουν τα ποσοστά σε ορισμένα κόμματα και όλοι πλέον καταλαβαίνουν ποια θα είναι αυτά, τα οποία επ’ ουδενί θα ήθελαν να κυβερνήσουν. Εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ και δεν είναι έτοιμος ακόμα να κυβερνήσει. Τι μένει λοιπόν;
Μένει, να ξεπεταχτούν απ’ όλους τους χώρους καινούργια πρόσωπα, με άλλη νοοτροπία και ειλικρινή πρόθεση. Την πρόθεση να πληροφορηθεί το ευρύ κοινό, πως όταν μιλάμε για «ανάπτυξη», σ’ αυτή τη χώρα, μιλάμε για δουλειά στη γεωργία, την κτηνοτροφία και τον τουρισμό, που είναι τα μόνα που διαθέτουμε κάτω από το μεσογειακό μας ήλιο. Εκτός αν υπάρχει κάποιο άλλο είδος πρωτογενούς παραγωγή και δεν το ξέρω: κάποιες βαριές ή «ελαφριές» βιομηχανίες, που θα μας φέρουν χρήματα και όχι δάνεια. Να μου γράψετε, παρακαλώ…
Προχθές, διάβαζα στο ΒΗΜΑ της Κυριακής ότι «Η παραγωγή Καπνού της Ελλάδας το 2012 έχει περιοριστεί στα 26 εκατομμύρια κιλά ετησίως, όταν το 2005 οι έλληνες καπνοπαραγωγοί παρήγαγαν 110 εκατ. κιλά». Γεγονός που οφείλεται στο ότι «πολιτεία, αλλά και αγροτικές οργανώσεις συναποφάσισαν να δεχτούν από το 2006, «την αποσύνδεση (decoupling) κατά 100% των επιδοτήσεων από την παραγωγή. Δηλαδή, να λαμβάνει ο αγρότης επιδότηση, ανεξάρτητα από το αν παράγει ή όχι, με αποτέλεσμα οι καλλιέργειες να εγκαταλειφθούν και να γεμίσουν τα καφενεία από καπνοπαραγωγούς, που περίμεναν βρέξει-χιονίσει την επιταγή από την Ευρωπαϊκή Ένωση για να πληρωθούν». Με το να γεμίζουν τα χωράφια μόνο με φωτοβολταϊκά, δεν πάμε μπροστά. Το έχω ξαναγράψει αυτό και λυπάμαι που επανέρχομαι.

Το κυνήγι

Θεωρώ την ταινία ένα αριστούργημα, που στηρίζεται στην κεντρική ιδέα: ότι  μία «είδηση» (ψεύτικη, ή μία φαντασίωση, ή μία αψυχολόγητη αντίδραση από εκδίκηση), μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε προσωπική τραγωδία και κοινωνικό ρατσισμό. Επίσης, στο ότι μια αρνητική αποδοχή του κοινωνικού συμβιβασμού από μία δεύτερη γνώμη, περιγράφεται καμια φορά ως δογματική θέση, την οποία δημιουργεί η κοινωνία της πλειοψηφίας. Έτσι, ο ορθολογισμός κι η λογική αυτοπαγιδεύονται στο όργιο των φημών, οι οποίες σα χιονοστιβάδα παρασέρνουν μια κοινωνία.

Αυτό το βασικό θέμα, που αποδίδεται λιτά, με σωστά δομημένους χαρακτήρες, χωρίς υπερβολές και μελοδραματισμούς μέσα από έξοχες ερμηνείες και με το απαραίτητο suspense, έρχεται να μας προβληματίσει γιʼ αυτές τις βόρειες κοινωνίες της ευμάρειας και της πολιτικής ορθότητας, για το πως μπορούν να επηρεάσουν αρνητικά τους αδύναμους χαρακτήρες και να τους ωθήσουν σε «απονενοημένα διαβήματα», όχι όμως και τον πρωταγωνιστή της συγκεκριμένης ταινίας, που παραμένει δυνατός και gentleman παρά «το κυνήγι» που του γίνεται.

Δείτε την οπωσδήποτε!

Υπόθεση: Έπειτα από ένα επώδυνο διαζύγιο, ο 40χρονος Λούκας έχει μια νέα σχέση, μια νέα δουλειά και επαναπροσδιορίζει τη σχέση του με τον έφηβο γιο του, Μάρκους. Όμως τα πράγματα θα πάνε στραβά. Μια ιστορία και ένα απλό ψέμα θα αλλάξουν τη ζωή του. Καθώς πέφτει το χιόνι και πλησιάζουν οι γιορτές, το ψέμα εξαπλώνεται σαν ίωση. Το σοκ και η δυσπιστία ξεφεύγουν από τον έλεγχο, και η μικρή κοινότητα θα βρεθεί σε μια κατάσταση μαζικής υστερίας, όσο ο Λούκας παλεύει μόνος του για τη ζωή και την αξιοπρέπεια του.

Σκηνοθεσία: Τόμας Βίντεμπεργκ

Με τους: Μαντς Μίκελσεν, Τόμας Μπο Λάρσεν, Ανίκα Βέντερκοπ, Λάσε Φόγκελστρεμ, Σούσε Γολντ

Προβάλλεται από 8/11/2012

(Κριτική μου στο myFilm)

Αντιφασιστικό φεστιβάλ

Κατά του Φασισμού είναι το θεματικό κινηματογραφικό αφιέρωμα που διοργανώνει η New Star από 8 έως 13 Νοεμβρίου αποκλειστικά στον κινηματογράφο «Τιτάνια Cinemax» (Πανεπιστημίου & Θεμιστοκλέους).
Στο πλαίσιο του αφιερώματος θα προβάλλονται καθημερινά από τις 17:00 έως 01:00 ταινίες, ευρωπαϊκής και αμερικανικής παραγωγής και συμπαραγωγής. 

Σημαντική παρουσία στον αντιφασιστικό κινηματογράφο και στο θεματικό αφιέρωμα της New Star, έχουν οι ταινίες από τη Γαλλία και τη Γερμανία, δύο χώρες που η κατοχή και συγχρόνως η Αντίσταση κατέλαβαν μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία τους.
Το πλούσιο πρόγραμμα του Φεστιβάλ εκτός από ένα μεγάλο εύρος ταινιών περιλαμβάνει και ταινίες–δείγματα της ιδιαίτερης σκηνοθετικής δυνατότητας μεγάλων και αξιόλογων σκηνοθετών όπως ο Αλάν Ρεναί («Νύχτα και Καταχνιά»), ο Πιερ Πάολο Παζολίνι («Σαλό, 120 Μέρες στα Σόδομα»), ο Φόλκερ Σλέντορφ («Το ταμπούρλο»), ο Αντρέι Ταρκόφσκι («Τα Παιδικά Χρόνια του Ιβάν») και πολλοί άλλοι και καταξιωμένοι σκηνοθέτες. Δεν είναι τυχαίο πως οι περισσότερες από αυτές έχουν διακριθεί και προβληθεί κατά καιρούς στα μεγαλύτερα φεστιβάλ του κόσμου.
Η δράση και οι εξεγέρσεις των Κομμουνιστικών Κομμάτων της Βουλγαρίας, της Γερμανίας, και της Ιταλίας, τα όσα υπέστησαν όποιοι διακατέχονταν από φιλελεύθερες και αντιφασιστικές ιδέες, ο διωγμός των Εβραίων, οι κοινωνικές συνέπειες του φασισμού, τα τραύματα, σωματικά και ψυχικά, αλλά και τα συντρίμμια που άφησε πίσω του από όποια χώρα πέρασε, είναι μερικοί μόνο από τους θεματικούς πυλώνες, πάνω στους οποίους στηρίζεται το αντιφασιστικό αφιέρωμα της New Star.
Ντοκιμαντέρ από αρχειακό υλικό της περιόδου του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αλλά και ταινίες βασισμένες σε αληθινές ιστορίες αποτελούν σοκαριστικά ντοκουμέντα και είναι ίσως το πιο σημαντικό επιχείρημα κατά του φασισμού.
Είναι σαφές πως εκτός από αξιόλογες κινηματογραφικές (σκηνοθετικές και σεναριακές) δημιουργίες, οι ταινίες του θεματικού αφιερώματος είναι ένας κύκλος προβολών που εστιάζει σε ένα θέμα, που όσο η ιστορία επαναλαμβάνεται είναι πάντα επίκαιρο.
Για κάθε μέρα του αφιερώματος ισχύει ενιαίο ημερήσιο εισιτήριο των 5 ευρώ (για τους άνεργους 3 ευρώ)

Κι αν ζούσαμε όλοι μαζί;

Τρυφερή ταινία για την τρίτη ηλικία, που αντιμετωπίζει το θέμα χωρίς υπερβολές και με σεβασμό, τόσο προς τα προβλήματα που παρουσιάζονται στους μεγάλους ανθρώπους (υγείας, αποξένωσης και μοναξιάς), όσο και προς τους ίδιους τους ηθοποιούς, οι οποίοι ερμηνεύουν τους ρόλους χωρίς τη γνωστή ελληνική αμηχανία (που δημιουργείται όταν νέοι σχετικά ηθοποιοί υποδύονται ηλικιωμένους και μεγάλοι σε ηλικία ηθοποιοί υποδύονται… τζόβενα, διότι το έχουμε δει κι αυτό).Σφιχτή αφήγηση και εξαιρετικές ερμηνείες χαρακτηρίζουν αυτή την ευαίσθητη ταινία, η υπόθεση της οποίας, όπως θα διαβάσατε πιο κάτω δεν δίνει περιθώρια για άλλη ανάπτυξη.
Η Τζέιν Φόντα και η Τζέρλαντιν Τσάπλιν υποδύονται με άνεση τις ηλικίες τους και κατορθώνουν να προβληματίσουν τον θεατή… για το μέλλον του. Τα θέματα που θίγονται είναι πάρα πολλά, αλλά το συμπέρασμα είναι ότι κάθε ηλικία έχει τη γοητεία της.
Υπόθεση: Η Άνι, ο Ζαν, ο Κλοντ, ο Άλμπερτ και η Τζιν είναι κολλητοί φίλοι για περισσότερα από σαράντα χρόνια. Έτσι, όταν η μνήμη τους αρχίζει να εξασθενεί, η καρδιά τους δυναμώνει ώστε να αντιδράσει στην προοπτική ενός οίκου ευγηρίας, που διαφαίνεται ορατή. Όμως, οι πέντε φίλοι επαναστατούν και αποφασίζουν να συγκατοικήσουν σε ένα σπίτι! Στην αρχή το σχέδιο τους φαίνεται ανόητο. Όμως, όταν αυτή η συγκατοίκηση γίνεται δημιουργική και επαναφέρει μνήμες από τις παλιές καλές εποχές, τότε αυτή η απόφαση τους μετατρέπεται σε μια θαυμάσια περιπέτεια –να μοιράζονται το ίδιο σπίτι στα 75 τους! Ο Ζαν είναι ένας ρομαντικός επαναστάτης, ο οποίος εξακολουθεί να απολαμβάνει την χαλαρή, αστικού τύπου, ζωή του, με τη σύζυγο του Άνι. Η Άνι είναι μια συνταξιούχος ψυχίατρος, η οποία παραπονιέται ότι δεν βλέπει όσο συχνά θέλει τα παιδιά της και τα εγγόνια της. Ο Άλμπερτ είναι ένας αγαθός και χαμηλών τόνων γεράκος, σε αντίθεση με την υπερδραστήρια και ενεργητικότατη Αμερικανίδα σύζυγο του, Τζιν. Η Τζιν είναι πανεπιστημιακός, που πάσχει από καρκίνο. Ο Κλοντ είναι ένας χήρος, που λατρεύει τις γυναίκες, και αρέσκεται να συναναστρέφεται με ιερόδουλες. Βέβαια πάσχει από την καρδιά του, απόρροια των… συχνών επισκέψεων του στις «φίλες του». Οι πέντε φίλοι αντιδρώντας στην προοπτική να πάνε σε οίκο ευγηρίας, αποφασίζουν να συγκατοικήσουν στο μεγάλο σπίτι του Ζαν και της Άνι. Μαζί τους μένει και ο Ντερκ, ένας νεαρός Γερμανός εθνολόγος-φοιτητής, που σκοπό έχει να μελετήσει τον υπερήλικο πληθυσμό της Γαλλίας.
Σκηνοθεσία: Στεφάν Ρομπελέν
Με τους: Τζέιν Φόντα, Τζέραλντιν Τσάπλιν, Κλοντ Ρις, Ντάνιελ Μπρουλ, Γκι Μπεντός, Πιερ Ρισάρ, Μπερνάρ Μαλακά, Καμίνο Τεξέιρα, Γκουέντολιν Χαμόν, Σιμς Οντά, Γκιστάβ Κερβέρν, Στεφανί Παστερκάμπ
Προβάλλεται από 1-11-2012

(Κριτική μου στο myFilm)

Skyfall: Νέα αρχή για τον 007

Μετά από 50 χρόνια και κάτι μέρες (ο «Δρ Νο» προβλήθηκε 5/10/62), προβάλλεται η τελευταία ταινία του Μποντ, η οποία μάλλον σηματοδοτεί μια νέα αρχή του μύθου.

Η ταινία του Σαμ Μέντεζ είναι όντως «το κάτι άλλο»: Διαφορετική ατμόσφαιρα, σκοτεινή, κλειστοφοβική και με εμβάθυνση στους χαρακτήρες, όπως δεν έχει ξαναγίνει μέχρι τώρα. Πιστέψτε με. Παρακολουθώ (διαβάστε κι ΑΥΤΟ) το «φαινόμενο Μποντ» από το 1963 μέχρι σήμερα και έχω δει αρκετές σκηνοθετικές απόψεις και έξι διαφορετικούς ηθοποιούς να υποδύονται τον 007. Ο Μποντ του Ντάνιελ Κρεγκ υπό τον Σαμ Μέντεζ κατέληξε να είναι πιο ανθρώπινος και ευάλωτος. Ναι ευάλωτος, αρκεί να μη του πειράξεις την Πατρίδα και την «Μ», την προϊσταμένη του. Α, και την Άστον Μάρτιν προς το τέλος της ταινίας. Τότε γίνεται θηρίο ανήμερο.

Η σκηνοθεσία είναι σφιχτοδεμένη και το σενάριο καθηλωτικό (2,5 ώρες και δεν θέλεις να σηκωθείς απʼ το κάθισμα), η φωτογραφία είναι καταπληκτική και φυσικά οι ερμηνείες απολαυστικές, με τη βοήθεια βέβαια πανέξυπνου διαλόγου και υποβόσκοντος χιούμορ.
Η αρχηγός του 007, η γνωστή μας Τζούντι Ντεντς, για άλλη μια φορά μας δείχνει -πειστικά- το αδίστακτο του χαρακτήρα της, που είναι και καθοριστικό στην εξέλιξη της ιστορίας (ο ψυχολόγος του 007, τον υποχρεώνει να ακούει μια λέξη και να απαντά αμέσως τι σκέπτεται και ο Μποντ μόλις ακούει «Μ» απαντά: «Σκύλα»!)

Τα κορίτσια του Μποντ, όπως πάντα είναι όμορφα και διακοσμητικά της πλοκής, ενώ ο Ρέιφ Φάινς, που προσπαθεί να μοιάσει της «Μ» σε κυνισμό (από την πρώτη στιγμή συνιστά στον 007 να… συνταξιοδοτηθεί), παίρνει την ανταμοιβή του στο τέλος.

Όσο για τον «κακό» της ταινίας… Ο Χαβιέ Μπαρδέμ είναι υπέροχος. Σέρνει τα βήματά του (ακόμα και όταν τον κυνηγούν δεν τρέχει) σαν αθόρυβο ερπετό, έτοιμο κάθε στιγμή να τιναχτεί και να καταφέρει το τελειωτικό χτύπημα. Τα βαμμένα ξανθά μαλλιά του συμβάλλουν στην ενδυνάμωση του «κακού» χαρακτήρα του. Αυτού, του ανικανοποίητου και μη αποδεκτού από το περιβάλλον, που ζητά επιβεβαίωση, ακόμα και όταν δείχνει ότι έχει αυτοπεποίθηση.

Δείτε την ταινία, είναι καθοριστική για… τις επόμενες του αιώνα μας.

Υπόθεση: Η τελευταία αποστολή του Μποντ στην Τουρκία δεν έχει καθόλου καλή κατάληξη και μερικοί από τους πιο σημαντικούς μυστικούς πράκτορες του κόσμου εκτίθενται ανεπανόρθωτα. Τα γραφεία της MI6 δέχονται βομβιστική επίθεση και η M, υπό καθεστώς πίεσης και αμφισβήτησης από τον νέο πρόεδρο της Επιτροπής Μυστικών Υπηρεσιών και Ασφάλειας, Μάλορυ, αναγκάζεται να λάβει δραστικά μέτρα. Η MI6 απειλείται από μέσα και απʼ έξω και η M δεν μπορεί να εμπιστευτεί κανέναν άλλο, εκτός από τον Μποντ. O 007 βυθίζεται στο σκοτεινό παρελθόν, με μόνη βοηθό την πράκτορα Ηβ, για να ακολουθήσει τα ίχνη του μυστηριώδους  Σίλβα, τα κίνητρα του οποίου πρέπει να ανακαλύψει.

Σκηνοθεσία: Σαμ Μέντεζ

Με τους: Ντάνιελ Κρεγκ, Χαβιέ Μπαρδέμ, Ντέιμ Τζούντι Ντεντς, Ναόμι Χάρις, Μπερενίς Μαρλό, Ρέιφ Φάινς, Άλμπερτ Φίνεϊ, Μπεν Γουίσοου.

Προβάλλεται από 1-11-2012

(Κριτική μου στο myFilm)

Η παράξενη ζωή του Τίμοθι Γκριν

Υπόθεση: Η Σίντι και ο Τζιμ Γκριν είναι ένα ευτυχισμένο νιόπαντρο ζευγάρι, οι οποίοι δε βλέπουν την ώρα να αρχίσουν να γεμίζουν το σπιτικό τους με παιδιά. Για κακή τους τύχη, ωστόσο, σύντομα διαπιστώνουν ότι δεν μπορούν να κάνουν. Σε μια κίνηση απελπισίας, αποφασίζουν να σφραγίσουν και να θάψουν στον κήπο τους ένα κουτί που θα περιέχει όλες τις ευχές, τις σκέψεις και τα όνειρά τους για το παιδί που θα επιθυμούσαν να έχουν, ελπίζοντας έτσι σε ένα θαύμα...

 * * *

Γλυκερή ταινία με θέματα: την αποδοχή του «διαφορετικού» (στην οικογένεια, το σχολείο, την κοινωνία γενικότερα) και τις ανθρώπινες σχέσεις.

Δυστυχώς, αυτά τα σοβαρά θέματα αντιμετωπίζονται με ένα πολύ αφελές (αλληγορικό;) σενάριο και με πολύ αργό σκηνοθετικό ρυθμό.

Εννοείται… Το κοινό στο οποίο απευθύνεται η ταινία είναι σαφώς αμερικανικό και ειδικά της ενδοχώρας, εκεί όπου πιστεύουν ότι «Ευρώπη» είναι το όνομα κάποιου πλανήτη ή γαλαξία.

Σκηνοθεσία: Πίτερ Χέτζις
Με τους: Τζένιφερ Γκάρνερ, Τζόελ Έτζερτον, Ρον Λίβινγκστον, Νταϊάν Γουίστ, Κάμερον Σ. Τζ. Άνταμς, Ρόζμαρι ΝτεΒίτ, Μ. Έμετ Γουόλς, Λόις Σμιθ, Κόμον

Προβάλλεται από 25/10/2012

(Κριτική μου στο myFilm)

Αγριότητα

Υπόθεση: Δύο επιστήθιοι φίλοι ασχολούνται με την καλλιέργεια μαριχουάνας και ταυτόχρονα μοιράζονται την ίδια γυναίκα. Όταν εκείνη απάγεται από ένα καρτέλ ναρκωτικών του Μεξικού, οι δύο τους σχεδιάζουν να την πάρουν πίσω, να εκδικηθούν και στο τέλος να εξαφανιστούν

* * *.

Ο Όλιβερ Στόουν (των: Πλατούν, Γεννημένοι Δολοφόνοι, Ουρανός και Γη, Σαλβαδόρ, JFK, Wall Street κλπ) κάνει την ανατροπή. Εις βάρος του, φυσικά.

Έτσι σ’ αυτή την ταινία, η διανομή των ρόλων μας προκαλεί αντίθετα συναισθήματα, όταν βλέπουμε δύο σκληροτράχηλους άντρες να προσπαθούν να σώσουν μια ανεκδιήγητη ξανθιά (Μπλέικ Λάβλι) και να τραβάνε τα πάνδεινα από μια αδίστακτη, αλλά και αδύναμη αρχηγό ενός καρτέλ ναρκωτικών (Σάλμα Χάγεκ), που μένει άφωνη μπροστά στην οργή της κόρης της.

Από την άλλη, ο Μπενίτσιο Ντελ Τόρο είναι εξαιρετικός στο ρόλο του βλάκα και ραδιούργου έμπιστου της Χάγεκ, ο Τζον Τραβόλτα δεν βλέπεται πλέον σε ρόλους σκληρού.

Ο σκηνοθετικός ρυθμός και το σενάριο δεν σώζουν το θεατή από τη μεγάλη διάρκεια της ταινίας, η οποία μοιάζει σαν αρπαχτή και αποτέλεσμα της πολύ καλής δουλειάς που είχε κάνει ο Ολιβερ Στόουν «νότια των συνόρων» των ΗΠΑ. Βρείτε και δείτε το «South of the border» (2010) που έπαιρνε συνεντεύξεις από τους προέδρους Hugo Chavez (Βενεζουέλας), Evo Morales (Βολιβίας), Lula da Silva (Βραζιλίας), Cristina Kirchner (Αργεντινής), Fernando Lugo (Παραγουάης), Rafael Correa (Εκουαντόρ) και Raul Castro (Κούβας).

Σκηνοθεσία: Όλιβερ Στόουν
Με τους: Τέιλορ Κιτς, Μπλέικ Λάιβλι, Εμίλ Χιρς, Τζον Τραβόλτα, Σάλμα Χάγιεκ, Τρέβορ Ντόνοβαν, Άαρον Τζόνσον, Μπενίτσιο Ντελ Τόρο, Τζόελ Ντέιβιντ Μουρ, Ντέμιαν Μπισίρ

Προβάλλεται από 25/10/2012

(Κριτική μου στο myFilm)

Barbara

Love story στο Τείχος του Βερολίνου!

Τελικά υπάρχουν πολλοί τρόποι για να «διαβάσεις» μια ταινία. Όπως και πολλοί τρόποι για να εκφράσεις το τετριμμένο.

Αυτή τη φορά, το θέμα του διαχωρισμού της Γερμανίας σε Ανατολική και Δυτική, κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, αντιμετωπίζεται μέσα από τη ματιά μιας ερωτευμένης γυναίκας, με φόντο την επαρχία και μέσα από τη σχέση της με το περιβάλλον.

Έχεις όμως φτάσει σχεδόν στη μέση του έργου, για να διαβάσεις το πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο της ταινίας, της οποίας οι σιωπές και τα αργά πλάνα σε προδιαθέτουν για αδιαφορία. Τότε, καταλαβαίνεις ότι μπορεί να έχεις να κάνεις και με ένα μικρό αριστούργημα. Μπορεί…

Η Barbara χρησιμοποιείται ως ένα σιωπηλό σύμβολο, των καταπιεσμένων από το Ανατολικό μπλοκ, που ονειρεύονται τη φυγή στη Δύση και στην ταινία δεν είναι η μοναδική. Θα φύγει όμως; Αυτό αποτελεί και το suspens της ταινίας, η οποία τελικά παραδίδει μαθήματα θέλησης για τη ζωή, πραγματικής αγάπης και αυτοθυσίας.

Σκηνοθεσία: Κρίστιαν Πέτζολντ
Με τους: Νίνα Χος, Ρόναλντ Ζέρφελντ, Ράινερ Μποκ, Κριστίνα Χέκε

Προβάλλεται από 18-10-2012

(Κριτική μου στο myFilm)

Αστερίξ & Οβελίξ στη Βρετανία

Η καλύτερη ταινία της σειράς μέχρι σήμερα!

Έξυπνοι διάλογοι, χιούμορ που σπάει κόκαλα και εξαιρετικές ερμηνείες χαρακτηρίζουν την 4^η ταινία του δίδυμου Αστερίξ – Οβελίξ, οι οποίοι αυτή τη φορά «προσλαμβάνονται» στην υπηρεσία της Αυτής Μεγαλειότητας της Βρετανίας, προκειμένου να αντιμετωπίσουν –κλασικά– τους Ρωμαίους κατακτητές.

Εκεί εκτός από τους Ρωμαίους θα έρθουν αντιμέτωποι και με τα κοινωνικο-οικονομικά προβλήματα της εποχής μας: τη λαθρομετανάστευση, την οικονομική κρίση και τη διαφθορά, για τα οποία ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζονται από το σκηνοθέτη θα ικανοποιήσei τους ενήλικες θεατές, χωρίς να στερήσουν από τους μικρότερους τα κλασικά γκαγκς που γνωρίζουμε.

Η σάτιρα κατά των ηθών και των εθίμων των φλεγματικών και ψυχρών Βρετανών είναι ανηλεής, χωρίς να ξεχνά και τις ιδιομορφίες των Γάλλων. Η ταινία δεν αφήνει τίποτα όρθιο.

Υπάρχουν, επίσης, επιτυχημένες αναφορές σε μουσικούς ήχους και γνωστές ταινίες των Βρετανών με αποκορύφωμα, τη σκηνή της εξημέρωσης του άγριου Νορμανδού, με τον τρόπο που είχε εξουδετερωθεί η επιθετικότητα του Άλεξ στο «Κουρδιστό Πορτοκάλι» του Κιούμπρικ.

Σκηνοθεσία: Λοράν Τιράρ
Με τους: Ζεράρ Ντεπαρντιέ, Εντουάρ Μπαέρ, Κατρίν Ντενέβ, Γκιγιόμ Γκαλιέν, Φαμπρίς Λουκινί, Βενσάν Λακόστ 

Προβάλλεται από 18/10/2012 

(Κριτική μου στο myFilm)