Κι αν ζούσαμε όλοι μαζί;

Τρυφερή ταινία για την τρίτη ηλικία, που αντιμετωπίζει το θέμα χωρίς υπερβολές και με σεβασμό, τόσο προς τα προβλήματα που παρουσιάζονται στους μεγάλους ανθρώπους (υγείας, αποξένωσης και μοναξιάς), όσο και προς τους ίδιους τους ηθοποιούς, οι οποίοι ερμηνεύουν τους ρόλους χωρίς τη γνωστή ελληνική αμηχανία (που δημιουργείται όταν νέοι σχετικά ηθοποιοί υποδύονται ηλικιωμένους και μεγάλοι σε ηλικία ηθοποιοί υποδύονται… τζόβενα, διότι το έχουμε δει κι αυτό).Σφιχτή αφήγηση και εξαιρετικές ερμηνείες χαρακτηρίζουν αυτή την ευαίσθητη ταινία, η υπόθεση της οποίας, όπως θα διαβάσατε πιο κάτω δεν δίνει περιθώρια για άλλη ανάπτυξη.
Η Τζέιν Φόντα και η Τζέρλαντιν Τσάπλιν υποδύονται με άνεση τις ηλικίες τους και κατορθώνουν να προβληματίσουν τον θεατή… για το μέλλον του. Τα θέματα που θίγονται είναι πάρα πολλά, αλλά το συμπέρασμα είναι ότι κάθε ηλικία έχει τη γοητεία της.
Υπόθεση: Η Άνι, ο Ζαν, ο Κλοντ, ο Άλμπερτ και η Τζιν είναι κολλητοί φίλοι για περισσότερα από σαράντα χρόνια. Έτσι, όταν η μνήμη τους αρχίζει να εξασθενεί, η καρδιά τους δυναμώνει ώστε να αντιδράσει στην προοπτική ενός οίκου ευγηρίας, που διαφαίνεται ορατή. Όμως, οι πέντε φίλοι επαναστατούν και αποφασίζουν να συγκατοικήσουν σε ένα σπίτι! Στην αρχή το σχέδιο τους φαίνεται ανόητο. Όμως, όταν αυτή η συγκατοίκηση γίνεται δημιουργική και επαναφέρει μνήμες από τις παλιές καλές εποχές, τότε αυτή η απόφαση τους μετατρέπεται σε μια θαυμάσια περιπέτεια –να μοιράζονται το ίδιο σπίτι στα 75 τους! Ο Ζαν είναι ένας ρομαντικός επαναστάτης, ο οποίος εξακολουθεί να απολαμβάνει την χαλαρή, αστικού τύπου, ζωή του, με τη σύζυγο του Άνι. Η Άνι είναι μια συνταξιούχος ψυχίατρος, η οποία παραπονιέται ότι δεν βλέπει όσο συχνά θέλει τα παιδιά της και τα εγγόνια της. Ο Άλμπερτ είναι ένας αγαθός και χαμηλών τόνων γεράκος, σε αντίθεση με την υπερδραστήρια και ενεργητικότατη Αμερικανίδα σύζυγο του, Τζιν. Η Τζιν είναι πανεπιστημιακός, που πάσχει από καρκίνο. Ο Κλοντ είναι ένας χήρος, που λατρεύει τις γυναίκες, και αρέσκεται να συναναστρέφεται με ιερόδουλες. Βέβαια πάσχει από την καρδιά του, απόρροια των… συχνών επισκέψεων του στις «φίλες του». Οι πέντε φίλοι αντιδρώντας στην προοπτική να πάνε σε οίκο ευγηρίας, αποφασίζουν να συγκατοικήσουν στο μεγάλο σπίτι του Ζαν και της Άνι. Μαζί τους μένει και ο Ντερκ, ένας νεαρός Γερμανός εθνολόγος-φοιτητής, που σκοπό έχει να μελετήσει τον υπερήλικο πληθυσμό της Γαλλίας.
Σκηνοθεσία: Στεφάν Ρομπελέν
Με τους: Τζέιν Φόντα, Τζέραλντιν Τσάπλιν, Κλοντ Ρις, Ντάνιελ Μπρουλ, Γκι Μπεντός, Πιερ Ρισάρ, Μπερνάρ Μαλακά, Καμίνο Τεξέιρα, Γκουέντολιν Χαμόν, Σιμς Οντά, Γκιστάβ Κερβέρν, Στεφανί Παστερκάμπ
Προβάλλεται από 1-11-2012

(Κριτική μου στο myFilm)

Skyfall: Νέα αρχή για τον 007

Μετά από 50 χρόνια και κάτι μέρες (ο «Δρ Νο» προβλήθηκε 5/10/62), προβάλλεται η τελευταία ταινία του Μποντ, η οποία μάλλον σηματοδοτεί μια νέα αρχή του μύθου.

Η ταινία του Σαμ Μέντεζ είναι όντως «το κάτι άλλο»: Διαφορετική ατμόσφαιρα, σκοτεινή, κλειστοφοβική και με εμβάθυνση στους χαρακτήρες, όπως δεν έχει ξαναγίνει μέχρι τώρα. Πιστέψτε με. Παρακολουθώ (διαβάστε κι ΑΥΤΟ) το «φαινόμενο Μποντ» από το 1963 μέχρι σήμερα και έχω δει αρκετές σκηνοθετικές απόψεις και έξι διαφορετικούς ηθοποιούς να υποδύονται τον 007. Ο Μποντ του Ντάνιελ Κρεγκ υπό τον Σαμ Μέντεζ κατέληξε να είναι πιο ανθρώπινος και ευάλωτος. Ναι ευάλωτος, αρκεί να μη του πειράξεις την Πατρίδα και την «Μ», την προϊσταμένη του. Α, και την Άστον Μάρτιν προς το τέλος της ταινίας. Τότε γίνεται θηρίο ανήμερο.

Η σκηνοθεσία είναι σφιχτοδεμένη και το σενάριο καθηλωτικό (2,5 ώρες και δεν θέλεις να σηκωθείς απʼ το κάθισμα), η φωτογραφία είναι καταπληκτική και φυσικά οι ερμηνείες απολαυστικές, με τη βοήθεια βέβαια πανέξυπνου διαλόγου και υποβόσκοντος χιούμορ.
Η αρχηγός του 007, η γνωστή μας Τζούντι Ντεντς, για άλλη μια φορά μας δείχνει -πειστικά- το αδίστακτο του χαρακτήρα της, που είναι και καθοριστικό στην εξέλιξη της ιστορίας (ο ψυχολόγος του 007, τον υποχρεώνει να ακούει μια λέξη και να απαντά αμέσως τι σκέπτεται και ο Μποντ μόλις ακούει «Μ» απαντά: «Σκύλα»!)

Τα κορίτσια του Μποντ, όπως πάντα είναι όμορφα και διακοσμητικά της πλοκής, ενώ ο Ρέιφ Φάινς, που προσπαθεί να μοιάσει της «Μ» σε κυνισμό (από την πρώτη στιγμή συνιστά στον 007 να… συνταξιοδοτηθεί), παίρνει την ανταμοιβή του στο τέλος.

Όσο για τον «κακό» της ταινίας… Ο Χαβιέ Μπαρδέμ είναι υπέροχος. Σέρνει τα βήματά του (ακόμα και όταν τον κυνηγούν δεν τρέχει) σαν αθόρυβο ερπετό, έτοιμο κάθε στιγμή να τιναχτεί και να καταφέρει το τελειωτικό χτύπημα. Τα βαμμένα ξανθά μαλλιά του συμβάλλουν στην ενδυνάμωση του «κακού» χαρακτήρα του. Αυτού, του ανικανοποίητου και μη αποδεκτού από το περιβάλλον, που ζητά επιβεβαίωση, ακόμα και όταν δείχνει ότι έχει αυτοπεποίθηση.

Δείτε την ταινία, είναι καθοριστική για… τις επόμενες του αιώνα μας.

Υπόθεση: Η τελευταία αποστολή του Μποντ στην Τουρκία δεν έχει καθόλου καλή κατάληξη και μερικοί από τους πιο σημαντικούς μυστικούς πράκτορες του κόσμου εκτίθενται ανεπανόρθωτα. Τα γραφεία της MI6 δέχονται βομβιστική επίθεση και η M, υπό καθεστώς πίεσης και αμφισβήτησης από τον νέο πρόεδρο της Επιτροπής Μυστικών Υπηρεσιών και Ασφάλειας, Μάλορυ, αναγκάζεται να λάβει δραστικά μέτρα. Η MI6 απειλείται από μέσα και απʼ έξω και η M δεν μπορεί να εμπιστευτεί κανέναν άλλο, εκτός από τον Μποντ. O 007 βυθίζεται στο σκοτεινό παρελθόν, με μόνη βοηθό την πράκτορα Ηβ, για να ακολουθήσει τα ίχνη του μυστηριώδους  Σίλβα, τα κίνητρα του οποίου πρέπει να ανακαλύψει.

Σκηνοθεσία: Σαμ Μέντεζ

Με τους: Ντάνιελ Κρεγκ, Χαβιέ Μπαρδέμ, Ντέιμ Τζούντι Ντεντς, Ναόμι Χάρις, Μπερενίς Μαρλό, Ρέιφ Φάινς, Άλμπερτ Φίνεϊ, Μπεν Γουίσοου.

Προβάλλεται από 1-11-2012

(Κριτική μου στο myFilm)

Η παράξενη ζωή του Τίμοθι Γκριν

Υπόθεση: Η Σίντι και ο Τζιμ Γκριν είναι ένα ευτυχισμένο νιόπαντρο ζευγάρι, οι οποίοι δε βλέπουν την ώρα να αρχίσουν να γεμίζουν το σπιτικό τους με παιδιά. Για κακή τους τύχη, ωστόσο, σύντομα διαπιστώνουν ότι δεν μπορούν να κάνουν. Σε μια κίνηση απελπισίας, αποφασίζουν να σφραγίσουν και να θάψουν στον κήπο τους ένα κουτί που θα περιέχει όλες τις ευχές, τις σκέψεις και τα όνειρά τους για το παιδί που θα επιθυμούσαν να έχουν, ελπίζοντας έτσι σε ένα θαύμα...

 * * *

Γλυκερή ταινία με θέματα: την αποδοχή του «διαφορετικού» (στην οικογένεια, το σχολείο, την κοινωνία γενικότερα) και τις ανθρώπινες σχέσεις.

Δυστυχώς, αυτά τα σοβαρά θέματα αντιμετωπίζονται με ένα πολύ αφελές (αλληγορικό;) σενάριο και με πολύ αργό σκηνοθετικό ρυθμό.

Εννοείται… Το κοινό στο οποίο απευθύνεται η ταινία είναι σαφώς αμερικανικό και ειδικά της ενδοχώρας, εκεί όπου πιστεύουν ότι «Ευρώπη» είναι το όνομα κάποιου πλανήτη ή γαλαξία.

Σκηνοθεσία: Πίτερ Χέτζις
Με τους: Τζένιφερ Γκάρνερ, Τζόελ Έτζερτον, Ρον Λίβινγκστον, Νταϊάν Γουίστ, Κάμερον Σ. Τζ. Άνταμς, Ρόζμαρι ΝτεΒίτ, Μ. Έμετ Γουόλς, Λόις Σμιθ, Κόμον

Προβάλλεται από 25/10/2012

(Κριτική μου στο myFilm)

Αγριότητα

Υπόθεση: Δύο επιστήθιοι φίλοι ασχολούνται με την καλλιέργεια μαριχουάνας και ταυτόχρονα μοιράζονται την ίδια γυναίκα. Όταν εκείνη απάγεται από ένα καρτέλ ναρκωτικών του Μεξικού, οι δύο τους σχεδιάζουν να την πάρουν πίσω, να εκδικηθούν και στο τέλος να εξαφανιστούν

* * *.

Ο Όλιβερ Στόουν (των: Πλατούν, Γεννημένοι Δολοφόνοι, Ουρανός και Γη, Σαλβαδόρ, JFK, Wall Street κλπ) κάνει την ανατροπή. Εις βάρος του, φυσικά.

Έτσι σ’ αυτή την ταινία, η διανομή των ρόλων μας προκαλεί αντίθετα συναισθήματα, όταν βλέπουμε δύο σκληροτράχηλους άντρες να προσπαθούν να σώσουν μια ανεκδιήγητη ξανθιά (Μπλέικ Λάβλι) και να τραβάνε τα πάνδεινα από μια αδίστακτη, αλλά και αδύναμη αρχηγό ενός καρτέλ ναρκωτικών (Σάλμα Χάγεκ), που μένει άφωνη μπροστά στην οργή της κόρης της.

Από την άλλη, ο Μπενίτσιο Ντελ Τόρο είναι εξαιρετικός στο ρόλο του βλάκα και ραδιούργου έμπιστου της Χάγεκ, ο Τζον Τραβόλτα δεν βλέπεται πλέον σε ρόλους σκληρού.

Ο σκηνοθετικός ρυθμός και το σενάριο δεν σώζουν το θεατή από τη μεγάλη διάρκεια της ταινίας, η οποία μοιάζει σαν αρπαχτή και αποτέλεσμα της πολύ καλής δουλειάς που είχε κάνει ο Ολιβερ Στόουν «νότια των συνόρων» των ΗΠΑ. Βρείτε και δείτε το «South of the border» (2010) που έπαιρνε συνεντεύξεις από τους προέδρους Hugo Chavez (Βενεζουέλας), Evo Morales (Βολιβίας), Lula da Silva (Βραζιλίας), Cristina Kirchner (Αργεντινής), Fernando Lugo (Παραγουάης), Rafael Correa (Εκουαντόρ) και Raul Castro (Κούβας).

Σκηνοθεσία: Όλιβερ Στόουν
Με τους: Τέιλορ Κιτς, Μπλέικ Λάιβλι, Εμίλ Χιρς, Τζον Τραβόλτα, Σάλμα Χάγιεκ, Τρέβορ Ντόνοβαν, Άαρον Τζόνσον, Μπενίτσιο Ντελ Τόρο, Τζόελ Ντέιβιντ Μουρ, Ντέμιαν Μπισίρ

Προβάλλεται από 25/10/2012

(Κριτική μου στο myFilm)

Barbara

Love story στο Τείχος του Βερολίνου!

Τελικά υπάρχουν πολλοί τρόποι για να «διαβάσεις» μια ταινία. Όπως και πολλοί τρόποι για να εκφράσεις το τετριμμένο.

Αυτή τη φορά, το θέμα του διαχωρισμού της Γερμανίας σε Ανατολική και Δυτική, κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, αντιμετωπίζεται μέσα από τη ματιά μιας ερωτευμένης γυναίκας, με φόντο την επαρχία και μέσα από τη σχέση της με το περιβάλλον.

Έχεις όμως φτάσει σχεδόν στη μέση του έργου, για να διαβάσεις το πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο της ταινίας, της οποίας οι σιωπές και τα αργά πλάνα σε προδιαθέτουν για αδιαφορία. Τότε, καταλαβαίνεις ότι μπορεί να έχεις να κάνεις και με ένα μικρό αριστούργημα. Μπορεί…

Η Barbara χρησιμοποιείται ως ένα σιωπηλό σύμβολο, των καταπιεσμένων από το Ανατολικό μπλοκ, που ονειρεύονται τη φυγή στη Δύση και στην ταινία δεν είναι η μοναδική. Θα φύγει όμως; Αυτό αποτελεί και το suspens της ταινίας, η οποία τελικά παραδίδει μαθήματα θέλησης για τη ζωή, πραγματικής αγάπης και αυτοθυσίας.

Σκηνοθεσία: Κρίστιαν Πέτζολντ
Με τους: Νίνα Χος, Ρόναλντ Ζέρφελντ, Ράινερ Μποκ, Κριστίνα Χέκε

Προβάλλεται από 18-10-2012

(Κριτική μου στο myFilm)

Αστερίξ & Οβελίξ στη Βρετανία

Η καλύτερη ταινία της σειράς μέχρι σήμερα!

Έξυπνοι διάλογοι, χιούμορ που σπάει κόκαλα και εξαιρετικές ερμηνείες χαρακτηρίζουν την 4^η ταινία του δίδυμου Αστερίξ – Οβελίξ, οι οποίοι αυτή τη φορά «προσλαμβάνονται» στην υπηρεσία της Αυτής Μεγαλειότητας της Βρετανίας, προκειμένου να αντιμετωπίσουν –κλασικά– τους Ρωμαίους κατακτητές.

Εκεί εκτός από τους Ρωμαίους θα έρθουν αντιμέτωποι και με τα κοινωνικο-οικονομικά προβλήματα της εποχής μας: τη λαθρομετανάστευση, την οικονομική κρίση και τη διαφθορά, για τα οποία ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζονται από το σκηνοθέτη θα ικανοποιήσei τους ενήλικες θεατές, χωρίς να στερήσουν από τους μικρότερους τα κλασικά γκαγκς που γνωρίζουμε.

Η σάτιρα κατά των ηθών και των εθίμων των φλεγματικών και ψυχρών Βρετανών είναι ανηλεής, χωρίς να ξεχνά και τις ιδιομορφίες των Γάλλων. Η ταινία δεν αφήνει τίποτα όρθιο.

Υπάρχουν, επίσης, επιτυχημένες αναφορές σε μουσικούς ήχους και γνωστές ταινίες των Βρετανών με αποκορύφωμα, τη σκηνή της εξημέρωσης του άγριου Νορμανδού, με τον τρόπο που είχε εξουδετερωθεί η επιθετικότητα του Άλεξ στο «Κουρδιστό Πορτοκάλι» του Κιούμπρικ.

Σκηνοθεσία: Λοράν Τιράρ
Με τους: Ζεράρ Ντεπαρντιέ, Εντουάρ Μπαέρ, Κατρίν Ντενέβ, Γκιγιόμ Γκαλιέν, Φαμπρίς Λουκινί, Βενσάν Λακόστ 

Προβάλλεται από 18/10/2012 

(Κριτική μου στο myFilm)

Ο Άντονι Χόπκινς υποδύεται τον Χίτσκοκ

Μετά από ιστορικές προσωπικότητες όπως ο Πικάσο και ο Νίξον, το ιερό τέρας της υποκριτικής Άντονι Χόπκινς (δεξιά στη φωτογραφία) ενσαρκώσει τον πιο σημαντικό, ίσως, σκηνοθέτη όλων των εποχών και αναμφισβήτητο μετρ του σασπένς Άλφρεντ Χίτσκοκ (αριστερά, φυσικά).
Η ταινία “Χίτσκοκ”, σε σκηνοθεσία Σάσα Τζερβάζι (σεναριογράφου του “The Terminal”), επικεντρώνεται στη σχέση του μεγάλου δημιουργού με τη γυναίκα του Άλμα, την οποία υποδύεται η Έλεν Μίρεν (Όσκαρ Α’ Γυναικείου ρόλου στο “Η βασίλισσα”), και εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της θρυλικής ταινίας “Ψυχώ”. 

Η Σκάρλετ Γιόχανσον θα υποδυθεί την Τζάνετ Λι, μία από τις ηθοποιούς που ενσάρκωσαν στην εντέλεια την κλασική χιτσκοκική πρωταγωνίστρια: ξανθιά, ψυχρή, πανέμορφη και διαταραγμένη, ενώ στο ρόλο που έκανε διάσημο τον Άντονι Πέρκινς, ο Τζέιμς Ντ’ Άρσι (“W.E”). 

Τη διανομή των ρόλων συμπληρώνουν οι Τζέσικα Μπιλ (“The Illusionist”), Τόνι Κολέτ (“Little Miss Sunshine”) και Ραλφ Μάτσιο (“Karate Kid”)

(Την είδηση δημοσίευσα στις 27 Απριλίου 2012 στην Αμαρυσία, και το διαφημιστικό τρέιλερ της ταινίας κυκλοφόρησε ήδη από την Odeon, ενώ η ταινία αναμένεται να προβληθεί μέχρι το τέλος του 2012 -ή αρχές 2013- με μεγάλη αγωνία, όπως άλλωστε θα ήθελε και ο ίδιος ο Χίτσκοκ).

Οι υποψήφιοι (...για να μαθαίνουμε)

Μόνον οι Αμερικανοί μπορούν να σατιρίζουν με αυτό τον τρόπο τους εαυτούς τους και να αυτοσαρκάζονται και στη συνέχεια να καταφέρνουν να μας πείθουν ότι μόνον αυτοί κατέχουν τη Μοναδική Αλήθεια και όλοι οι άλλοι… «γαία πυρί μιχθήτω».

Στην αρχή της ταινίας, η σάτιρα του πολιτικού τους συστήματος είναι ανηλεής: Κυνισμός, χρηματισμός, εξαγορές συνειδήσεων, αριβισμός, εμπορευματοποίηση του προεκλογικού αγώνα, που τους επιτρέπει ακόμα και την αρνητική διαφήμιση (δυσφήμιση του πολιτικού αντιπάλου, κλπ), Στη συνέχεια, η έμμεση δυσφήμιση άλλων χωρών και πολιτικών συστημάτων, μέχρι να φτάσουμε στο λυτρωτικό τέλος «ευτυχώς που το δικό μας πολιτικό σύστημα της απόλυτης ελευθερίας καταφέρνει να εκθέτει τους δόλιους και συμφεροντολόγους πολιτικούς και να επαναφέρει την ισορροπία».

Μεγάλα οικονομικά τραστ στηρίζουν έναν Βλάκα πολιτικό. Έτσι, αντίπαλα ανταγωνιστικά τραστ (μεταξύ αυτών και Κινέζοι) υποστηρίζουν κάποιον Ηλίθιο, τον οποίο αναλαμβάνει επικοινωνιακά ένας… Έλληνας με πολλά ονόματα (δείτε τις σκηνές μετά τους τίτλους του τέλους). Ο Ηλίθιος, που κατά βάθος είναι καλό παιδί  θα επικρατήσει τελικά, αφού ο Βλάκας θα κερδίσει τις εκλογές και θα παραιτηθεί του αξιώματος υπέρ του Ηλίθιου, που είναι πιο αντιπροσωπευτικός του μέσου και τίμιου Αμερικανού. Ο Ηλίθιος θα τον προσλάβει γραμματέα, ενώ ο Έλληνας επικοινωνιολόγος παρακολουθεί πίσω από μια πόρτα, ώστε να αποφασίσει ποιος θα είναι ο επόμενος που θα αναλάβει για να τον βγάλει από την αφάνεια.

Είχε δίκιο ο Ε. Λεμπέσης πριν μισό αιώνα που είχε γράψει μια μελέτη για την «Τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω» (1941). Εμείς να τα βλέπουμε αυτά. Εμείς ως πολίτες, δηλαδή.

Ο Ζακ Γαλιφιανάκης (ως Ηλίθιος) και ο Γουίλ Φερέρ (ως Βλάκας) εξαιρετικοί στους ρόλους τους και το σενάριο επικίνδυνα έξυπνο, μας χαρίζει σκηνές που ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια και άλλες που μας προβληματίζουν.

«Ακόμα και αν είστε από αυτούς που πιστεύουν ότι η ηθική των προεκλογικών εκστρατειών έχει πιάσει πάτο ... η ταινία αυτή έρχεται για να αποδείξει πως υπάρχει περιθώριο και για χειρότερα!», όπως αναφέρει και το δελτίο τύπου.

Σκηνοθεσία: Τζέι Ρόουτς
Με τους: Ζακ Γαλιφιανάκη, Γουίλ Φέρελ, Τζέισον Σουντέκις, Σάρα Μπέικερ, Νταν Άικροιντ, Τζον Λίθγκοου, Μπράιαν Κοξ, Ντίλαν Μακντέρμοτ

Προβάλλεται από 11-10-2012

(Κριτική μου στο myFilm)

Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι (ή "ώδινεν όρος...")

Το γεγονός ότι ο «ελληνοκεντρικός» κ. Σμαραγδής καταπιάνεται στις ταινίες του με προσωπικότητες που χάραξαν την Ελληνική ιστορία (Καβάφης, El Greco, Σπύρος Λούης και τώρα Βαρβάκης), είναι αξιέπαινο.

Το γεγονός όμως, ότι ο «ελληνοκεντρικός» κ. Σμαραγδής στις περισσότερες από αυτές, χρησιμοποιεί για τους πρωταγωνιστικούς ρόλους ξένους ηθοποιούς, είναι αξιοσημείωτο.

Τέλος, το ότι επιμένει σε όλες τις ταινίες του να χρησιμοποιεί συμβολισμούς με στόχο την υπέρβαση, οι οποίοι όμως αποβαίνουν εις βάρος του δυναμισμού της ταινίας, είναι αξιοπερίεργο.

Θέλω να πω ότι, όταν αποφασίζεις να απεικονίσεις την ιστορία ισχυρών προσωπικοτήτων, δεν φτάνει να αναφέρεις στο δελτίο τύπου ότι «πρόκειται για μια επική ταινία». Επικές ταινίες επίσης, ήταν το ΟΧΙ (1969) του Τζέιμς Πάρις και η Μαντώ Μαυρογένους (1971) του Κώστα Καραγιάννη. Ούτε να κυκλοφορείς ένα τρέιλερ γεμάτο ένταση και δράση, που όμως απουσιάζουν από την ταινία, παρόλο που αυτή αφορά σε μια ισχυρή, δυναμική προσωπικότητα.

Δεν θα σχολιάσω τις ερμηνείες του «διεθνούς cast» της ταινίας, το οποίο λόγω της πολυπολιτισμικότητάς του, μιλάει Αγγλικά με Γαλλική, Ρωσική, Ισπανική, Γερμανική και Ελληνική προφορά, εκτός του Τζον Γκλιζ που είναι original. Το γεγονός αυτό εμποδίζει την ανάπτυξη του όποιου ταλέντου υπάρχει ανάμεσά τους. Όλοι, απευθυνόμενοι εμφανώς σε ένα διεθνές κοινό, «τα λένε» προσπαθώντας να ακούγονται καθαρά τα Αγγλικά τους. Μέχρι κι ο Παπακαλιάτης που εμφανίζεται στο πλάι της Κατρίν Ντενέβ. Ενώ πιο άνετος στην εκφορά εμφανίζεται ο «εκ θεού» Λαζόπουλος.

Η φωτογραφία, τα ντεκόρ, τα κοστούμια και η μουσική, κερδίζουν το μάτι και το αυτί του ελληνοκεντρικού (όπως και ο σκηνοθέτης), αλλά ανυποψίαστου θεατή.

Σκηνοθεσία: Γιάννη Σμαραγδή
Με τους: Catherine Deneuve, Sebastian Koch, John Cleese, Catherine Deneuve, Juan Diego Botto, Evgeny Stychkin, Olga Sutulova, Λάκη Λαζόπουλο, Άκη Σακελλαρίου, Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, Γιάννη Βούρο, Αλέξανδρο Μυλωνά, Γιώργο Χαραλαμπίδη, Μιχάλη Ιατρόπουλο, Φωτεινή Μπαξεβάνη, Παύλο Κοντογιαννίδη, Δημήτρη Καλλιβωκά, Τάσο Νούσια, Μάνο Τσαγκαράκη

Προβάλλεται από 11-10-2012

(Κριτική μου από το myFilm και επίσης, διαβάστε κι αυτό)

«Tabloid» του Errol Morris (2010)

Μέχρι πού μπορεί να φτάσει ένα ρομαντικό κορίτσι για να κερδίσει λίγη αγάπη και πολλή δημοσιότητα; Στην περίπτωση της Joyce McKinney, μέχρι την απαγωγή του αντικειμένου του πόθου της κι από 'κει στα πρωτοσέλιδα του κίτρινου τύπου!

Ο βραβευμένος με Όσκαρ Errol Morris (The Fog of War, The Thin Blue Line) ξετυλίγει μια αληθινή ιστορία που ξεπερνά και την πιο τρελή φαντασία, πλάθοντας το εξωφρενικό πορτρέτο της πρώην Μις Γουαϊόμινγκ (η ίδια στη φωτογραφία), της οποίας το παράφορο πάθος για ένα νεαρό Μορμόνο οδήγησε την ίδια στο έγκλημα και τις βρετανικές φυλλάδες της δεκαετίας του '70 σε ένα λυσσαλέο ξεκατίνιασμα για ένα κομμάτι από την πίτα αυτού του υπερατλαντικού σκανδάλου.   

Η προβολή είναι δωρεάν και θα γίνει χωρίς ελληνικούς υπότιτλους και η διάρκεια της ταινίας είναι 87 λεπτά. 

Προβάλλεται Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012 στις 21.00, στο Exile Room: Αθηνάς 12, 3ος όροφος, απέναντι από τη στάση Μετρό Μοναστηράκι, τηλ 210 3223395, www.exileroom.gr