"Αγώνες πείνας"

Άργησε να πέσει στα χ.ερια μου, αλλά «το διάβασα μονορούφι», όπως λέμε. Το μυθιστόρημα αυτό της Σούζαν Κόλινς τα έχει όλα: Επιστημονική φαντασία και πολιτική αλληγορία. Προβληματισμό για ένα μέλλον, το οποίο ήδη μπορεί να το πλησιάζουμε και να μη το έχουμε συνειδητοποιήσει. Περιπέτεια και δράση. Αίσθημα και ρομαντισμό. Νεαρούς πρωταγωνιστές, παιδιά που έχουν όρεξη για ζωή και ας βγαίνει αυτή από τις στάχτες, που την έχουν οδηγήσει τα γρανάζια ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος.
Πρόκειται για ένα βιβλίο που θα έλεγες, ότι γράφτηκε για να γίνει ταινία, όπως και έγινε και διέθετε σασπένς από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή.
Ένα βίαιο βιβλίο, όπως και η ταινία, αλλά με μηνύματα ανθρωπιάς και αγάπης, για τον συνάνθρωπο, την οικογένεια και τη γη που σε θρέφει και σε συντηρεί.

Η υπόθεση: Από τα ερείπια ενός μέρους που κάποτε ήταν γνωστό ως Βόρεια Αμερική, έχει αναδυθεί το έθνος της Πάνεμ, με πρωτεύουσα μια λαμπερή Κάπιτολ, που περιβάλλεται από δώδεκα απομακρυσμένες επαρχίες.
Η Κάπιτολ είναι σκληρή και αμείλικτη και κρατά τις επαρχίες υπό τον έλεγχό της αναγκάζοντάς τις να στέλνουν από ένα αγόρι και ένα κορίτσι ηλικίας από δώδεκα μέχρι δεκαοχτώ για να συμμετάσχουν στους ετήσιους Αγώνες Πείνας, ένα βίαιο reality, έναν αγώνα θανάτου που μεταδίδεται ζωντανά από την τηλεόραση, με όλο το απαιτούμενο glamour, ώστε να πετύχει υψηλή τηλεθέαση και να έχει υψηλά έσοδα.

Για την δεκαεξάχρονη Κάτνις Έβερντιν, που ζει μόνη μαζί με τη μητέρα και τη μικρότερη αδερφή της, η απόφαση της να πάρει εθελοντικά τη θέση της αδερφής της στους Αγώνες δεν διαφέρει και πολύ από μια θανατική ποινή. Όμως η Κάτνις έχει φτάσει κι άλλη φορά κοντά στο θάνατο -και η επιβίωση είναι δεύτερη φύση για εκείνη.Χωρίς να το επιδιώκει πραγματικά, διεκδικεί σοβαρά τη νίκη. Αλλά για να νικήσει, θα πρέπει να αρχίσει να κάνει επιλογές που φέρνουν σε σύγκρουση την επιβίωση με την ανθρωπιά και την αγάπη με τον έρωτα. Επιλογές που περιλαμβάνουν ακόμα και να "παίξει" την ερωτευμένη με ένα φίλο της που συμμετέχει και αυτός στους Αγώνες. Το ίδιο δε ισχύει και γι' αυτόν, που μάλλον είναι πραγματικά ερωτευμένος μαζί της. Ή δεν είναι και "παίζει" και αυτός τον ερωτευμένο; 

Το μυθιστόρημα διαβάζεται απνευστί και μόλις διαβάσω και τις άλλες δύο συνέχειες: "Φωτιά" και "Κοτσυφόκισσα" θα επανέλθω. 

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πλατύπους

Elles

Έβλεπα την ταινία και σκεφτόμουν: Δηλαδή το «Εμμανουέλλα» του Ζιστ Ζεκίν, τι παραπάνω είχε που έσπασε τα ταμεία στη χώρα μας το 1974; Είχε μια ωραία πρωταγωνίστρια, που ζούσε σε κάποια ξωτική ανατολική χώρα εγκαταλειμμένη από τον πολυάσχολο σύζυγο, είχε ωραία τοπία και απαλή -αισθαντική- μουσική και φυσικά ερωτικές σκηνές με το πρόσχημα της μοναξιάς και της ανίας, φυσικά χωρίς να καταστρέφεται η οικογενειακή… συνοχή (για να χρησιμοποιήσω ένα σύγχρονο πολιτικό όρο). Ωραιοποιημένο πορνό, το είχαμε αποκαλέσει. Τότε, τι παραπάνω είχε; Απλούστατα, ήταν μπροστά από την εποχή της και εμείς δεν είμαστε κορεσμένοι. 

Έτσι, με την ταινία Elles, τι επιπλέον θα έπρεπε να δούμε, για να θεωρήσουμε ότι η ταινία προχώρησε λίγο πάρα πέρα; Άντε να πούμε ότι είχε δύο δροσερά κορίτσια, γύρω στα 19, που σπουδάζουν και θέλουν να βγάλουν τα έξοδά τους (το πρόσχημα). Επίσης, μια οσκαρική ηθοποιό που υποδύεται τη δημοσιογράφο του περιοδικού Elle, η οποία ερευνά τον ψυχισμό των δύο κοριτσιών, που τα

Ο Τύπος στον κινηματογράφο

Με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα του Τύπου και την αντίστοιχη της Ελευθερίας του Τύπου (3 Μαΐου), σε όλους εμάς τους φίλους του κινηματογράφου, η πρώτη ταινία που μας έρχεται στο νου είναι η κλασσική πλέον και καταχωρημένη και στις πολιτικές ταινίες «Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου» (1974), η οποία διαπραγματεύεται το γνωστό σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ. Η ταινία αυτή είναι ένα ντοκουμέντο πάνω στον τρόπο που δύο δημοσιογράφοι της Washigton Post, ανακάλυψαν και έφεραν στη δημοσιότητα ένα σκάνδαλο υποκλοπών διαλόγων και τηλεφωνημάτων που γίνονταν στο ξενοδοχείο Γουότεργκεϊτ από κρατικές υπηρεσίες, εις βάρος των μελών του Δημοκρατικού κόμματος, στις Η.Π.Α. επί προεδρίας Νίξον.

Το μικρό σπίτι στο δάσος

Όταν η Μυθολογία του Κθούλου (από τον Χ. Φ. Λάβκραφτ),  συναντά τα ζόμπι του Ρομέρο, πάνω στο τρενάκι του τρόμου της Ντίσνεϊλαντ, στο οποίο συνεπιβάτες είναι όλα τα πλάσματα που έχουν τρομοκρατήσει μέχρι σήμερα τους φίλους των ταινιών τρόμου και φρίκης. Όλα αυτά είναι «Το μικρό σπίτι στο δάσος», στο οποίο οι «τεχνικοί» του δελτίου τύπου της εταιρείας διανομής, δεν είναι και τόσο αθώοι…

Απλά, συγκρατούν τους Αρχαίους που βρίσκονται στα έγκατα της Γης και περιμένουν την ευκαιρία να αναδυθούν και να σκορπίσουν αρχέγονο τρόμο. Τους συγκρατούν δε, προσφέροντάς τους κάθε χρόνο ως θυσία εξευγενισμού, πέντε νέους.

Για πόσο καιρό θα τους συγκρατούν όμως; Να που κάτι θα πάει στραβά όταν εμφανίζονται οι πέντε ανέμελοι φίλοι που δεν ξέρουν τι τους περιμένει, εκτός από τον έναν, ο οποίος είναι ψαγμένος και

Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου

Η ταινία έχει πλάκα για τρεις λόγους:Πρώτο και κύριο, διότι δεν έχει καμία σχέση με το ρομαντικό παραμύθι που ξέραμε από τη Disney. Δεύτερον, διότι οι χαρακτήρες πλησιάζουν πιο πολύ στη σύγχρονη πραγματικότητα και τρίτον, διότι η φωτογραφία, τα σκηνικά, τα κοστούμια και η μουσική της ταινίας λειτουργούν άψογα στη διασκευή- διακωμώδηση του παραμυθιού, με κορύφωση το γνήσιο Μπόλιγουντ μουσικοχορευτικό στο τέλος.

Στους χαρακτήρες τώρα: Οι επτά νάνοι, είναι ένα μπουλούκι ημιάγριων και θρασύδειλων κοντοπίθαρων που έχοντας πρόβλημα με το ύψος τους, έχουν κατασκευάσει ελατήρια αμορτισέρ στα παπούτσια τους, που τους δίνουν ύψος κατά το δοκούν. Είναι άπληστοι, αριβίστες και οπορτουνιστές με μοναδικό υπέρ τους, ότι μαθαίνουν πολεμικές τέχνες στη

Ο Χριστός στον κινηματογράφο

Πάσχα πλησιάζει και όπως κάθε Μεγάλη Εβδομάδα έτσι και φέτος προβλέπεται μαζί με τη νηστεία των πιστών να νηστέψουν και τα τηλεοπτικά κανάλια από άποψη προγράμματος, αφού λόγω των ημερών οι ταινίες περιπέτειας, δράσης, βίας, τρόμου, σεξ κλπ. θα λιγοστέψουν στις ώρες της υψηλής τηλεθέασης και στη θέση τους θα εμφανισθούν –όπως κάθε χρόνο– ταινίες αμιγώς θρησκευτικού ή ιστορικού και έμμεσα θρησκευτικού περιεχομένου. Το αφιέρωμα αυτό, λοιπόν, αφορά σε όλες εκείνες τις κινηματογραφικές παραγωγές που έχουν σαν θέμα κάτι από τη ζωή του Χριστού, ή είναι ιστορικού περιεχομένου και εξελίσσονται κατά την περίοδο που έζησε ο Θεάνθρωπος. Στο σημείο αυτό, διευκρινίζεται ότι το αφιέρωμα δεν περιλαμβάνει καθόλου τις ισπανικές παραγωγές «Ο Υιός του Ανθρώπου», «Τα Πάθη του Χριστού», «Ιησούς ο Ναζωραίος», «Μαρία Μαγδαληνή και ο Θεάνθρωπος» και άλλες παρόμοιες, που κατέκλυζαν τις (συνοικιακές κυρίως) αίθουσες τις δεκαετίες του ’50 και του’60.

Θεωρείται δε απίθανο κάποιος να μην έχει δει ποτέ μια σχετική ταινία, διότι η τηλεόραση τα τελευταία χρόνια έχει προβάλλει κατ’ επανάληψη, τουλάχιστον της κλασσικές από αυτές, ενώ το καλωδιακό κανάλι έχει προβάλλει ακόμα και τον «Τελευταίο πειρασμό» του Σκορτσέζε, που είναι βασισμένο στο βιβλίο του Ν. Καζαντζάκη και έχει χαρακτηρισθεί ως «αιρετικό» φιλμ.
Αυτό που είναι βέβαιο ότι δεν γνωρίζουν τουλάχιστον οι νεώτεροι, είναι ότι στην ιστορία του κινηματογράφου υπάρχουν και βωβές ταινίες επί του θέματος (ποιο κανάλι, όμως, θα ασχοληθεί τώρα με βωβές και ασπρόμαυρες ταινίες, εκτός από το The Artist;), ενώ η πρώτη που καταπιάστηκε με το θέμα ήταν η «Μισαλλοδοξία» (1916) του Ντέιβιντ Γουόρκ Γκρίφιθ, της οποίας το δεύτερο μέρος ήταν εμπνευσμένο από τη Σταύρωση του Κυρίου.
Υπήρξαν βέβαια και άλλες ταινίες με το ίδιο θέμα, αλλά ήταν μικρού μήκους (όπως «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ» του Όλκοτ γυρισμένη το 1912 κά.) και το παρόν αφιέρωμα θα ασχοληθεί μόνον με τις μεγάλου μήκους και αυτές που αναφέρονται άμεσα ή έμμεσα στη ζωή και το δράμα του Θεανθρώπου.

Η είδηση

Επαναλαμβάνω λοιπόν αυτό που έχω αναρτήσει και δίπλα: Ο Umberto Eco είχε πει κάποτε ότι «καθήκον του δημοσιογράφου δεν είναι να πείσει τον αναγνώστη ότι αυτός λέει την αλήθεια, αλλά να τον προειδοποιήσει ότι αυτός λέει τη "δική του" αλήθεια και ότι υπάρχουν όμως κι άλλες… Ο δημοσιογράφος δεν έχει χρέος να είναι αντικειμενικός. Έχει το χρέος να παίζει το ρόλο του μάρτυρα. Πρέπει να λέει ό,τι ξέρει και πρέπει να λέει ποιά είναι η δική του γνώμη».
Το επαναλαμβάνω αυτό, διότι πολλοί δημοσιογράφοι, στο Φατσοβιβλίο κυρίως, εκφράζουν διάφορες απόψεις ανακατεμένες με την είδηση για την αυτοκτονία του φαρμακοποιού στο Σύνταγμα, για την οποία είδηση δεν υπάρχουν και πολλές λεπτομέρειες και ειδικά αυτές που αφορούν το προφίλ του αυτόχειρα (υγεία, κοινωνική, οικογενειακή, ψυχολογική και οικονομική του κατάσταση). Για το θέμα της αυτοκτονίας, που είναι πάντα ένα συγκλονιστικό γεγονός, δεν θα εκφέρω άποψη ως μη ειδικός. Μπορώ όμως να υπενθυμίσω ότι υπάρχει το Γκούγκλ, στο οποίο πέρασα τη σχετική λέξη και μου έβγαλε πάνω από 3.000.000 αποτελέσματα, μεταξύ των οποίων και πολλά άρθρα ειδικών επιστημόνων.

"Οι άθικτοι" που μας άγγιξαν

Βλέποντας την ταινία "Οι άθικτοι", που βασίζεται στην πραγματική ιστορία του Φιλίπ, ενός δισεκατομμυριούχου αριστοκράτη, ο οποίος έχοντας μείνει καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, επιλέγει για καθημερινό βοηθό του, τον Ντρίς, έναν πρόσφατα αποφυλακισμένο μαύρο νεαρό, από τις φτωχές συνοικίες στα προάστια του Παρισιού, θυμήθηκα τελείως αυθόρμητα, εκείνη την ελληνική ταινία με πρωταγωνιστή τον Γιώργο Κωνσταντίνου, που ήταν γιός πλούσιου βιομήχανου και έφυγε από το σπίτι και πήγε να δουλέψει σερβιτόρος σε κλασάτο ξενοδοχείο. Εκεί γνώρισε μια πελάτισσα σε αναπηρικό καροτσάκι, που φορούσε μόνιμα μαύρα γυαλιά και ήταν αμίλητη σε όλο το σκετς (η ταινία ήταν σπονδυλωτή και αποτελείτο από 4 ιστορίες). Σε εκείνη την ταινία λοιπόν, (Ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές) ο Κωνσταντίνου προσπαθούσε με "πολιτικά ορθούς" τρόπους να συνεφέρει την κυρία στο καροτσάκι, ήταν και η εποχή βλέπεις που δύσκολα μπορούσες να σατιρίσεις τέτοιες καταστάσεις. Με γλυκανάλατο τρόπο προσπαθούσε να την πείσει, πρώτα να βγάλει τα γυαλιά της, ύστερα να χαμογελάσει λίγο, κλπ κλπ μέχρι να την αναγκάσει να αισθανθεί ότι δεν είναι διαφορετική και μπορεί να απολαύσει τις χαρές της ζωής με το δικό της τρόπο, από τη δική της έστω και δύσκολη θέση.

"Οι άθικτοι" δεν έχουν καμία σχέση με εκείνη την ταινία. Τη θυμήθηκα όμως, γιατί έχουν κοινή, τη... διαφορετική αντιμετώπιση του θέματος. Στους "Άθικτους", ο υγιής και υπερκινητικός μαύρος βοηθός του παραπληγικού εκατομμυριούχου, επιφανειακά δεν δείχνει καμία πολιτική ορθότητα απέναντι στο πρόβλημα του πλούσιου αφεντικού του, που αντιμετωπίζεται όμως έτσι απ' όλους τους άλλους που τον περιτριγυρίζουν. Ο μαύρος βοηθός, αντιμετωπίζει τον εκατομμυριούχο σα να είναι ένας απόλυτα υγιής άνθρωπος, που δεν προσπαθεί να κάνει τίποτα για να απολαύσει τα αγαθά, που του προσφέρει η ζωή. Ενώ είναι εκατομμυριούχος και μπορεί να τα έχει. Από την άλλη, ο εκατομμυριούχος εμφανίζεται να είναι έτοιμος να δεχθεί αυτή την ανατροπή της αντιμετώπισής του. Εκφράζεται, όπως δεν περίμενε ο περίγυρός του. Αφήνεται, απελευθερώνεται και δείχνει ότι πραγματικά περίμενε ένα τέτοιο ταρακούνημα στη ζωή του. Τι θα είχε να χάσει άλλωστε;

Έτσι και οι δύο μαζί, κάνουν πράγματα που φαίνονται στο θεατή υπερβολικά, αλλά και φυσιολογικά ταυτόχρονα και εκεί βρίσκεται η επιτυχία της σκηνοθεσίας. Να έχει πιάσει ένα θέμα, που εκ πρώτης όψεως μόνο αστείο δεν φαντάζει και να το αντιμετωπίζει χωρίς κόμπλεξ. Το αποτέλεσμα είναι η ταινία να χαρίζει γέλιο, γνήσια συγκίνηση και αισιοδοξία για τη ζωή. Επιπλέον στηρίζεται και στην πραγματικά απολαυστική ερμηνεία των δύο πρωταγωνιστών, οι οποίοι ερμηνεύουν με κέφι, αλλά και απόλυτο σεβασμό τους δύσκολους ρόλους τους. Αυτά τα στοιχεία την κάνουν απολαυστική και γι' αυτό ίσως έσπασε και τα ταμεία στη Γαλλία.

Η εμπνευσμένη σκηνοθεσία ανήκει στους Ερίκ Τολεντανό και Ολιβιέ Νακάς και στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Φρανσουά Κλουζέ (ο εκατομμυριούχος ανάπηρος), Ομάρ Σι (ο μαύρος βοηθός του). Επίσης παίζουν οι: Αν Λε Νι, Οντρέ Φλερό, Κλοντίλντ Μολέ, Αλμπα Γκϊα Μπελούτζι, Σιρίλ Μεντί, Κριστιάν Αμερί

Υπάρχει όριο

Ωραία! Πετάξαν γιαούρτι στον Βενιζέλο ακόμα και εν μέσω συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ. Λίγες μέρες πριν είχαν πετάξει νερά, γιαούρτια, καρέκλες στον Νταλάρα. Προ καιρού προπηλάκισαν άλλους πολιτικούς και εν όψει της Εθνικής Γιορτής της 25ης Μαρτίου, οι "επίσημοι" σκέφτονται να μην εμφανιστούν για να μη γίνουν "θύματα" νέων προπηλακισμών.
Η απορία μου, χωρίς πολλά λόγια και βαρύγδουπες αναλύσεις, είναι: Μέχρι ποίου σημείου θα φτάσει αυτή η ατιμώρητη βία; Διότι, εντάξει, υπάρχει παράπονο και αγανάκτηση και ορισμένοι εκφράζονται με αυτές τις πράξεις. Ποιός όμως θα ορίσει πότε αυτές οι πράξεις αρχίζουν να γίνονται αξιόποινες; Διότι υπάρχουν κάποιοι νόμοι που τις χαρακτηρίζουν αξιόποινες, ως βιαιοπραγίες. Δεν μοιάζουν να εκφράζουν κάποια πολιτική. Αν μένουν ατιμώρητες αυτές οι βιαιοπραγίες, μέχρι πού θα φτάσουν; Το έχει σκεφτεί κανείς; Πριν καιρό χάσαμε τρεις ανθρώπους στη Marfin. Ξεχάστηκε. Κανείς υπεύθυνος. Αύριο τι; Ποιος ορίζει που τελειώνει ο συμβολισμός και αρχίζει ο πόνος;

Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο

Μια συγκινητική ταινία με κύριο θέμα της την αλληλεγγύη, σε ένα κόσμο που οι αξίες καταρρέουν.
Ο Μισέλ ζει ευτυχισμένος με την γυναίκα του, τα παιδιά και τα εγγόνια που τούς δίνουν χαρά, όταν μια ωραία πρωία μένει άνεργος αφού το ναυπηγείο που εργάζεται αρχίζει περικοπές λόγω της οικονομικής κρίσης. Είναι συνδικαλιστής όμως και οι φίλοι του, του λένε να χρησιμοποιήσει τη δύναμη που διαθέτει για να μη χάσει τη δουλειά του. Ο Μισέλ όμως, εκτός του ότι είναι αγωνιστής και πολιτικοποιημένος, έχει και ηθικές αξίες. Οξύμωρο φαίνεται; Κι όμως δεν δέχεται τις προτροπές και φεύγει, αποφασίζοντας να ζήσει με την οικογένειά του και τους φίλους που αγαπάνε αυτόν και τη γυναίκα του. Και όταν λέμε «αγαπάνε» εννοούμε ότι στην επέτειο του γάμου τους (30 χρόνια, αν θυμάμαι καλά) τους κάνουν δώρο τα έξοδα για ένα ταξίδι στην Τανζανία, στο Κιλιμάντζαρο. Ευτυχία!
Ωραία ως εδώ. Ηθικές αξίες, σταθερές αρχές, πιστοί φίλοι και τα εισιτήρια βγαλμένα. Αλλιώς τα θέλει όμως η ζωή, διότι την επομένη η οικογένεια του Μισέλ πέφτει θύμα ληστείας, όπου δύο κουκουλοφόροι τους παίρνουν βίαια τα λεφτά του ταξιδιού και τους αφήνουν μόνο τα εισιτήρια. Συμπτωματικά, ο Μισέλ θα ανακαλύψει τον ένα από τους δράστες, που είναι συνάδελφός του και άνεργος επίσης, ο οποίος με τα κλοπιμαία εξοφλεί κάποια νοίκια του και άλλες οικογενειακές υποχρεώσεις. Τι κάνει ο Μισέλ; Το λέει στην αστυνομία που συλλαμβάνει το δράστη, ο οποίος όμως έχει υπό την προστασία του δύο μικρά αδέλφια, που μένουν μόνα και απροστάτευτα. Δίλημμα για το Μισέλ και τη γυναίκα του και τύψεις ταυτόχρονα που εξ αιτίας τους (προσέξτε τις τύψεις τους) συνελήφθη ο δράστης και έμειναν στον άσσο τα μικρά. Τι κάνουν; Ο Μισέλ εξοφλεί τα εισιτήρια και πάει να δώσει τα μετρητά στο δράστη στη φυλακή για να βοηθήσει τα αδέλφια του, ο οποίος δεν τα δέχεται γιατί τον θεωρεί (ως συνδικαλιστή) «πουλημένο στα αφεντικά» και εκφράζει έντονα τις διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις του. Την ίδια ώρα όμως η γυναίκα του Μισέλ έχει ήδη επισκεφθεί τα παιδιά και έχει αρχίσει να τους συμπαρίσταται, να τα βοηθάει στο διάβασμα, να τα βγάζει βόλτες και να τους φέρεται σα δικά της χωρίς να το έχει πει στο Μισέλ.
Τι άλλο μπορώ να πω γι’ αυτή την αισιόδοξη, αλλά έντονα πολιτικοποιημένη ταινία, η οποία μέσα από τα μαθήματα αλληλεγγύης που δίνει, θίγει και ένα σωρό προβλήματα (κοινωνικά, εργασιακά, πολιτικά, οικογενειακά, σχέσεων) και επιπλέον διαθέτει έξοχες ερμηνείες;

Σκηνοθεσία: Robert Guédiguian
Σενάριο: Jean-Louis Milesi, Robert Guédiguia
Φωτογραφία: Pierre Milon (Afc)
Πρωταγωνιστούν: Ariane Ascaride, Jean-Pierre Darroussin, Gérard Meylan, Maryline Canto, Grégoire Leprince-Ringuet