"Έφυγε" η Σμάρω Στεφανίδου

Πριν λίγες μέρες χάσαμε τη Σμάρω Στεφανίδου, τη γνωστή "πεθερά" της ελληνικής κωμωδίας.
Είχε γεννηθεί το 1913 στην Αθήνα από Μικρασιάτες γονείς και από πολύ μικρή ανέβηκε στο θεατρικό σανίδι.
Τελείωσε τις θεατρικές της σπουδές στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και το 1937 συνεργάστηκε με τον θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη. Από την δεκαετία του ΄50 συμμετείχε στον θίασο του Βασίλη Λογοθετίδη και έμεινε μαζί του μέχρι τον θάνατό του.
Σταθμός στην καριέρα της υπήρξε ο ρόλος της Εκάβης στις «Τρωάδες» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Τσαρούχη, «στην Ακαδημία Τσαρούχη».
Στον κινηματογράφο έκανε την πρώτη της εμφάνιση το 1951 με την ταινία «Τα τέσσερα σκαλοπάτια».
Η Σμάρω Στεφανίδου συνεργάστηκε με όλα τα μεγάλα ονόματα, από την Κατερίνα και την Λαμπέτη μέχρι τον Χόρν, τον Κωνσταντάρα, τον Φέρτη, τον Νίκο Κούρκουλο και πολλούς άλλους. Ευτύχησε να παίξει στα πιο σημαντικά έργα του ελληνικού και ξένου θεατρικού ρεπερτορίου.
Ιδιαίτερα σημαντική ήταν και η παρουσία της στο ραδιόφωνο με σειρές, θεατρικά έργα και αναγνώσεις μυθιστορημάτων και αξέχαστη η φωνή της στη «Βαρώνη Στάφ» και στο «Τρίτο Στεφάνι» του Κώστα Ταχτσή. Στην τηλεόραση πήρε μέρος σε τέσσερις μόνον σειρές.
Από τον γάμο της με τον τραγουδιστή Βασίλη Σεϊτανίδη απέκτησε μια κόρη (1951), τη Λήδα Σάνταλα.

Ψηφίζουμε εκεί που μένουμε

Όλα τα πρόβλεψε ο "Καλλικράτης", αλλά ένα ξέχασε: Να ψηφίζουν όλοι στον τόπο διαμονής τους.
Τουλάχιστον, θα απέτρεπε μερικούς να δικαιολογούνται για την αποχή τους στις δημοτικές εκλογές λέγοντας "πού να τρέχω τώρα;"
Με τόσο κόστος που έχει αναλάβει αυτή η κυβέρνηση, ας αναλάβει κι άλλο ένα. Να γίνει υποχρεωτική η ψήφος στον τόπο διαμονής. Είναι δικαιότερο και οικονομικότερο.

Το Μωρό Της Ρόζμαρι (1968 - Rosemary’ s Baby)

Γιατί στις 100: Γιατί παίζει με τα νεύρα του θεατή αριστοτεχνικά. Ανακατεύει την ψυχολογία με τον υπερφυσικό τρόμο. Σε καθηλώνει στο κάθισμα χωρίς να έχει ούτε μια σκηνή τρόμου ή φρίκης, χωρίς ούτε μια σταγόνα αίμα. Περιμένει πραγματικά το παιδί του Εωσφόρου η Ρόζμαρι; Ή μήπως η εγκυμοσύνη της και οι ευθύνες από τη μελλοντική γέννα της έχουν δημιουργήσει μια κακή ψυχολογική κατάσταση και φαντάζεται καταστάσεις; Είναι ιδέα της ή όλες οι εγκυμονούσες αισθάνονται όπως αυτή; Ατμοσφαιρική ταινία, στην οποία κέρδισε και Όσκαρ Δεύτερου Γυναικείου Ρόλου η Ρουθ Γκόρντον, η κυρία που περιποιόταν τη Ρόζμαρι και ταυτόχρονα υπηρετούσε το Κακό.
Υπόθεση: Νεαρό νιόπαντρο ζευγάρι μετακομίζει σε διαμέρισμα πολυκατοικίας κοντά στο Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης, για την οποία προειδοποιούνται ότι είναι καλύτερα να φύγουν, επειδή εκεί έχουν συμβεί «παράξενα πράγματα». Το ζευγάρι δεν είναι προληπτικό και παραμένει παρ’ όλο που στην πολυκατοικία οι γείτονες δεν φέρονται «λογικά». Ένα παράξενο όνειρο που θα δει η Ρόζμαρι θα την πείσει ότι κάτι δεν πάει καλά, ακόμα και με την εγκυμοσύνη της.
Σκηνοθεσία: Ρομάν Πολάνσκι
Πρωταγωνιστούν: Μία Φάροου, Ρουθ Γκόρντον, Τζον Κασαβέτις,

Επικίνδυνες σχέσεις (1988 - Dangerous Liaisons)

Γιατί στις 100: Ως ταινία εποχής, που ασχολείται με την ηθική και τη διαφθορά των ευγενών του 18ου αιώνα. Ταυτόχρονα, φέρνει στο επίκεντρο τη γυναίκα και τους αγώνες, που δίνονται για την κατάκτησή της, ενώ αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο, το γεγονός ότι όταν μια γυναίκα θέλει κάτι, τίποτα δεν μπορεί να τη σταματήσει από το να το επιτύχει. Γοητευτικό το θέμα, ωραία η φωτογραφία, πλούσια κοστούμια και σκηνικά και εξαιρετικές ερμηνείες Υποψήφιο για 7 Όσκαρ, κέρδισε τρία.
Υπόθεση: Μια μαρκησία χωρίς ηθικά όρια, η οποία ζει ανάμεσα σε άτολμους και μαλθακούς ανθρώπους τολμά να έχει πάντοτε αυτό που επιθυμεί. Έτσι για να διασκεδάσει πιέζει τον πρώην εραστή της να αποπλανήσει νεαρή κόμισσα, την οποία προορίζουν για γάμο με άλλο ευγενή. Ο εραστής θα αποπλανήσει την νεαρή κόμισσα, την οποία όμως θα ερωτευτεί παράφορα, όπως και εκείνη αυτόν. Το δράμα θα ακολουθήσει όταν η μαρκησία καταλάβει ότι αγαπούσε ειλικρινά τον εραστή της και αποκαλύψει τι έχει συμβεί σε μια προσπάθεια να τον ξανακερδίσει.
Σκηνοθεσία: Στίβεν Φρίαρς
Πρωταγωνιστούν: Γκλεν Γκλόουζ, Μισέλ Φάιφερ, Τζον Μάλκοβιτς, Κιάνου Ριβς, Ούμα Θέρμαν

Δράκουλας του Μπράμ Στόουκερ (1992 – Bram Stoker’ S Dracula)

Γιατί στις 100: Ακολουθεί πιστά το βιβλίο του Στόουκερ και είναι εικαστικά τόσο τέλειο, όσο δεν είχε απεικονισθεί μέχρι τότε. Χρησιμοποιεί όλα τα εφέ που έχει στη διάθεσή του ο κινηματογράφος και πετυχαίνει την πιο γκόθικ, αλλά και πολύχρωμη ατμόσφαιρα, δίνοντας μια ροκ εκδοχή του μύθου. Ενός μύθου που στηρίζεται περισσότερο στον ανεκπλήρωτο έρωτα του κόμη Βλαντ και στην αιώνια μοναξιά που πλήττει τους απέθαντους. Εξηγεί πλήρως το μύθο του Δράκουλα, από την εποχή της αιμοδιψούς ζωής του, μέχρι την ανά τους αιώνες επιθυμία του να συναντήσει το μεγάλο έρωτα. Αν και ταινία τρόμου, στέλνει το μήνυμα ότι στον έρωτα πρέπει να είσαι υπομονετικός. Τα ντεκόρ και η φωτογραφία, είναι θεαματικά, πλούσια και μεγαλόπρεπα.
Υπόθεση: Η γνωστή από το βιβλίο. Νεαρός και ανυποψίαστος δικηγόρος ταξιδεύει στην Τρανσιλβανία για να τακτοποιήσει κάποιες κτηματομεσιτικές υποθέσεις του κόμη Δράκουλα, τις οποίες είχε αφήσει στη μέση ο προηγούμενος δικηγόρος που παραδόξως έχει εξαφανιστεί. Ο Δράκουλας, από φωτογραφία θα ερωτευτεί τη μνηστή του δικηγόρου και θα ταξιδέψει μέχρι το Λονδίνο για να τη συναντήσει.
Σκηνοθεσία: Φράνσις Φορντ Κόπολα
Πρωταγωνιστούν: Γκάρι Όλντμαν, Γουινόνα Ράιντερ, Κιάνου Ριβς, Σερ Άντονι Χόπκινς

Τελευταία έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ (1994 – The Shawshank Redemption)

Γιατί στις 100: Επειδή είναι η πιο «ανθρώπινη» ιστορία του Στίβεν Κινγκ. Μια ιστορία «φυλακής και απόδρασης», για το όραμα και την ελπίδα που δεν χάνονται ποτέ από τον άνθρωπο. Για τη φιλία, το σεβασμό στην προσωπικότητα του άλλου και την αλληλοεκτίμηση, που μπορούν να αναπτυχθούν ακόμα και στο κλειστό χώρο μιας φυλακής. Για την προσπάθεια που πρέπει όλοι να καταβάλλουμε, ακόμα και όταν όλα φαίνονται χαμένα. Ο σκηνοθέτης πήρε ένα διήγημα του «μετρ» του τρόμου και της φρίκης και το έκανε μια μεγάλη ιστορία, μια ταινία με ανατροπές και απρόοπτα. Υποψήφιο για 7 Όσκαρ.
Υπόθεση: Τραπεζικός φυλακίζεται ισόβια σε μια αυστηρή φυλακή, όπου μεταξύ των κρατουμένων κάνει κουμάντο ένας μαύρος. Ο τραπεζικός με εμφάνιση «καλού παιδιού», σύντομα κερδίζει το σεβασμό του μαύρου, που μπορεί να προμηθεύσει τα πάντα στους φυλακισμένους και γίνονται φίλοι. Στην εξέλιξη, ο τραπεζικός αποδεικνύεται σκληρός άνθρωπος με συγκεκριμένο στόχο και αποφασισμένος να τον πετύχει. Το τέλος είναι προβλέψιμο, όχι όμως η διαδικασία του και αυτό μετράει.
Σκηνοθεσία: Φρανκ Ντάραμποντ
Πρωταγωνιστούν: Τιμ Ρόμπινς, Μόργκαν Φρίμαν, Μπομπ Γκούντον

Τα Απομεινάρια Μιας Ημέρας (1993 – Remains Of The Day)

Γιατί στις 100: Επειδή εξυμνεί τον ανεκπλήρωτο έρωτα. Έναν έρωτα που θάβεται κάτω από τυπικές συμπεριφορές και πρωτόκολλα και υποβόσκει μέχρι το τέλος, με φόντο τους αριστοκρατικούς κύκλους στην Μεγάλη Βρετανία κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Θεωρείται η καλύτερη ταινία του σκηνοθέτη και διαθέτει εκπληκτικές ερμηνείες από δύο μεγάλους ηθοποιούς. Δεν θα ήταν δυνατόν άλλωστε να αποδοθεί διαφορετικά ένας έρωτας, μεταξύ δυο ανθρώπων ταγμένων να υπηρετούν άλλους. Εξαιρετικά πειστικά ντεκόρ και θαυμάσια φωτογραφία. Υποψήφια για 8 Όσκαρ.
Υπόθεση: Στην έπαυλη ενός βαρόνου το 1943, ένας έμπιστος και διακριτικός μπάτλερ και μια δραστήρια οικονόμος του σπιτιού, είναι υποχρεωμένοι να συνεργάζονται, εάν και έχουν διαφορετικές αντιλήψεις πάνω στα πολιτικά πιστεύω του βαρόνου που υπηρετούν. Ο μπάτλερ έχει ως μοναδικό σκοπό της ζωής του την εξυπηρέτηση του «αφεντικού» (ο οποίος προσπαθεί να συνεργαστεί με τους Γερμανούς και να ωθήσει τη Βρετανική κυβέρνηση σε υπογραφή συνθήκης ειρήνης). Η οικονόμος προσπαθεί να του εξηγήσει ότι υπάρχουν και άλλα πράγματα στη ζωή. Διαφωνούν, αλλά συμπαθεί ο ένας τον άλλο, ενώ ο μπάτλερ συνεχώς συγκρατεί τα αισθήματά του.
Σκηνοθεσία: Τζέιμς Άιβορι
Πρωταγωνιστούν : Σερ Άντονι Χόπκινς, Έμα Τόμσον, Τζέιμς Φοξ, Κρίστοφερ Ριβ

Άρωμα γυναίκας (1992 - Scent of a woman)

Γιατί στις 100: Ταινία ενός ανδρός, του Αλ Πατσίνο, που κέρδισε και Όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου υποδυόμενος έναν τυφλό, ανυπόφορο και κυνικό αξιωματικό εν αποστρατεία, που παραπαίει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, μη αποδεχόμενος την κατάστασή του, αλλά γεμάτος ζωντάνια, που υποβόσκει και περιμένει να εκδηλωθεί, χωρίς να γνωρίζει το «πως». Η ταινία στέλνει πάρα πολλά μηνύματα, που κυμαίνονται από τη διάθεση για προσφορά, τη θέληση για ζωή και τη χειραγώγηση του «εγώ», μέχρι το θέμα της αποδοχής της ηλικίας, των ρίσκων που προκύπτουν σε κάθε στιγμή της ζωής και φτάνει μέχρι την κριτική του εκπαιδευτικού συστήματος των ιδιωτικών κολεγίων.
Υπόθεση: Νεαρός φοιτητής που θέλει να αυξήσει το χαρτζιλίκι του δέχεται να κάνει συντροφιά σε έναν τυφλό απόστρατο, που «δεν τρώγεται με τίποτα». Αποφασισμένος να μη χάσει το χαρτζιλίκι συμπεριφέρεται με τέτοιο τρόπο που κερδίζει τη συμπάθεια του ιδιότροπου συνταξιούχου, ο οποίος με τη σειρά του αποφασίζει, ότι αξίζει να βοηθήσει αυτό το νεαρό, δείχνοντάς του «να ζει τη κάθε στιγμή», αλλά και υπερασπιζόμενος μια υπόθεσή του στο κολέγιο που σπουδάζει.
Σκηνοθεσία: Μάρτιν Μπρεστ
Πρωταγωνιστούν: Αλ Πατσίνο, Κρις Ο’ Ντόνελ

Το Πάρτυ (1968 – The Party)

Γιατί στις 100: Παντρεύει τη βωβή κωμωδία με τον ομιλούντα και έγχρωμο κινηματογράφο. Διαθέτει τα πιο έξυπνα ευρήματα, λίγους και απίθανους διάλογους και συνεχείς κωμικές καταστάσεις. Το σενάριο αποτελείται από τόσες παρεξηγήσεις, που θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε Ελληνική ταινία. Διαθέτει όμως ένα τέλειο κωμικό ταλέντο, που παίρνει πάνω του όλη την ταινία: Τον Πίτερ Σέλερς, γι’ αυτό και μένει αξέχαστη. Επίσης, διαδραματίζεται με φόντο τη ζωή των παραγόντων του σινεμά (παραγωγών, σκηνοθετών, ηθοποιών κλπ) και αυτό την τοποθετεί στην ειδική κατηγορία της σάτιρας των κινηματογραφικών ηθών.
Υπόθεση: Ινδός κομπάρσος καταστρέφει άθελά του τα πανάκριβα ντεκόρ μιας υπερπαραγωγής και ο σκηνοθέτης γράφει το όνομά του σε μια χαρτοπετσέτα με εντολή να εκδιωχθεί και εάν είναι δυνατόν ακόμα και να δολοφονηθεί. Η γραμματέας παίρνει την χαρτοπετσέτα με το όνομα και νομίζει ότι πρέπει να το προσθέσει στη λίστα των καλεσμένων ενός πανάκριβου πάρτυ που κάνει ο παραγωγός, προκειμένου να προωθήσει την ταινία. Έτσι ο γκαφατζής Ινδός φτάνει το βράδυ στο πάρτυ για να συνεχίσει το έργο που άρχισε καταστρέφοντας τα ντεκόρ.
Σκηνοθεσία: Μπλέικ Έντουαρτς
Πρωταγωνιστούν: Πίτερ Σέλερς, Κλοντίν Λονζέ, Μαρτζ Τσάμπιον

Ο Καλός, Ο Κακός Και Ο Άσχημος (1966 - The Good The Bad And The Ugly)

Γιατί στις 100: Πρόκειται για την επιτομή των σπαγγέτι-γουέστερν, παρόλο που ήταν τρίτο στη σειρά από την τριλογία του Λεόνε, πάνω στο θέμα «Δολάρια» («Για μια χούφτα δολάρια» και «Μονομαχία στο Ελ Πάσο»). Γυρισμένο στην Ιταλία και την Ισπανία, σε τοπία που ελάχιστα θυμίζουν Αμερική και με χώρους που ελάχιστα θυμίζουν την παραδοσιακή Δύση. Είναι Δύση όμως και ας φαίνονται όλα τεράστια, πολύ μεγαλύτερα από τα συνηθισμένα. Θα πρέπει να είναι η απάντηση των Ιταλών στο «Τραίνο θα σφυρίξει τρεις φορές». Οι «κακοί» είναι εξαιρετικά κακοί και καλοί ίσως να είναι όλοι στο βάθος. Οι ερμηνείες δεν είναι συμβατικές και τα πλάνα του Λεόνε παραμένουν μοναδικά. Οι γωνίες λήψης είναι πρωτότυπες και το σενάριο δεν επιδέχεται αντιρρήσεις, είναι ό,τι χρειάζεται για το είδος. Διαθέτει πλοκή και αρκετές δόσεις χιούμορ Η δε μουσική του Μορικόνε παραμένει αξέχαστη.
Υπόθεση: Τρεις τυχοδιώκτες ψάχνουν μαζί για ένα θησαυρό, θαμμένο στο τάφο ενός Μπιλ Κάρσον. Ο «καλός» είναι λιγομίλητος, ο «κακός» αδίστακτος και ο «άσχημος» είναι και λίγο αφελής.
Σκηνοθεσία: Σέρτζιο Λεόνε
Πρωταγωνιστούν: Κλιντ Ίστγουντ, Λι Βαν Κλιφ, Ελάι Γουάλας