Τελευταία έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ (1994 – The Shawshank Redemption)

Γιατί στις 100: Επειδή είναι η πιο «ανθρώπινη» ιστορία του Στίβεν Κινγκ. Μια ιστορία «φυλακής και απόδρασης», για το όραμα και την ελπίδα που δεν χάνονται ποτέ από τον άνθρωπο. Για τη φιλία, το σεβασμό στην προσωπικότητα του άλλου και την αλληλοεκτίμηση, που μπορούν να αναπτυχθούν ακόμα και στο κλειστό χώρο μιας φυλακής. Για την προσπάθεια που πρέπει όλοι να καταβάλλουμε, ακόμα και όταν όλα φαίνονται χαμένα. Ο σκηνοθέτης πήρε ένα διήγημα του «μετρ» του τρόμου και της φρίκης και το έκανε μια μεγάλη ιστορία, μια ταινία με ανατροπές και απρόοπτα. Υποψήφιο για 7 Όσκαρ.
Υπόθεση: Τραπεζικός φυλακίζεται ισόβια σε μια αυστηρή φυλακή, όπου μεταξύ των κρατουμένων κάνει κουμάντο ένας μαύρος. Ο τραπεζικός με εμφάνιση «καλού παιδιού», σύντομα κερδίζει το σεβασμό του μαύρου, που μπορεί να προμηθεύσει τα πάντα στους φυλακισμένους και γίνονται φίλοι. Στην εξέλιξη, ο τραπεζικός αποδεικνύεται σκληρός άνθρωπος με συγκεκριμένο στόχο και αποφασισμένος να τον πετύχει. Το τέλος είναι προβλέψιμο, όχι όμως η διαδικασία του και αυτό μετράει.
Σκηνοθεσία: Φρανκ Ντάραμποντ
Πρωταγωνιστούν: Τιμ Ρόμπινς, Μόργκαν Φρίμαν, Μπομπ Γκούντον

Τα Απομεινάρια Μιας Ημέρας (1993 – Remains Of The Day)

Γιατί στις 100: Επειδή εξυμνεί τον ανεκπλήρωτο έρωτα. Έναν έρωτα που θάβεται κάτω από τυπικές συμπεριφορές και πρωτόκολλα και υποβόσκει μέχρι το τέλος, με φόντο τους αριστοκρατικούς κύκλους στην Μεγάλη Βρετανία κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Θεωρείται η καλύτερη ταινία του σκηνοθέτη και διαθέτει εκπληκτικές ερμηνείες από δύο μεγάλους ηθοποιούς. Δεν θα ήταν δυνατόν άλλωστε να αποδοθεί διαφορετικά ένας έρωτας, μεταξύ δυο ανθρώπων ταγμένων να υπηρετούν άλλους. Εξαιρετικά πειστικά ντεκόρ και θαυμάσια φωτογραφία. Υποψήφια για 8 Όσκαρ.
Υπόθεση: Στην έπαυλη ενός βαρόνου το 1943, ένας έμπιστος και διακριτικός μπάτλερ και μια δραστήρια οικονόμος του σπιτιού, είναι υποχρεωμένοι να συνεργάζονται, εάν και έχουν διαφορετικές αντιλήψεις πάνω στα πολιτικά πιστεύω του βαρόνου που υπηρετούν. Ο μπάτλερ έχει ως μοναδικό σκοπό της ζωής του την εξυπηρέτηση του «αφεντικού» (ο οποίος προσπαθεί να συνεργαστεί με τους Γερμανούς και να ωθήσει τη Βρετανική κυβέρνηση σε υπογραφή συνθήκης ειρήνης). Η οικονόμος προσπαθεί να του εξηγήσει ότι υπάρχουν και άλλα πράγματα στη ζωή. Διαφωνούν, αλλά συμπαθεί ο ένας τον άλλο, ενώ ο μπάτλερ συνεχώς συγκρατεί τα αισθήματά του.
Σκηνοθεσία: Τζέιμς Άιβορι
Πρωταγωνιστούν : Σερ Άντονι Χόπκινς, Έμα Τόμσον, Τζέιμς Φοξ, Κρίστοφερ Ριβ

Άρωμα γυναίκας (1992 - Scent of a woman)

Γιατί στις 100: Ταινία ενός ανδρός, του Αλ Πατσίνο, που κέρδισε και Όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου υποδυόμενος έναν τυφλό, ανυπόφορο και κυνικό αξιωματικό εν αποστρατεία, που παραπαίει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, μη αποδεχόμενος την κατάστασή του, αλλά γεμάτος ζωντάνια, που υποβόσκει και περιμένει να εκδηλωθεί, χωρίς να γνωρίζει το «πως». Η ταινία στέλνει πάρα πολλά μηνύματα, που κυμαίνονται από τη διάθεση για προσφορά, τη θέληση για ζωή και τη χειραγώγηση του «εγώ», μέχρι το θέμα της αποδοχής της ηλικίας, των ρίσκων που προκύπτουν σε κάθε στιγμή της ζωής και φτάνει μέχρι την κριτική του εκπαιδευτικού συστήματος των ιδιωτικών κολεγίων.
Υπόθεση: Νεαρός φοιτητής που θέλει να αυξήσει το χαρτζιλίκι του δέχεται να κάνει συντροφιά σε έναν τυφλό απόστρατο, που «δεν τρώγεται με τίποτα». Αποφασισμένος να μη χάσει το χαρτζιλίκι συμπεριφέρεται με τέτοιο τρόπο που κερδίζει τη συμπάθεια του ιδιότροπου συνταξιούχου, ο οποίος με τη σειρά του αποφασίζει, ότι αξίζει να βοηθήσει αυτό το νεαρό, δείχνοντάς του «να ζει τη κάθε στιγμή», αλλά και υπερασπιζόμενος μια υπόθεσή του στο κολέγιο που σπουδάζει.
Σκηνοθεσία: Μάρτιν Μπρεστ
Πρωταγωνιστούν: Αλ Πατσίνο, Κρις Ο’ Ντόνελ

Το Πάρτυ (1968 – The Party)

Γιατί στις 100: Παντρεύει τη βωβή κωμωδία με τον ομιλούντα και έγχρωμο κινηματογράφο. Διαθέτει τα πιο έξυπνα ευρήματα, λίγους και απίθανους διάλογους και συνεχείς κωμικές καταστάσεις. Το σενάριο αποτελείται από τόσες παρεξηγήσεις, που θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε Ελληνική ταινία. Διαθέτει όμως ένα τέλειο κωμικό ταλέντο, που παίρνει πάνω του όλη την ταινία: Τον Πίτερ Σέλερς, γι’ αυτό και μένει αξέχαστη. Επίσης, διαδραματίζεται με φόντο τη ζωή των παραγόντων του σινεμά (παραγωγών, σκηνοθετών, ηθοποιών κλπ) και αυτό την τοποθετεί στην ειδική κατηγορία της σάτιρας των κινηματογραφικών ηθών.
Υπόθεση: Ινδός κομπάρσος καταστρέφει άθελά του τα πανάκριβα ντεκόρ μιας υπερπαραγωγής και ο σκηνοθέτης γράφει το όνομά του σε μια χαρτοπετσέτα με εντολή να εκδιωχθεί και εάν είναι δυνατόν ακόμα και να δολοφονηθεί. Η γραμματέας παίρνει την χαρτοπετσέτα με το όνομα και νομίζει ότι πρέπει να το προσθέσει στη λίστα των καλεσμένων ενός πανάκριβου πάρτυ που κάνει ο παραγωγός, προκειμένου να προωθήσει την ταινία. Έτσι ο γκαφατζής Ινδός φτάνει το βράδυ στο πάρτυ για να συνεχίσει το έργο που άρχισε καταστρέφοντας τα ντεκόρ.
Σκηνοθεσία: Μπλέικ Έντουαρτς
Πρωταγωνιστούν: Πίτερ Σέλερς, Κλοντίν Λονζέ, Μαρτζ Τσάμπιον

Ο Καλός, Ο Κακός Και Ο Άσχημος (1966 - The Good The Bad And The Ugly)

Γιατί στις 100: Πρόκειται για την επιτομή των σπαγγέτι-γουέστερν, παρόλο που ήταν τρίτο στη σειρά από την τριλογία του Λεόνε, πάνω στο θέμα «Δολάρια» («Για μια χούφτα δολάρια» και «Μονομαχία στο Ελ Πάσο»). Γυρισμένο στην Ιταλία και την Ισπανία, σε τοπία που ελάχιστα θυμίζουν Αμερική και με χώρους που ελάχιστα θυμίζουν την παραδοσιακή Δύση. Είναι Δύση όμως και ας φαίνονται όλα τεράστια, πολύ μεγαλύτερα από τα συνηθισμένα. Θα πρέπει να είναι η απάντηση των Ιταλών στο «Τραίνο θα σφυρίξει τρεις φορές». Οι «κακοί» είναι εξαιρετικά κακοί και καλοί ίσως να είναι όλοι στο βάθος. Οι ερμηνείες δεν είναι συμβατικές και τα πλάνα του Λεόνε παραμένουν μοναδικά. Οι γωνίες λήψης είναι πρωτότυπες και το σενάριο δεν επιδέχεται αντιρρήσεις, είναι ό,τι χρειάζεται για το είδος. Διαθέτει πλοκή και αρκετές δόσεις χιούμορ Η δε μουσική του Μορικόνε παραμένει αξέχαστη.
Υπόθεση: Τρεις τυχοδιώκτες ψάχνουν μαζί για ένα θησαυρό, θαμμένο στο τάφο ενός Μπιλ Κάρσον. Ο «καλός» είναι λιγομίλητος, ο «κακός» αδίστακτος και ο «άσχημος» είναι και λίγο αφελής.
Σκηνοθεσία: Σέρτζιο Λεόνε
Πρωταγωνιστούν: Κλιντ Ίστγουντ, Λι Βαν Κλιφ, Ελάι Γουάλας

Ωραία Μου Κυρία (1964 - My Fair Lady)

Γιατί στις 100: Όχι γιατί κέρδισε 8 Όσκαρ από τα 12 που προτάθηκε, αλλά γιατί είναι το καλύτερο μιούζικαλ όλων των εποχών με φόντο ένα στοίχημα και ένα ρομάντζο. Είναι η πιο επιτυχημένη μεταφορά του μύθου του Πυγμαλίωνα, όπως γράφτηκε από τον Τζόρτζ Μπέρναρντ Σο και είναι μια μεγαλόπρεπη παραγωγή, διαθέτει αυτό που λέμε glamour. Πολλά από τα τραγούδια του φιλμ τραγουδιούνται ακόμα και η φατσούλα της Όντρεϊ Χέπμπορν παραμένει αξέχαστη, όπως και οι ερμηνείες των δύο φίλων που στοιχηματίζουν, πάνω στη μετατροπή μιας προσωπικότητας, η οποία μπορεί να επιτευχθεί όταν αλλάξεις τον τρόπο που μιλάει.
Υπόθεση: Ένα βροχερό απόγευμα στο Λονδίνο, έξω από το Covent Garden μια αναμαλλιασμένη στην κυριολεξία λαϊκή ανθοπώλης διασταυρώνεται τυχαία με τον περίφημο καθηγητή γλωσσολογίας και μισογύνη Χίγκινς και το φίλο του Πίκερινγκ. Οι δύο άντρες συζητώντας για τις διαφορές των κοινωνικών τάξεων καταλήγουν να στοιχηματίσουν ότι ο Χίγκινς μπορεί να τη μεταμορφώσει σε κυρία της υψηλής κοινωνίας, απλά διδάσκοντάς της να μιλάει και να προφέρει σωστά αγγλικά, κάτι που δεν πιστεύει ο Πίκερινγκ.
Σκηνοθεσία: Τζορτζ Κιούκορ
Πρωταγωνιστούν: Όντρει Χέπμπορν, Ρεξ Χάρισον, Στάνλεϊ Χόλογουεϊ

Ψυχώ (1960 – Psycho)

Γιατί στις 100: Είναι διατριβή πάνω στην αγωνία, τον τρόμο και τη φρίκη. Είναι ασπρόμαυρη με ένα ευρηματικό σενάριο γεμάτο ανατροπές μέχρι την τελευταία στιγμή. Ουσιαστικά είναι μια ταινία μελέτη της κινηματογραφικής εικόνας, αφού στηρίζεται περισσότερο στα πλάνα και στο καλό μοντάζ παρά στους διαλόγους, που είναι και ελάχιστοι. Δεν διαθέτει φανταστικές ερμηνείες. Δεν έχει χαρακτήρες που μένουν αξέχαστοι, αλλά έχει δυνατές εικόνες. Η σκηνή με τη δολοφονία μέσα στο μπάνιο, παραμένει αξέχαστη όπως και η μουσική που τη συνοδεύει, η οποία είναι χαρακτηριστική και θεωρείται «ήχος αναφοράς» για σκηνές τρόμου, σε πάρα πολλές παρωδίες, δυστυχώς. Είναι από τις ταινίες που δεν μπορείς να αφηγηθείς την υπόθεση γιατί χάνουν τη μαγεία τους. Ο Χίτσκοκ εμφανιζόταν ο ίδιος στο διαφημιστικό τρέιλερ και ξεναγούσε τους θεατές στο εφιαλτικής όψεως σπίτι του ψυχοπαθούς Άντονι Πέρκινς, χωρίς να λέει τίποτα για την υπόθεση της ταινίας.
Ο Φρανσουά Τρυφώ είχε πει γι’ αυτήν ότι είναι «κατά 50% μια βωβή ταινία», ενώ ο Χίτσκοκ παραδέχεται ότι χρησιμοποίησε την κάμερα «για να παραπλανήσει το κοινό».
Σκηνοθεσία: Άλφρεντ Χίτσκοκ
Πρωταγωνιστούν: Άντονι Πέρκινς, Τζάνετ Λι, Βέρα Μάιλς, Τζον Γκαβιν, Μάρτιν Μπάλσαμ

Φωνές

Δεν υπάρχει μια στιγμή διαφορετική υπάρχει άλλη μια στιγμή.
Το μονοπάτι που ανεβαίνει είναι το ίδιο μονοπάτι όταν κατεβαίνει.
Το άπειρο, καθένας θα μπορούσε να το καταργήσει σε μια στιγμή.
Η ψυχή που απλώνεται στο άπειρο, μέσα στο χέρι είναι μόλις μια πνοή.
Αυτό που μου ανήκει, ποτέ δε θα 'θελα να το πάρω στα χέρια μου.
Αμα λες καλούς μόνο τους καλούς, τότε ποιος εσένα θα σε πει καλό;
Μην μπαίνεις μπροστά στα μάτια σου. Ασε τα μάτια σου να βλέπουν.
Οποιος έχει δει ν' αδειάζουν τα πάντα, ξέρει και με τι γεμίζουν τα πάντα.
Ζούμε με την ελπίδα πως θα μπορέσουμε να γίνουμε μια ανάμνηση.
Τίποτα δεν είναι μόνο τίποτα. Είναι επίσης η φυλακή μας.
Μου μένει πάντα λίγη αφέλεια. Αυτή με προστατεύει.
Επειδή σ' αγαπώ, θα ήθελα, αν μπορούσα, να σε κάνω να πιστέψεις σε όλα εκείνα που εγώ έπαψα να πιστεύω.

(Αποσπάσματα από την έκδοση «Voces», του Antnio Porcia - Μετάφραση: Ε. Χ. Γονατάς - Στιγμή 2007)

American beauty (1999)

Γιατί στις 100: Επειδή μέσα από τον έρωτα ενός σαραντάρη για την καλύτερη φίλη της κόρης του, καταρρίπτει το «αμερικανικό όνειρο». Ο Μεξικανός σκηνοθέτης «επιτίθεται» κατά της παραδοσιακής εκδοχής του «αμερικανικού ονείρου» και των εκπροσώπων του, που κατέληξαν υπέρμαχοι όλων όσων κάποτε αμφισβητούσαν και ξεσκεπάζει τις μύχιες σκέψεις, ανθρώπων που άλλο δείχνουν και άλλο είναι στην πραγματικότητα. Όλοι οι ηθοποιοί, συμπεριλαμβανομένων και των νεαρών κάνουν ξεχωριστές ερμηνείες. Προτάθηκε για οκτώ Όσκαρ και πήρε πέντε.
Υπόθεση: Ευκατάστατος οικογενειάρχης των προαστίων (ο Κέβιν Σπέισι πήρε Όσκαρ ηθοποιίας), συνειδητοποιεί βαθμιαία πόσο κενή είναι η καθημερινότητά του. Η υπαρξιακή του κρίση θα πάρει σοβαρές διαστάσεις, από τη στιγμή που θα «τσιμπηθεί» με μια συμμαθήτρια της κόρης του (την οποία αντιμετωπίζει ως νυμφίδιο) και θα αρχίσει να συμπεριφέρεται εντελώς αντικοινωνικά. Την ίδια ώρα και η γυναίκα του γοητεύεται από κάποιον συνεργάτη της, ενώ η κόρη τους ελκύεται από ένα νεαρό γείτονα που το έχει ρίξει στα ναρκωτικά κάτω από την πίεση του πατέρα του που είναι πρώην πεζοναύτης.
Σκηνοθεσία: Σαμ Μέντεζ
Πρωταγωνιστούν: Κέβιν Σπέισι, Ανέτ Μπένινγκ, Μίνα Σουβάρι, Θόρα Μπιρτς, Γουές Μπέντλεϋ

Παγοθύελλα (1997 – The Ice Storm)

Γιατί στις 100: Είναι μία ταινία χαρακτήρων, την οποία δύσκολα θα γύριζε ένας αμερικανός σκηνοθέτης. Σχολιάζει τις πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές των αρχών της δεκαετίας του 1970 μέσα δύο δυσλειτουργικές οικογένειες, που ενώ θέλουν να ασχοληθούν με τα φαινόμενα των αλλαγών αυτών, προσπαθούν και να μείνουν αμέτοχες χρησιμοποιώντας ως «μέσα φυγής» το αλκοόλ, τη μοιχεία, και το σεξουαλικό πειραματισμό. Ο Ανγκ Λι, κατάφερε με τη ψυχρή ματιά του ανατολίτη, να διεισδύσει στην ψυχοπαθολογία της Αμερικανικής οικογένειας, χρησιμοποιώντας μάλιστα ως φόντο μια παγοθύελλα, που ενώ απομονώνει τις οικογένειες επιδρά πάνω τους, ως εργαλείο ανοίγματος των ψυχών τους. Οι ερμηνείες είναι από τις καταπληκτικότερες που έχω δει και ειδικά των παιδιών.
Υπόθεση: Δύο οικογένειες συνεορτάζουν την Ημέρα των Ευχαριστιών του 1973. Η παγοθύελλα που ενσκήπτει θα τις απομονώσει και θα τους δώσει την ευκαιρία να συζητήσουν περισσότερο τις σχέσεις τους, που δεν είναι και ό,τι καλύτερο, όπως αποδεικνύεται. Την ίδια στιγμή τα παιδιά τους, αντιμετωπίζουν τις ίδιες καταστάσεις αλλά από άλλη οπτική γωνία.
Σκηνοθεσία: Ανγκ Λι
Πρωταγωνιστούν: Κέβιν Κλάιν, Τζόαν Άλεν, Σιγκούρνι Γουίβερ, Τόμπι Μαγκουάιαρ, Κριστίνα Ρίτσι, Ελάιζα Γουντ