Το «Orange is the new black» είναι δεύτερη αμερικανική σειρά που παρακολούθησα την εποχή που είχα σπάσει το χέρι μου και δεν πολυκυκλοφορούσα με γύψο (η πρώτη ήταν το Mad Men) και μπορώ να πω ότι τράβηξε το ενδιαφέρον μου από το πρώτο επεισόδιο.
Ουσιαστικά πρόκειται για ιστορία φυλακής, αλλά αυτή τη φορά «φυλακής γυναικών», πράγμα που ην καθιστά ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα, μιας και o κινηματογράφος ή και η τηλεόραση μας είχαν συνηθίσει μέχρι τώρα με ιστορίες αντρών-καθαρμάτων.
Η ιστορία ξεκινά με την ηρωίδα Πάιπερ Τσάπμαν να παραδίδεται οικειοθελώς στη φυλακή του Λίτσφιλντ για να εκτίσει την ελάχιστη ποινή των 15 μηνών, επειδή μια λαθρέμπορος ναρκωτικών η Άλεξ Βος, την έχει «καρφώσει» για να μειώσει τη δική της ποινή. Να σημειώσω εδώ, ότι η σχέση των δύο γυναικών, της Πάιπερ που βλέπουμε να μπαίνει στη φυλακή και της Άλεξ που είναι ήδη μέσα, ήταν ερωτική. Αλλά είπαμε, προκειμένου να γλυτώσει κάποιους μήνες «την έδωσε».
Η Πάιπερ μπαίνει στη φυλακή και στην αρχή φαντάζει κωμικό να βλέπεις την καλομαθημένη αυτή κοπέλα -που είναι εν τω μεταξύ αρραβωνιασμένη- να εισέρχεται νομίζοντας ότι η ζωή εκεί μέσα θα είναι… κολλεγίου. Δεν είναι, και τα πράγματα γίνονται συνεχώς πιο ζόρικα προς μεγάλη ικανοποίηση των παλιότερων φυλακισμένων γυναικών, αλλά και των θεατών της σειράς.
Μέσα από αλλεπάλληλα flashback, βλέπουμε πώς ζούσε η Πάιπερ μαζί με τον αρραβωνιαστικό της Λάρι Μπλουμ στη Νέα Υόρκη, ενώ παρακολουθούμε και την ιστορία κάθε συγκρατούμενής της, ώστε να μπορούμε να καταλάβουμε για ποιο λόγο φυλακίστηκε και πώς διαμορφώθηκε ο χαρακτήρας της μέσα στη φυλακή.
Γενικά η πλοκή της σειράς περιστρέφεται γύρω από την επανασύνδεση της Πάιπερ με την Άλεξ αλλά και τις ιστορίες, τις φιλίες, τις έχθρες, τις συγκρούσεις καθώς και την επεισοδιακή καθημερινότητα των υπόλοιπων συγκρατουμένων της.
Ο τίτλος της σειράς, πατάει στην trendy έκφραση για κάθε νεωτερικό που μπαίνει στη μόδα και κάνει στην άκρη το προηγούμενο αντίστοιχο. Σε κάθε life style περιοδικό, θα βρείτε την έκφραση όταν -ας πούμε- αλλάζει κάποιο στοιχείο με κάτι καινούργιο. Αν για παράδειγμα, τα ρούχα της περιόδου Φθινόπωρο 2018 – Χειμώνας 2019 θα βγουν σε καφέ αποχρώσεις, τότε το σύνθημα του σχετικού ρεπορτάζ θα είναι: Brown is the New Black (το είδα σε πρόσφατο τεύχος του περιοδικού Harpers Bazaar) και ας μην ήταν το μαύρο, το προηγούμενο χρώμα που επικρατούσε. Το Orange του τίτλου, βγαίνει από το χρώμα των στολών των γυναικείων φυλακών και είναι αυτό που πρέπει να αποδεχθεί η Πάιπερ, η οποία ήταν πολύ σχολαστική στα θέματα της μόδας, πριν μπει στη φυλακή.
Στο ρόλο της Πάιπερ Τσάπμαν, εμφανίζεται η Τέιλορ Σίλινγκ (τελευταία της εμφάνιση η Επιχείρηση Αργώ, 2012) χαρακτηριστικός τύπος κακομαθημένης μεγαλοαστής που βρίσκεται τώρα έξω από τα νερά της, ενώ το ρόλο της φίλης της Άλεξ, τον έχει η Λόρα Πρέπον, μια μελαχρινή καλλονή με έντονα χαρακτηριστικά, η οποία διατηρεί μια σχέση αγάπης-μίσους με την Πάιπερ και μέσα στη φυλακή.
Παρελαύνουν πάρα πολλές ηθοποιοί μεταξύ των οποίων οι Κέιτ Μάλγκριου, Ούζο Αντούμπα, Ντανιέλ Μπρουκς, Ταρίν Μάνινγκ, Λαβέρν Κοξ, Ελίζαμπεθ Ροντρίγκεζ και άλλες. Οι μοναδικοί άντρες στην ιστορία είναι κυρίως το ανώτερο προσωπικό της φυλακής, με τον Νικ Σάντοου να υποδύεται τον διευθυντή, τον Πάμπλο Σράιμπερ στο ρόλο του (απαραίτητου για να δυσκολεύει τη ζωή των γυναικών) διεστραμμένου φύλακα, τον Ματ ΜακΓκόρι τον συναισθηματικό που δημιουργεί σχέση με μια φυλακισμένη και άλλους τύπους που προσφέρουν μια ποικιλία στην όλη σειρά.
Από ότι είδα στο Netflix, μέσα στον Ιούλιο 2018 ξεκίνησε ο 6ος κύκλος, τον οποίο δεν έχω δει ακόμα.
Η σειρά κρίνεται ενδιαφέρουσα και δημιουργήθηκε από την Τζέντζι Κόχαν και βασίζεται στο βιβλίο της Πάιπερ Κέρμαν «Orange is the New Black: My year in a women's prison» στο οποίο η ίδια περιγράφει τις εμπειρίες της από τη φυλάκισή της.
(Φωτο από το Google-εικόνες)
