23/6/17

Τα μπλουζ του Αγίου Παντελεήμονα

Κοιτάζω την αφιέρωση στην πρώτη λευκή σελίδα του βιβλίου «Τα μπλουζ του Αγίου Παντελεήμονα». «Στον Άγγελο, με τις κοινές μας μνήμες», υπογράφει ο Κώστας Ποντικόπουλος και επειδή έχω διαβάσει τη νουβέλα προηγουμένως, με βάζει στο τριπάκι η αφιέρωση, σε σχέση με τον πρόλογο, που τον θυμάμαι καλά. 
Γράφει ο Κώστας: «Τι να λέμε, άλλες εποχές… Κάποιοι θυμούνται την κηδεία του βασιλιά Παύλου στο Τατόι, κάποιοι τις εκλογές βίας και νοθείας του ’61, κάποιοι τους γάμους του διαδόχου Κωνσταντίνου με την πριγκίπισσα Άννα-Μαρία, κάποιοι το τρίκυκλο του Κοτζαμάνη και την περίφανη νίκη του αμφιλεγόμενου Γέρου της Δημοκρατίας το ’63, κάποιοι το “ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο”, κάποιοι άλλοι την αποστασία, τον Σωτήρη Πέτρουλα, τους Λαμπράκηδες, τον Αθανασιάδη –γαργάλα τα, γαργάλα τα- Νόβα, τον Λινοξυλάκη, τον Λουκανίδη…». 

22/6/17

Απέραντο γαλάζιο – Le grand bleu

Δραματοποίηση μιας πραγματικής ιστορίας από τον Λικ Μπεσόν, ο οποίος κινηματογραφεί έχοντας στο νου του ότι κάνει ντοκιμαντέρ. Οι υποβρύχιες σκηνές που έχουν γυριστεί μάλιστα στο γαλάζιο του Αιγαίου είναι συγκλονιστικές και η φωτογραφία της ταινίας ανυπέρβλητη (μεγάλο μέρος της ταινίας γυρίστηκε στην Αμοργό, στο χωριό της Αγίας Άννας και το μοναστήρι της Παναγίας Χοζιοβιότισσας). 

Σημασία έχει να αγαπάς - L’ important c’est d’ aimer

Ο Αντρέι Ζουλάφσκι με την πρώτη γαλλόφωνη ταινία του, θέτει την προσωπική του σφραγίδα στην έννοια «έρωτας» με την σπαρακτική αριστουργηματική και ακραία ρομαντική ιστορία που σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή. Σκηνοθετεί με μαεστρία την εύθραυστη Ρόμι Σνάιντερ καθοδηγώντας την ώστε να αποδώσει την πιο συγκλονιστική ερμηνεία της ζωής της. 

Κάποτε στην Καλιφόρνια - Once upon a time in Venice

Τουλάχιστον σ’ αυτή την περιπέτεια διασκεδάζεις και λίγο, διότι έχεις τον Μπρους Γουίλις στο ρόλο που του ταιριάζει (έτσι έχει καθιερωθεί τουλάχιστον), έχεις επίσης και τον Τζέισον Μόμοα στο ρόλο του εμπόρου ναρκωτικών καθώς και τον αμίμητο Τζον Γκούντμαν, που όσο μεγαλώνει τόσο πιο ωραίος και εκφραστικός γίνεται. 

Εκδίκηση με στυλ - Going in style

Σ’ αυτή την κωμωδία τουλάχιστον έχουμε θέμα. Οι συντάξεις τριών φίλων που εργάζονταν στην ίδια εταιρία στη Νέα Υόρκη «παγώνουν», επειδή η εταιρεία (που πλήρωνε τις ασφαλιστικές εισφορές τους) αποφασίζει για λόγους κόστους να μεταφερθεί στο Βιετνάμ. Δεν φτάνει αυτό όμως. 
Ο ένας από τους τρεις, που έχει αναλάβει λόγω του κόστους ζωής, να συγκατοικεί και να ενισχύει οικονομικά γιό και εγγονή, λαβαίνει «κόκκινη» ειδοποίηση, ότι έχει ληξιπρόθεσμες οφειλές δανείου και πρόκειται να του πάρουν το σπίτι. 

Με τον μπαμπά ή τη μαμά; 2 – Papa ou maman? 2

Γενική αρχή για το θεατή του κινηματογράφου, είναι αυτή που λέει ότι «στο δράμα πηγαίνεις για να συγκινηθείς, στη κωμωδία για να γελάσεις». Στις ειδικότερες κατηγορίες (δράσης, τρόμου, φαντασίας) δεν αναφέρομαι, διότι στο κάτω-κάτω όλα είναι θέμα προσωπικού γούστου.   
Για να μη γίνομαι απόλυτος όμως -επειδή πριν αρχίσω να σχολιάζω ταινίες έχω υπάρξει θεατής και μάλιστα από πολύ μικρός- μπορεί να ισχύσει και το… αντίθετο: στο δράμα να μη σε συγκινείσαι τίποτα και στην κωμωδία να μη χαμογελάς καν. 

18/6/17

Τα αστέρια μου κι εγώ

«Άγγελε καλησπέρα. Από πότε έχεις να φύγεις από το διάλειμμα σε ταινία;», με ρωτά φίλος στο Messenger, με τον οποίο μάλιστα η προηγούμενη συνομιλία μας, επί άλλου θέματος, τελείωνε έτσι (και κάνω copy-paste): «Και πάλι σ ευχαριστώ. Όπως και για τις κινηματογραφικές κριτικές σου!»
Αιφνιδιάζομαι, υποψιάζομαι ότι για κάτι έχει απογοητευτεί, αλλά του γράφω αμέσως: «Δεν κατάλαβα την ερώτηση. Βλέπω τις ταινίες μέχρι τέλος, ακόμα και όταν δεν μου αρέσουν. Σε δημοσιογραφικές προβολές, που γίνονται χωρίς διάλειμμα, αν έχει τύχει να έχω φύγει νωρίτερα (λόγω κάποιας ανάγκης, επειδή βλέπουμε δύο μαζί) έχω μετανιώσει. Από αίθουσα έχω φύγει στο διάλειμμα, μόνο σε θεατρικές παραστάσεις. Τι σου έτυχε και με ρωτάς;»
«Το "Ήρεμο πάθος" που του έβαλες 3 αστέρια! Και δεν είμαι από αυτούς που δεν διαβάζουν ποίηση και λογοτεχνία, για να με κατηγορήσεις. Όταν βρεθούμε από κοντά θα σου πω τις απόψεις μου». Μου γράφει.