Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αναμνήσεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αναμνήσεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

10/12/23

Κινηματογραφικές αναμνήσεις

Ήταν Μάρτιος του 1997 και ενώ όλοι οι φίλοι του κινηματογράφου ζούσαν κάτω από τον πυρετό των Όσκαρ, στις κινηματογραφικές αίθουσες της Αθήνας προβάλλονταν ταινίες όπως «Η χαμένη λεωφόρος» του Ντέηβιντ Λιντς, «Υπόθεση Λάρι Φλιντ» του Μίλος Φόρμαν, «Μάικλ Κόλλινς: Ο επαναστάτης» του Νιλ Τζόρνταν κι ανάμεσά τους μια η οποία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης είχε αποσπάσει το Βραβείο Κοινού,

12/8/23

Ο μεγάλος τρόμος

 Το 1974 είναι μια χρονιά που έχει μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη μου και σήμερα θα ήθελα να μοιραστώ τους λόγους μαζί σας. 

20/9/19

Το Μικτό Γυμνάσιο… Αρρένων Αμαρουσίου (Μέρος 2ο)

Στο προηγούμενο σημείωμά μου, το οποίο από την εφημερίδα ανάρτησα και στο facebook, υπήρξε μεγάλη ανταπόκριση, τόσο από συμμαθητές και συμμαθήτριές μου, όσο και από φίλους ή φίλες εκτός σχολείου. 

15/9/19

Το Μικτό Γυμνάσιο… Αρρένων Αμαρουσίου

Μιλώντας για το άνοιγμα των σχολείων τις προάλλες, με το φίλο μου τον Σταύρο, μου είπε ότι είχε πάει σε ένα reunion με τους συμμαθητές του, ύστερα από 40 χρόνια και τους θύμισε κάποιο περιστατικό που κανείς δεν το θυμόταν και αν δεν είχε μια φωτογραφία μαζί του, δεν τον πίστευαν. «Το περίμενες αυτό;» 

16/8/19

Το πανηγύρι της Παναγίας

Τρώγοντας τα νηστίσιμά μας παρέα με το φίλο μου Θωμά και τις συζύγους μας προχθές το μεσημέρι στην πλατεία Ηρώων, μου είπε ότι μετά από αρκετά χρόνια που ζει στο Μαρούσι είναι πρώτη φορά που μένει στο Μαρούσι της Παναγίας. «Δηλαδή», τον ρώτησα «δεν έχεις δει τα πανηγύρια που γίνονταν εδώ, στο χωριό μας;»

25/3/19

Η γιορτή της 25ης Μαρτίου

Τι να σκεφτόμουν άραγε εκείνη τη στιγμή; Σπάω το κεφάλι μου, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ. Ίσως ότι θα μπορούσα να γίνω κι εγώ κάποιος ήρωας σαν αυτούς του ’21… Πολλές οι πληροφορίες από τότε και ο εγκέφαλος παραμερίζει τις μνήμες που δεν είναι απαραίτητες, άσε που εν τω μεταξύ αλλάζουν και τα κριτήρια αποθήκευσης πληροφοριών, οπότε μη ζητάτε και πολλά πράγματα. 
Η ουσία είναι πως ήταν 25η Μαρτίου, μεγάλη διπλή γιορτή και έπρεπε το πρωί να ντυθώ τσολιάς, να συμμετάσχω στην παρέλαση, να είμαι παραστάτης του σημαιοφόρου (ένα στο αριστερό, ψηλά το κεφάλι), να δεχθώ ευχές και

24/3/18

Άμμος και χιόνι

Η ειδησεογραφία γύρω από την άμμο που έρχεται με τους νοτιάδες από την Αφρική στη χώρα μας, αλλά και για τις χιονοπτώσεις στα ορεινά που προβλέπονται για αυτό το διήμερο, μου θύμισε αυτή τη φωτογραφία από το προσωπικό μου αρχείο. Ο φίλος μου Δημήτρης με φωτογράφισε (με CASIO EX-Z50) στον Παρνασσό (Χιονοδρομικό Κέντρο Φτερόλακκα) το πρωί της 27ης Φεβρουαρίου του 2013. Οι ροζ αποχρώσεις του χιονιού, οφείλονται στο φαινόμενο της σκόνης από την Αφρική.

1/1/18

Χρόνος

Διώχνοντας τις στιγμές που φτιάχνουν μια πληκτική μέρα.
Χαραμίζοντας τις ώρες με έναν ασήμαντο τρόπο.
Τριγυρίζοντας σ’ ένα κομμάτι γης της πόλης σου.
Περιμένοντας κάποιον ή κάτι να σου δείξει το δρόμο.
Κουρασμένος,
να κάθεσαι ξαπλωμένος στον ήλιο,
να μένεις σπίτι βλέποντας τη βροχή.
Είσαι νέος
κι η ζωή είναι μεγάλη, έχεις χρόνο για σκότωμα.
Και ξαφνικά,
ανακαλύπτεις ότι δέκα χρόνια βρίσκονται πίσω σου.
Κανείς δεν σου είπε πότε να τρέξεις,
έχασες την πιστολιά της εκκίνησης.
Και τρέχεις, τρέχεις, να πιάσεις τον ήλιο,
που βυθίζεται και κάνει το γύρο για να βρεθεί πίσω σου, πάλι.
Ο ήλιος είναι σχετικά ο ίδιος, εσύ είσαι μεγαλύτερος
με την ανάσα σου λιγότερη και πιο κοντά στο θάνατο.
Κάθε έτος γίνεται μικρότερο, ποτέ δε βρίσκεις το χρόνο.
Σχέδια που απέτυχαν ή έμειναν στα χαρτιά,
περιμένοντας, σιωπηλά, με απόγνωση και εγγλέζικη ψυχραιμία.
Ο χρόνος τελείωσε, το τραγούδι επίσης.
Νόμιζα ότι είχα κάτι περισσότερο να πω.

(Τραγούδι Time, σε στίχους Roger Waters από το άλμπουμ Dark Side of the Moon των Pink Floyd. 
Ελεύθερη μετάφραση δική μου. 
Δημοσιεύτηκε ως ευχή για το 1994 στην Αμαρυσία. 
Πώς πέρασαν τα χρόνια;)

21/8/17

Ο Τζέρι Λιούις με συστήνει στο Δράκουλα

Ενώ διάβαζα τα σχόλια των φίλων μου στο facebook για την ανάρτηση, σχετικά με το θάνατο του Τζέρι Λιούις, θυμήθηκα ένα περιστατικό από τη ζωή μου. 
Θυμήθηκα μια ταινία του, μαζί με τον Ντίν Μάρτιν, που είχε τον τίτλο «Ο φόβος φυλάει τα έρημα»(*) και την οποία προβάλλαμε ένα καλοκαίρι στο ΡΕΞ Αμαρουσίου. Ήταν μια κωμωδία μυστηρίου και τρόμου, θα έλεγα, στην οποία το δίδυμο μπλέκεται με κακοποιούς, δολοφόνους και φτάνει σε κάποιο νησί, όπου ανακαλύπτουν ένα στοιχειωμένο πύργο και εκεί πέφτουν πάνω σε φαντάσματα, ζόμπι και άλλα… τρομακτικά για την εποχή.

10/1/17

Κλειστόν λόγω νοοτροπίας

Όταν ήρθαμε στο Μαρούσι για μόνιμη εγκατάσταση, πήγαινα στην 4η τάξη του Δημοτικού. Νοικιάσαμε το σπίτι του Μόσχα επί της οδού Κοιμήσεως Θεοτόκου 18 (σήμερα κήπος της πολυκατοικίας Σοφιανού), ένα σπίτι με τοίχους πλινθόκτιστους πάχους μισού μέτρου, με σοφίτα, ταράτσα και μια αυλή τόσο μεγάλη που η μισή διασκευάστηκε σε κοτέτσι για μια κότα και έναν κόκορα από τη Μονεμβασιά, που σε λίγα χρόνια είχαν πολλαπλασιαστεί σε δεκάδες κότες και δυο κόκορες (τους πέραν των δύο, τους τρώγαμε κρασάτους).
Σ’ αυτό το σπίτι λοιπόν, εγώ ο γεννημένος στην οδό Μενάνδρου (Ομόνοια, Αθήνα) και μεγαλωμένος στην οδό Μεγίστης (Κυψέλη, Αθήνα) γνώρισα την πρώτη μου χιονόπτωση. Ένα βράδυ με πολύ κρύο, που ψιχάλιζε ή έριχνε χιονόνερο, κοιμήθηκα ακούγοντας το νανουριστικό ήχο του νερού που έσταζε από την ταράτσα στη λαμαρίνα-στέγαστρο της σκάλας του υπογείου μας.

23/12/16

Μαρουσιώτικη Χριστουγεννιάτικη ιστορία...

Παραμονή Χριστουγέννων βγήκα και είπα τα κάλαντα, κάτι που δεν είχα κάνει μέχρι τώρα και ήθελα να δοκιμάσω. Τα προηγούμενα χρόνια, που ήθελα πολύ,  είχε πολύ χιόνι έξω και δεν με άφηνε η μητέρα μου, χώρια που ήμουν μικρότερος, χθες όμως ο καιρός ήταν συννεφιασμένος με τσουχτερό κρύο, αλλά χωρίς χιόνι. 
Μάζεψα που λέτε 57 δραχμές, όχι και εύκολα. Πήγα σε μερικά γειτονικά σπίτια, εδώ στην οδό Κοιμήσεως Θεοτόκου,

16/8/16

Ο 15αύγουστος των εφημεριδοπωλών

Δεκαπενταύγουστος χθες και θυμήθηκα κάτι παλιές φωτογραφίες από το αρχείο του πατέρα μου και από τον 15αύγουστο, όπως τον γιόρταζαν οι συνάδελφοί του πάρα πολύ παλιά. 
Το θυμήθηκα διότι ήταν μια από τις λίγες αργίες, που είχε τότε ο χώρος του Τύπου.
Οι δύο πρώτες φωτογραφίες λοιπόν, είναι «ενθύμιον από την εορτήν  των εφημεριδοπωλών εις το εξοχικόν κέντρον Ροσινιόλ» στις 15 Αυγούστου του 1939. Ο δε πατέρας μου, ο κυρ-Αντώνης (προϊστάμενος τότε του Οργανισμού Εταιρεία Ελληνικού Τύπου), είναι ο μοναδικός με ανοιχτόχρωμη γραβάτα πάνω σε σκούρο πουκάμισο.
Για την ιστορία, το Ροσινιόλ (όπου ειρήσθω εν παρόδω τραγουδούσε και ο Γιώργος Μητσάκης), βρισκόταν στη συνοικία Τρεις Γέφυρες, κάπου στο βόρειο τμήμα της οδού Λιοσίων, κοντά στην συμβολή με την Λεωφόρο Κηφισού που συνόρευε με τις συνοικίες των Κάτω Πατησίων, των Σεπολίων και τον δήμο Αγίων Αναργύρων - Καματερού.

26/5/16

Έργα στο σταθμό: τότε και τώρα

Τα έργα για το υπόγειο πάρκινγκ στην πλατεία Ευτέρπης, δίπλα στο σταθμό ΗΣΑΠ Αμαρουσίου ξεκίνησαν με την περίφραξη του χώρου και η κατάσταση μου έφερε μνήμες από την παιδική μου ηλικία όταν χτιζόταν ο σταθμός-γέφυρα. 
Επισκέφθηκα το blog του φίλου μου του Χάρρυ και αντέγραψα τη φωτογραφία που βλέπετε.
Την αφιερώνω σ' αυτούς που νομίζουν ότι το έργο θα είναι σαν παρανυχίδα και σε δυο - τρία χρονάκια θα έχει τελειώσει, με ελάχιστες οχλήσεις λόγω της νέας τεχνολογίας στις οικοδομές. Να σκεφτούμε μόνον την εκσκαφή που έχει να γίνει για να μπουν τα θεμέλια του 3όροφου υπόγειου γκαράζ και τα χώματα που θα βγουν στην επιφάνεια και τα φορτηγά που θα έρχονται να τα παίρνουν και την ουρά που θα σχηματίζεται μέχρι να γεμίζει κάθε φορτηγό και να φεύγει για να έρθει το επόμενο (μπρρρρ, δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι και παρακαλάω να έχει μελτέμια φέτος γιατί αν δεν έχει θα πνιγούμε).
Εκεί που βλέπετε το λάκκο στην ασπρόμαυρη, σήμερα είναι ο μοναδικός δρόμος προς το μεγάλο έργο του γκαράζ. Ο άλλος είναι η "28ης Οκτωβρίου" που φαίνεται λίγο ανάμεσα στα κτήρια δεξιά. Και οι δύο έχουν κατεύθυνση το έργο-γκαράζ. Μάλιστα, στον ένα τοποθετήθηκαν οι αφετηρίες της δημοτικής συγκοινωνίας και των ταξί (βλ. έγχρωμη).

Τότε, η οδός Ερμού ήταν δρόμος διπλής κατεύθυνσης (σήμερα πεζόδρομος), όπως και η Περικλέους (σήμερα μονόδρομος), το ίδιο και η Νερατζιωτίσσης (μονόδρομος σήμερα με αφετηρίες δημοτικής συγκοινωνίας επίσης). Τότε δεν υπήρχαν και οι περιβαλλοντικές οργανώσεις με ευαισθησίες για τυχόν ανεύρεση αρχαίων αντικειμένων, ή γλυπτών, ή κλπ.
Τι κάθομαι και ανησυχώ... Η δημοτική μας αρχή έχει κάνει σχέδιο για όλα αυτά....

22/1/16

Μια εμπειρία

«Καλά. Στη θέση του οδηγού θα καθίσω;»
Ο δάσκαλος καθόταν στη θέση του συνοδηγού, μέσα στο Όπελ Καντέτ, που είχε το λεβιέ ταχυτήτων στο τιμόνι και τρεις ταχύτητες όλες κι όλες.
«Εμ, πού ήθελες; Πώς θα μάθεις, αν οδηγώ εγώ και συ κοιτάζεις;», μου απάντησε, τρεις το απόγευμα, τέτοια μέρα του Ιανουαρίου του 1976 και ενώ το χιονόνερο μαστίγωνε το πρόσωπό μου. 
Έτσι πέρασα στη θέση του οδηγού και πατώντας αμπραγιάζ, έβαλα «πρώτη» με το δεξί μου χέρι και ξεκινήσαμε κατηφορίζοντας την οδό Κοιμήσεως Θεοτόκου. Στη διασταύρωση με την οδό Μητροπόλεως, έκανα δεξιά με τις οδηγίες του και βγήκαμε στην πλατεία Κασταλίας.
«Προς τα πάνω», μου είπε επιτακτικά.

17/1/16

Ο κυρ-Αντώνης

Κάθε πρωί εγερτήριο στις τρεις. Πλύσιμο στα γρήγορα και ξύρισμα με ξυραφάκι Άστορ στην αρχή, Γουίλκινσονς αργότερα. Πάντα με κρύο νερό βρύσης, δεν υπήρχε η πολυτέλεια του θερμοσίφωνα εκείνο τον καιρό. Ύστερα ένα ποτήρι γάλα, κρύο κι αυτό και μετά ένα γρήγορο ντύσιμο. Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο με βροχή και υγρασία και χειμώνα με χιονόνερο και χιόνι, κάθε πρωί αυτή η δουλειά. Εγερτήριο στις τρεις τα ξημερώματα, πλύσιμο στα γρήγορα και ξύρισμα πάντα με κρύο νερό, ένα ποτήρι γάλα, ντύσιμο και αναχώρηση.  
Ύστερα, η επιστροφή το απόγευμα γύρω στις τρεις με τέσσερις, ανάλογα με το τιράζ και τη διανομή, ενώ όταν υπήρχε «παράρτημα» (εκείνη την εποχή έβγαιναν έκτακτες εκδόσεις για να καλύψουν τα έκτακτα γεγονότα), τότε η επιστροφή του στο σπίτι καθυστερούσε. Τότε γύριζε οκτώ, ή εννέα το βράδυ. Να φάει στα γρήγορα κάτι, να χαλαρώσει λίγο, πίνοντας απαραιτήτως και λίγο κρασί και μετά… ύπνο. Έπρεπε να σηκωθεί στις τρεις βλέπεις.
Αυτή η δουλειά κράτησε 39 χρόνια, 11 μήνες και 26 ημέρες. Ύστερα βγήκε στη σύνταξη. Θα είχε βγει νωρίτερα, αλλά ήθελα να σπουδάσω. «Άκου να δεις», μου είπε μια μέρα εκεί που καθόμαστε στο απογευματινό τραπέζι. Τρώγαμε οικογενειακά, βλέπεις.

12/8/15

Μπάνιο στο Φάληρο

Αύγουστος ήταν και τότε και τα σχολεία κλειστά και τα θαλάσσια μπάνια απαραίτητα "για την υγεία του παιδιού" και για να "περάσει ανώδυνο χειμώνα", οπότε... 
Με τη μητέρα, τη θεία και τον ξάδερφο, λεωφορείο από τη λεωφόρο Κηφισίας, στάση πλατεία Αγίας Λαύρας στο Μαρούσι. Η γραμμή λεγόταν "Πειραιάς - Δροσιά", κατεβαίναμε στάση Ιππόδρομο και από εκεί παίρναμε το λεωφορείο "Καλλιθέα - Φάληρο", για να μη περπατάμε και πολύ και μας βγει ξινό το μπάνιο. Η θερινή γραμμή-εξπρές "Κεφαλάρι - Βουλιαγμένη" δημιουργήθηκε αργότερα (ενθουσιασμός) και καταργήθηκε πολύ αργότερα (απογοήτευση).

22/11/14

Σαν σήμερα

Θεωρήθηκε "πολιτική τραγωδία με απροβλέπτους παγκοσμίους επιπτώσεις". Η δολοφονία του τότε προέδρου των ΗΠΑ Τζον Φ. Κένεντι, για την οποία παρόλο που εκδόθηκε πολυσέλιδο πόρισμα, αυτό δεν στάθηκε ικανό να φωτίσει πλήρως την υπόθεση, αφού ο συλληφθείς ως δολοφόνος δεν έφτασε ποτέ στο δικαστήριο, διότι δολοφονήθηκε μπροστά στα μάτια των φρουρών του και έκτοτε πολλές θεωρίες διατυπώθηκαν, ταινίες γυρίστηκαν και μυθιστορήματα γράφτηκαν (το πιο πρόσφατο μάλιστα του Στίβεν Κινγκ με τίτλο "22/11/63" από τις εκδόσεις Bell). 
Η ουσία είναι ότι χάθηκε ένας ηγέτης, που "είχε εφελκύσει ευρύτατας συμπαθείας δια τας προσπάθειάς του προς μείωσιν της εντάσεως μεταξύ δυο αντιμαχομένων κόσμων" (Το Βήμα - Σάββατο 23 Νοεμβρίου 1963)

25/12/12

Χρόνια καλά

Ενώ τα Χριστούγεννα είναι η πιο αγαπημένη μου γιορτή, γλυκιά και μελαγχολική, αυτό που δεν μπορώ να δεχθώ, που δεν χωνεύω με τίποτα και αισθάνομαι σαν απροσάρμοστος όταν συμβαίνει, είναι τα ηλιόλουστα Χριστούγεννα, όπως σήμερα. Είναι ένα από τα παιδικά μου τραύματα, ας πούμε. Γεννήθηκα στην οδό Μενάνδρου στην Αθήνα, αλλά βρέθηκα στο Μαρούσι όταν πια άρχισα να καταλαβαίνω τον εαυτό μου και να θυμάμαι. Τα πρώτα μου Χριστούγεννα, λοιπόν, ήταν στο Μαρούσι και χιονισμένα. Είχε αρχίσει να ρίχνει χιονόνερο από τις 20 Δεκεμβρίου, η θερμοκρασία έπεφτε μέρα με τη μέρα, το σπίτι μας (μέναμε με νοίκι), ένα ψηλό αρχοντικό κτισμένο κυρίως με πλίνθους, δεν ζεσταινόταν με τίποτα και για να μην πολυλογώ, ξημερώνοντας Χριστούγεννα η μητέρα μου άνοιξε τα παράθυρα και αντίκρυσα αυτό το απέραντο λευκό μέχρι το ναό της Παναγίας, της οποίας οι καμπάνες μόλις που ακούγονταν, λες και το χιόνι λειτουργούσε ως ηχομονωτικό. Το περπάτημα μέχρι την εκκλησία, που ήταν πολύ κοντά στο σπίτι μας, ήταν αρκετά δύσκολο, αλλά μου άρεσε με τα πόδια μου να χώνονται μέσα στο αφράτο χιόνι, που ήταν στρωμένο παντού και αυτή η ησυχία με γοήτευε. Υπήρχε μια γαλήνη και ύστερα ήταν οι ψαλμωδίες στο ζεστό ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου. Όλα αυτά λοιπόν, με σημάδεψαν από την πρώτη χρονιά στο Μαρούσι των παιδικών μου χρόνων και με έκαναν απαιτητικό να θέλω λευκά Χριστούγεννα μέχρι σήμερα. Ήρθε όμως το πέρασμα του χρόνου, ο συνωστισμός στο πρώην χωριό και ύστερα η αστικοποίηση, αργότερα το φαινόμενο του θερμοκηπίου και... πάει ο χειμώνας. Σου μένει μια νοσταλγία για την εποχή αυτή που σήμερα... κοστίζει.
Σήμερα, επιστρέφοντας από το ναό του Αγίου Νικολάου, άνοιξα τα  ρολά των παραθύρων, ώστε να μη μπαίνει αντηλιά και να δημιουργείται μια αίσθηση συννεφιάς που απουσιάζει και τώρα που πληκτρολογώ ακούω Galaxy-92 και το Cosmos-93,6 (εναλλάξ) στο compact, να παίζουν χριστουγεννιάτικα τραγούδια, κυρίως ξένα, επί το πλείστον αμερικάνικα. Διότι και αυτά είναι μέρος των παιδικών μου... τραυμάτων. Τι να κάνουμε;
Εύχομαι σε όλους υγεία, που είναι ό,τι πολυτιμότερο έχουμε, διότι όταν υπάρχει αυτή πολλά μπορεί να πετύχει, ο άνθρωπος.
Εύχομαι επίσης, γρήγορα να αναρρώσουμε από την κοινωνική και οικονομική κρίση που μαστίζει την κοινωνία μας και να εκλείψουν όλα αυτά που μας απασχολούν -βασανιστικά- σήμερα.
Χρόνια καλά και πολλά, λοιπόν.

14/9/12

Φθινόπωρο

Πρώτη μέρα με συννεφιά σήμερα. Μυρίζει φθινόπωρο. Έχει μια ελαφριά υγρασία. Αρχίζουν και οι Νύχτες Πρεμιέρας, για τις οποίες γράφω τα σχετικά για την εφημερίδα. Σα να πλησιάζει κιόλας ο χειμώνας. Προσπαθώ να μη σκέφτομαι τα οικονομικά μέτρα που έρχονται. Στο ραδιόφωνο, ακούω τον Προκόπη Δούκα στο Cosmos με μελαγχολική φθινοπωρινή μουσική, ο οποίος με ήπιο τρόπο κάνει αυστηρή κοινωνική και πολιτική κριτική (δεν είναι οξύμωρο) και αισθάνομαι τυχερός...

Τυχερός διότι πρόλαβα τις πρώτες μέρες του Σεπτεμβρίου να πάω στο Καστελλόριζο. Γλυκές διακοπές σε ήρεμο τόπο. Ήσυχοι άνθρωποι, φιλόξενοι, με χαλαρή διάθεση. Μπάνια σε πεντακάθαρη θάλασσα δύο σκαλάκια από το ξενοδοχείο. Ιστορικά σημεία-πρόκληση για τους περιπατητές του νησιού. Αποστάσεις μικρές και 401 σκαλιά μέχρι το Παλαιόκαστρο. Θέα απεριόριστη και στιγμές απόλαυσης. Αξέχαστο μέρος.

(Η πάνω φωτογραφία είναι τραβηγμένη το ξημέρωμα της 6/9/2012 με CASIO EXILIM των 5mp,  από το ξενοδοχείο "Μεγίστη" και η κάτω το απόγευμα της 5/9/2012 με την ίδια μηχανή - Λένε ότι η Ελλάδα είναι το μόνο μέρος στον κόσμο που μπορείς σε μια φωτογραφία να ξεχωρίσεις αν είναι η ανατολή ή η δύση του ήλιου, νομίζω ότι δεν έχουν άδικο)

15/5/11

Βέγγος ο αξέχαστος

Ήμουν έφηβος, όταν είδα τον Βέγγο από κοντά για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 1964. Είχε έρθει στο σπίτι μας επί της οδού Κοιμήσεως Θεοτόκου 18 στο Μαρούσι, μαζί με τον Αλέκο Σακελλάριο επικεφαλής ενός κινηματογραφικού συνεργείου και τους ηθοποιούς Νίκη Λινάρδου, Λάμπρο Κωνσταντάρα και Γιώργο Μούτσιο, προκειμένου να γυρίσουν τα «εξωτερικά» της ταινίας «Θα σε κάνω βασίλισσα». Μιας ταινίας που βασιζόταν σε θεατρικό έργο «δωματίου» και τα ελάχιστα «εξωτερικά» της απαιτούσαν ένα δρόμο (από διάφορες γωνίες για να τον δείξουν σε πολλές διαφορετικές σκηνές) και ένα πλάνο από μπαλκόνι και αυλή με πολλά δέντρα, ώστε να φαίνεται η εξοχική τοποθεσία του σπιτιού του Βέγγου και της Λινάρδου. Το σπίτι μας είχε κριθεί κατάλληλο, επειδή διέθετε ταράτσα και μεγάλη αυλή με δύο τεράστια δέντρα και άλλο ένα στο πεζοδρόμιο.
Θυμάμαι το σκηνοθέτη, που ζήτησε από τη μητέρα μου να πάρουν λίγο ρεύμα από τις πρίζες μας (για την κάμερα και τους προβολείς), καθώς και ένα δωμάτιο του σπιτιού, για «να αλλάξει ο κύριος Κωνσταντάρας και η κυρία Λινάρδου».
Θυμάμαι επίσης, τον Βέγγο, που σεμνά αρνιόταν τα κεράσματα της μητέρας μου (η οποία ως θαυμάστρια του Κωσταντάρα, αλλά και του σινεμά γενικότερα, μαγείρεψε για όλο το συνεργείο, που έμεινε μέχρι αργά το απόγευμα) και της έλεγε «καλή μου κυρία, μη ξοδεύεσαι, θα τα βολέψουμε».
Θυμάμαι επίσης, τον Θανάση που πήγε στο μπακάλικο των αδελφών Λούη (γωνία Κοιμήσεως Θεοτόκου και Αναβρύτων) για να αγοράσει μια λεμονάδα ΗΒΗ Αμαρουσίου να ξεδιψάσει (όπως καταλάβατε τον ακολουθούσα συνέχεια) και όταν του απάντησε ο κυρ-Γιώργης ο Λούης «είναι κέρασμα», μόνον που δεν έκλαψε από συγκίνηση. «Όλοι κερνάνε σ’ αυτή τη γειτονιά;», γύρισε και μου είπε.
Θυμάμαι τέλος, ότι σε κάποιες φάσεις του γυρίσματος, δεν έκανε ακριβώς αυτά που του υποδείκνυε ο σκηνοθέτης («γιατί δε μου έρχεται βρε αδερφέ») και θυμάμαι ότι ο σκηνοθέτης δεν του τα έκοβε.
Ήταν πηγαίος, αυθόρμητος και ευρηματικός, κάτι που θεωρώ ότι λείπει σήμερα από τους περισσότερους κωμικούς. Ήταν αυτοδίδακτος ηθοποιός, υπόδειγμα ανθρωπιάς, ήθους και σεμνότητας και τολμώ να πω ότι ανήκε στην κατηγορία των ηθοποιών Τσάρλι Τσάπλιν και Μπάστερ Κίτον, που συνδύαζαν το κωμικό με την τραγικότητα. Ήταν «ένας άνθρωπος παντός καιρού», όπως τον αναφέρει και ο τίτλος ενός εξαιρετικού βιβλίου που γράφτηκε γι’ αυτόν από τον Γιάννη Σολδάτο πριν από λίγα χρόνια.
(Η φωτογραφία είναι από την ταινία "Θα σε κάνω βασίλισσα" και δείχνει τον Βέγγο καθισμένο στο πεζοδρόμιο απέναντι από το σπίτι μας, απογοητευμένο που εξ αιτίας ενός ψέματος που έχει πει, έχει δει τη γυναίκα του να φεύγει με το θείο της και έναν υποψήφιο γαμπρό από την Αμερική. Το ψέμα ήταν πως είναι χήρα, προκειμένου ο θείος να στέλνει δολάρια για να ζήσουν).

(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Αμαρυσία στις 14/5/2011 και η φωτογραφία πάρθηκε από το http://amaroussion.blogspot.com)