Best Sci-Fi movies

Με αφορμή την προβολή της νέας ταινίας «Star Wars: Η Δύναμη ξυπνάει», που αποτελεί το έβδομο επεισόδιο της σειράς του Πολέμου των Άστρων, μια από τις μακροβιότερες σειρές στην κατηγορία των ταινιών Διαστημικής Όπερας (Space opera), θυμήθηκα μια σειρά ταινιών επιστημονικής φαντασίας από το παρελθόν και μέχρι σήμερα. Ταινιών που με τη θεματική τους με συγκίνησαν ιδιαίτερα, με προβλημάτισαν και με έκαναν να φιλοσοφήσω πάνω σε κάποια θέματα.. Διότι ας μη ξεχνάμε: ο κινηματογράφος δεν είναι μόνο διασκέδαση, αλλά και ψυχαγωγία (αγωγή της ψυχής, κατά τους αρχαίους Έλληνες). Οι ταινίες που έχω επιλέξει, είναι αυτές που μπορώ να δω δεύτερη και τρίτη φορά και τις παραθέτω όχι με αξιολογική σειρά, αλλά με το έτος παραγωγής τους.

Μητρόπολις (1926 – Metropolis)
Σε μια τερατόμορφη πόλη στο μέλλον, οι πλούσιοι καλοπερνάνε στην επιφάνειά της, ενώ στα υπόγεια οι εργάτες δουλεύουν σαν ρομπότ. Ένας νεαρός εγκαταλείπει την πολυτελή ζωή και κατεβαίνει στα υπόγεια να ενωθεί με τους εργάτες που ετοιμάζονται να επαναστατήσουν. Θα ερωτευθεί τη Μαρία, μια νεαρή εργάτρια αλλά ο κυβερνήτης πατέρας του, θα παραγγείλει σε έναν τρελό επιστήμονα. να κατασκευάσει ένα αντίγραφό της για να τον αποπροσανατολίσει και να εμποδίσει την εξέγερση.
Ταινία-προφητεία του Φριτς Λανγκ και ένα εικαστικό δημιούργημα για την απανθρωπιά των μεγαλουπόλεων και την εκμετάλλευση των εργαζομένων. Διαθέτει εξαιρετικά φουτουριστικά ντεκόρ για την εποχή της και πλαστική ασπρόμαυρη φωτογραφία.  

2001: Η Οδύσσεια του διαστήματος (1968 - 2001 A Space Odyssey)
Τρεις άντρες και ο Τέλειος Υπολογιστής HAL ταξιδεύουν στο αχανές διάστημα, προκειμένου να ανακαλύψουν τις καταβολές του ανθρώπινου είδους. Στην πορεία τους θα έρθουν αντιμέτωποι με τον Τέλειο Υπολογιστή σε μια μάχη ζωής και θανάτου.
Πρόκειται για ένα έπος του διαστήματος, από τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Μια ταινία που καθόρισε το μέλλον του είδους στο σινεμά και, αντιμετώπισε φιλοσοφικά τον τομέα της κατάκτησης του διαστήματος, αλλά και ψυχολογικά τη σχέση του ανθρώπου με τις μηχανές. Έδειξε τη μηδαμινότητα του ανθρώπου απέναντι στην απεραντοσύνη του σύμπαντος και προβλημάτισε τον κόσμο πάνω στην αναγκαιότητα των ταξιδιών στο διάστημα. Χαρακτηρίστηκε δε και ως αντιφατική για το τέλος της, όπου ο πρωταγωνιστής ξαναγεννιέται ως «παιδί των άστρων».   

Ο άνθρωπος που γύρισε απ’ το μέλλον (1968 - Planet of the apes) 
Αστροναύτες μένουν ναυαγοί σε άγνωστο πλανήτη, όπου κυβερνούν ομιλούντες πίθηκοι και οι άλαλοι άνθρωποι ζουν σαν κατοικίδια ζώα. Ο επιζών αστροναύτης, ως «ευφυές ζώο» θα κερδίσει τη συμπάθεια χιμπατζίνας καθηγήτριας, που προσπαθεί να αποδείξει ότι «οι πίθηκοι κατάγονται από τον άνθρωπο». Οι στρατιωτικοί και θρησκευτικοί ηγέτες των πιθήκων όμως, αντιδρούν και προσπαθούν να εξοντώσουν το έξυπνο αυτό «ζώο» πριν αποκαλυφθούν πράγματα που θα μειώσουν την ισχύ τους. Έτσι ο κεντρικός ήρωας και το «θηλυκό», που έχει γνωρίσει στο κλουβί του, φυγαδεύονται έξω από τη χώρα, όπου και θα ανακαλύψουν την τραγική γι’ αυτούς αλήθεια.
Ο Φράνκλιν Σάφνερ αμφισβητεί και αμφιβάλλει «με το γάντι» τις καθιερωμένες ιδέες και θρησκευτικές πεποιθήσεις, χωρίς να θίγει το κατεστημένο. Αλληγορικό και ανατρεπτικό φιλμ, που αντιμετωπίζει την ανθρώπινη κοινωνία «από την ανάποδη», με ένα εκπληκτικό σενάριο που βασίζεται  στην ομότιτλη νουβέλα του Πιέρ Μπουλ και με ένα συγκλονιστικό τέλος.

Το κουρδιστό πορτοκάλι (1971 – A clockwork orange)
Ο επικεφαλής μιας ομάδας αδίστακτων αλητών, που καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμά της σε ένα μελλοντικό Λονδίνο, συλλαμβάνεται και δέχεται να συμμετάσχει σε πείραμα σωφρονισμού, που μεταλλάσσει τον κρατούμενο, ώστε να γίνεται πειθήνιο όργανο της εξουσίας.
Ταινία σταθμός του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, που σχολιάζει την έκρηξη της βίας στις δυτικές κοινωνίες, την αδυναμία αστυνόμευσης και τις ελλείψεις του σωφρονιστικού συστήματος. Παράλληλα, προφητεύει την εξέλιξη των ολοκληρωτικών καθεστώτων, που προκειμένου να επιβληθούν επιστρατεύουν στις τάξεις τους αδίστακτους εγκληματίες.

Solaris (1972)
Στον πλανήτη Σολάρις, που καλύπτεται από έναν απέραντο και ομιχλώδη ωκεανό, οι άνθρωποι έχουν εγκαταστήσει έναν διαστημικό σταθμό για τις παρατηρήσεις τους. Μόνον που συμβαίνουν παράξενα πράγματα και αποφασίζουν να τον κλείσουν. Ο φυσιολόγος που αναλαμβάνει την υπόθεση, θα διαπιστώσει ότι ο Σολάρις «ικανοποιεί» τις υποσυνείδητες σκέψεις των ανθρώπων.
Αν και αργόσυρτη, η ταινία του Αντρέι Ταρκόφσκι είναι ένα αριστούργημα μεταφυσικής. Είναι εξαιρετικά λιτή σε ντεκόρ, σχεδόν μινιμαλιστική, αλλά πολύ πλούσια σε συναισθήματα και υποβάλλει τον θεατή. Από φιλοσοφική άποψη, εξετάζει το θέμα μέχρι ποίου βαθμού θέλει να επεκτείνει τις γνώσεις του ο άνθρωπος, καθώς και τα θέματα όπως η αθανασία και η απώλεια (θεωρήθηκε και απάντηση στην Οδύσσεια του Διαστήματος του Κιούμπρικ).

Νέα Υόρκη, 2022 μ.Χ. (1973 – Soylent Green)
Το έτος 2022, που η κύρια τροφή του πληθυσμού είναι το Soylent Green και ενώ στο εφιαλτικά πυκνοκατοικημένο Μανχάταν προκειμένου να δημιουργήσουν χώρο μαζεύουν τον κόσμο από τους δρόμους σαρώνοντάς τους με τεράστιους σκουπιδοφάγους, ένας ντετέκτιβ θα αναλάβει να εξιχνιάσει μια δολοφονία. Στην πορεία των ερευνών του, θα βρεθεί μπροστά στην ανατριχιαστική αλήθεια, που μετατρέπει τη ταινία σε προφητικό εφιάλτη.
Επιστημονική φαντασία και αστυνομική ταινία ταυτόχρονα, η οποία θίγει το θέμα του υπερπληθυσμού στον πλανήτη, την έλλειψη διατροφικών πόρων και τις συνέπειες. Δεν διαθέτει τα εφέ των σημερινών ταινιών, αλλά έχει σκηνές που κόβουν την ανάσα με το ρεαλισμό τους. Ένα cult movie, της υποκατηγορίας Social Sci-Fi με πρωταγωνιστή τον Τσάρλτον Ίστον, ιδανικός  ως «μόνος εναντίον όλων» ήρωας.  

Ο πόλεμος των άστρων (1977 - Star Wars)
Η ιστορία του Πολέμου των Άστρων ξεκινά «από πολύ παλιά, σε έναν γαλαξία πολύ, πολύ μακριά», όπως αναφέρεται στην πρώτη ταινία της σειράς, αλλά και στις επόμενες, που έφτασαν αισίως τις επτά μέχρι το 2015. 
Πρόκειται για τη μακροβιότερη σειρά ταινιών Διαστημικής Όπερας, σκηνοθετημένη αρχικά από τον Τζόρτζ Λούκας, ο οποίος δημιουργεί ουσιαστικά ένα παραμύθι, παρά μια ταινία με προβλέψεις για το μέλλον. Τα σενάρια όλων των ταινιών, δεν έχουν χρονική σειρά και διαδραματίζονται σε κάποια περιοχή του αχανούς σύμπαντος. Χαρακτηριστικό, όλων των ταινιών είναι η οικουμενικότητα και το διαχρονικά ουμανιστικό περιεχόμενο, παράλληλα με το φαντασμαγορικό θέαμα και την ηρωική μουσική.

Άλιεν, ο επιβάτης του διαστήματος (1979 – Alien)
Το επταμελές πλήρωμα ενός διαστημοπλοίου, μετά από μια αναγκαστική προσεδάφιση σε άγνωστο πλανήτη, δέχεται την επίθεση από μια άγνωστη μορφή ζωής, η οποία προσκολλάται στο πρόσωπο ενός μέλους του πληρώματος. Επιστρέφοντας στο διαστημόπλοιο δεν καταφέρνουν να θανατώσουν το «ξένο» σώμα, το οποίο αναπτύσσεται σε ένα ακατανίκητο φρικτό, απαίσιο και σαρκοφάγο πλάσμα. Τα μέλη του πληρώματος εξοντώνονται ένα – ένα με φρικτό τρόπο και απομένει για το τελευταίο εν τρίτο του φιλμ μόνη της η πρωταγωνίστρια (η νεαρή Σιγκούρνι Γουίβερ).
Η ταινία του Ρίντλαϊ Σκοτ όπως και το Blade Runner, δημιούργησε ακόμα μια υποκατηγορία στην επιστημονική φαντασία, αυτή της «τρόμου και φρίκης». Είναι εξαιρετικά σκοτεινή και κλειστοφοβική, διαθέτοντας ένα εκπληκτικό σχεδιασμό σκηνικών και τέρατος, το οποίο έντεχνα εμφανίζεται ελάχιστα.

Blade Runner (1982)
Σε ένα βροχερό, σκοτεινό και πυκνοκατοικημένο Λος Άντζελες του 2020 τρία ανθρωποειδή ρομπότ με ημερομηνία αδρανοποίησης, που έχουν δραπετεύσει από έναν πλανήτη–ορυχείο, αποκτούν συναισθήματα και προσπαθούν να συναντήσουν τον κατασκευαστή τους για να του ζητήσουν παράταση ζωής. Στο διάβα τους σκορπούν μόνον θάνατο και την εξολόθρευσή τους αναλαμβάνει ο Ντέκαρτ, πρώην blade runner, δηλαδή εξολοθρευτής τέτοιου είδους «μηχανών».
Η ταινία συνδυάζει το είδος με το αστυνομικό φιλμ–νουάρ και φιλοσοφικές αναζητήσεις για τη ζωή, το θάνατο και τη φύση της ύπαρξης. Διαθέτει εξαιρετική βραδινή φωτογραφία, τα καλύτερα ντεκόρ των ταινιών του είδους, τα οποία μάλιστα βασίζονται στην παραδοσιακή τεχνολογία (φυσικοί χώροι, αλλά και μακέτες σε μικρογραφία) και εκπληκτικά ταιριαστή, υποβλητική μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου.

1984 (1984)
Στο μέλλον σε μια δικτατορία, που η ηγεσία παρακολουθεί τα πάντα και η ιστορία τροποποιείται καθημερινά, ώστε να προσαρμόζεται στις ανάγκες του στρατοκρατικού καθεστώτος, ένας δημόσιος υπάλληλος ερωτεύεται, άρα εγκληματεί. Μαζί με την κοπέλα του, νομίζουν ότι θα μπορέσουν να αντισταθούν στο σύστημα. Η «Αστυνομία της Σκέψης» όμως, καραδοκεί.
Ο Μάικλ Ράντφορντ αποδίδει πιστά το πιο πολυδιαβασμένο βιβλίο του 20ού αιώνα, του Τζορτζ Όργουελ, πάνω στην εξαθλίωση των ανθρώπων, την απόγνωση από την έλλειψη στοιχειωδών αγαθών και το φόβο από την παρακολούθηση ακόμα και των συναισθημάτων τους. Τα λιτά ντεκόρ και τα μουντά παστέλ χρώματα είναι και τα καταλληλότερα για την καταπιεστική ατμόσφαιρα του φιλμ, η οποία γίνεται πιο υποβλητική χάρη στη μουσική των «Eurythmics».  

Μπραζίλ (1985 – Brazil)
Ένας γραφειοκράτης δημόσιος υπάλληλος, στην προσπάθειά του να διορθώσει ένα λάθος στα μητρώα ενός σκληρού απολυταρχικού καθεστώτος, έρχεται αντιμέτωπος με το Σύστημα.
 Ο Τέρι Γκίλιαμ μάλλον εμπνευσμένος από το 1984 του Όργουελ, μας μεταφέρει σε ένα σύμπαν, λίγο φουτουριστικό, λίγο σουρεαλιστικό και με σκηνικά που παραπέμπουν στο παρελθόν, αλλά προφητεύουν ένα δυσοίωνο μέλλον. Κλειστοφοβικά πλάνα και καταστάσεις που θυμίζουν σκληρά ολοκληρωτικά καθεστώτα, εναλλάσσονται με τα όνειρα του κεντρικού ήρωα (τον υποδύεται ο Τζόναθαν Πράις), ο οποίος προσπαθεί να παραμένει πιστός στο Σύστημα θυσιάζοντας τις ατομικές του ελευθερίες, παρόλο που στα όνειρά του πετάει ελεύθερος.

RoboCop (1987)
Σε ένα δυστοπικό Ντιτρόιτ που μαστίζεται από αυξημένη εγκληματικότητα, ένας αστυνομικός, που τραυματίζεται θανάσιμα επιστρέφει στο Σώμα ως ένα πανίσχυρο μισό ρομπότ, μισός άνθρωπος (αλλά ολόκληρο ως αστυνομικός), από μια εταιρία που θέλει να μονοπωλήσει στο μέλλον, το εμπόριο παρόμοιων πολεμικών μηχανών. Οι αναμνήσεις του όμως στοιχειώνουν αυτόν τον άνθρωπο-μηχανή με απρόβλεπτες συνέπειες.
Ο Πολ Βερχόφεν έχει δημιουργήσει ένα φιλμ ψυχολογικού υπόβαθρου με φόντο τη βίαιη αντιμετώπιση της βίας. Το κύριο θέμα της ταινίας, στηρίζεται στο δίλλημα του οργάνου τη τάξης να κρίνει ελεύθερα εάν μια κατάσταση είναι επικίνδυνη ή να «εκτελεί» τις διατάξεις του νόμου βασιζόμενο στα τυπικά κριτήρια ενός εγκλήματος. Ουσιαστικά, είναι το μέλλον του Βρώμικου Χάρρυ, που θεωρούσε ότι «πρώτα πυροβολούμε και μετά κάνουμε ερωτήσεις».

The Truman Show (1998)
O Τρούμαν είναι ένας ασφαλιστής, του οποίου η ζωή είναι πλαστή. Ο τόπος που ζει, είναι στην πραγματικότητα ένα τεράστιο στούντιο με κρυφές κάμερες παντού και όλοι γύρω του είναι ηθοποιοί που παίζουν τους ρόλους τους, σε μια παγκοσμίως δημοφιλή τηλεοπτική σειρά, με τίτλο The Truman Show. Ο Τρούμαν, δεν γνωρίζει ότι μια σειρά εταιρειών τον εκμεταλλεύονται, με επικεφαλής το τηλεοπτικό κανάλι-παραγωγό της εκπομπής. Ώσπου μια μέρα το ανακαλύπτει και αντιδρά.
Ο Πίτερ Γοίαρ, μας μιλά για τη δύναμη των μέσων ενημέρωσης και τη συλλογική ψευδαίσθηση, που μόνον η τηλεόραση μπορεί να καλλιεργήσει έχοντας πίσω της πανίσχυρους χορηγούς. Επίσης, το δίπολο «δημιουργός και δημιούργημα» που διατύπωσε πρώτη η Μαίρη Σέλεϊ με το Φρανκενστάιν, βρίσκει και σ’ αυτή την ταινία ένα μικρό χώρο για συζήτηση, γύρω από τα θέματα της ύπαρξης, των ονείρων και της στυγνής πραγματικότητας.

Το Νησί (2006 – The Island)
Σε μια καλά οργανωμένη και ελεγχόμενη κλειστή κοινωνία, όπου οι άνθρωποι έχουν αριθμούς αντί για ονόματα, ο κεντρικός ήρωας αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι φυσιολογικός, αλλά κλώνος προοριζόμενος να χαρίσει αν χρειαστεί ένα από τα όργανά του σε κάποιον πλούσιο -που είναι και ο ιδιοκτήτης του- στον έξω κόσμο. Έτσι, θα αποφασίσει να αποδράσει μαζί με μια κοπέλα που συμπαθεί, αλλά ο «έξω κόσμος» δεν είναι εύκολη υπόθεση για τους δυο τους.
 Το Νησί, είναι ο όρος που χρησιμοποιεί το Σύστημα για να ξεγελάει τους κλώνους όταν χρειαστεί να τους «αποσύρει» για να βοηθήσει τους πλούσιους ιδιοκτήτες τους.
Ο Μάικλ Μπέι, έχει γυρίσει μια τυπική περιπέτεια απόδρασης, η οποία όμως αναδεικνύει τους κινδύνους της εμπορικότητας των κλώνων, που δημιουργεί η επιστήμη καθώς και το θέμα της δύναμης και της επιβολής που διαθέτουν οι χορηγοί τέτοιου είδους επιχειρήσεων, ειδικά επί απολυταρχικών καθεστώτων.

Τα παιδιά των ανθρώπων (2006 – Children Of Men)
Το 2027 στη Γη και συγκεκριμένα στο Λονδίνο όπου πλέον δε γεννιούνται παιδιά, η κοινωνία μοιάζει με καζάνι έτοιμο να εκραγεί. Ο μικρότερος άνθρωπος είναι 17 ετών. Υπερπληθυσμός και ανεργία. Οι μετανάστες διώκονται σαν άγρια ζώα. Αθλιότητα, υποβάθμιση της ζωής και καθημερινός ζόφος. Ο στρατός κάνει κουμάντο παντού. Ο ήρωας μας, παθητικός και απόλυτα συμβιβασμένος, βλέπει αναπάντεχα το μέλλον του κόσμου να εξαρτάται από τη δική του δράση. Πρέπει να σώσει το μοναδικό μωρό που υπάρχει και είναι κοριτσάκι.
Το πιο δυσάρεστο σενάριο σχετικά με το μέλλον της ανθρωπότητας σε μια ταινία του Αλφόνσο Κουαρόν που ανακαλεί υπαρκτά προβλήματα χωρίς να γίνεται υπερβολική και χωρίς να χρησιμοποιεί φουτουριστικά οπτικά και ηχητικά εφέ. Τα φυσικά ντεκόρ της ταινίας προσεγγίζουν ανατριχιαστικά τη σύγχρονη πραγματικότητα. 

Γουόλ-Υ (2008 – Wall-E)
Στο μακρινό μέλλον και μετά την απόλυτη καταστροφή της Γης από τα σκουπίδια που δημιούργησαν οι άνθρωποι, ο Γουόλ-Υ (ένα μικρό ρομπότ), φαίνεται να είναι ο μόνος επιβιώσας και έχει καταλήξει να είναι ρακοσυλλέκτης. Στην περιπλάνησή του, θα συναντήσει την EVE (άλλο ένα εγκαταλειμμένο ρομπότ), την οποία και θα ερωτευτεί -παρά τις διαφορές των χαρακτήρων τους- με απρόβλεπτες συνέπειες.
Ένα animation της PIXAR, σε σκηνοθεσία Άντριου Στάντον, το οποίο διαθέτει την πρωτοτυπία να είναι ταυτόχρονα επιστημονική φαντασία, με τεκμηριωμένες προβλέψεις για τις συνέπειες του καταναλωτισμού των ανθρώπων, ερωτική ιστορία μεταξύ μηχανών και ακριβής πρόβλεψη του μέλλοντος.

Παγκόσμιος Πόλεμος Ζ (2013 - World War Z)
Ένας υπάλληλος των Ηνωμένων Εθνών, ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο, σε έναν αγώνα δρόμου ενάντια στο χρόνο, προκειμένου να σταματήσει μια θανατηφόρα πανδημία που μεταμορφώνει τους ανθρώπους σε «επιθετικά όντα» με αποτέλεσμα να απειλούνται άμεσα με ανατροπή κυβερνήσεις και στρατοί, αλλά και με αποδεκατισμό η ίδια η ανθρωπότητα.
Όχι μόνον Ε.Φ., αλλά και κοινωνική, πολιτική και οικονομική αλληγορία και ταυτόχρονα καταιγιστική δράση, τρόμος, φρίκη και αγωνία ακόμα και στο φως της ημέρας. Εάν τα ζόμπι του Τζορτζ Ρομέρο (το 1968) συμβόλιζαν την παρακμή μιας ελευθεριάζουσας κοινωνίας, τα ζόμπι του Μαρκ Φόστερ σ’ αυτή την ταινία, συμβολίζουν την ομοιομορφία που επιβάλλουν στην ανθρωπότητα, οι πολυεθνικές και η παγκοσμιοποίηση, μέσα από τη μόδα και την κατανάλωση. Αυτό προσέχει και ο πρωταγωνιστής και ξεκινά για την αντιμετώπισή τους.

Δικός της (2013 – Her)
Σε ένα παρανοϊκό Λος Άντζελες του μέλλοντος, όπου όλοι κυκλοφορούν με ένα έξυπνο κινητό στο χέρι, ένας μοναχικός τύπος αγοράζει ένα προηγμένο λογισμικό, που το παίρνει παντού μαζί του και διαθέτει τη φωνή της Σκάρλετ Γιόχανσον. Γρήγορα θα ερωτευτεί τη φωνή και θα οδηγηθεί σε μεγαλύτερη απομόνωση. 
Ο Σπάικ Τζόουνς θίγει το σπουδαίο και πάντα επίκαιρο θέμα του εθισμού και της εξάρτησης από το Διαδίκτυο, χωρίς διδακτισμό, με χαμηλούς και εφιαλτικούς τόνους και με δόσεις ειρωνείας απέναντι στην υψηλή τεχνολογία, ενώ ο πρωταγωνιστής Γιοακίν Φίνιξ αποδίδει στιβαρά και με αληθοφάνεια έναν βαθειά ψυχολογικό ρόλο.

Gravity (2013)
Μετά από μια καταιγίδα μετεωριτών στο διάστημα, που πλήττει θανάσιμα έναν Αμερικανικό διαστημικό σταθμό, η μηχανικός Ράιαν Στόουν (εξαιρετική η Σάντρα Μπούλοκ) προσπαθεί να επιβιώσει στο κενό του διαστήματος, να πλησιάσει ένα διαστημικό σταθμό της Κίνας, να μπει μέσα και να μπορέσει να κατευθυνθεί στη γη.
Ο Αλφόνσο Κουαρόν, μας βοηθά να εκτιμήσουμε τη σημασία της βαρύτητας στη ζωή μας, ύστερα από μια δίωρη περιπέτεια στο κενό του διαστήματος. Ενδιάμεσα, θίγονται τα θέματα της μοναξιάς, η υπομονή, η επιμονή και οι ανεξάντλητες δυνατότητες του ανθρώπου.

Η διάσωση  (2015 - The Martian)
Κατά τη διάρκεια μιας αποστολής στον Άρη, μετά από μια σφοδρή καταιγίδα, ένας αστροναύτης θεωρείται νεκρός και εγκαταλείπεται από το υπόλοιπο πλήρωμα. Αλλά είναι ακόμη ζωντανός. Έχοντας ελάχιστες προμήθειες, πρέπει να επιστρατεύσει την εφευρετικότητα, την ευφυΐα και το κουράγιο του για να επιβιώσει και να ειδοποιήσει τη Γη. Όταν το πετυχαίνει, η NASA και μία ομάδα διεθνών επιστημόνων αρχίζουν να δουλεύουν ακούραστα για να τον φέρουν πίσω, ενώ τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής σχεδιάζουν μία τολμηρή επιχείρηση διάσωσης.
Με πολλή αγωνία, μεγάλες δόσεις χιούμορ και αυτοσαρκασμού από τον πρωταγωνιστή Ματ Ντέιμον, αυτή η ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ αποτελεί την επιτομή του ορισμού μιας υποκατηγορίας της Ε.Φ. που αποκαλείται «σκληρή», διότι χαρακτηρίζεται από την αυστηρή προσοχή στη λεπτομέρεια, στηριζόμενη στις φυσικές επιστήμες, την αστροφυσική, τη χημεία και απεικονίζει κόσμους, που η σύγχρονη επιστήμη και τεχνολογία μπορεί να προβλέψει.